Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων

Μια σειρά από γεγονότα τις τελευταίες ημέρες έφεραν στην προσοχή μου την εκμετάλλευση της μικροβιοφοβίας, ως παράγοντα διάσπασης της κοινωνικής συνοχής, υποδαυλισμού  μίσους και διακρίσεων  και πάνω από όλα,  στοχοποίησης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, ενώ ταυτόχρονα εκείνοι που τους διαπομπεύουν εμφανίζονται ως άγιοι σωτήρες προς όλους του υπολοίπους. Όπως ανέφερα και σε προηγούμενα άρθρα, η μικροβιοφοβία, ενδεδυμένη με το μανδύα του «κινδύνου για τη δημόσια υγεία», ήδη χρησιμοποιείται για να πολώσει το ρατσισμό εναντίον των αλλοδαπών. Όμως δεν σταματά εκεί. Μια ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της. Αν αποδεχτούμε τη μικροφοβία ως παράγοντα απόρριψης, εξοστρακισμού και καταδίκης των άλλων, θα έρθει σύντομα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Αν επιτρέψουμε στην παράνοια για τα μικρόβια (και όσους τη χρησιμοποιούν) να εξαφανίσει την ανθρωπιά, τότε μη μας εκπλήξει να σύντομα σιχαινόμαστε ακόμη και τον εαυτό μας.

