Εμείς οι εθελοντές, εν κινήσει, μέσα σε δύο ώρες είχαμε παγώσει. Εκείνοι πως αντέχουν; Αναλογίστηκα φωναχτά. Συνηθίζουν, απάντησε ένας συνεθελοντής. Όμως αυτό το πράγμα δε συνηθίζεται. Ίσως εμείς συνηθίζουμε τη θέα του και δε μας κάνει καμία αίσθηση πια. Το ολονυχτίς κρύο όμως δεν συνηθίζεται!
Είδα έναν άντρα ξαπλωμένο κατευθείαν στο πλακάκι χωρίς καθόλου υπόστρωμα να αγκομαχά. Είδα μία γυναίκα με τα ρούχα της τυλιγμένη μόνο να κάθεται μόνη σε ένα μαρμάρινο σκαλοπάτι, περιμένοντας να περάσει η νύχτα. Τις κουβέρτες της τις είχαν πάρει και μας είπε ότι η θερμαινόμενη αίθουσα του δήμου ήταν γεμάτη και δεν μπόρεσε να μείνει εκεί. Είδα ένα άνθρωπο μοναχό σε νέα παράπηγμα να τρώει με λαιμαργία κι ανακούφιση το φαγητό που του δώσαμε, γιατί εκτός από το κρύο είχε πεθάνει στην πείνα. Είδα ένα πολύ νεαρό αδύνατο αγόρι που δε μιλούσε καθόλου ελληνικά να ζητά φαγητό και υπνόσακο με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τον τρόμο του να είσαι μόνος κι έρημος σε μία ξένη ήπειρο που κανείς δε μιλά τη γλώσσα σου και όχι, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα ήξερε πού να απευθυνθεί σε περίπτωση ανάγκης. Είδα ένα άλλο αλλοδαπό παλικάρι κάτω από μία και μοναδική κουβέρτα σε ένα και μοναδικό στέκι χωρίς άλλους γύρω του. Είδα άλλα δύο νεαρά παιδιά που έσπασε ένα χαμόγελο στα παγωμένα πρόσωπά τους όταν τους μίλησα λίγα αραβικά και κάναμε ένα μικρό αστείο για το πόσο δύσκολη είναι η γλώσσα. Κάποιος τους έδωσε λίγη σημασία κάποιος τους είδε σαν ανθρώπους. Και είδα μία υπερήλικη γιαγιά να μου λέει ‘κρύο δε λες τίποτα, δε μπορούμε να κοιμηθούμε από το κρύο’. Βασικά είναι σωστό να μην μπορείς να κοιμηθείς από το κρύο, γιατί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κοιμηθείς σε αυτό το κρύο. Ο πιο ύπουλος θάνατος είναι από υποθερμία. Βυθίζεσαι σε αυτόν και δεν ξυπνάς ποτέ. Μας το ‘χουν πει και στην ορειβασία: Αν χαθείτε στο κρύο, συνεχίσετε να περπατάτε- Μην κοιμηθείτε!
Κι όμως και χθες και σήμερα έπεσαν να κοιμηθούν. Πόσοι ξημέρωσαν δε γνωρίζω κι ούτε θα το μάθουμε. Ήταν άνδρες και γυναίκες. Νέοι και γέροι. Έλληνες και αλλοδαποί. Τοξικο-εξαρτημένοι και μη. Για όσους βιαστούν να κατακρίνουν ότι αυτοί που είναι έξω θέλουν και μένουν, θα πω μόνο τα εξής. Κανείς δε θέλει να μείνει έξω με τέτοιο κρύο-κανείς. Κάτσε εσύ έξω ακίνητος για πέντε λεπτά και πες μου. Οι αίθουσες ήταν γεμάτες (πιο καμμένη λέξη από την 'αλληλεγγύη' δεν υπάρχει πια!). Αν φύγουν θα χάσουν και τα πράγματα και το στέκι τους. Ίσως και την ομάδα τους. Κι έπειτα σε ένα κόσμο που δεν δίνει δεκάρα, που ξυπνούν το πρωί και δεν έχουν τίποτα να κάνουν και τίποτα να περιμένουν, ναι, κάποιοι θα παραιτηθούν από το να παλέψουν για μία ακόμη νύχτα να μείνουν στη ζωή. Ποιο το κίνητρο; Μόνο μέσα από την ανθρώπινη επαφή, μόνο αν κάποιος τους δώσει αξία με το τους δώσει σημασία κι αυτό που λέμε ανθρώπινη αγάπη και λίγη ελπίδα, μόνο τότε ίσως ξαναβρούν το κίνητρο για να κάνουν την προσπάθεια να επιβιώσουν για μια ακόμα νύχτα. Αυτό είναι που λείπει.
Δεν συνηθίζεται αυτό το πράγμα. Η μόνη συνήθεια που βλέπω εγώ είναι αυτή της αδιαφορίας και της αποξένωσης. Οι άστεγοι αποτέλεσμα της. Δεν είναι θέμα μόνο να χτίσουμε περισσότερους ξενώνες, αν και αυτές τις μέρες είναι απαραίτητοι. Είναι όλος ο χρόνος που αφιερώνουμε σε ανόητα πράγματα, ο οποίος στερείται από τον χρόνο που θα έπρεπε να αφιερώσουμε για το ανθρώπινο ενδιαφέρον. Όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε σε ανόητα πράγματα, τόσο πιο πολύ θα τον στερούμε από την αναγκαία καλλιέργεια ενδιαφέροντος του ενός προς τον άλλον. Τόσο πιο πολύ τα ορατά αποτελέσματα αυτής αποξένωσης, άστεγοι, εγκαταλελειμμένοι ασθενείς σε νοσοκομεία θα πολλαπλασιάζονται. Η αδιαφορία είναι η μόνη συνήθεια εδώ. Το ότι βλέπεις πια τους άστεγους σαν μέρος του φολκλόρ της Αθήνας. Να, εδώ είναι η Ακρόπολη, εδώ τα γκράφιτι, εδώ οι άστεγοι που έχουν κοκαλώσει από το κρύο κι εδώ το σουβλάκι του Μπάμπη. Μακάρι να συνηθιζόταν κια το κρύο τόσο εύκολα.
Υ.Γ. Παρεπιπτόντως, όλα αυτά σε ένα Μοναστηράκι-Θησείο φίσκα από κόσμο που περπατούσε γύρω γύρω και διασκέδαζε στα μαγαζιά. Κοπελίτσες με μίνι, βαμμένες, να αλαλάζουν γελώντας ‘Τι κρύο είναι αυτό γ...την τρέλα μου’. Πράγματι. Ο άλλος δίπλα πέθαινε από το κρύο-στην κυριολεξία. Όταν λένε ότι η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους, μάλλον αυτό εννοούν. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο παρανοϊκό σκηνικό. Φαίνεται τόσο φυσιολογικό στους άλλους ή εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι;
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 7/1/2019
