Βίαια επεισόδια στην Αθήνα

Βίαια επεισόδια στην Αθήνα
Τα ακόλουθα άρθρα ή επιστολές έχουν γραφεί από την Πρεκατέ Βικτωρία κι έχουν όλα αποσταλεί στον τύπο (όπου είναι γνωστό στη συγγραφέα, αναφέρεται και η πηγή που δημοσιεύτηκαν). Το υλικό εκφράζει τις προσωπικές απόψεις της συγγραφέως και όχι θέσεις σωματείου ή άλλου φορέα(αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε κάποιο από το υλικό, παρακαλώ αναφερθείτε στην πηγή)

ΤΙΤΛΟΙ

1. Η Προβολή κι ο Κύκλος της Βίας, Ιανουάριος 2009

Η κατάσταση, που ξεκίνησε με συχνά βίαιες διαμαρτυρίες της νεολαίας εναντίον της αστυνομίας, φαίνεται να έχει πολωθεί και επεκταθεί. Μετά από μια σειρά βίαιων γεγονότων, όπου το ένα μέρος κατηγορεί το άλλο, φαίνεται ότι περάσαμε στην επικίνδυνη φάση του να θεωρεί η κάθε πλευρά δικαιολογημένη τη χρήση βίας από μέρους της, επειδή «εκείνοι φταίνε-κοίτα τι κάνουν!». Δυστυχώς,στα νέα επεισόδια, μετά τον τραυματισμό του αστυνομικού, ακούμε για υπερβολική, αδικαιολόγητη βία από κάποιο μέρος της αστυνομίας.Με αυτό τον τρόπο όμως, η αστυνομία πέφτει στην παγίδα να βοηθά να συνεχιστεί ο κύκλος της βίας, να διαιωνιστεί και να βαθύνει η ανταλλαγή εκδίκησης. Και εδώ πραγματικά είναι που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να καταδικάσουν παντελώς οποιαδήποτε βία- οποιαδήποτε κι αν είναι η δικαιολογία. Αυτή η απόλυτη καταδίκη κάθε μορφής βίας δεν βλέπω να είναι πια τόσο αυτονόητη, όπως θα ήταν πριν από μερικά χρόνια. Μήπως να αποστασιοποιηθούμε λίγο από τους ηχηρούς τίτλους και να θυμηθούμε την κοινή λογική, την συνεργατική διάθεση και τα τόσα μαθήματα από την ιστορία, από τις εμφύλιες συγκρούσεις?
Βλέπω πολλά ΜΜΕ, πολιτικούς, αλλά και πολίτες από κάθε είδους ομάδα, να ρίχνουν λάδι στη φωτιά, δείχνοντας με τεντωμένο το δάχτυλο «εσείς φταίτε για όλα».Η εύκολη λύση είναι να προβάλλουμε την αιτία για όλες μας τις δυσκολίες και δυστυχίες σε μία ομάδα, που θα είναι το μαύρο πρόβατο και να μην αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, για τη δημιουργία μιας αρνητικής κατάστασης. «Ποτέ εμείς. Πάντα εκείνοι. Κι αν εξαφανιστούν εκείνοι, με αρκετή βία από εμάς αν χρειαστεί, τότε εμείς θα είμαστε καλά. Και δικαιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε βία, γιατί εκείνοι φταίνε!». Η προβολή όλων των κακών στους άλλους, η δαιμονοποίηση της άλλης ομάδας, είναι πολύ εύκολη «διέξοδος», ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών και οικονομικών αναταράξεων, είναι όμως και πολύ επικίνδυνη. Μήπως να θυμηθούμε ότι για τη βία δεν υπάρχει άλλοθι? Η πρόθεση με την οποία προσεγγίζουμε τον άλλον, αυτή θα επιστρέψει σε εμάς. Αν επιθυμούμε θετική αλλαγή, ας έχουμε τουλάχιστον τη διάθεση να προσεγγίσουμε θετικά τον άλλον. Αν η πρόθεσή μας είναι να τον καταστρέψουμε, να τον εξοντώσουμε, ηθικά ή σωματικά, η καταστροφή είναι αυτή που θα επιστρέψει σε εμάς-όχι το χτίσιμο μιας δίκαιης κοινωνίας.
Βλέπω τις συζητήσεις των απλών ανθρώπων, τα γράμματα στον τύπο, τα blogs και παρατηρώ ακόμη κι εκεί έντονη λεκτική επιθετικότητα, ειρωνεία, κυνισμό πολλές φορές.. Γιατί είναι τόσο εύκολο, σχεδόν συνήθεια πια, να κατηγορούμε, να ανεβάζουμε τους τόνους, να εφεύρουμε ακόμη πιο αιχμηρές υποτιμητικές εκφράσεις? Γιατί όχι λίγη ψυχραιμία, καλοπροαίρετη διάθεση, και ναι, λίγη καλή παλιομοδίτικη ευγένεια.. Ας αναγνωρίσουμε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμη και αυτοί στους οποίους εναντιωνόμαστε, κάνει το καλύτερο που μπορεί και ξέρει, σε μία δύσκολη συγκυρία-και ναι, γίνονται και λάθη. Γιατί θα πρέπει όμως να θρέφουμε το εμφύλιο μίσος? Δεν έχουμε μάθει πια?
