Μακριά από τις πολιτικολογίες, που όσο κι αν έχουν προβάλλει
τη δική τους ατζέντα πάνω στην όρο ‘πατρίδα’, δεν μπορούν να τον φθείρουν. «Αγάπη
για την πατρίδα»: με τρόπο αγνό, με το συναίσθημα που μόνο εκείνος που έχει
γίνει η πατρίδα βίωμα, μέρος του εαυτού του, μπορεί να το καταλάβει. Ή μόνο
εκείνος που τη στερήθηκε. Αυτό το νιώθει κανείς πολύ έντονα στην επαρχία. Εκεί γίνεται
η πατρίδα, μέρος του εαυτού σου. Όπως μου είπε κάποιος σοφός βοσκός πρόσφατα: ‘Όταν
το περπατάς, το ζεις, το αναπνέεις, τότε το αγαπάς το βουνό’. Για αυτό και οι
συμπατριώτες μας που εξακολουθούν να μένουν στην επαρχία, στην απόμερη επαρχία,
στις ραχούλες, στα βουνά, στα χωριά που ερημώνουν, για αυτό είναι πολύτιμοι
σωματοφύλακες της πατρίδας. Γιατί είναι εκεί. Δεν έχουν φύγει, είναι εκεί,
πεισματικά, αυτοί οι ηλικιωμένοι που κρατούν Θερμοπύλες, πριν τα ορεινά χωριά αδειάσουν
εντελώς…
Ορειβάτισσα εδώ και 20 χρόνια, έχω περπατήσει σχεδόν σε όλα
τα βουνά της Ελλάδας .Παντού η ίδια εικόνα στα χωριά. 5-6 ηλικιωμένοι-αν φύγουν
από τη ζωή, τι θα απογίνει η ορεινή Ελλάδα; Θα χαθεί η κρίσιμη επαφή, που είναι
εκείνη του ανθρώπου που πονάει τον τόπο του με την πανάρχαια αυτή γη. Για αυτό
είναι σημαντικό να επιστρέψουν νεότεροι άνθρωποι στα χωριά, πέρα από τη
λαϊκίστικη εκδοχή, πέρα από τη γραφικότητα με την οποία παρουσιάζονται εκείνοι ‘που
πήραν τα βουνά’. Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτήν την απόφαση, την οποία,
πιστεύω όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα αναγκαστούν να πάρουν. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Είναι
σημαντικό για την αναβίωση του τόπου, αλλά και για την αναβίωση της μνήμης μέσα
μας, καθώς η ενέργεια του τόπου είναι
μέρος του εαυτού μας. Πού θα καταλήξει ο καθένας, είναι κι αυτό στο σχέδιο του
Θεού. Όπως η ψυχή μας κάνει συμβόλαια, ποιον θα γνωρίσει, ποιον θα παντρευτεί
κλπ, έτσι γίνεται και με τον τόπο που θα οδηγηθούμε να κατοικήσουμε-κάποιες
φορές απρόσμενα. Όσοι έχουμε επιλέξει να παραμείνουμε στην Ελλάδα, παρά τις αντιξοότητες,
όσοι δεν τρέχουμε στη χίμαιρα του εξωτερικού, είναι σημαντικότερο από ποτέ, να
θυμηθούμε την ελληνική επαρχία- κι αν η ψυχή μας το λέει, αν έχουμε τη
δυνατότητα, τότε να μείνουμε ή έστω να
επισκεπτόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε. Οι
πεζοπορικοί σύλλογοι που περπατούν την Ελλάδα κάθε Σαββατοκύριακο, άντε
μαζεύουν 1000 άτομα κάθε ΣΚ. Η Αθήνα έχει 3,5 εκατομμύρια. Είναι πολύ λίγο. Δεν
γνωρίζουμε την Ελλάδα. Η αγάπη που θα δώσουμε στη γη, η γνωριμία μαζί της, ο
κάθε βράχος με την ατελείωτη προϊστορία που κρύβει, πολλές φορές ιερή, το ότι
θα αρχίσουμε να νιώθουμε τη γη και να την αισθανόμαστε, όλα αυτά θα μας αλλάξουν,
θα μας αλλοιώσουν με θετικό τρόπο. Θα δούμε την Ελλάδα διαφορετικά- θα είναι
πλέον βίωμα, όχι ξερό απομεινάρι μαθήματος ιστορίας ή τίτλος εθνικότητας. Τότε ίσως
θα μπορέσουμε να την υπερασπιστούμε καλύτερα, γιατί θα έχει γίνει κομμάτι μας.
Δεν είναι να απορεί κανείς που 70% των νέων δηλώνουν διακαώς ότι θέλουν να
φύγουν από την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο οι θέσεις εργασίας. Είναι ότι δεν την
έχουν νιώσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Πατρίδα τους σήμερα είναι το facebook.
