Το διαδίκτυο βρίθει από άρθρα τύπου:
"Ζήσε!"
"Αυτή είναι η πρώτη μέρα του υπόλοιπου της ζωής σου"
"Αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει!"
" Η ζωή δεν είναι πρόβα!"
" Πες τους σ' αγαπώ, πριν γίνουν κάδρο!"
"Μην αφήνεις την μέρα να φύγει"
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όταν διαβάζω τέτοια άρθρα, με πιάνει μια ταραχή.....Μόνο το τρισάγιο λείπει στο τέλος, αφού έχουν βάλει τον αναγνώστη με το ένα πόδι στον τάφο! Τα διαβάζεις κι αντί να βοηθηθείς, αναρωτιέσαι "μα τι έκανα πάλι λάθος;" Ξαφνικά νιώθεις τύψεις που κοιμήθηκες δύο ώρες παραπάνω και δεν άδραξες εμπειρίες. Τύψεις που έχασες την υπομονή σου με τον ηλικιωμένο γονιό που σε ρώτησε για εκατοστή φορά το ίδιο πράγμα, τύψεις που δεν νιώθεις Δευτέρα πρωί ευχαρίστηση σαν να τρως πέντε γαλακτομπούρεκα. Όλα αυτά ο αρθρογράφος τα ξέρει και σε κράζει και σου δίνει εντολές σε δεύτερο ενικό, με παρ' ολίγον τίτλο "Ζήσε ρε κατεστραμμένε!"
Πέρα από το χιούμορ της υπόθεσης, αναδεικνύονται δύο βαθύτερα ζητήματα. Πόσο έλεγχο έχουμε αλήθεια στο πόσο ευχάριστα νιώθουμε; Η ποπ ψυχολογία της νέας εποχής το πήγε στο έπακρο: ότι όχι μόνο έχουμε έλεγχο στο πώς νιώθουμε, αλλά και στο πώς εξελίσσεται η ζωή μας. Δεν το πιστεύω πλέον. Δεν έχουμε τόσο έλεγχο ούτε στο πώς νιώθουμε και σίγουρα όχι στις περιστάσεις της ζωής μας. Αλλά κι αυτό είναι ΟΚ. Η λίγη κατάθλιψη είναι ΟΚ. Λίγα νεύρα είναι ΟΚ. Και ναι, κάποιος χρόνος θα σπαταληθεί... Αρκετός χρόνος. Όσον αφορά στον χρόνο που φεύγει, η αίσθηση είναι υποκειμενική, αλλά όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι ο χρόνος φεύγει σχεδόν προσβλητικά γρήγορα... Και πάλι όμως. Για όσους πλησιάζουν στον θάνατο, έχει σημασία αν είχαν πέντε εμπειρίες παραπάνω; Πέντε ταξίδια παραπάνω; Πέντε έρωτες παραπάνω; Αυτά είναι πράγματα για τα οποία κάποιος ανησυχεί πριν... κοντά στον θάνατο, ίσως δεν έχουν και τόση σημασία...δεν έχει τόση σημασία τι πήρες από την ζωή... Είναι αναμενόμενο είναι ένα αίσθημα απώλειας, ένα αίσθημα ανεπάρκειας... τουλάχιστον ας είναι ένα αίσθημα αξιοπρεπούς ανεπάρκειας. Το πιο χρήσιμο πράγμα που διάβασα σχετικά, προήλθε από τον 'Καρδιακό λόγο" του μητρ. Λεμεσού Αθανασίου :"Η Ορθοδοξία δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνεις, αλλά τι είσαι". Φαντάζομαι ούτε με το τι κάνεις, ούτε με το τι ζεις. Αλλά με το τι είσαι. Αυτή η κουβέντα έχει μεγάλη δύναμη. Τι είσαι. Από αυτό που είσαι, μπορεί να προκύψουν πράγματα που κάνεις μπορεί και όχι. Αλλά αν "είσαι'', τουλάχιστον το αίσθημα ανεπάρκειας θα είναι πιο αξιοπρεπές.
