Οδηγώντας σήμερα, είδα μια μαθήτρια να βγαίνει από ένα λύκειο με την εξής αμφίεση: αντί για μπλούζα είχε ένα μαύρο τοπ, 3 εκατοστά πάχος στην πλάτη, δύο τρίγωνα ύφασμα μπροστά, λεπτές ρυθμιζόμενες λαστιχένιες τιράντες, και δαντέλα στην κάτω περίμετρο. Με άλλα λόγια, αντί για μπλούζα φορούσε ένα σουτιέν. Για παντελόνι, είχε ένα κολλητό μακό σορτς διαστάσεων σαν αυτά που φορούν οι αθλήτριες του στίβου σε αγώνες. Παπούτσια είχε φυσιολογικά...ΟΚ, θα γκρινιάξω τώρα κι εγώ η συντηρητικούρα ότι έχει γίνει το σχολείο παραλία...Ωστόσο το θέμα της αμφίεσης άπτεται ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος: η ελληνική νεολαία ζητά απεγνωσμένα να την οριοθετήσουν, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να το κάνει. Πολλοί γονείς απλά αδυνατούν: δεν αποκλείεται η μητέρα της το πρωί να της φώναζε 'πού πας έτσι;' , και η μικρή απλά να της κούνησε το μαντηλάκι(αν δεν της έδειξε το μεσαίο δάχτυλο πρώτα). Το όριο όμως πρέπει πρώτα και κύρια να μπει από το πλαίσιο. Με συγκεκριμένους κανόνες, όχι μόνο ένα γενικόλογο 'ευπρεπής ενδυμασία'. Δεν είναι σκοταδισμός να υπάρχει ένας στοιχειώδης dress code στο σχολείο. Δεν μπορεί να ντύνεται ο μαθητής και η μαθήτρια (που υποτίθεται ότι ετοιμάζονται για να βγουν στην κοινωνία) με τον ίδιο τρόπο, όπως στο κλαμπ και στην παραλία. Δεν είναι θέμα πουριτανισμού, είναι θέμα σεβασμού προς το πλαίσιο, αλλά και προς τον εαυτό τους. Αν δεν μπορούν οι έφηβοι/ες να οριοθετηθούν σε ένα απλό κανόνα (π.χ. στην ενδυμασία του σχολείου πρέπει να είναι καλυμμένη η κοιλιά), πώς περιμένουμε να αυτο-οριοθετηθούν σε πολύ πιο σύνθετες καταστάσεις που περιλαμβάνουν ματαιώσεις και απορρίψεις; Ο κανόνας δεν έχει στόχο να τιμωρήσει τους μαθητές , αλλά να προστατέψει και να διδάξει τον αυτοσεβασμό. Κι αν κάποιοι αποκαλέσουν έναν τέτοιο κανόνα 'μεσαίωνα', αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ένας άλλου είδους μεσαίωνας... Στον μεσαίωνα περιέφεραν τις γυναίκες γυμνές για να τις εξευτελίσουν δημοσίως. Σήμερα τις έχουν πείσει να το κάνουν από μόνες τους...
Πρεκατέ Βικτωρία, 28/9/24
