Εκεί ακριβώς είναι η πρόκληση της σύγχρονης καθημερινότητας. Να θυμόμαστε το Θεό, παρά το γεγονός ότι ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν Τον χρειαζόμαστε. Να θυμόμαστε το Θεό παρά τις αποσπάσεις και το στρες της καθημερινής ρουτίνας. Να γυρνάμε από τη δουλειά και να αναζητούμε το Χριστό. Να αναζητούμε να Τον θυμηθούμε ακόμη κι αν Τον έχουμε ξεχάσει. Να Τον θυμόμαστε ακόμη κι αν νιώθουμε απόλυτη αποξένωση από όλους και όλα. Να Τον θυμόμαστε ακόμη και αν εξακολουθεί, ύστερα από τόσα χρόνια αναζήτησης, να παραμένει αναπάντητο το ερώτημα ‘Ποιο το νόημα όλων αυτών;’ Εκείνος είναι το νόημα όλων αυτών. Προσωπικά μετά από 25 χρόνια αναζήτησης δεν έχω μπορέσει να βρω άλλο νόημα. Σε κείνον όμως βρήκα. Η ζωή είναι άδεια χωρίς Αυτόν. Και θέλει συνεχή εγρήγορση και προσπάθεια να Τον βρούμε. Όταν χιλιάδες πράγματα μας αποσπούν καθημερινά την προσοχή από Εκείνον, θέλει προσπάθεια. Όταν σχεδόν κανείς γύρω μας δεν Τον πιστεύει πια, θέλει προσπάθεια. Κι όμως, Εκείνος είναι η χαραμάδα εκείνη φωτός που πρέπει διαρκώς να αναζητούμε πίσω από τα πολλά βαριά πέπλα σύγχυσης κι αποξένωσης που έχουν πέσει μπροστά μας, είτε από άλλους ή από εμάς τους ίδιους. Δεν μπορώ να βρω κανένα άλλο νόημα στη ζωή πέρα από την συνεχή, διακαή, αέναη αναζήτηση Του σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σε κάθε λεπτό.
Πολλοί λένε το νόημα είναι η αγάπη προς τους άλλους ανθρώπους. Ναι είναι. Αλλά δεν αρκεί. Είναι σαν αν λες σε έναν έφηβο ότι το νόημα της ζωής είναι να αγαπάς τους συνομιλήκους σου, αλλά να ξεχάσεις παντελώς του γονείς σου. Η ζωή του,. Όσο γεμάτη κι αν είναι, θα είναι λειψή. Θα νιώθει ορφανεμένος. Θα νιώθει ότι κάτι ουσιαστικό λείπει και κυρίως ο σεβασμός κι αναγνώριση προς εκείνους που τον έφεραν στον κόσμο. Κατ’ ανάλογο τρόπο, η αγάπη προς τους συνανθρώπους δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγάπη προς το Θεό. Αυτή η αγάπη συμπεριλαμβάνει και ταπείνωση και πίστη κι ευγνωμοσύνη μαζί. Ταπείνωση γιατί χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι ούτε εμείς ούτε η ζωή μας είμαστε ‘αυτοδημιούργητοι’, όπως στην δυτική μας κουλτούρα τόσο καυχόμαστε. Πίστη, γιατί ο θεός είναι αόρατος και δεν εργάζεται πάντα με οφθαλμοφανή τρόπο στη ζωή μας. Ευγνωμοσύνη γιατί όλα όσα έχουμε προέρχονται από Εκείνον, που μας έχει προστατέψει σε χιλιάδες περιστάσεις που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτή είναι η δοκιμασία της ρουτίνας του σύγχρονου ανθρώπου. Πως θα θυμηθεί το Θεό, όταν σε ένα σύγχρονο πολιτισμό φαίνεται όλοι να συνηγορούν ότι ο Θεός δεν χρειάζεται….
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplane.blogspot.gr, 14/9/2018
