Οι βυζαντινές αγιογραφικές εικόνες είναι γνωστές για την μοναδική τους ιδιότητα να προκαλούν κατάνυξη εκείνον που με
προσοχή και σεβασμό τις κοιτά- σαν να βρίσκεται μπροστά ο ίδιος ο άγιος. Όταν
δε, πρόκειται για το πρόσωπο του Ιησού, και μόνο το βλέμμα προς την εικόνα
μπορεί να πάρει ώρες, ώρες περισυλλογής, εμβάθυνσης, παρουσίας, επικοινωνίας… Για
πολύ καιρό το απέφευγα, όπως πολλοί άλλοι, με τη δικαιολογία ότι δεν είχα το
χρόνο ή ‘τα μούτρα’ να κοιτάξω τον Ιησού στο πρόσωπο. Όσο όμως η αναζήτηση
νοήματος γίνεται προτεραιότητα, τόσο οι περιττές αποσπάσεις προσοχής απομακρύνονται,
τόσο ισχυρότερα το πρόσωπο του Ιησού έλκει σαν μαγνήτης, καθώς είναι η μόνη αληθινή πηγή
νοήματος και απαντήσεων. Δεν θέλω πια να το αποφεύγω.
Δεν είμαι θεολόγος, ούτε έχω κατηχηθεί για να πω τα σωστά εκκλησιαστικά πράγματα.
Όσα λέω προέρχονται από βίωμα, από εμπειρία, από προσωπικό συναίσθημα. Λένε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η
μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει το σωματικό θάνατο. Δεν έχω καμία αμφιβολία
για αυτό, όμως δεν είναι μόνο ο σωματικός θάνατος. Το
σημαντικό είναι ότι αποτελεί τη Δύναμη που μπορεί να νικήσει τον ψυχικό θάνατο. Τον
ψυχικό θάνατο που είναι για παράδειγμα, η κατάθλιψη. Τον ψυχικό θάνατο που είναι για
παράδειγμα, το να βλέπεις τον πόνο των άλλων στην τηλεόραση και να συνεχίζεις
να τρως αδιάφορος πατατάκια. Τον ψυχικό θάνατο, που είναι για παράδειγμα, να
μην μπορείς πια να γελάσεις με τίποτα, με κανένα αστείο, με καμία κωμωδία. Τον
ψυχικό θάνατο του να είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας πια
παχύσαρκοι, προσπαθώντας να γεμίσει το
ψυχικό κενό με το φαγητό. Τον ψυχικό θάνατο του να τρέχεις με δραστηριότητες και
κοινωνικοποιήσεις, χωρίς να προλαβαίνεις να ζήσεις. Τον ψυχικό
θάνατο του να ξεκόβεις κάποιον επειδή σε τρώει η άτιμη η ζήλια, αλλά δεν τολμάς
να το παραδεχτείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Τον
ψυχικό θάνατο του να μην έχεις ελπίδα. Τον ψυχικό θάνατο του να νιώθεις ανάξιος
να ξεκινήσεις ξανά, να εμπιστευτείς ξανά, να αγαπήσεις ξανά. Όλα αυτά είναι
είδη ψυχικού θανάτου. Ίσως το ίδιο σοβαρά με το σωματικό θάνατο. Κι όλα αυτά
βγαίνουν στην επιφάνεια και θεραπεύονται, αν κοιτάξεις με επιμονή το πρόσωπο του
Ιησού…
Εκεί κάτι υπάρχει…
Εκεί ανακαλύπτεις αυτό που λένε ότι είναι η πηγή της ζωής. Είναι, γιατί
μπορεί να θεραπεύσει τον ψυχικό θάνατο, μέσα από το ρεύμα της ζωής που πηγάζει
από το πρόσωπό Του. Εκεί καταλαβαίνεις ότι είναι η
Μόνη τροφή που μπορεί να σε θρέψει ως το τέλος αυτής της ζωής και πέρα από αυτή τη
ζωή. Εκεί καταλαβαίνεις ότι κανένα δευτερόλεπτο κοιτάζοντας τον Ιησού δεν πάει
χαμένο, γιατί ξανά και ξανά συντονίζεσαι με την αλήθεια. Εκεί βρίσκεις τη δύναμη
να προχωρήσεις μέσα από την ταπείνωση ότι σου έχει συμβεί αυτό που δεν μπορούσες
να διανοηθείς ποτέ ότι θα σου συνέβαινε.
Εκεί βρίσκεις την αγάπη να συνεχίσεις όταν όχι μόνο τα όνειρα, αλλά και όλα τα
λογικά δεδομένα, θρυμματίζονται με σοκαριστικό τρόπο. Εκεί νιώθεις ότι με τη δική Του
αποδοχή, δεν σε νοιάζει κι αν σε απορρίψει όλος ο κόσμος. Εκεί επιτέλους
γαληνεύεις στην αποδοχή της ζωής σου όπως επέτρεψε ο Θεός, χωρίς να πασχίζεις πάση θυσία να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ή κάποιον άλλον για την έκβασή της, χωρίς να αρνείσαι πια ότι ίσως έτσι έπρεπε να γίνει. Εκεί βρίσκεται το μοναδικό σημείο που αποστέλλει το πιο λαμπρό
φως ταυτόχρονα και στο παρελθόν, ώστε να μην είναι πια επώδυνο, αλλά και στο
μέλλον, ώστε να μη σε φοβίζει πια. Σε εκείνο το μοναδικό σημείο νιώθεις μόνο
φως.
Αν υπάρχει μια εικόνα του Ιησού που σε συγκινεί ιδιαίτερα, φρόντισε να την
κοιτάς λίγο περισσότερο κάθε μέρα. Δεν είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία που
κρατάμε από συνήθεια στο σπίτι. Δεν είναι
μια δήλωση για τους άλλους. Δεν είναι ένα φολκλόρ. Κοίταξέ την στη σιωπή
κι ίσως ανακαλύψεις ότι έχει κάτι να σου πει και κάτι να σου δώσει. Κι αυτό
το ‘κάτι’, που προσπερνούσες καθημερινά μέσα στο σπίτι σου ως δεδομένο, είναι πολύ σημαντικότερο από οποιαδήποτε
επιδίωξη, κατόρθωμα ή αναζήτηση. Απλά κοίταξε.
