Ακόμη δεν ξεκίνησε η σχολική χρονιά και τα περιστατικά βίας ανηλίκων σοκάρουν , όχι μόνο ως προς την συχνότητα τους, αλλά και ως προς την βιαιότητα τους. Ως προς τις αιτίες, δεν θα σχολιάσω την επιρροή των σόσιαλ και του διαδικτύου - αυτά είναι γνωστά, αλλά δεν εξαντλούνται τα αίτια εκεί. Ούτε θα επαναλάβω τα κλισέ αιτήματα για 'περισσότερους ψυχολόγους στα σχολεία'. Ναι, πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι ψυχολόγοι στα σχολεία, όμως η αντικοινωνική/παραβατική συμπεριφορά δεν είναι πάντα/μόνο απόρροια ψυχολογικών προβλημάτων.Θα εστιάσω στην ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ ΈΛΛΕΙΨΗΣ ΕΥΘΎΝΗΣ από πλευράς των γονέων. Είμαι 22 χρόνια στην εκπαίδευση και προσπαθώ να θυμηθώ μία φορά, όπου καλέσαμε γονείς για παραβατική συμπεριφορά του παιδιού τους και ο γονιός να παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα και 'θα δω τι μπορώ να κάνω'. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, ακούγαμε 'οι άλλοι φταίνε, εσείς στοχοποιείτε το παιδί μου'.Κάποιοι γονείς έφταναν σε απειλές εναντίον των εκπαιδευτικών.
Οι τελευταίες γενιές των Ελλήνων έχουμε γαλουχηθεί γενικά να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Δεν θέλω να στερεοτυπήσω, αλλά μετά από δεκαετίες 'α-συνέπειας', οι σημερινές γενιές γονέων έχουν οι ίδιες -σε μεγάλο ποσοστό- ανατραφεί από τους δικούς τους γονείς σαν να ήταν βασιλιάδες, δεν τους μάλωσαν ποτέ (για να μη χαλάσει η 'ψυχολογία' του παιδιού), δεν τους άφησαν ποτέ να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους, ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο, σε ένα πνεύμα laissez-faire , όπου όλα λύνονται μόνο με τον διάλογο, κάτι το οποίο ερμηνευόταν από το παιδί ότι βασικά μπορεί να κάνει ο,τι θέλει. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν, έγιναν γονείς και μεγαλώνουν κι αυτοί με την σειρά τους τα παιδιά τους με παρόμοιο τρόπο σήμερα. Στην κουλτούρα αυτή, αν κάποιο παιδί παραβιάζει τα όρια των άλλων οφείλεται πάντα σε κάποιο βαθύτερο ψυχολογικό ζήτημα που λύνεται μόνο με αγάπη, τρυφερότητα και υποστήριξη. Είναι σχεδόν απαγορευμένο να πεις ότι 'έτσι έχει μάθει' και κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως αυταρχικός. Κι ερχόμαστε στο σήμερα, όπου παρά τις ψυχολογικές παρεμβάσεις, τις βιωματικές δραστηριότητες, τις ατέλειωτες συζητήσεις στα σχολεία, η βία των ανηλίκων φαίνεται χειρότερη από ποτέ. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη κουλτούρα συμπάθειας και επιτρεπτικότητας προς τους θύτες, κάτι το οποίο-να είμαστε σίγουροι- τα παιδιά το έχουν πάρει χαμπάρι....
Οι έφηβοι συμμαθητές που παρακολουθούσαν ατάραχοι τον ξυλοδαρμό συμμαθήτριάς τους σε πρόσφατο περιστατικό (μόνο το ποπ-κορν έλειπε!) εκφράζουν ακριβώς αυτό: ξέρουν ότι στην πράξη δεν θα υπάρξει καμία συνέπεια. "'Ελα μωρέ σιγά, το πολύ πολύ να μας φέρουν πάλι τον ψυχολόγο να μας μιλήσει πάλι για μπουλινγκ, θύμα, θύτης, παρατηρητές, ΟΚ τα γνωστά, βαριέμαι, άντε να πάρουμε και καμιά μέρα αποβολή να ξεκουραστούμε, αλλά θα έρθουν οι γονείς μας να διαμαρτυρηθούν, οπότε άντε να πάρουμε καμιά ωραία, ΟΚ θα κάτσουμε στο προαύλιο να πιούμε καφέ, έλα μωρέ τα γνωστά...': Έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι έφηβοι σήμερα όταν προκύπτουν θέματα παραβατικότητας. Ο σεβασμός στο πλαίσιο έχει χαθεί και από τους εφήβους και από τους γονείς τους και δυστυχώς δεν ανακτάται με ψυχολογικού τύπου παρεμβάσεις, δεν είναι τόσο εύκολο...Ο τρόπος για να ανακτηθεί ο σεβασμός στο πλαίσιο είναι να υπάρξουν αυστηροί, συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι κανόνες και να εφαρμόζονται οι συνέπειες ΠΑΝΤΑ και απαρέγκλιτα, παρά τις αντιδράσεις και παρά το κόστος στην δημοφιλία αυτών που θα τις επιβάλλουν. Παραμέληση εποπτείας ανηλίκων θα έπρεπε να διερευνηθεί και στην περίπτωση των μαθητών-θεατών που, ατάραχοι από τον σάλο που έχει προκύψει, δείχνουν την επόμενη μέρα γύρω γύρω με τα κινητά (που κανονικά απαγορεύονται) ξανά την 'φάση' του ξυλοδαρμού. 'Πω ρε φάση ' και το γεγονός ότι έφτασε στις ειδήσεις το κάνει ακόμη πιο πικάντικο... Αν δεν υποχρεωθούν οι γονείς να αναλάβουν την ευθύνη για αυτήν την συμπεριφορά των παιδιών τους, δεν πρόκειται να μειωθεί η βία μεταξύ ανηλίκων, ακόμη κι αν παρέχουμε έναν ψυχολόγο ατομικά για κάθε έναν μαθητή της Ελλάδας.Οδεύουμε ολοταχώς στα βήματα της Αγγλίας, όπου δύο 12χρονοι μαχαίρωσαν μέχρι θανάτου έναν 19χρονο άγνωστο. Τουλάχιστον εκεί κατάλαβαν ότι η εμμονή με την 100/100 ψυχολογικοποίηση της παραβατικής συμπεριφοράς δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Πρεκατέ Βικτωρία 28/9/24
