Έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου, πώς η σχέση της Ελλάδας με την
Ευρωζώνη τον τελευταίο καιρό θυμίζει εξαρτημένη γυναίκα σε κακοποιητική σχέση.
(Τονίζω συγκεκριμένα το ‘Ευρωζώνη’, αντί για το ‘Ευρωπαϊκή Ένωση’, καθώς τις
τελευταίες ημέρες ακούμε συνεχώς την εξομοίωση των δύο, κάτω από τον
νεφελώδη τίτλο ‘ευρωπαϊκός προσανατολισμός’. Η συμμετοχή στην Ευρωζώνη ΔΕΝ
είναι το ίδιο με την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υπάρχουν χώρες στην ΕΕ
που εξακολουθούν κι έχουν το δικό τους νόμισμα, όπως είχαμε κι εμείς πριν 10 μόνο χρόνια).
Η κακοποιημένη γυναίκα λοιπόν έχει, τουλάχιστον στην αρχή, άρνηση της κακοποίησης. Της δίνει
χαστούκια και μπουνιές και εκείνη λέει: «Ε, δεν ήταν και τόσο σοβαρό, είχε λίγο
τα νεύρα του… ίσως να φταίω κι εγώ που δεν έπλυνα τα πιάτα καλά». Κι εμείς, ως
λαός και ως πολιτική ηγεσία εξακολουθούμε να είμαστε σε παρόμοια άρνηση σχετικά
με τους απίστευτα ταπεινωτικούς όρους με τους οποίους
υπογράφηκε, ειδικά η δεύτερη δανειακή σύμβαση (όποιοι από εμάς μπήκαν στον κόπο
να τη διαβάσουν…). Οι όροι υποθήκης της χώρας είναι τα αντίστοιχα χαστούκια και
μπουνιές στο έθνος και στην ελληνική γη.
Οι εξαρτητικές γυναίκες ανέχονται οποιαδήποτε είδους βία και πάσχουν από
μηδενική αυτό-εκτίμηση. Απορροφούν τους εξευτελισμούς από το δράστη και λένε
στον εαυτό τους «Πράγματι έχει δίκιο. Είμαι ένα μηδενικό. Κανείς δεν θα με θέλει. Δεν θα καταφέρω να κάνω τίποτα μόνη μου. Ας κάτσω εδώ που είμαι και πολύ μου είναι». Αντίστοιχα συμβαίνει και με εμάς. Φωνασκούμε για την
ανωτερότητα των Ελλήνων (κάποιοι επιλέγουν και απαράδεκτα ακραίους τρόπους να
το κάνουν), επειδή ακριβώς στο βάθος νιώθουμε ανεπαρκείς, επειδή στο βάθος
έχουμε ενστερνιστεί βαθιά στο πετσί μας ότι δεν μπορούμε με τίποτα να τα καταφέρουμε
χωρίς τη βοήθεια των ευρωζωνικών ‘φίλων’. Όπως η κακοποιημένη γυναίκα κοιτάζει
έξω από την πόρτα του σπιτιού της και βλέπει φαντάσματα τρόμου, προβάλλοντας
την τρομοκρατία που ήδη ζει μέσα, προς τα έξω. Τελικά επιλέγει να αυτό-φυλακιστεί
στο ίδιο το μαντρί της, πιστεύοντας ότι είναι η μόνη της ασφάλεια επειδή απλά
της είναι γνώριμο. Έτσι κι εμείς. Έχουν γκρεμιστεί οι αυταπάτες μας για την
καλοσύνη και την αλληλεγγύη των ‘φίλων’, αλλά δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να
βγούμε από το μαντρί. Κοιτάζουμε έξω από την πόρτα και βλέπουμε σκιές και
φαντάσματα. Μας πιάνει ίλιγγος στη σκέψη και μόνο ότι θα βγούμε από το μόνο
πράγμα που θεωρούσαμε ότι μέχρι τώρα μας δίνει, ως έθνος, ασφάλεια στη Γη: Οι
Ευρωπαίοι ‘φίλοι’.
Όμως στο Θεό δεν αρέσουν τα είδωλα. Είτε σε προσωπικό, είτε σε κοινωνικό,
είτε σε ατομικό επίπεδο, αν πάμε να ειδωλοποιήσουμε μια γήινη κατάσταση και να
τη θεωρήσουμε ως την μόνη πηγή ασφάλειας και αγαθών, είναι βέβαιο ότι θα έρθει
και θα μας την πάρει. Τα είδωλα είναι για να πέφτουν από τα βάθρα τους. Αν
επίμονα αρνούμαστε να εμπιστευτούμε το Θεό και επίμονα προσκολλούμαστε στο
είδωλο, τότε θα έρθει η ζωή και βίαια θα απομακρύνει το είδωλο από εμάς, ούτως
ώστε να μάθουμε (έστω και επώδυνα) ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό. Ώστε
να μάθουμε ότι η μόνη πηγή ασφάλειας
κι ευημερίας που μπορούμε ποτέ να έχουμε είναι ο Θεός και η σύνδεσή μας μέσω πίστης,
καθαρής συνείδησης και προσπαθώντας το καλύτερο που μπορούμε. Είτε ατομικά,
είτε εθνικά. Εμείς ειδικά, ως έθνος δεν δικαιούμαστε να παραγνωρίζουμε αυτήν
την πρώτιστη πνευματική παράμετρο. Έχουμε βοηθηθεί με θαύματα, κατά τη διάρκεια
της ιστορίας μας, έχουμε σωθεί από απίστευτους κινδύνους. Ποιος μας βοήθησε; η
τύχη; Τόση πολλή τύχη δεν μπορεί να μαζευτεί. Ας το θυμηθούμε. Αρκεί να έχουμε λίγη πίστη και να κάνουμε το ένα εκατομμυριοστό της
προσπάθειας και θα μας βοηθήσει.
