Καλή χρονιά με εθελοντισμό

Οι γιορτές πέρασαν και φροντίσαμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους δικούς μας, πολλές φορές με υπερπληθώρα δώρων, φαγητών και γλυκών, αρκετά εκ των οποίων εν τέλει πετάχτηκαν. Όλα καλά με τους "δικούς μας" ανθρώπους...Τι γίνεται όμως με όλους εκείνους τους άλλους, που δεν έχουν "δικούς τους" να νοιαστούν, παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένους, είτε αυτοί βρίσκονται σε ιδρυματικούς χώρους, είτε έξω, εργαζόμενοι, λειτουργώντας στην κοινωνία όπως εμείς, αλλά δεν αποκαλύπτουν την απομόνωσή τους... Οι άνθρωποι αυτοί, που δυστυχώς έχουν ατυχήσει να μην περιλαμβάνονται σε ένα από τα τελευταία ίσως οχυρά της ελληνικής κοινωνίας, την οικογένεια, υποφέρουν σιωπηλά... Πολλές φορές φοβούνται ότι η μοναξιά τους θα στιγματιστεί από τους έλληνες συνανθρώπους τους και δε μιλούν για τη μοναξιά τους, ούτε ζητούν βοήθεια. Οι Έλληνες φοβόμαστε ό,τι θυμίζει ευαλωτότητα, ό,τι είναι διαφορετικό, ό,τι θυμίζει δυσκολία κι απομόνωση. Τρέχουμε μακριά από αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους, σφιχταγκαλιάζοντας το ταίρι μας και τα ΔΙΚΑ μας παιδιά. Κλείνουμε σφιχτά τα μάτια, βέβαιοι ότι έτσι θα αποφύγουμε να έχουμε τη δική τους μοίρα - "μακριά από μας...". Γεμίζουμε την καθημερινή μας ατζέντα με μία ακόμη δραστηριότητα της μοντέρνας νεολληνικής μας "θρησκείας": ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ...

Σιγά σιγά όμως η δομή της ελληνικής κοινωνίας αλλάζει. Η οικογένεια, ο γάμος δεν είναι πια το ατράνταχτο, δεδομένο οχυρό-καταφύγιο, ακόμη κι ήταν δυσλειτουργικό, που ήταν κάποτε...Ίσως αντιληφθούμε ότι πληθαίνει ο αριθμός των παιδιών που εγκαταλείπονται ή παραμελούνται από τους ΕΛΛΗΝΕΣ γονείς τους. Ίσως αντιληφθούμε ότι πληθαίνει ο αριθμός των ηλικιωμένων γονιών που εγκαταλείπονται από τα ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ παιδιά τους. Ίσως αντιληφθούμε ότι οι ευρύτερες οικογένειες πολλών ανθρώπων, απλά αδιαφορούν για τα ευάλωτα μέλη τους, απορροφημένες από το κυνήγι του δικού τους εσωστρεφούς κέρδους και της αγχώδους εκπλήρωσης του δόγματος της μοντέρνας νεοελληνικής μας θρησκείας : ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ..

Αν θέλουμε να επιβιώσουμε με κάποιο αξιοπρεπές επίπεδο κοινωνικής υγείας, αυτές οι αντιλήψεις θα πρέπει να αλλάξουν. Θα πρέπει να στραφούμε προς το δόσιμο στους ανθρώπους γύρω μας. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο δρόμο μας, είτε στη δουλειά, είτε στην οικογένεια, είτε στη γειτονιά, δεν έρχονται τυχαία. Ας σκεφτούμε ποιοί από αυτούς θα επιθυμούσαν το απλό, ανθρώπινο ενδιαφέρον και την ευγένειά μας. Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε "ειδικοί", ούτε ψυχολόγοι, ούτε "φιλάνθρωποι" υπερόπτες ελεήμονες...Μιλώ για το απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον, την παλιά καλή ευγένεια. Εκείνη, που μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει με ειλικρίνεια κάποιον πώς είναι και νοιάζεται αρκετά να ακούσει την απάντησή του...