Πρώτο περιστατικό. Διάβασα σήμερα στον τύπο για τη δημοσιοποίηση από την ΕΛΑΣ (μετά από διάταξη εισαγγελέα) φωτογραφιών και στοιχείων μιας 22χρονης αλλοδαπής ιερόδουλης-φορέα του AIDS. Αν είναι δυνατόν, σε τι αποσκοπεί αυτή η δημοσιοποίηση; Σε τι; Να προστατευτούν οι Έλληνες πελάτες από τον ιό; Οι Έλληνες πελάτες πρέπει να φορούν προφυλακτικά πάντα! Οι Έλληνες πρέπει να φορούν προφυλακτικά είτε συνευρίσκονται με ιερόδουλες, είτε με άλλες γυναίκες.  Κανείς δεν είναι σταμπαρισμένος με ανοσία και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η τουρίστρια ή ακόμη και μορφωμένες γυναίκες δεν είναι φορείς του ιού. Έχω προσωπικά γνωρίσει τουλάχιστον δύο Ελληνίδες, μορφωμένες, καθόλα αξιοπρεπείς κοινωνικά, φορείς της ηπατίτιδας C.Τους κόλλησαν οι άνδρες τους.  Το αν κάποιος είναι φορέας του ιού είναι προσωπικό δεδομένο και δεν δικαιολογείται η δημοσιοποίηση και διαπόμπευση κατά αυτόν τον τρόπο. Το AIDS κυκλοφορεί εδώ και τριάντα χρόνια σε όλο τον κόσμο και πρώτη φορά διαβάζω να γίνεται δημοσιοποίηση στοιχείων, μόνο και μόνο επειδή κάποιος είναι φορέας. Σε τι αποσκοπεί αυτή η κίνηση; Κατηγορείται λέει, η 22χρονη ιερόδουλη, για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης. Αν το αποδεχτούμε αυτό, θα πρέπει ΟΛΟΙ οι Έλληνες άνδρες που έχουν πάει με ιερόδουλες χωρίς προφυλακτικά και μετά πήγαν με τις γυναίκες τους, να κατηγορηθούν επίσης για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης! Κι αυτό θα είναι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού ανδρικού πληθυσμού!… Γνωρίζουν ότι έχουν θέσει τον εαυτό τους και τη γυναίκα τους σε κίνδυνο. Στη Γερμανία, πριν κάποιο διάστημα, μια γνωστή τραγουδίστρια φορέας HIV δικάστηκε γιατί αποδεδειγμένα εν γνώσει της συνερεύθη με 3 συντρόφους χωρίς προφύλαξη. Το δικαστήριο της αθώωσε. Η συμμετοχή στην πράξη έγινε από ενήλικες με γνώση ότι οποιαδήποτε επαφή χωρίς προφύλαξη, εμπεριέχει κίνδυνο. Εμείς εδώ δεν κανουμε καν δικαστήρια. Φυλακίζουμε σωρηδόν άτομα που είναι ούτως ή άλλως εντελώς περιθωριοποιημένα και αδύναμα να προστατέψουν τον εαυτό τους στην κοινωνία.Το ηθικό παράπτωμα της αλλοδαπής (που πιθανόν να μη γνώριζε ότι είχε AIDS και πολύ πιθανόν να μην είχε επιλογή στην προφύλαξη του σώματός της) είναι το ίδιο σοβαρό με το παράπτωμα του Έλληνα καθωσπρέπει οικογενειάρχη που έχει εξωσυζυγικές ευκαιριακές συνευρέσεις χωρίς προφύλαξη και μετά πηγαίνει με τη γυναίκα του χωρίς προφύλαξη… κι ότι γίνει! Είναι το ίδιο σοβαρό με τον Έλληνα teddy boy, που εκμεταλλευόμενος τη γοητεία του και τα λεφτά του μπαμπά, συνευρίσκεται με εκατοντάδες κοπέλες το καλοκαίρι, μην αφήνοντας θηλυκό για θηλυκό , από νησί σε νησί, συμπεριλαμβανομένης και της επίσημης σχέσης με την κοπέλα του… Όμως, δεν λένε τίποτα για όλους αυτούς. Στοχοποιούν και εκθέτουν με αμφίβολες κατηγορίες την γυναίκα-θύμα, η οποία, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν εκδιδόταν μόνη της... Γυναίκα, νέα, αλλοδαπή. Όλες οι διακρίσεις μαζί. Το πιο εύκολο εξιλαστήριο θύμα για να ξεπλυθούν τα άπλυτα όλων των υπολοίπων της ελληνικής κοινωνίας. Πόση αλήθεια επιλογή είχε αυτή η γυναίκα να επιβάλλει τη χρήση προφυλακτικού στπους πελάτες της; Αν οι πελάτες έχουν συνεννοηθεί με το σωματέμπορο για αγοραίο σεξ χωρίς προφύλαξη, με πιο ακριβή τιμή, έχει η 22χρονη επιλογή; Κι αν της το επιβάλλουν με τη βία; Για κανέναν προαγωγό δεν ακούστηκαν συλλήψεις.  Καθόλου δεν ενδιαφέρει αν σε αυτή τη γυναίκα δεν θα μιλά πλέον κανείς- δεν λέω ως ιερόδουλη, αλλά ως άνθρωπο. Έχουμε τέτοια διάκριση απέναντι στο AIDS που νομίζουμε ότι και να μιλήσουμε σε κάποιον φορέα, θα κολλήσουμε φοβερά και τρομερά μικρόβια. Αναρωτιέμαι πώς θα ένιωθαν εκείνοι που την διαπομπεύουν αν βρίσκονταν στη θέση της. Να έχουν κολλήσει και να δημοσιοποιούνται οι φωτογραφίες τους παντού… Κι ας μην ξεχνάμε ότι 22 ετών είναι ακόμη σχεδόν έφηβοι. Είναι πολύ νέα άτομα. Δεν απέχουν πολύ από τα 18, που θεωρούμε ότι είναι ανήλικοι. Δεν συμβαίνει κάτι μαγικό στα 18, όπου ο άνθρωπος αποκτά πλήρη ωριμότητα. Και μόνο ηλικιακά να το δει κανείς, οι πελάτες, οι διακινητές, το κράτος το ίδιο που δεν φρόντισε να προάγει την αγωγή υγείας,είναι όλοι και μεγαλύτερης ηλικίας και μορφωμένοι και με όλες τις ανέσεις στην ελληνική κοινωνία (α, και έχουν φαγητό να φάνε...) Εμείς φυλακίζουμε το θύμα traffiking, νεαρότατα άτομα, πολύ συχνά κακοποιημένα ή παραμελημένα από το οικογενειακό περιβάλλον, από πάμφτωχο υπόβαθρο, ίσως χωρίς γονείς, εξαθλιωμένα - δεν καταλήγει κανείς εκεί επειδή του αρέσει! Τους διαπομπεύουμε δημοσίως, έτσι για να μην έχουν ποτέ μα ποτέ στον ήλιο μοίρα. Πόσο πια μπορεί να χαθεί η ανθρωπιά. Πόσο αλαζόνες μπορεί να γίνουμε; Όταν βλέπω τέτοια σκληρή συμπεριφορά απέναντι σε ευάλωτες ομάδες, θύματα trafficking, κακοποιημένες γυνάικες, χρήστες, ασθενείς, ηλικιωμένους, άστεγους, περιθωριοποιημένους ανθρώπους, ακούω στα αυτιά μου τον ύμνο της εκκλησίας, να τραγουδά ξανά και ξανά "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν..."  Οι αλήθειες ειπώθηκαν χιλιετίες πριν...Και εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν θα βρεθούμε ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας, ποτέ μα ποτέ  στη θέση τους... "Μην κρίνετε για να μην κριθείτε". Οι αλήθειες ειπώθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν.... Τίποτα δεν έχουμε μάθει πια;