Έρχεται κάποια στιγμή που η κακοποιημένη γυναίκα θεωρεί ότι «ως εδώ και μη παρέκει». Πάει λοιπόν και φωνάζει στον άντρα της «λοιπόν, κοίτα, αρκετά με τη συμπεριφορά σου, δεν θα ανεχτώ άλλα!» Συνεχίζει όμως να φοβάται να φύγει και να σταθεί στα πόδια της. Συνεχίζει να αμφιβάλλει αν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Συνεχίζει να μην πιστεύει ότι ο Θεός θα τη βοηθήσει. Την κοιτά λοιπόν εκείνος και στην απίθανη καλύτερη των καλυτέρων περίπτωση (αν δε τη χτυπήσει ή την απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει), της λέει «ΟΚ, σήκω φύγε». Και τι κάνει; Η εξαρτητική γυναίκα κοιτάζει έξω και την πιάνει δέος. Σωπαίνει και ξαναγυρνά. Και τότε, η συμπεριφορά του δράστη γίνεται πέρα ως πέρα κακοποιητική.
Έτσι κι εμείς. Διαμαρτυρηθήκαμε σχετικά με τους όρους των μνημονίων,
φωνάζουμε, και πράγματι η διαμαρτυρία αυτή εκφράζει μια βασική ανάγκη του
ελληνικού λαού. Το ερώτημα όμως είναι: Οι Ευρωπαίοι λένε «δεν
διαπραγματευόμαστε τα μνημόνια». Και τότε τι γίνεται; Τι γίνεται; Είμαστε πολιτικά και ψυχολογικά προετοιμασμένοι να
σηκωθούμε και να φύγουμε από την ευρωζώνη και να κάνουμε τη μετάβαση και
υπέρβασή μας; Γιατί αν δεν είμαστε, τότε, θα ξαναγυρίσουμε άνευ όρων, και η
αντιμετώπιση που θα λάβουμε θα είναι πιο σκληρή και πιο ταπεινωτική από ποτέ!
Για αυτό πιστεύω ότι χρειαζόμαστε λίγο περισσότερο χρόνο.
Πρέπει να προετοιμαστούμε (και ο ψυχολογικός παράγοντας εδώ είναι πολύ
σημαντικός) για την πολύ υψηλή πιθανότητα να μην κάνουν οι Ευρωπαίοι πίσω. Η
δική μας συντεταγμένη εθελοντική έξοδος από το ευρώ θα ήταν η λιγότερη ατιμωτική
λύση.Η άλλη πιθανότητα είναι απλά να μας διώξουν. Παραμονή στην ευρωζώνη, με
διαπραγμάτευση φαίνεται να είναι αδύνατη. Παραμονή στην ευρωζώνη χωρίς διαπραγμάτευση
είναι σαν την κακοποιημένη γυναίκα που θα παραμείνει στην κακοποιητική σχέση
μέχρι να τη στείλει ο άντρας της στον τάφο. Δεν αποτελεί επιλογή. Αν μη τι
άλλο, έχουμε ευθύνη στην ελληνική γη. Παλιότεροι έδωσαν τη ζωή τους για την
ελληνική γη. Εμείς την ξεπουλάμε μη τυχόν και βγούμε από το ευρώ… Τι ανασφάλεια
και ηττοπάθεια μας έχει πιάσει; Λες και δεν υπήρχε ζωή πριν το ευρώ...
Υπάρχουν πολλές αναλύσεις ελλήνων οικονομολόγων που μελετούν τα
πλεονεκτήματα εξόδου από το ευρώ, όπως αυτές του Κώστα Λαπαβίτσα από το London School of Economics, του Σκαπέρδου University of California, και άλλων, που παρουσιάζουν αναλυτικές λύσεις σε αυτό. Προσωπικά πιστεύω
ότι το δικό μας εμπόδιο είναι πρωτίστως ψυχολογικό. Μας πιάνει ίλιγγος φόβου με
την ιδέα ότι θα πούμε ‘Όχι’ στους ‘μεγάλους’ μας ‘αδερφούς’. Όπως η
κακοποιημένη γυναίκα παίρνει την απόφαση, ζητά τη βοήθεια του Θεού και
αποφασίζει να θεραπεύσει μέσα της όλες τις αδυναμίες και εμπόδια που την
κρατούν πίσω. Αυτό θα είναι η εσωτερική μας εργασία μέχρι τις επόμενες εκλογές,
που φαίνονται πολύ πιθανές. Να ξεπεράσουμε το φόβο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.com, 9/5/2012
