Όταν επιστρέφεις, ύστερα από 2-3 μέρες από ένα τόπο πνευματικό, συνειδητοποιείς την αλλοίωση που έχουμε υποστεί στην ικανότητα μας να νιώθουμε. Αλλοίωση που αγγίζει ακόμη και την δική μας γενιά, ακόμη και όσους από εμάς υποτίθεται ότι είμαστε σε έναν δρόμο αυτογνωσίας και πνευματικότητας. Κι όμως γίνεται όλο και πιο δύσκολο...Δεν νιώθουμε πια εύκολα την φύση, δεν νιώθουμε τους άλλους, δεν νιώθουμε τον Θεό... Η επίσκεψη σε έναν τόπο πνευματικό, σε ένα απομονωμένο ησυχαστικό χώρο στην φύση, σε ένα μοναστήρι, φέρνει αυτήν την συνειδητοποίηση στην επιφάνεια.
Αρχικά πας με τους προηγούμενους ρυθμούς, μιλάς πολύ, κοιτάς δεξιά και αριστερά, ψάχνεις το κινητό και προσπαθείς να στείλεις σελφι με στίγμα. Όμως το σήμα δεν είναι καλό, κι εσύ αναγκαστικά μένεις εκεί στην φύση και στην ησυχία...και σιγά σιγά απορροφάσαι, θυμίζεις στον εαυτό σου να ακολουθήσει τους ρυθμούς του τόπου, μένεις μόνος σου με την σιωπή, οι λιγοστές σου κουβέντες είναι με άλλους συνοδοιπόρους και ξαφνικά αποκτούν νόημα. Αρχίζεις πάλι να αισθάνεσαι, τον Θεό, τους άλλους, τον εαυτό σου...Όταν χρειάζεται να επιστρέψεις κι ανοίγεις ξανά το κινητό, νιώθεις σαν να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο με μονότονους κακόφωνους ήχους. Ήσουν σε μια αίθουσα με πολύχρωμη, ανάλαφρη μουσική και ξάφνου επιστρέφεις στην φάλτσα διαδικτυακή πραγματικότητα. Φαίνεται πολυποίκιλη, αλλά δεν είναι. Παρατηρείς ότι όλος ο καταιγισμός των εικόνων, "πληροφοριών" ή "ειδήσεων" του διαδικτύου περιστρέφεται γύρω από 4-5 επαναλαμβανόμενα μοτίβα... Κάτι που θέλει να σοκάρει.. κάτι που είναι χαριτωμένο... κάτι πικάντικο... κάτι "ποπ επιστημονικό"... και κάτι "lifestyle". Και ξανά. Ξαφνικά νιώθεις, αντί να απλώνεσαι, να συρρικνώνεσαι. Συνειδητοποιείς ότι δεν σου έλειψε και τόσο. Θέλεις να γυρίσεις πίσω, εκεί που ήταν η αληθινή ζωή...
Κι έτσι αποκοπτόμαστε σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε από την ικανότητα μας να νιώθουμε...να νιώθουμε τους άλλους, τη φύση, τον Θεό... Κι είμαστε ακόμη στην γενιά που έχουμε ένα σχετικό έλεγχο σχετικά με την ταυτότητα μας απέναντι στον διαδικτυακό κόσμο... Βάζουμε φίλτρο στην σελφι, αλλά έχουμε επίγνωση ότι το βάζουμε εμείς οι ίδιοι για να είμαστε αρεστοί. Όσο πιο πολύ όμως διαπερνά η τεχνητή νοημοσύνη σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ακόμη και το περιεχόμενο των μηνυμάτων, των διαλόγων ή των αναρτήσεων μας, αυτό που θα δημοσιεύουμε πιθανότατα δεν θα είναι δικό μας και δεν θα έχουμε καν ξεκάθαρη επίγνωση ότι δεν είναι δικό μας. Ο πολλαπλοί ΑΙ assistants θα οργανώνουν όλες μας τις επικοινωνίες και αλληλεπιδράσεις, χωρίς να το καταλαβαίνουμε... Σιγά σιγά θα αλλοιωθεί, όχι μόνο η ικανότητα μας να νιώθουμε τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό... Θα βρεθούμε ξαφνικά στην ησυχία, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς σήμα, χωρίς ηλεκτρονική βοήθεια και δεν θα ξέρουμε τι να πούμε, γιατί πια, δεν θα ξέρουμε ποιοί είμαστε...
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr 6/7/25