Δεύτερο περιστατικό. Διάβαζα πρόσφατα σε σοβαρή εφημερίδα μεγάλη κυκλοφορίας, σχόλια αναγνωστών απίστευτου ρατσιστικού μίσους σχετικά με τις αφρικανές ιερόδουλες και ταυτόχρονα είχα ακούσει στην τηλεόραση κάποιον μεγαλοδημοσιογράφο να ωρύεται πώς ‘αυτές’ οι αφρικανές πέφτουν επάνω σου αν περπατάς στη Σωκράτους και έχουν AIDS και μπορεί να μας κολλήσουν. Η μικροβιοφοβία ως δικαιολογία μίσους… Οι τρόποι που μεταδίδεται το AIDS είναι γνωστοί. ΔΕΝ, -επαναλαμβάνουμε-, ΔΕΝ, μεταδίδεται το AIDS με το άγγιγμα. Εντύπωση μου έκανε όμως πώς και στις δύο περιπτώσεις, εφημερίδα και τηλεόραση, ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΘΟΛΟΥ το γεγονός που οι αφρικανές ιερόδουλες είναι όλες ανήλικες! Αν τις δει κανείς είναι ΠΑΙΔΙΑ που δεν φαίνονται πάνω από 14 ετών. Το μόνο που μας νοιάζει είναι τι θα κολλήσουμε οι αξιότιμοι πελάτες τους! Οι αξιότιμοι πελάτες τους διαπράττουν σοβαρότατο ποινικό αδίκημα σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, το οποίο εμείς δεν το βλέπουμε καν, γιατί… γιατί είναι αφρικανάκια παιδιά και για εμάς αυτά τα παιδιά δεν μετράνε! Πού είναι η ΕΛΑΣ να προστατέψει αυτά τα παιδιά, τα οποία χρήζουν ειδικής προστασίας και μέριμνας, βάσει διεθνών κι ευρωπαϊκών συνθηκών που έχει υπογράψει και η Ελλάδα, ακόμη κι αν είναι χωρίς χαρτιά; Όχι, δεν μας νοιάζει. Η μικροβιοφοβία μας κι ο ρατσισμός μας είναι πιο σημαντικά από την προστασία του παιδιού από τη σεξουαλική κακοποίηση, τι να πεις….

Τρίτο περιστατικό. Στην Ελλάδα έχουμε μικροβιοφοβία ουκ ολίγη. Δεν αναγνωρίζουμε ότι η μικροβιοφοβία είναι παράγοντας διαχωρισμού κι απομόνωσης μεταξύ των ανθρώπων. Θα κάνουμε αυτά που πρέπει βάσει των κανόνων υγιεινής, αλλά μέχρι εκεί! Όταν δεν μιλούμε, δεν αγγίζουμε, απομονώνουμε, στοχοποιούμε, εξοστρακίζουμε τους άλλους –μη τυχόν και κολλήσουμε-, αποτυγχάνουμε στην δοκιμασία της ανθρωπιάς και προετοιμάζουμε το έδαφος να βρεθούμε εμείς στη θέση των ανθρώπων αυτών, για να μάθουμε το μάθημα ότι το πιο σημαντικό από όλα είναι η ανθρωπιά. Μια ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της. Δεν τελειώνει το θέμα με τους αλλοδαπούς ή τις ιερόδουλες. Αν μαντρώσουμε τους αλλοδαπούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη δικαιολογία του «κινδύνου για τη δημόσια υγεία», το αμέσως επόμενο θύμα είναι οι άστεγοι –μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και πολλοί Έλληνες. Μετά θα πούνε ότι οι άστεγοι είναι κίνδυνος για τη δημόσια υγεία! Η μικροβιοφοβία έχει ως στόχο την απομόνωση και τον αποχωρισμό από τους άλλους ανθρώπους. Δεν μιλούμε στους άστεγους, δεν τους ακουμπάμε μη τυχόν και μας κολλήσουν τίποτα. Αλλά δεν σταματά ούτε εκεί!...

