Λιγότερο κρέας

Η πρόσφατη εκστρατεία του Αβααζ https://secure.avaaz.org/en/eat_less_meat_b/?pv=66&rc=fb) για κατανάλωση λιγότερου κρέατος ήταν ακριβώς στοχευμένη. Υπάρχει η γνωστή πόλωση κρεατοφαγίας-χορτοφαγίας, σε ένα θέμα που τα πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο. Και η εκστρατεία χτύπησε ακριβώς στη χρυσή τομή «ΛΙΓΟΤΕΡΟ κρέας». Προσωπικά έχω προσπαθήσει πολλές φορές και σε μεγάλες χρονικές περιόδους να γίνω χορτοφάγος, αλλά κάθε φορά προκύπτει αναιμία, όσα συμπληρώματα διατροφής κι αν πάρω. ‘Ίσως η χορτοφαγία δεν ταιριάζει στον κάθε οργανισμό, ίσως όμως και κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Όμως τρώω κρέας μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μη νιώθω ατονία (μία φορά την εβδομάδα ή στις 15). Η ήπια και με μέτρο κατανάλωση κρέατος (κατά προτίμηση ελευθέρας βοσκής) για λόγους σωματικής υγείας έχει μεγάλη διαφορά από την άνευ όρων και ορίων κραιπάλη κρεατοφαγίας μόνο και μόνο για την προσωπική μας ευχαρίστηση και κοιλιοδουλεία. 

Βεβαίως ακόμη και αυτή η μετριοπαθής θέση ξεσηκώνει οργισμένες αντιδράσεις, τις οποίες γνωρίζω καλά από τις χορτοφαγικές μου φάσεις: όποτε ήμουν σε τραπέζι και απλά αρνιόμουν να φάω κρέας (χωρίς περαιτέρω κουβέντες ή την παραμικρή προσπάθεια ‘προσηλυτισμού’), αμέσως άρχιζαν οι αντιδράσεις από τους συνδαιτυμόνες: ‘Α, ΜΠΑ! Και γιατί δεν τρως κρέας; Ποιος είναι ο λόγος;!» Κι εκεί άρχιζε η ανάκριση! Ήταν διατεθιμένοι να δεχτούν ότι κάποιος δεν τρώει κρέας για λόγους γούστου ή υγείας, αλλά σε καμία περίπτωση για λόγους δικαιωμάτων των ζώων. Αυτό τους εξόργιζε. Άρχιζαν όλα τα ατελείωτα επιχειρήματα που έχω χιλιοακούσει, ξεκινώντας από το ότι τα ζώα έχουν φτιαχτεί για να υπηρετούν τον άνθρωπο, μέχρι θεολογικές θέσεις ότι ο άνθρωπος έχει ψυχή ενώ τα ζώα όχι (δεν συμφωνώ!), ή τέλος πάντων ότι και τα καρότα πονάνε όταν τα κόβεις! Η ουσία είναι ότι εξοργίζονταν όταν κάποιος αμφισβητούσε -έστω και έμμεσα- την απόλυτη εξουσία και ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους πάνω στα υπόλοιπα είδη. Αυτές οι επιθέσεις ήταν κυρίως στην Ελλάδα, αλλά περιέργως και στην Αγγλία (παρά τη διάδοση της χορτοφαγίας εκεί)…. 

Αντίστοιχες αντιδράσεις είχα όταν (με πολύ ήπιο τρόπο) έθιγα το θέμα στη σχολική τάξη. «Τι λέτε κυρία!!!! Εμείς τρώμε κρέας δυο φορές την ημέρα, κάθε μέρα! Αδύνατον να κόψουμε!» έλεγε ο ένας. «Κυρία σοβαρά μιλάτε! Αν σταματήσουμε το καθημερινό κρέας, δεν θα παίρνουμε τις ουσίες που χρειαζόμαστε!» έλεγε ο άλλος. «Κυρία εγώ προτείνω αντί για Σαρακοστή νηστείας, να φτιάξουμε μια Σαρακοστή όπου θα τρώμε κάθε μέρα, ό,τι τρώμε την Τσικνοπέμπτη!» έλεγε ο πιο μάγκας της τάξης… Προκειμένου να μην έχω τρελαμένες ελληνίδες μαμάδες να έρχονται πανικόβλητες στο σχολείο να με καταγγείλουν ότι ωθώ τα βλαστάρια τους στην ανορεξία, προσπαθούσα να εξηγήσω όσο πιο απλά γινόταν: «Παιδιά, τα πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο. Δεν είπα να μην τρώμε καθόλου-ειδικά εσείς που είστε στην ανάπτυξη. Αλλά όχι να τρώμε υπερβολικά για διασκέδαση. Να τρώμε όσο χρειάζεται για να είμαστε γεροί. Σκεφτείτε ότι ένα ζωντανό πλάσμα, που νιώθει κι αισθάνεται όπως εσείς, έχει δώσει τη ζωή του για να τραφείτε. Το να ζητάμε να χαθούν παραπάνω ζωές για να ικανοποιήσουμε απλά και μόνο τη λαιμαργία μας, είναι σωστό; Το να σκοτώνονται ζώα για να πεταχτεί απλά το κρέας τους στα σκουπίδια (40% της τροφής στο δυτικό κόσμο πετιέται λόγω κακής διαχείρισης) είναι σωστό; Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ζώα σκοτώνονται, απλά για να πεταχτούν στα σκουπίδια-όχι μόνο δεν είναι σωστό, αλλά αποτελεί και ύβρη! Έχετε δει τις συνθήκες στις οποίες ζουν και θανατώνονται;» Εκεί κάπου άρχιζαν να το σκέφτονται...

Σήμερα είδα και μια ιστορία στο διαδίκτυο, που θα ήταν πολύ χρήσιμη στην τάξη (μέρες Τσικνοπέμπτης που έρχονται!). Μια αγελαδίτσα που προορίζονταν για το σφαγείο, το ‘σκασε από το όχημα που τη μετέφερε, κρύβεται στο δάσος και δεν πλησιάζει κανέναν άνθρωπο ( http://www.koutipandoras.gr/…/ollandia-kyma-symparastashs-g…).

Ίσως αυτό έδειχνε στα παιδιά ότι τα ζώα δεν είναι ανεγκέφαλα εργαλεία παραγωγής τέρψης, αλλά νοήμονα όντα με αισθήματα. Από ψαροτουφεκά είχα ακούσει ότι ακόμη και οι ροφοί έχουν εξελιχθεί να τρέχουν πανικόβλητοι όταν βλέπουν μεταλλική λάμψη στο βυθό! Είπαμε, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-,μαύρο. Ίσως χρειάζεται μια στάση λιγότερου ανθρωποκεντρισμού, περισσότερης ευγνωμοσύνης και μετριοπάθειας και οπωσδήποτε ευαισθητοποίησης για τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ ζωής και θανάτου των ζώων που δίνουν τη ζωή τους για τραφούμε.

Βικτωρία Πρεκατέ, 3/2/2018,https://www.facebook.com/victoria.prekate.9/posts/184501042308685