Στα χωριά ακούω ότι όταν φύγουν και οι τελευταίοι ντόπιοι
ηλικιωμένοι, θα τα γεμίσουν αλλοδαποί. Το ζήτημα της μετανάστευσης έχει
ξεσηκώσει ατελείωτες, εμπαθείς συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Από τη μία
μεριά, οι ίδιοι οι αγρότες ομολογούν ότι χωρίς τους αλλοδαπούς, δεν θα έβγαινε
η παραγωγή. Από την άλλη, ακροδεξιοί φωνάζουν γενικώς κι αορίστως ότι ‘οι ξένοι
μας παίρνουν τις δουλειές’. Από τη μία, το αντιρατσιστικό κίνημα δίνει μεν τα
σωστά και απόλυτα αναγκαία μηνύματα για το σεβασμό στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως
εθνικότητας, από την άλλη όμως, αναρωτιέμαι πια, αν η αριστερή ρητορική
λαμβάνει υπόψη τη σημερινή πραγματικότητα της κατευθυνόμενης διακίνησης
ανθρώπινων ψυχών. Κατά πόσον δηλαδή, οι εξαθλιωμένοι δεν έχουν έρθει εδώ με δική
τους βούληση, αλλά βάση σχεδίου, ώστε να χρησιμοποιηθούν για τον αφελληνισμό της χώρας ή ακόμη κι
εναντίον της χώρας (γιατί κάποια
στρατόπεδα κράτησης είναι κοντά σε αποθήκες όπλων, παρά τις διαμαρτυρίες των
κατοίκων; Δηλαδή, αν γίνει κάτι, μετά θα φταίνε οι μετανάστες;).
Στο ιστολόγιο αυτό έχω
εκφράσει επανειλημμένα την αναγκαιότητα για την εξάλειψη του ρατσισμού και την
προστασία και το σεβασμό στο άτομο-μετανάστη, που αποτελεί θύμα, αν όχι πιόνι, ενός
συστήματος που ίσως δεν είναι τόσο τυχαίο όσο φαίνεται. Τη θέση αυτή εξακολουθώ
να υποστηρίζω στο επίπεδο του ατόμου. Στο επίπεδο όμως μαζικού χειρισμού μετακίνησης πληθυσμών, όπως αυτό
φαίνεται να εξελίσσεται κι όπως αναμένεται να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο στο
μέλλον, δεν βρισκόμαστε πια στη ρομαντική δεκαετία του 60.Σε μαζικό επίπεδο: ποιος διακινεί ποιον, πότε, πού και γιατί. Αν
μπορεί να γίνει με τρόπο ισορροπημένο, ώστε να ωφεληθεί και η τοπική οικονομία και
οι ίδιοι οι μετανάστες, διατηρώντας τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά του τόπου
υποδοχής, έχει καλώς. Σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας έχει επιτευχθεί. Δεν είναι
αδύνατον, ούτε δύσκολο. Για παράδειγμα, οι μετανάστες αλβανικής καταγωγής έχουν
σχεδόν πλήρως αφομοιωθεί, παρά τις πολλές δυσκολίες στην αρχή της εισόδου τους στη
χώρα. Αν όμως όχι; Θα σεβαστούν οι μετανάστες τις αξίες, τον πολιτισμό και το
θρήσκευμα του τόπου φιλοξενίας; Ή αν το φέρουν οι συνθήκες, θα σου πουν ‘τζιχάντ’
μέσα στην ίδια σου την πατρίδα; Όταν τα λες αυτά βέβαια, κινδυνεύεις να χαρακτηριστεί
ισλαμοφοβικός. Από την άλλη, παρατηρούμε πολλά στα διεθνή νέα σήμερα. Κι έπειτα
πέρα από το τι λέω εγώ , ας διαβάσει κανείς και τι λένε τα ιερά κείμενα της συγκεκριμένης
θρησκείας. Και ας προβληματιστεί ανάλογα-χωρίς υστερίες, γενικεύσεις ή αγκυλώσεις
ποδοσφαιρόφιλου τύπου ‘μαζί’ ή ‘εναντίον’. Σέβονται τα κείμενα αυτά τα δικά μας
δικαιώματα, όπως θέλουμε να σεβόμαστε εμείς τα δικά τους; Αν όχι, είμαστε ή
αφελείς, ή κάποια πράγματα ίσως γίνονται εκ προθέσεως για τη θυματοποίησή μας.
Πέρα από τις τοποθετήσεις σχετικά με το μεταναστευτικό, θεωρώ
ότι υπάρχει ένας ακόμη λόγος να επιστρέψουν, να στελεχώσουν, όσοι περισσότεροι
συμπατριώτες μας γίνεται ξανά την ελληνική επαρχία. Βλέπω τις ομάδες αλλοδαπών
που δουλεύουν στα κτήματα και θυμάμαι τους πολλούς άστεγους στο κέντρο της Αθήνας.