 Η τωρινή μου εμπειρία ως εθελόντρια βοηθός νοσηλεύτρια του Ερυθρού Σταυρού επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό: Μια ιδέα δεν εγκαταλείπει την πηγή της. Οι νοσοκόμες μας λένε πόσο συχνά βλέπουν τους συνοδούς των ηλικιωμένων γονιών, δηλαδή τα παιδιά τους, να μην αλλάζουν τους γονείς τους στο νοσοκομείο, ούτε καν με γάντια, γιατί απλά σιχαίνονται! Σιχαίνονται τους ίδιους τους γονείς τους και περιμένουν από τις αποκλειστικές ή το μόνιμο προσωπικό να κάνει τη ‘βρώμικη’ δουλειά. Αν έχουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο, αναρωτιέται κανείς αν το μεθεπόμενο βήμα θα είναι να σιχαινόμαστε να αλλάζουμε και τα ίδια μας τα μωρά! Τι άνθρωποι θα γίνουμε πια;! Αποστειρωμένοι στον κόσμο της απόλυτης τελειότητας που φανταζόμαστε ότι κατέχουμε, απορρίπτουμε οτιδήποτε μας θυμίζει αρρώστια, αδυναμία, ευαλωτότητα. Αυτό συμβολίζει η μικροβιοφοβία. Προβάλλουμε στην αρρώστια του άλλου, τις δικές μας απωθημένες ενοχές για την έλλειψη ανθρωπιά κι αγάπης. Μόνο που να μην ξεχνάμε ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι και μπορούμε ευκολότατα να βρεθούμε στην ίδια κατάσταση. Αν η ανθρωπιά και η συμπόνια για τον άλλον ξεπεράσουν την αποστροφή μας, τότε έχουμε νικήσει το φόβο, για να μην πω την ίδια την αρρώστια...

Όταν η Γερόντισσα Γαβρηλία πήγαινε, κατόπιν θεϊκής καθοδήγησης, να καθαρίζει τις πληγές στους λεπρούς στην Ινδία -χωρίς γάντια, δεν υπήρχαν- υπηρετούσε απόλυτα την ανθρωπιά (τη στιγμή που εμείς σιχαινόμαστε να αλλάξουμε πάνα στους ηλικιωμένους γονείς μας, ακόμη και με γάντια). Αν θυμάμαι καλά, από το βιβλίο της «Ασκητική της Αγάπης», η Γερόντισα Γαβρηλία ανέφερε πως οι ασθένειες δεν κολλούν όταν υπάρχει καθαριότητα. Ένας τρόπος ερμηνείας βεβαίως είναι η υλική καθαριότητα. Πιστεύω όμως ότι εννοούσε επίσης και την καθαρότητα της ψυχής. Έτσι κατόρθωσε εκείνη να μην κολλήσει τίποτα. Η ανθρωπιά κι η αγάπη είχαν υπερνικήσει το φόβο και τη σιχασιά και ήταν πλέον άτρωτη.

Δεν ζητείται από εμάς να κάνουμε τα ίδια υπερφυσικά επιτεύγματα.

Μπορούμε όμως να μιλήσουμε σε έναν άστεγο...

Μπορούμε να βοηθήσουμε διακριτικά κι ευγενικά έναν ηλικιωμένο, που εύχεται να είχε πεθάνει παρά να βρίσκεται στην ταπεινωτική κατάσταση να τον αλλάζουν οι άλλοι.

Μπορούμε να δούμε ανθρωπινά τους μετανάστες που ζουν σε άθλιες συνθήκες, όχι επειδή το έχουν επιλέξει, αλλά επειδή ακριβώς δεν είχαν άλλη επιλογή.

Μπορούμε να σταθούμε με συμπόνια στο αδύναμο θύμα εκμετάλλευσης και όχι να μπούμε στη χορωδία της κατάκρισης «Μακριά αυτοί από εμάς-θα μας κολλήσουν μικρόβια!».

