Σε σχέση με το τελευταίο περιστατικό έμφυλης βίας στο Μεγαλοχώρι Τρικάλων που κατέληξε μοιραία: Από την εμπειρία μου πριν χρόνια στην εθελοντική συμβουλευτική κακοποιημένων γυναικών, οι λόγοι για τους οποίους μια γυναίκα 'δεν φεύγει' είναι πολλοί και περίπλοκοι. Εδώ θα ήθελα να σταθώ σε δύο κοινωνικούς παράγοντες.
Α) Την βαθιά εδραιωμένη στάση (ακόνη κι όταν δεν εκφράζεται ρητά) ότι η γυναίκα οφείλει για χάρη του 'σπιτικού' της να παραμείνει στο γάμο, όσο κακοποιητικός κι αν είναι. Μπορεί όλοι εκ των υστέρων να κατηγορούν την γυναίκα γιατί δεν έφυγε, οι ίδιοι όμως θα την ήταν που επίσης θα την κατηγορούσαν ΑΝ έφευγε. Θα την στιγμάτιζαν και θα την απομόνωναν (επειδή 'διάλυσε το σπιτικό της'). Αν η κακοποίηση είναι τόσο βαριά που καταλήξει στο νοσοκομείο (ή ακόμη χειρότερα), οι ίδιοι άνθρωποι ενδόμυχα θα σκέφτονται 'ε, τι να κάνουμε, ατύχησε'. Δυστυχώς όσο κι αν δεν το παραδέχεται, η βαθιά συντηρητική ελληνική κοινωνία (ειδικά στα κλειστά πλαίσια της επαρχίας) θεωρεί την έμφυλη βία λίγο ως πολύ αναμενόμενη και ότι είναι υποχρέωση της γυναίκας να την υπομείνει στωικά 'για χάρη των παιδιών της' (λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση να παιδιά να ωφεληθούν όταν βλέπουν τον πατέρα να χτυπά τη μάνα). Ή όπως χαρακτηριστικά είπε ξαδέρφη κακοποιημένης γυναίκας στην ίδια, όταν έμαθε ότι την χτυπούσε: 'Ε τι περιμένεις; Άντρας σου είναι!'....Δυστυχώς και παράγοντες της Εκκλησίας συμβάλλουν σε αυτό, θεωρώντας οποιαδήποτε μορφή έμφυλης βίας περισσότερο αποδεκτή από το διαζύγιο, ενώ υπάρχουν και ακραίες απόψεις ότι η γυναίκα μέσα από την υπομονή και την σιωπηλή ανοχή της βίας κατά κάποιο τρόπο 'αγιάζει'!....
Β)Ο δεύτερος κοινωνικός παράγοντας, που είναι επίσης βαθιά εδραιωμένος στην κοινωνία μας, είναι δυστυχώς η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των γυναικών. Δεν μπορώ να μετρήσω τις περιπτώσεις όπου διαζευγμένες γυναίκες ανέφεραν ότι μόλις χώρισαν (ανεξάρτητα από το αν η σχέση ήταν κακοποιητική) σταμάτησαν όλα τα τηλέφωνα από τις 'φίλες'. Σε μια κοινωνία που σκέπτεται και λειτουργεί σε 'κουτάκια' (οι παντρεμένες κάνουν παρέα με παντρεμένες, τα ζευγάρια με ζευγάρια, οι μαμάδες με άλλες μαμάδες), το να πάρει μια γυναίκα την απόφαση να φύγει σημαίνει αυτόματα κοινωνικό αποκλεισμό και απομόνωση, ακόμη ίσως κι από την αρχική της οικογένεια. Σε μια κοινωνία δε, όπου η αξία της γυναίκας ορίζεται ΑΚΟΜΗ από τους παραδοσιακούς ρόλους της νοικοκυράς-συζύγου-μητέρας (έστω κι αν δεν το παραδέχονται, γιατί όπως είπαμε δεν είναι πλέον πολιτικά ορθό), οι υπόλοιπες γυναίκες αντιμετωπίζουν τη γυναίκα που έφυγε ως απειλή στο αξιακό τους σύστημα και την απορρίπτουν. Είναι κάτι που το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει, αλλά σχεδόν ποτέ δεν συζητείται. Εύκολα οι 'φίλες' παροτρύνουν την κακοποιημένη γυναίκα να φύγει, πόσες όμως θα σταθούν έμπρακτα δίπλα της, πόσες θα την κάνουν παρέα ΚΑΙ μετά;
Αν δεν αλλάξουν αυτές οι δύο βαθιά ριζωμένες κοινωνικές στάσεις, πολύ φοβάμαι ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κράτους, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε γυναίκες να παραμένουν σε κακοποιητικές σχέσεις με όποιο αποτέλεσμα...
Πρεκατέ Βικτωρία, 27/5/2018, www.brightplanet.blogspot.gr