Μπορούμε να δώσουμε από τον εαυτό μας, το χρόνο, την ψυχική μας ενέργεια και την αγάπη μας, είτε στα άτομα γύρω μας, αν το επιθυμούν, είτε μέσω οργανισμών ή συλλόγων. Ειδικά για την εθελοντική εργασία, όταν την προσφέρουμε, βοηθούμαστε να:

δοκιμάσουμε να ξεπεράσουμε τα όρια του φόβου μας («πώς θα προσεγγίσω τον ανθρώπινο πόνο, με τρομάζει..»)
•
απορρίψουμε την άκρως ατομικιστική και καταναλωτική κουλτούρα της κοινωνίας μας (που ωθεί το άτομο να σκέφτεται μόνο για τη «δική του» δουλειά, τα «δικά του» παιδιά, τη «δική του» σχέση, τα «δικά του» χρήματα, τα «δικά του» προβλήματα, τη «δική του» ψυχοθεραπεία, τις «δικές του» ανάγκες κλπ. κλπ.)
•
αναγνωρίσουμε ότι ψυχική πληρότητα δεν μπορεί να έρθει όταν κάποιος είναι ερμητικά κλεισμένος στο «δικό του» εαυτό
•
δούμε ότι λίγη καλή διάθεση, λίγη πρόθεση για απλή φιλία και παρουσία δίνουν πολλή περισσότερη ικανοποίηση και ψυχική ανάταση από οτιδήποτε καταναλωτικό προσφέρεται για να ικανοποιήσει τις «δικές μας» ανάγκες. Αυτά που λείπουν από τη ζωή μας, δεν είναι αυτά που δεν μας δίνουν, αλλά αυτά που εμείς δεν δίνουμε. Συνεπώς με το δόσιμο, οι δικές μας «ανάγκες» εξατμίζονται...

Πολλά άτομα σήμερα σε διάφορους χώρους μπορούν να ωφεληθούν από την προσφορά αγάπης και ανθρώπινης παρουσίας, π.χ. σε ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων και εγκαταλελειμμένων παιδιών, σε θεραπευτήρια χρονίων παθήσεων, σε νοσοκομεία, σε ιδρύματα, σε οργανώσεις που υποστηρίζουν απόρους, άστεγους, πρόσφυγες, άτομα με αναπηρίες. Για παράδειγμα, η μία ώρα την εβδομάδα παρέας σε μια χρόνια κατάκοιτη ηλικιωμένη κυρία, που δεν έχει κανέναν να την επισκεφτεί στο νοσοκομείο, αυτή η απλή κίνηση καλοσύνης για απλή κουβέντα, κάνει τεράστια, τεράστια διαφορά στη ζωή αυτής της γυναίκας, η οποία στερείται εκείνα που είναι τόσο αυτονόητα για εμάς, όπως το να βγει για μια βόλτα στον ήλιο...Όταν μια κίνηση προσφέρει χιλιάδες περισσότερα στο άτομο που τη δέχεται από όσα ελάχιστα «κοστίζει» σε εμάς που τη δίνουμε (και στην ουσία δεν «κοστίζει γιατί εισπράττουμε κι εμείς πολλαπλάσια χαρά από αυτό), τότε αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσουμε αυτήν την κίνηση, δεν αξίζει? Σκεφτείτε πόσα αγαθά έχουμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε σήμερα, ζούμε σε μια χώρα σε καιρό ειρήνης, έχουμε να φάμε, έχουμε τα χρήματα να βλεπουμε από αυτόν τον υπολογιστή, έχουμε υγεία κι όλα όσα άλλα καλά μπορεί να σκεφτεί ο καθένας για τη ζωή του. Δεν είναι μια ένδειξη ελάχιστης ευγνωμοσύνης για αυτά που μας έδωσε η ζωή, να προσφέρουμε κι εμείς κάτι, έστω και μικρό, για το συνάνθρωπο που στάθηκε λιγότερο τυχερός και που η κίνησή μας θα του δώσει τόση χαρά (όσο και σε εμάς) ? Ας μη το φοβόμαστε λοιπόν, κι ας μην περιμένουμε μέχρι να «γίνουμε έτοιμοι». Είμαστε έτοιμοι όταν έχουμε την καλή πρόθεση - ο κατάλληλος τρόπος και χώρος θα βρεθεί. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να κάνουμε την προσφορά τρόπο ζωής, μέρος του εαυτού μας…
Πρεκατέ Βικτωρία
Δημοσίευση www.healthnews.gr, 11/1/10