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 29/4/2012

Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός

Δεν είναι τυχαίο, που ακριβώς αυτές τις μέρες του ρατσιστικού παροξυσμού στη χώρα μας, συνέβη το περιστατικό, όπου δύο πακιστανοί έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να απεγκλωβίσουν ηλικιωμένο ζευγάρι, σε αυτοκίνητο κολλημένο στις ράγες (πηγή εδώ ). Οι ψυχές αυτών των ανθρώπων αυτοθυσιάστηκαν για να μας διδάξουν ότι, πέρα από εθνική καταγωγή, θρήσκευμα, ή χρώμα, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Να μας διδάξουν τι σημαίνει να διατηρείς ακόμη την αθωότητα να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο, ακόμη κι αν κινδυνεύσεις. Ελπίζω οι ψυχές τους να αναπαυτούν κι ελπίζω εμείς να λάβουμε το μήνυμα αυτής της δραματικής πράξης. Παρόλα αυτά, πολλές ελληνικές εφημερίδες και ιστοσελίδες, που βρίθουν τις τελευταίες ημέρες με ρατσιστικό παραλήρημα, αυτήν την πράξη δεν την αναφέρουν καθόλου! Οι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι κι εξειδικευμένοι, του κουστουμιού και της γραβάτας, που μας αραδιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για τον εθνικό κίνδυνο που διατρέχουμε λόγω των μεταναστών, απαξιούν να γράψουν δύο λέξεις για αυτή συγκινητική αλλά πολύ σπάνια πράξη των συνανθρώπων μας, μόνο και μόνο επειδή ήταν Πακιστανοί! Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα… Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, έχουμε την ελευθερία της επιλογής: θα επιλέξουμε την ανθρωπιά, βλέποντας τους συνάνθρωπούς μας ως ίσα αδέλφια, παιδιά του ίδιου Θεού, ή, θα παραμείνουμε τυφλωμένοι από το ρατσιστικό μίσος ; Η επιλογή είναι δική μας. 
Η ΕΕ έχει προσφέρει κονδύλια για την ανθρώπινη μεταχείριση αυτών των ατόμων, τα οποία δεν απορροφήθηκαν (πηγή Coping with a fundamental Rights emergency, European union agency for fundamental rights, January 2011, fra.europa.eu). Και τώρα, έγιναν ξαφνικά οι μετανάστες η πηγή του κακού. Ίσως αυτό να είναι πολύ βολικό για εκείνους που πραγματικά ευθύνονται για την οικονομική κρίση. 

Η οποιαδήποτε λύση στο μεταναστευτικό πρέπει να γίνει πάνω από όλα με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα είμαστε όλοι άνθρωποι και καμιά οικονομική κρίση δεν μπορεί να δικαιολογήσει να φερόμαστε σε ανθρώπους σαν να ήταν σκουπίδια. Ακόμη κι αν χρειαστεί να πεις σε κάποιους ‘όχι’, μπορείς να το κάνεις με ανθρωπιά κι όχι με μίσος. Η υποχρεωτική κράτηση σε μαζικό αριθμό ανεπιθύμητων μεταναστών, οι οποίοι δεν έχουν διαπράξει κανένα ποινικό αδίκημα, εκτός από την παράνομη είσοδο σε μια χώρα, μέσω της οποίας ήλπιζαν σε μια καλύτερη τύχη σε μια τρίτη χώρα, δεν σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει καταδικαστεί από διεθνείς οργανισμούς προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου  και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, οδηγώντας σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση της FRA, δεν απορρόφησε τα κονδύλια για την αξιοπρεπή διαβίωση των μεταναστών στα κέντρο υποδοχής στον Έβρο, με αποτέλεσμα η κατάσταση εκεί να είναι «εξαιρετικά ανησυχητική», σύμφωνα με την Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων. Οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης μέσα σε αυτά (στον Έβρο δεν υπήρχε ούτε γιατρός, πηγή ) να υποβαθμιστούν τόσο πολύ, ώστε να θυμίζουν άλλα εφιαλτικά μέρη και άλλες εποχές.Όμως οι έγκλειστοι δεν θα μπορούν να φύγουν από εκεί, γιατί, όπως εξαγγέλθηκε θα είναι κρατούμενοι («υποχρεωτικά φιλοξενούμενοι»). Γνωρίζουμε πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες στις ελληνικές φυλακές, με τριπλάσιο πληθυσμό από αυτόν που μπορούν να αντέξουν. Αντίστοιχα, αν όχι χειρότερα περιμένουμε και εδώ, μόνο που εδώ οι άνθρωποι είναι αθώοι, δεν έχουν εγκληματίσει.

