Η κατανάλωση κρέατος στη πλανήτη των 7 δις

Έχω ξαναγράψει (βλ. «Θάνατος για χόμπι») για τις συνέπειες και την ύβρη που επιτελεί η ανθρωπότητα, κυρίως οι ανεπτυγμένες χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, με την υπερ-κατανάλωση και σπατάλη κρέατος στη διατροφή, όπως επίσης και με τις άθλιες συνθήκες στις οποίες τα ζώα μεγαλώνουν για να καταναλωθούν μετά από εμάς. Όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται σχετικά με τη συμβολή της υπερκατανάλωσης κρέατος στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, στην υπερβολική αποζύμηση πόρων και νερού, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά και σχετικά με το δικαίωμα των ζωντανών οργανισμών να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν μιλώ απαραίτητα για χορτοφαγία, αν και αυτό θα ήταν το καλύτερο και ακολουθείται από όλο και περισσότερους. Μπορούμε όμως να έχουμε κατανάλωση κρέατος με μέτρο, με προσοχή και με εκτίμηση για το πλάσμα που έδωσε τη ζωή του για να τραφούμε εμείς, ή μάλλον, πολλές φορές σήμερα, για να υπερ-τραφούμε εμείς.

Προσωπικά έχω προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν να υιοθετήσω χορτοφαγική δίαιτα και δυστυχώς, κάθε φορά, παρά τα συμπληρώματα και τι βιταμίνες, ανέπτυσσα αναιμία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να πάω στο άλλο άκρο- δηλ. κατανάλωση κρέατος για βουλιμία, για γεύση, ή από συνήθεια. Καταναλώνω κρέας αραιά, 1 φορά την εβδομάδα ή στις 15 μέρες, το χρησιμοποιώ ως φάρμακο, τόσο ώστε να μη νιώθω την εξάντληση. Προσπαθώ να αγοράζω κρέας βιολογικής προέλευσης, όχι τόσο για το δικό μου όφελος, αλλά γιατί σε συνθήκες ελεύθερης βοσκής το ζώο είχε την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Αυτό έχει μεγάλη διαφορά από την λαίμαργη κι εγωκεντρική κατανάλωση κρέατος, μόνο και μόνο για την προσωπική μας απόλαυση. Στον πλανήτη των 7 δις κατοίκων δεν μπορούμε να τρώμε κάθε μέρα κρέας για την ευχαρίστησή μας (και να πετάμε το ¼ από αυτό, όπως συμβαίνει στις πλούσιες χώρες…). Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ζώα γεννιούνται, εκτρέφονται σε φάρμες, και θανατώνονται, ώστε το κρέας τους να πεταχτεί στα σκουπίδια από εμάς, ως αποφάγια, ή επειδή «δε θέλουμε άλλο» ή επειδή δεν διατέθηκε ή δεν καταναλώθηκε τη στιγμή που έπρεπε. Αν αυτό δεν είναι ύβρις, τότε δεν ξέρω τι είναι. Σίγουρα είναι μια μη βιώσιμη πρακτική και δεν θα αργήσει η στιγμή, που αν δεν αλλάξουμε από μόνοι μας, θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να αλλάξουμε τις διατροφικές μας συνήθειες και -επιτέλους- να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε τα άλλα πλάσματα.

Κάθε φορά, στις χορτοφαγικές μου περιόδους, που τύχαινε να γευματίζω με άλλους, δεχόμουν επίθεση και μόνο στο άκουσμα ότι δεν ήθελα να φάω κρέας. Δεν ήταν κάτι για το οποίο άνοιγα κουβέντα και μου έκανε εντύπωση, πώς οι άλλοι, πάντα επιθετικά και υπεροπτικά, ξεκινούσαν την ανάκριση: «και το καρότο πονάει όταν το ξεριζώνεις», «η θρησκεία λέει να μην τρώμε κρέας Τετάρτη και Παρασκευή, τις άλλες μέρες μπορούμε», «τα ζώα φτιάχτηκαν για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος», κλπ κλπ, ναι, τα έχω ακούσει όλα τα επιχειρήματα. Η επιθετικότητα τους μου έδειχνε καλυμμένη ενοχή, για ποιόν άλλον λόγο ενδιαφέρονται τόσο τι τρώει ο άλλος? Υπάρχουν, παρόλα αυτά κάποια επιχειρήματα που οι υπερχορτασμένοι νεοέλληνες θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, πριν καταναλώσουμε το κρέας, τόσο συχνά όπως το νερό, και τα οποία δεν έχουν να κάνουν με τα επίπεδα του ουρικού οξέος και της χοληστερίνης στο αίμα μας:

Για κάθε κιλό καταναλώσιμου κρέατος, χρειάζονται 8 κιλά σιτηρών ως ζωοτροφή κι εκατοντάδες λίτρα νερό. Σε έναν κόσμο, όπου 6000 άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από έλλειψη τροφής (π.χ. σιτηρών) και νερού, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτούς τους βασικούς πόρους για παραγωγή τροφής πολυτελείας. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου αναμένεται να επιδεινώσει τις ελλείψεις, με ξηρασία κι ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων. Θα πρέπει η τιμή του κρέατος να αντανακλά τις πραγματικές απαιτήσεις σε πόρους, σε γη, σε νερό, όπως και το περιβαλλοντικό αντίτιμο (καταστροφή οικοσυστημάτων άλλων ειδών για να γίνει η γη τους εκτροφείο ή τόπος παραγωγής ζωοτροφής, ευτροφισμός στους υδάτινους πόρους, παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου κλπ.). Ίσως μόνο όταν η τιμή του κρέατος αντιστοιχήσει σε αυτό που πραγματικά κοστίζει η παραγωγή κρέατος στον πλανήτη, ίσως μόνο τότε να σταματήσουμε να το σπαταλάμε για την εγωιστική μας στομαχική ηδονή.