Το όνομα της Γκρέις, ετών 83. Από τους σπάνιους ηλικιωμένους που συναντά κανείς σε χώρες της κεντρικής Αφρικής. Την βρήκαμε σε λατομείο έξω από μια παραγκούπολη. Μαζί με δεκάδες άλλες γυναίκες, ακόμη και ανήλικα, κάθονταν από την ανατολή μέχρι την δύση, με μία μόνο δουλειά. Τακ,τακ,τακ, με το σφυρί σπάνε τις κοτρώνες σε χαλίκι για να το πουλήσουν. Λίγα μέτρα πιο πέρα, πέντε πολύ γεροδεμένοι νεαροί Αφρικανοί είχαν άλλη δουλειά. Να αποκολλήσουν τον βράχο από το βουνό και να τον σπάσουν σε κοτρώνες. Μόνο τους εργαλείο μια βαριοπούλα, που σε κάθε της χτύπημα φοβόμουν ότι θα πεταχτεί η κεφαλή στον αέρα. Κι έκαιγαν κάτι κλαράκια σε σχισμή στην βάση του βράχου, ώστε η θερμική διαστολή να βοηθήσει να κοπεί ο βράχος. Ένας νεαρός Ευρωπαίος από την ομάδα μας, ζήτησε να δοκιμάσει να σπάσει τον βράχο. Αδύνατον. Με γέλια και φιλικά αστεία χαιρετήθηκαν με τον Αφρικανό. Σκέφτηκα ήταν ίσως από τις ελάχιστες ευκαιρίες που δόθηκαν στον Αφρικανό άνθρωπο να νικήσει επιτέλους τον λευκό.
Όλοι οι εργαζόμενοι στο λατομείο δεν είχαν κανένα μέτρο ασφαλείας. Μάθαμε ότι πολύ συχνά έχουν τραυματισμούς στα μάτια από εκτινασσόμενα θραύσματα. Πριν κάποιο διάστημα μια έγκυος γυναίκα την ώρα που δούλευε, είχε αποβολή από τους κραδασμούς. Πέθανε από αιμορραγία, ενώ προσπαθούσαν να την μεταφέρουν. Σε μια καλή μέρα, το ημερομίσθιο θα είναι 3 περίπου ευρώ. Πάντα ανάλογα με την παραγόμενη ποσότητα. Το κόστος ζωής για μια ηλικιωμένη κυρία σαν την κυρία Γκρέις είναι γύρω στα 70 ευρώ τον μήνα, ΑΝ υποθέσουμε ότι έχει την δική της καλύβα και το δικό της κομμάτι γης να καλλιεργεί. Αν όχι...
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο συγκεκριμένος πετρώδης λόφος έχει αγοραστεί από μεγάλη ξένη εταιρεία. Η ξένη εταιρεία πληρώνει ελάχιστα τους Αφρικανούς για να σπάνε τον Αφρικανικό βράχο και πουλάει (σε πολύ ακριβότερη τιμή) αφρικανικό χαλίκι σε άλλους Αφρικανούς. Ήξερα ότι πολυεθνικοί γύπες έχουν βάλει τα νύχια τους στις σπάνιες γαίες της Αφρικής. Αλλά ακόμη και στην ξερόπετρα;...
Ρωτήσαμε την κυρία Γκρέις αν χρειαζόταν κάτι. Ζήτησε κάτι γλυκό γιατί ήταν απόγευμα κι ένιωθε κουρασμένη. Της έδωσα μια μπάρα δημητριακών που έτυχε να έχω μαζί μου (την κρατά στην φωτογραφία). Δεν την έφαγε. Πιθανότατα την κράτησε, γιατί μια μπάρα δημητριακών, είναι ασυνήθιστο είδος και μπορεί να πουληθεί ίσως όσο το καλαμποκάλευρο δύο ημερών...
Φύγαμε με σφιγμένη καρδιά.Όταν κάποια απογεύματα πίνω το τσάι μου και βλέπω τον Ήλιο να δύει από την άνεση του δυτικού μου μπαλκονιού σκέφτομαι την κυρία Γκρέις. Τέτοια ώρα κι εκείνη θα πρέπει να δίνει τις τελευταίες σφυριές στις πέτρες της ...Τακ, τακ, τακ, χτυπάει το σφυρί της κυρίας Γκρέις και μαζί με αυτό, τακ,τακ,τακ, η καρδιά της πολύπαθης Αφρικής...
(Υ.Γ. Η φωτογράφιση έγινε με την άδειά της)