Σίγουρα, το να δουλεύεις, έστω και με ελάχιστο μεροκάματο στη φύση, έστω και με
άσχημες συνθήκες, είναι προτιμότερο από το να κοιμάσαι στους βρώμικους δρόμους
της Αθήνας. Ερώτηση κρίσεως: Γιατί
λοιπόν δεν πηγαίνουν οι Έλληνες στα χωράφια; Δεν το θέλουν ή μήπως, οι
συμπατριώτες τους δεν τους παίρνουν; Ή μήπως δεν έχουν τον κατάλληλο τρόπο
διασύνδεσης; Ό,τι κι αν συμβαίνει, είναι εκτός ισορροπίας και σίγουρα εκτός πολιτικής
βούλησης να βοηθηθεί είτε ο τόπος, είτε οι εξαθλιωμένοι Έλληνες.
Και θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα, αν ο φιλελληνισμός
των κυβερνώντων δεν εξαντλούνταν στο να προβάλλουν σαν εθνικό επίτευγμα το ότι
μια από τις χειρότερες σε ποιότητα μηνυμάτων σταρ του Χόλιγουντ (συνήθως
ημίγυμνη) τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία στη σκηνή. Με ποιο δικαίωμα; Με ποιο
δικαίωμα σπιλώνει την ελληνική σημαία, με ποιο δικαίωμα προσβάλλει ακόμη και την
αρχαία θεότητα της Αφροδίτης, με την στολή της οποίας εμφανίστηκε (αλλά με
τρεις νεκροκεφαλές στην κορώνα της, πρόσεξε κανείς αυτή τη στυλιστική
λεπτομέρεια;!) Μάλιστα. Ο κυβερνητικός φιλελληνισμός εκφράστηκε προβάλλοντας
(μαζί με τα λοβοτομικά, τηλεοπτικά παπαγαλάκια του) μέσα από τη λαίδη γκαγκά
(όνομα και πράγμα -όχι η ίδια, δεν την γνωρίζω προσωπικά, αλλά αυτά που την
έχουν βάλει να προβάλλει και να χειραγωγεί τα μυαλά των παιδιών). Η αισθητική
αυτή επιλογή τα λέει όλα και συνάδει με τον υπόλοιπο βίο και πολιτεία αυτής της
κυβέρνησης.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω όμως, ότι ακόμη κι αν η κυβέρνηση
τελικά εμπιστεύτηκε τον εαυτό της, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, έστω και λίγοι,
που αγωνίζονται με προσωπικό κόστος για την απελευθέρωση της χώρας και προσπαθούν
με αγνό κι ανιδιοτελή σκοπό κάνουν ό,τι μπορούν μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες
και σε απόλυτη αποσιώπηση από τα απόλυτα ελεγχόμενα ΜΜΕ (που πρέπει φυσικά να
ασχοληθούν με τη γκαγκά). Παραδείγματα, ο Καζάκης και το ΕΠΑΜ (με συγκλονιστική εισήγηση στο 3ο
συνέδριο), αλλά και η πρωτοβουλία Λαμπράκη –Βαλσαμάκη (παρότι δεν συμφωνώ πάντα με το λόγο των τελευταίων, τον οποίο πολλές φορές βρίσκω εθνικιστικό και ξενοφοβικό -ίσως προσπαθώντας με λανθασμένο τρόπο να αναπτερώσουν το ηθικό των Ελλήνων- όμως, παρ΄όλα αυτά, πιστεύω ότι η πρωτοβουλία είναι αυθεντική και καλοπροαίρετη). Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι, σε πολλούς χώρους. Ας τους
ανακαλύψουμε με διάκριση, ας διδαχθούμε και ας βρούμε το δικό μας λιθαράκι για
την προστασία, τη διατήρηση, την αναβίωση, αλλά και την ανάδειξη των ιδανικών
του ιερού αυτού τόπου. Δεν είμαστε τόσο μόνοι. Οι δυνάμεις του φωτός που συνδέονται αδιάρρηκτα με αυτόν τον τόπο από την αρχή της δημιουργίας του (πέρα από τους μισαλλόδοξους θρησκευτικούς ανταγωνισμούς κι από τις δύο πλευρές), η φυσική πνευματικότητα που υπήρχε πάντα κι εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά και τα πνεύματα των μεγάλων εκείνων Ελλήνων που μεταλαμπάδευσαν το φως από τα ανώτερα πεδία στο γήινο, όπως του Σωκράτη, του Περικλή, του Δημόκριτου και πολλών άλλων, είναι όλοι κοντά μας, περισσότερο από ποτέ. Έχουμε περισσότερη βοήθεια από όση νομίζουμε, που θα μας χρειαστεί, όταν σύντομα θα αναγκαστούμε να ξυπνήσουμε από το λήθαργο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 11/10/2014