Στο τέλος της κάθε ανθρώπινης ζωής, όπου γίνεται η ανασκόπηση, ο λογαριασμός, όπου πέφτουν τα ανούσια και αναδύονται αυτά που πραγματικά έχει σημασία για τον κάθε άνθρωπο. Τη στιγμή πριν πεθάνει, δεν είναι ούτε οι δυσκολίες που πέρασε, ούτε οι αδικίες που του έκαναν, ούτε πόσα χρήματα έβγαλε, ούτε πόσα προβλήματα είχε. Δύο πράγματα μένουν μόνο: Πόσο αγάπησε τους άλλους γύρω του (για αυτό και τα πιο πολλά ‘σ’ αγαπώ’ λέγονται πριν το θάνατο) αλλά και πόσο φέρθηκε με έλλειψη αγάπης προς τους άλλους γύρω του (για αυτό και οι πιο πολλές συγνώμες λέγονται πριν το θάνατο). Μόνο αυτά μετράνε.Και συνήθως υπάρχει μια βαθιά μελαγχολία για όσες ευκαιρίες έχασε να αγαπήσει και για όσες περιπτώσεις φέρθηκε σκληρά, ενώ θα μπορούσε να συγκρατηθεί. Αν καταφέρει να συμφιλιωθεί με αυτό, τότε μπορεί να ελευθερωθεί και να φύγει ήσυχος για την αγκάλη του Θεού. Για αυτό είμαστε εδώ. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής όλων μας. Πώς, μέσα από την ψευδαίσθηση της ύλης, της έλλειψης, των προβλημάτων, των φαινομενικών συγκρούσεων και δυσκολιών, θα μπορέσουμε να μείνουμε σταθεροί στην αγάπη και στη συμπόνια. Πώς θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε την αγάπη και την ανθρωπιά, μέσα από τη φαινομενική έλλειψή της. Αυτό είναι το τεστ για όλους μας.
Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τα άτομα, αλλά και για ομάδες και έθνη ολόκληρα. Μετά από χρόνια, κοιτώντας πίσω στην ιστορία ή στην 'ψυχή' ενός έθνους, αυτό που θα μετρά δεν θα είναι η οικονομική κρίση, αυτή θα έχει ξεχαστεί. Αυτό που θα μετρά και θα θυμόμαστε και θα μας τρώει θα είναι κατά πόσο οι άνθρωποι αντέδρασαν με αποδοχή, αυτό-συγκράτηση και ανθρωπιά προς τους συνανθρώπους τους, σε μια περίοδο έλλειψης, ή κατά πόσον βάλθηκαν αν χυμήξουν στους άλλους, σκεπτόμενοι «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τώρα θα δοκιμαστούμε. Πώς θα φερθούμε στους συνανθρώπους, φίλους συγγενείς, ευάλωτους έλληνες, ευάλωτους αλλοδαπούς, οποιονδήποτε. Αυτό που θα κάνουμε τώρα θα μας κατατρέχει πολύ περισσότερο από ότι η προσωρινή δυσκολία στα χρήματα. Θέλουμε να κοιτάμε πίσω και να είμαστε περήφανοι, όταν δείξαμε ευσπλαχνία και μεγαλοσύνη σε μια δύσκολη περίοδο, όπου άλλοι φώναζαν ‘σταύρωσον’ ή να σιωπούμε, όταν μας ρωτούν τα εγγόνια ‘τι έκανες παππού τότε’.… Θέλουμε η Ελλάδα, ως το λίκνο της δημοκρατίας, να κουβαλά ενοχή για τον κατατρεγμό των εξαθλιωμένων τα χρόνια που έρχονται; 
Και κάτι τελευταίο: Διαβάζω πολλά μαινόμενα σχόλια στον τύπο σχετικά με το πώς οι Έλληνες ήταν πάντα νόμιμοι μετανάστες, εν αντιθέσει με τους τωρινούς. Ας θυμηθούμε όμως ότι την εποχή που είχε ανάγκη η Ελλάδα τη μετανάστευση, υπήρχαν διαθέσιμες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία) που επιθυμούσαν εργατικά χέρια και σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Δεν ξέρουμε αν θα είμαστε το ίδιο τυχεροί στο μέλλον. Και δεν είναι μόνο οι οικονομικοί λόγοι που μπορεί να ωθήσουν προς λαθρομετανάστευση. Μπορεί να υπάρξουν κλιματικοί λόγοι. Αν μια ωρολογιακή βόμβα περιμένει να ανατιναχθεί είναι αυτή της κλιματικής αλλαγής και θα είναι τελείως απρόβλεπτη. Πριν λοιπόν βιαστούμε να καταδικάσουμε τους εξαθλιωμένους κι απεγνωσμένους ως «παράνομα απόβλητα», όπως διάβασα πρόσφατα, ας σκεφτούμε τον εαυτό μας στη θέση τους, σε μια περίπτωση όπου η Ελλάδα θα είναι υπερβολικά ξηρή για να μας θρέψει και θα αναζητήσουμε τροφή βορειότερα, εκεί όπου θα βλέπουν εμάς ως "παράνομα απόβλητα". Και μη βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει ποτέ.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 7/4/2012

Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;

Αναβλητικότητα είναι η δυσλειτουργική συνήθεια να σπαταλούμε το χρόνο μας δεξιά κι αριστερά, αποφεύγοντας να κάνουμε τη δουλειά ή το βήμα, που γνωρίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε. Ακόμη και όταν θέλουμε να την κάνουμε, βρίσκουμε ότι την αναβάλλουμε συνέχεια. Η αναβλητικότητα είναι πολύ συνηθισμένη και στα παιδιά και στους ενήλικες! Η αναβλητικότητα δημιουργεί προβλήματα στο χώρο εργασίας, στους συναδέλφους, αλλά και σε εμάς τους ίδιους. Η δουλειά είτε δεν ολοκληρώνεται ποτέ ή γίνεται με γρήγορο κι απρόσεκτο τρόπο. Ταυτόχρονα, νιώθουμε πολύ μεγαλύτερο άγχος κι ενοχή αναβάλλοντας, παρά αποφασίζοντας να κάνουμε εκείνο που πρέπει, ώστε να νιώσουμε μετά ανακουφισμένοι.

Τα αίτια της αναβλητικότητας ποικίλουν. Σε πρώτη όψη η αναβλητικότητα, κατακρίνεται ως ‘τεμπελιά’, ‘αναποφασιστικότητα’ ή ‘βαρεμάρα’. Η αλήθεια ίσως δεν είναι τόσο απλή.

Α) Ίσως πραγματικά να θέλουμε να ολοκληρώσουμε την εργασία μας, το διάβασμά μας, ή κάνουμε το επόμενο βήμα, αλλά φοβόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι θα αποτύχουμε, ότι θα απογοητευτούμε ξανά κλπ. Όταν φοβόμαστε την επαναλαμβανόμενη ματαίωση, όταν φοβόμαστε το ρίσκο, τότε δεν τολμούμε να δοκιμάσουμε. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη και κρατούμε απόσταση ασφαλείας από κάθε τι καινούργιο ή κάθε τι που θα μας ωφελούσε και θα μας προχωρούσε μπροστά. Έτσι βρίσκουμε διαρκώς δικαιολογίες για να μην κάνουμε αυτό που πρέπει. Μπορεί να φαίνεται ως τεμπελιά, στην πραγματικότητα όμως η αναβλητικότητα είναι πολύ πιο κουραστική και ψυχοφθόρα από την ίδια την εργασία.
Συχνά, το μοτίβο αυτό διαιωνίζεται και μας ακολουθεί και στην επαγγελματική μας καριέρα.
Η λύση εδώ είναι να μην ερμηνεύουμε την οποιαδήποτε αποτυχία ως δική μας ανικανότητα. Δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρουμε τέλεια κάπου, η προσπάθεια είναι εκείνη που μετρά. Κυνηγημένοι από την κατάρα της τελειότητας, οποιαδήποτε προσπάθειά μας φαίνεται πάντα ανεπαρκής. Ας κάνουμε κάτι κι ας μην είναι τέλειο. Να δίνουμε καθημερινή επιβράβευση στον εαυτό μας, ακόμη και για το πιο μικρό βήμα. Όσο επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τα μικρά πράγματα, άλλο τόσο έχουμε το κίνητρο να ξαναπροσπαθήσουμε. Όταν κατηγορούμε τον εαυτό μας στην κάθε προσπάθεια λέγοντας: «Είδες αυτό που έκανες, δεν είναι τίποτα», τότε χάνουμε κάθε όρεξη να συνεχίσουμε.

