Πολλά έχουν γραφτεί για τη θεραπευτική αξία της καθημερινής γραφής. Συγγραφείς και θεραπευτές, όπως η Julia Cameron και η Anna Runkle και άλλοι, έχουν μιλήσει εκτενώς για τη θεραπευτική τεχνική του να καταγράφεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε χαρτί, ελεύθερα, χωρίς λογοκρισία. Σε αυτό το άρθρο, θα μιλήσω για την σημασία να γράφουμε σελίδες που κανείς άλλος δεν έχει την ευκαιρία να δει, δηλαδή σελίδες που γνωρίζουμε εκ των προτέρων θα "καταστραφούν με σεβασμό". «Με σεβασμό» σημαίνει, όχι απλώς να πετιούνται (σε έναν κάδο για παράδειγμα), αλλά να αφήνουν την αίσθηση ότι εξαφανίζουν τις αρνητικές σκέψεις και τα συναισθήματα που εκφράζονται, την αίσθηση ότι μετασχηματίζονται σε κάτι ακίνδυνο. Η καθαρτική αξία της καθημερινής γραφής γίνεται εμφανής όταν κάθε μέρα γράφουμε εντελώς ελεύθερα τουλάχιστον μία σελίδα Α4, αφήνοντας τα πάντα που μας απασχολούν πάνω στο χαρτί και στη συνέχεια, σιγουρευόμαστε ότι δεν θα το δει κανείς άλλος. Είναι σημαντικό να διασφαλιστεί αυτό εκ των προτέρων, γιατί αν γνωρίζουμε ότι υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα να διαβαστεί από άλλο ανθρώπινο ον, οι υποσυνείδητοι αναστολείς θα αυτο-λογοκρίνουν τη γραφή μας. Και είναι ακριβώς αυτές οι αυτολογοκριθείς, μικροσκοπικές λεπτομέρειες που πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Η καθημερινή θεραπευτική γραφή δεν είναι ημερολόγιο, δεν είναι απομνημονεύματα. Στην θεραπευτική γραφή, πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι αυτό το γράψιμο είναι ένας εντελώς ελεύθερος και ασφαλής χώρος για να πούμε ό, τι θέλουμε για οποιονδήποτε ή οτιδήποτε. Εάν κατά τη διάρκεια της γραφής, φτάσουμε σε κάποιο σημαντικό συμπέρασμα, μπορούμε να κάνουμε νέες ξεχωριστές σημειώσεις και μετά να καταστρέψουμε τις σελίδες ελεύθερης γραφής. Στην ελεύθερη γραφή, θέλουμε να μπορούμε να εκτονωθούμε στο χαρτί, ακόμη και να πούμε πράγματα που δεν εννοούμε πραγματικά και μετά αυτό το χαρτί να εξαφανιστεί. Οι σελίδες ελεύθερης καθημερινής γραφής είναι μια κατάλληλη πλατφόρμα για αυτή την κάθαρση.
Η καθημερινή γραφή μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της σύνδεσης μεταξύ του εαυτού, του κόσμου (και του Θεού, για όσους από εμάς πιστεύουμε στον Θεό). Η ζωή μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ταξίδι με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα, και η καθημερινή, ειλικρινής γραφή είναι κάτι σαν 'μάρτυρας' σε αυτό το ταξίδι. Όταν το ταξίδι τελειώσει, το μόνο που μένει από το πέρασμά μας είναι τα μαθήματα από το ταξίδι. Αυτά ακριβώς τα μαθήματα εκφράζονται στις καθημερινές σελίδες, έστω κι αν δεν παρουσιάζονται σε λόγια μορφή. Ακόμα κι αν δεν μείνουν για να τα διαβάσει κανείς, μόνο το γεγονός ότι έχουν εκφραστεί συνειδητά σημαίνει ότι έχουν αναδυθεί από την επιφάνεια της ανθρώπινης συνείδησης και μπορούν να συνδεθούν με κάτι ευρύτερο και πιο χρήσιμο. Οι άνθρωποι γύρω μας μπορεί να είναι εν μέρει μάρτυρες, καθώς γνωρίζουν μόνο κάποια πράγματα από εμάς, που μπορεί να μην είναι εντελώς ακριβή. Οι καθημερινές σελίδες όμως μπορούν να γίνουν ένας πιο συνεπής, πιο συνεχής μάρτυρας. Είναι η συνειδητή μας προσπάθεια να φέρουμε λίγο από τον κρυμμένο εαυτό στην επίγνωση, στο φως της ημέρας. Επειδή γράφουμε την αλήθεια, οι σελίδες μπορεί να είναι μια συνάντηση «μαρτυριών» του ταξιδιού μας στην ζωή.
Συχνά έχουμε αντίσταση να γράφουμε τις καθημερινές σελίδες. Για παράδειγμα, βρίσκουμε το περιεχόμενό τους καταθλιπτικό: Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να τις ξαναδιαβάσουμε, ας το κάνουμε ούτως ή άλλως. Υπάρχουν επίσης κάποιες εισαγωγικές προτάσεις που μπορεί να μας βοηθήσουν. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με κάτι σαν: «Τώρα πιστεύω ότι... Φαίνεται ότι θέλω να... Νιώθω σαν να...» Αυτές οι εισαγωγικές φράσεις δημιουργούν μια νηφάλια απόσταση μεταξύ μας και της σκέψης / επιθυμίας / συναισθήματος. Είναι ενδυναμωτικό να το βλέπεις έτσι, ειδικά όταν προκύπτουν πολύ δυνατά συναισθήματα, όπως π.χ. οργή, επιθυμία για εκδίκηση. «Νιώθω ότι θέλω να υποφέρεις...». είναι ένας πιο ακριβής τρόπος από ό,τι απλά να καταγράφουμε φαντασιώσεις εκδίκησης (π.χ. "να πάθεις αυτό κι αυτό...." κλπ) ."Νιώθω ότι θέλω" αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θέλω, ούτε ότι θέλω πάντα... αυτή απόσταση μας βοηθά, χωρίς να λογοκρίνει. Δεν υπάρχει λογοκρισία στην καθαρτική γραφή, δεν κρίνουμε, δεν αξιολογούμε, όμως αυτές οι εισαγωγικές φράσεις λειτουργούν σαν μια ευγενική υπενθύμιση ότι είμαστε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που γράφουμε.
Ένας άλλος λόγος αποφυγής της γραφής σε καθημερινή βάση είναι η πολυπραγμοσύνη ή η κούραση. Όμως η αλήθεια της εμπειρίας μας από το ταξίδι της ζωής μας είναι αυτό που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, περισσότερο από τα καθήκοντα, περισσότερο κι από την ανάπαυση ακόμη. Ας δώσουμε αξία σε αυτήν την εμπειρία, που είναι αποκλειστικά δική μας, δεν είναι σωστή ή λάθος, είναι απλά η δική μας εμπειρία, η δική μας μαρτυρία. Ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν την γνωρίζει, ας την εκτιμήσουμε εμείς. Εκφράζοντας την αλήθεια, δεν μπορεί παρά να βοηθηθούμε. Εκθέτοντας όλα όσα είναι ενοχλητικά ή άσχημα μέσα μας, δεν μπορεί παρά να αλλάξουν. Σκοπός είναι να καθαρίσουμε, να φέρουμε στην επιφάνεια, να σχηματίσουμε τις ερωτήσεις. Μόλις σχηματιστούν, δεν μπορούν παρά να απαντηθούν, μερικές φορές με εκπληκτικούς τρόπους.
Βικτόρια Πρεκάτε www.brightplanet.blogspot.gr, 22/8/2021
