Σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή ανάρτηση, το πρώην σούπερ μοντέλο Λίντα Εβαντζελίστα ανέφερε ότι οι καλλωπιστικές χειρουργικές επεμβάσεις την έχουν παραμορφώσει και για αυτό έχει σταματήσει τις δημόσιες εμφανίσεις και φωτογραφίες. Σε ηλικία σήμερα 56 ετών ήταν για δεκαετίες η πιο όμορφη κοπέλα στο μόντελινγκ. Θυμάμαι σαν έφηβες την κοιτούσαμε με θαυμασμό. Κι όμως...Τώρα αναφέρει ότι νιώθει 'απέχθεια για τον εαυτό της', για τον τρόπο που έχει αλλάξει η εμφάνιση της... Τελικά, δεκαετίες θαυμασμού δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να χτίσουν πραγματική αποδοχή του εαυτού...Κάθε άλλο.
Μου έφερε ξανά το ερώτημα, με το οποίο έχω ασχοληθεί ξανά, ως ψυχολόγος, τα τελευταία χρόνια...Η ομορφιά κάποια στιγμή θα φύγει ούτως ή άλλως λόγω ηλικίας-πόσο έτοιμες είμαστε να αποχωριστούμε την ομορφιά; Πόσο έτοιμες είμαστε να γίνουμε το ίδιο 'αόρατες' όπως οι γιαγιές που βλέπουμε στην λαϊκή (και μας φαίνονται όλες 'ίδιες'); Πόσο έτοιμες είμαστε να μην λαμβάνουμε πια κομπλιμέντα, θαυμασμό, βλέμματα των άλλων;...
Αυτό που προτείνω, είναι το πείραμα που ξεκίνησα να κάνω κι εγώ καιρό πριν, δηλαδή δοκίμασε να βγαίνεις χωρίς makeup, χωρίς κοκεταρία, ντυμένη απλά, π.χ. με γυαλιά, αντί για φακούς επαφής, ουδέτερο ντύσιμο, μαλλί απλά χτενισμένο κλπ... Πώς θα ήταν να εκτεθείς έτσι όπως είσαι, χωρίς να ομορφαίνεις την εμφάνιση σου; Όχι να εκτεθείς μόνο στο σούπερ μάρκετ (που δεν σε ενδιαφέρει ούτως ή άλλως!), αλλά να εκτεθείς αφτιασίδωτη σε εκείνους που σε ενδιαφέρουν!! Σε εκείνους που δεν θα ήθελες ποτέ να σε δουν άβαφτη και με σπυράκια!!
Για εμένα στην αρχή ήταν λίγο δύσκολο... Μετά όμως σιγά σιγά το συνήθισα. Προσωπικά, με βοήθησε πολύ ότι είμαι χρόνια στην πνευματική οδό και η δική μου αφετηρία ήταν η άσκηση για την καταπολέμηση της ανθραπαρέσκειας - πώς δηλαδή να αποσύρεις την επένδυση σου από την γνώμη των άλλων για σένα... (ακριβώς το αντίθετο από αυτό που διδάσκει η σύγχρονη κουλτούρα!). Δεν θα ξεχάσω, όταν, καιρό πριν, ένας φωτισμένος πνευματικός στην εξομολόγηση μου είπε: "Πέρασαν τα χρόνια... δεν περνάει πια η μπογιά μας...πενηντάρισες ή κοντεύεις;" Γέλασα, αλλά μέσα μου κλώτσησα. "Πώς μου μιλάει έτσι", σκέφτηκα. "Απέχω αρκετά πριν τα 50 κι όλοι μου λένε ότι φαίνομαι πολύ λιγότερο". Μετά κατάλαβα ότι μίλησε ορθά... Ήθελε να με βοηθήσει να σπάσω τα υπολείμματα ανθραπαρέσκειας κι ίσως αυτός θα ήταν ένας νέος τρόπος να βλέπω τον εαυτό μου και την ζωή.
Πράγματι, στην πορεία βρίσκει κανείς ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς την ομορφιά... Δεν χρειάζεται να αποτελεί το κέντρο της προσοχής, ούτε καν στίγμα της... Δεν χρειάζεται να λαμβάνει κοπλιμέντα, μπορεί απλά να τα προσφέρει στους άλλους... Δεν θα πω χιλιοειπωμένα κλισέ τύπου 'η ομορφιά είναι μέσα μας', 'ομορφιά είναι αυτό που ακτινοβολείς' κλπ κλπ. Απλά ότι είναι μια αλλαγή στον τρόπο σκέψης. Αντί να αποτελείς στόχο παρατήρησης, περνάς λίγο πιο αθόρυβα μέσα από την ζωή και γίνεσαι εσύ ο παρατηρητής... Είναι μια απο-επένδυση σε αυτό που σε έχουν πείσει τόσα χρόνια να λατρεύεις. Είναι εύκολο να γίνει. Χρειάζεται μόνο συστηματική προσπάθεια αλλαγής εστιασμού. Καλύτερα να ξεκινήσει κανείς από νωρίς-πριν αναγκαστεί να το κάνει. Αλλιώς μπορεί να βρεθεί εξ απροόπτου, σε ξαφνική άρνηση, προσπαθώντας να αντιστρέψει το αναπόφευκτο, με υπερβολές σε πλαστικούς χειρουργούς κλπ. Είναι κάτι που αξίζει να αναρωτηθεί η κάθε γυναίκα: πώς θα διαχειριζόμουν την απώλεια ομορφιάς; Κι όμως είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται...
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 24/9/21