Β) Το βουνό! Μπορεί να θέλουμε να ολοκληρώσουμε μια εργασία, αλλά όταν πάμε να την ξεκινήσουμε, μας φαίνεται βουνό! Μπροστά στη θέα του θεόρατου βουνού, αφήνουμε την εργασία στη θέση της (ή κλείνουμε το βιβλίο) και το βάζουμε στα πόδια. Η λύση εδώ είναι να «τεμαχίσουμε» την εργασία, ή το νέο εγχείρημα σε όσο πιο πολλά μικρά κομματάκια γίνεται (τα λεγόμενα baby steps). Μπορεί να μην μπορούμε να ανέβουμε το βουνό, ένα μικρό βραχάκι όμως μπορούμε. Εξάλλου, όπως λέει και η παροιμία το πρώτο βήμα είναι το μισό ταξίδι. Τα μικρά πράγματα είναι αυτά που μετράνε και τα πολλά μικρά πράγματα, μέρα με τη μέρα μαζεύονται και κάνουν κάτι πολύ μεγάλο. Οι μαθητές με το διάβασμα, μπορούν να κάνουν έστω ένα τέταρτο ή μισή σελίδα τη φορά και μετά διάλειμμα. Πάντα θα επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για την προσπάθειά μας, όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Η ατζέντα, το ημερολόγιο προγραμματισμού, όπου θα σημειώνουμε τις δουλειές, το διάβασμα ή τις δραστηριότητες που θα πρέπει να ολοκληρώσουμε, σε διακριτά μικρά βήματα, βοηθά πολύ στην αυτό-οργάνωση. Όταν διαγράφουμε δουλειές που έχουμε ολοκληρώσει, νιώθουμε ικανοποίηση. Επίσης, η αναλυτική καταγραφή των βημάτων στην ατζέντα μας βοηθά να μην ξεχάσουμε όλα τα βήματα που πρέπει να κάνουμε.


Γ) Κάποιες φορές, η αναβλητικότητα υπάρχει λόγω του φόβου της επιτυχίας. Πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε την επιτυχία κι έτσι αποσπούμε την προσοχή μας με άλλα πράγματα και όχι εκείνο που πραγματικά μας ωφελεί. Είναι σαν ένα ασυνείδητο σαμποτάζ, που δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε μπροστά, είναι σαν να βάζουμε συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό μας, ώστε να μείνουμε εκεί που ήμασταν. Είναι λοιπόν σημαντικό να επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας ότι μας αξίζει η επιτυχία, μας αξίζει αυτό που μας ωφελεί, μας αξίζει η πρόοδος, μας αξίζει να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, μας αξίζει να εκφραστούμε, οι προσπάθειές μας είναι αρκετά καλές και η παρουσία μας απαραίτητη στον κόσμο. Επιμένουμε στην προσπάθεια, όχι για να κερδίσουμε τον έπαινο των άλλων, αλλά για το δικό μας καλό. Ο κόσμος χρειάζεται τη δημιουργικότητα όλων μας, όχι μόνο των λίγων κι εκλεκτών.

Δ) Κάποιες φορές αποφεύγουμε την εργασία, γιατί απλά δεν μας αρέσει. Θα πρέπει να έχουμε τη διάκριση να καταλάβουμε αν κάτι πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει ή αν εφευρίσκουμε διαρκώς αρνητικά σε αυτό, επειδή δεν πιστεύουμε ότι το αξίζουμε. Εδώ η παροιμία θα μπορούσε να παραφραστεί: «Όσα δεν πιστεύει ότι θα φτάσει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια». Συχνά στους μαθητές, η αποστροφή προς ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σχετίζεται με αρνητικές εμπειρίες από το παρελθόν, ίσως αρνητικές εμπειρίες από έναν εκπαιδευτικό ή τον τρόπο που διδάχθηκε ένα μάθημα. Σε αυτήν την περίπτωση, πιο χρήσιμο είναι να προσπαθήσουν να ξεκινήσουν το διάβασμα, από εκείνα που καταλαβαίνουν, από τα εύκολα κι εκείνα που είναι πιο βατά. Αντίστοιχα, στην ενήλικη ζωή, με εργασίες που είναι ιδιαίτερα δυσάρεστες αλλά αναγκαίες, πάντα μπορούμε να ξεκινήσουμε από το κομμάτι που είναι πιο εύκολο. Μπορεί να μην είναι η πιο ευχάριστη δραστηριότητα, αλλά θα είναι λιγότερο επώδυνο από το να το αναβάλλουμε και να το αφήσουμε για το μέλλον. Αν κάποια συγκεκριμένη εργασία ή εγχείρημα είναι τόσο εξαιρετικά φορτικά, που το αποφεύγουμε διαρκώς, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν το χρειαζόμαστε πραγματικά στη ζωή μας ή αν πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτό το δρόμο. Αν από την άλλη μεριά, η αναβλητικότητα είναι ένα μοτίβο που συναντούμε ξανά και ξανά, θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί το κάνουμε και να εξετάσουμε πού βρίσκεται η αυτό-εκτίμηση κι η αυτοπεποίθησή μας.

Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος, Εκπαιδευτικός, Συγγραφέας
www.brightplanet.blogspot.com,3/4/2012