Μια τραγική ιστορία κοινωνικής υποκρισίας

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗς ΕΛΕΝΑΣ ΦΡΑΝΤΖΗ(http://www.athensvoice.gr/world/429759_aytoktonise-i-29hroni-elena-frantzi-tin-viaze-o-iereas-patrios-tis-apo-ta-tessera-tis)
ΚΑΤΑ ΠΡΩΤΟΝ, ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΓΕΝΕΑΚΟ,ΠΟΛΥ ΒΑΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΣΕ ΜΗΤΕΡΑ ΣΕ ΚΟΡΗ...ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΦΟΡΤΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ Η ΚΟΠΕΛΑ.... ΕΠΕΙΤΑ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 'ΣΩΤΗΡΕΣ' ΘΕΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΟΥ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ, ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ...
ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ... ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΕΤΟΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΓΑΝΤΙΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. ΣΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΣΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ.
ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΨΥΧΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ) ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΣΚΕΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ! ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΝΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗΣ.
ΑΥΤΗ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΤΣΑΚΙΣΕ, ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΝΕ.... ΠΑΛΙ ΩΣ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ, ΟΤΑΝ ΕΜΑΘΑΝ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΦΙΛΗ Η ΓΝΩΣΤΗ ΕΧΕΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ, ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΚΑΘΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΕΝΩ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΑΣΤΗ (ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟ)... ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΟΤΑΝ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΌ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΠΙΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ Η ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΗΓΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ (ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ), ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ. ΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ.... Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΚΩΦΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ.

ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ.
ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΑΘΗΚΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ -ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ- ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑ, ΙΣΩΣ -ΙΣΩΣ- ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΕΙ ΛΙΓΟ Η ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ.... ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ.

ΥΓ 

Το θέμα με την παιδική κακοποίηση είναι ότι όταν συμβαίνει -ειδικά μέσα στο χώρο της οικογένειας- δεν προκαλεί μόνο τα τραύματα σχετικά με τις απώλειες που βιώνει το παιδί (και τα επακόλουθα συναισθήματα φόβου, ντροπής, προδοσίας, έλλειψης αυταξίας κλπ.) Ταυτόχρονα εξαντλεί την ψυχική ενέργεια που έχει το παιδί ως απόθεμα για το μέλλον του. Το παιδί μεγαλώνοντας μπαίνει στην ενήλικη ζωή κουρασμένο, εξαντλημένο, απογοητευμένο και με ελάχιστη κινητήρια δύναμη για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ενήλικης ζωής. Ένα συχνά παραγνωρισμένο ζήτημα στην ψυχοθεραπεία που επικεντρώνεται κυρίως στο παρελθόν, είναι ότι και η ενήλικη ζωή έχει η ίδια τεράστιες απαιτήσεις. Είναι η οικονομική επιβίωση, είναι η εργασιακή απασχόληση, είναι η εύρεση ενός συντρόφου, η δημιουργία και φροντίδα της δεύτερης οικογένειας. Ακόμη κι ενήλικα άτομα ΧΩΡΙΣ εμπειρίες παιδικής κακοποίησης όταν βιώσουν σημαντικές δυσκολίες σε έναν ή περισσότερους από αυτούς τους τομείς, λυγίζουν. Πόσο μάλλον ένα ενήλικο άτομο που μπαίνει στην αρένα της ζωής κακοποιημένο, που του έχουν ρουφήξει κάθε ζωτική ενέργεια και αυταξία, όσα 'καύσιμα' είχε για να προχωρήσει στη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που βλέπουμε οι αυτοκτονίες να συμβαίνουν σε αυτές τις ευάλωτες φάσεις της ενήλικης ζωής του ατόμου- κι όχι αμέσως μετά την κακοποίηση. Συνήθως είναι φάσεις που συνοδεύονται με κοινωνική απομόνωση. Η κοινωνική απομόνωση, χαρακτηριστική του δυτικού μας ατομικιστικού πολιτισμού (και δυστυχώς ραγδαία εξαπλώνεται και στη χώρα μας) έχει την ικανότητα να τσακίσει ένα άτομο. Σε συνήθεις συνθήκες, το άτομο θα ανατρέξει στα υποστηρικτικά αποθέματα που δημιουργήθηκαν στην αρχική οικογένεια- το ψυχικό εκείνο κεφάλαιο που έχτισαν τα χρόνια φροντίδας, αγάπης κι ενδιαφέροντος από τους γονείς και τα αδέρφια. Αν όμως αυτά τα αποθέματα δεν υπάρχουν, αν αυτό το κεφάλαιο δεν έχει συσσωρευθεί, λόγω κακοποίησης ή παραμέλησης, το άτομο δεν έχει πού να στραφεί και αυτό μπορεί για κάποιους ανθρώπους να σταθεί, έστω και στιγμιαία, ανυπέρβλητο.

Μπορεί να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να αντιστρέψουμε την ιστορία κάποιου άλλου, όμως μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα για να μην εμβαθυνθεί άλλο η αποξένωση και η απομόνωση στην κοινωνία μας. Όλοι μπορούμε να σκεφτούμε περιπτώσεις όπου ΔΕΝ κάναμε παρέα με κάποιον γιατί μας φάνηκε λίγο 'περίεργος', λίγο 'προβληματικός', λίγο 'ασυνήθιστος' ή τέλος πάντων δεν ανήκε στα κουτάκια των κοινωνικών κανόνων που έχουμε μάθει να θεωρούμε αποδεκτά, Αυτό που δεν κατανοούμε είναι ότι αναπόφευκτα στο ρου της ζωής θα έρθει κάποια στιγμή που και εμείς δεν θα χωράμε στα κουτάκια που οι ίδιοι φτιάξαμε και υπηρετήσαμε... Θα έρθει κάποια στιγμή που κι εμείς θα βρεθούμε εκτός.....

Υ.Γ. (2) Η κοινωνική απομόνωση έχει πλέον αναγνωριστεί στην Αγγλία ως η νούμερο ένα κοινωνική μάστιγα και οργανώσεις όπως ο Βρετανικός Ερυθρός Σταυρός την αναγνωρίζουν πλέον ως μια όψη ανθρωπιστικής κρίσης. Δεν αφορά μόνο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά ανθρώπους όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων και στρωμάτων που αναφέρουν ότι περνούν μέρες χωρίς καμία επικοινωνία. Οι οργανώσεις έχουν αναγνωρίσει την κρισιμότητα και προσπαθούν να βρουν τρόπους για να αρχίσει να ξαναχτίζεται ο συνδετικός κοινωνικός ιστός....\

Πρεκατέ Βικτωρία,www.brightplanet.blogspot.gr, 1/4/2018