Οι Έλληνες έχουν γεμίσει με πικρία για τη διαφθορά, για τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Όμως δεν νομίζω ότι είναι ευθύνη μόνο της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Είναι ευθύνη όλων μας, οι οποίοι στην καθημερινή μας ζωή, μαχόμαστε για παράδειγμα ενάντια στη διαφθορά σε πολιτικό επίπεδο, τη χρησιμοποιούμε όμως όταν αυτή μας εξυπηρετεί. Φωνάζουμε για το ότι το κράτος δεν μας πληρώνει καλά, εξοντώνουμε όμως τον αλλοδαπό εργάτη, όταν έρθει να μας βάψει το σπίτι και του δίνουμε όσο λιγότερα ψίχουλα μπορούμε .Για το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας δεν αρκεί μόνο να διαμαρτυρόμαστε. Χρειάζεται δουλειά κι ευθύνη σε προσωπικό επίπεδο. Πόσοι άραγε από τους νέους των επεισοδίων έχουν π.χ.εργαστεί εθελοντικά για να προσφέρουν στο συνάνθρωπο? Πόσοι άραγε θα αρνηθούν αργότερα το «μέσο» για να «τακτοποιηθούν»,εις βάρος άλλων? Έχουμε μάθει να μας φταίνε για τα πάντα μόνο οι άλλοι και να περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους. Ο εγωκεντρισμός, η αδιαφορία για τον πιο αδύναμο, η χρήση του «μέσου» για ευνοϊκές προαγωγές, μεταθέσεις, ή προσλήψεις, η αποφυγή πληρωμής φόρων, η κατάχρηση δημοσίου χρήματος και περιουσίας, έστω και σε μικροποσότητες, όπως ύλη γραφείου, η στάση του να «βολευτώ εγώ κι άσε τους άλλους», η αναξιοκρατία, ο αθέμιτος ανταγωνισμός, όλα αυτά είναι παραδείγματα πολύ συχνά στην κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδα. Από την άλλη μεριά, βλέπουμε ότι μόλις βρουν την ευκαιρία, κάποιοι αστυνομικοί, δεν εφαρμόζουν επαγγελματικά την καταστολή, αλλά επιδίδονται σε τυφλή, αδικαιολόγητη βία, σαν ξέσπαμα προσωπικού μίσους. Έτσι θα προασπιστεί η ασφάλεια και η γαλήνη στη χώρα μας? Αυτές ακριβώς οι στάσεις του καθενός από εμάς δεν μένουν αόρατες, αλλά συναθροίζονται και καλλιεργούν ένα κλίμα καχυποψίας, μια αίσθηση προδοσίας μεταξύ των πολιτών και δεν είναι μόνο θέμα της οποιαδήποτε κυβέρνησης, είναι θέμα όλων μας.
Ως ενεργοί πολίτες οφείλουμε να οργανώσουμε ειρηνικές διαμαρτυρίες και επίμονες ομάδες πίεσης με συγκεκριμένα αιτήματα, που στοχεύουν εναντίον συγκεκριμένων πράξεων. Η βία όμως, και το μίσος εναντίον συνανθρώπων, είναι εντελώς καταστρεπτικά και υπονομεύουν τους εποικοδομητικούς σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης που το αίτημα θέλει να υπηρετήσει. Επίσης, αν θέλουμε να δούμε θετική αλλαγή, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα, η ισότητα, θα πρέπει να ξεκινήσουν πρώτα από τον καθένα από εμάς, στην καθημερινή μας ζωή και από το πώς φερόμαστε στους συμπολίτες και συνανθρώπους μας. Επίσης, όσο οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, η κοινωνία, εμείς, αναλωνόμαστε στην αλληλοκατηγορία, κάποιοι άλλοι «όλως τυχαίως»(?), παραβιάζουν τα σύνορά μας, έτοιμοι να επωφεληθούν…Μήπως κι αυτό πρέπει να μας διδάξει κάτι? Ιανουάριος 2009
Αναρτήθηκε από Πρεκατέ Βικτωρία