Η ανάγκη για δημιουργία Μητρώου Ατόμων Ακατάλληλα για Εργασία με Παιδιά

Σε παιδική κατασκήνωση προσελήφθη ως γιατρός 63χρονος γυναικολόγος (!), ο οποίος είχε συλληφθεί στο παρελθόν για σωματική βλάβη. Οι γονείς ενός 14χρονου κοριτσιού της κατασκήνωσης προχώρησαν σε καταγγελία εις βάρος του για ασέλγεια στην μικρή. Ερώτημα: Οι διοργανωτές της κατασκήνωσης που τον προσέλαβαν του ζήτησαν ποινικό μητρώο; Αν το ποινικό του μητρώο ήταν καθαρό παρά το παρελθόν του, τότε εδώ υπάρχει ένα κενό από την Πολιτεία. Δεν έχουμε ακόμη καθιερώσει την λίστα Register of individuals unsuitable to work with children, όπως υπάρχει σε άλλες χώρες (συνήθως είναι το part B στο National Child Protection Register). Σε αυτή την λίστα καταγράφονται εμπιστευτικά τα ονόματα όσων υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι κακοποιούν παιδιά, όσων έχουν γίνει καταγγελίες εναντίον τους, ή έχουν κάνει χρήση παιδικής πορνογραφίας, ακόμη και πριν την καταδίκη τους από το δικαστήριο ή βάσει διερεύνησης από επιτροπές αντίστοιχες με ΕΔΕ (disciplinary tribunal or panel). Αν για παράδειγμα διερευνάται ένα περιστατικό όπου έχει καταγγελθεί πχ ότι ο πατέρας κακοποιεί την κόρη, το όνομα του μπαίνει σε αυτήν την λίστα, πριν ακόμη υπάρξει τελεσιδικία (η οποία μπορεί να πάρει χρόνια) και αν προσπαθήσει στο αναμεταξύ να απασχοληθεί σε χώρους με παιδιά γίνεται ιδιαίτερη διερεύνηση από επιτροπή. Η καταχώριση ενός ονόματος μπορεί να αμφισβητηθεί νομικά από τον φέροντα.Καθώς οι παιδόφιλοι επιδιώκουν να απασχοληθούν εργασιακά ή εθελοντικά με παιδιά, όλοι οργανισμοί που ασχολούνται με παιδιά για να προσλάβουν προσωπικό, ακόμη και εθελοντές, πρέπει να πάρουν έγκριση από το αντίστοιχο Υπουργείο που έχει στην κατοχή του αυτήν την λίστα (δεν είναι δημόσια). Χώρες όπως η Αγγλία, το Χονγκ Κονγκ, η Νότια Αφρική, η Ζάμπια ακόμη και η Ναμίμπια το εφαρμόζουν, εμείς εδώ...Προφανώς δεν ενδιαφερόμαστε αρκετά για την προστασία των παιδιών -όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων (πηγές στα σχόλια)

https://samajournals.co.za/index.php/sajbl/article/download/2597/1328/18488

https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/xania-sunelifthi-giatros-kataskinosis-gia-aselgeia-se-aniliki---i-14xroni-eixe-thopeies-se-stithos-koilia-kai-podia/?fbclid=IwQ0xDSwL7H_ljbGNrAvsf92V4dG4DYWVtAjExAAEepxwnmuBFdGkiJuINFl-i9c3-iT_TIwNOeEfQDAKZSbyORO-Rz4_mxcHWREE_aem_RPi3vhTyCxiL2UcInWC0ng

Όχι στην σωρηδόν δαιμονοποίηση....

Πολλές αναφορές στον τύπο για επιθέσεις εναντίον Ισραηλινών τουριστών από  'ακτιβιστές'... Δεν ξέρω τι είδους αυτοδίκαιη 'αλληλεγγύη' είναι αυτή, όμως η σωρηδόν δαιμονοποίηση ενός λαού είναι λάθος. Όπως λάθος είναι το να απαγορέψεις την αποβίβαση κρουαζιερόπλοιου 1600 τουριστών με μοναδικό κριτήριο την εθνικότητά τους. Είναι ο ορισμός του ρατσισμού και θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές. 1600 πολίτες, δεν γνωρίζεις ποιοί είναι, δεν γνωρίζεις τι πιστεύουν, δεν τους γνωρίζεις προσωπικά κι ενώ πάση περιπτώση, μιλάμε για απλούς πολίτες (εκ των οποίων αρκετοί επίσης διαφωνούν με όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον πόλεμο). Να ξεκαθαρίσω ότι διαφωνώ κι εγώ με τους πολιτικούς χειρισμούς που ακούω στις ειδήσεις και την τραγωδία που εξελίσσεται, αλλά είναι άλλο η ειρηνική διαμαρτυρία έξω από μια πρεσβεία, στρατιωτική βάση, πλατεία κλπ και άλλο να χτυπάς κάποιον που βγαίνει από ένα μαγαζί, επειδή γνωρίζεις ότι συχνάζουν πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας. Είτε αυτή η χώρα είναι το Ισραήλ, είτε η Ρωσία, είτε οποιαδήποτε άλλη χώρα παρουσιάζεται με αρνητικά χρώματα στην δημοσιότητα. Ο δρόμος αυτός είναι πολύ επικίνδυνος και οφείλουμε να μιλήσουμε, όσο κι αν δεν είναι αρεστό... 

Υ.Γ  Μόλις επέστρεψα από χώρα της Αφρικής με πολύ μεγαλύτερα ποσοστά λιμοκτονούντων παιδιών, λόγω  υποσιτισμού που θα μπορούσε να είχε προληφθεί εδώ και δεκαετίες. Δεν έχω δει καμία αλληλεγγύη για αυτά τα παιδιά. Η πραγματική αλληλεγγύη δεν είναι επιλεκτική και δεν ενέχει βία.

https://www.dimokratiki.gr/25-07-2025/israilinos-typos-orgi-sto-israil-gia-tis-epithesis-sti-rodo/?fbclid=IwQ0xDSwL7IsRjbGNrAvsiv2V4dG4DYWVtAjExAAEei23-CZxsXCMHoCjmO8zvS6-u0EkOyPtVq4YxzhhOaTDxSzRQsYAmbRUPXBk_aem_7iAcW4YQuj5YVioWOENBSA

27 χρονών...μια κοπέλα μόνη της

Δεν έχει πολύ καιρό που βγήκε στην δημοσιότητα ο φριχτός θάνατος της Ουκρανής δημοσιογράφου Βικτόρια Ρόστσινα μετά από ένα χρόνο σε αλλεπάλληλες ρωσικές φυλακές. Σύμφωνα με δημοσιεύματα από πολλές πηγές (παραθέτω στην πρώτη πηγή από τον οργανισμό για τους εξαφανισθέντες δημοσιογράφους), το σώμα της ήταν γεμάτο σημάδια από βασανιστήρια και έλειπαν όργανα. Δεν θα εμπλακώ σε ποδοσφαιρικού τύπου πολιτική συζήτηση ("εσύ με ποιους είσαι;"), όμως ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθενός, το παράδειγμα θάρρους αυτής της γυναίκας είναι αξιοθαύμαστο. 27 χρονών, ΜΟΝΗ της, αντί να κοιτάζει πώς να σώσει τον εαυτό της ή πώς να 'αποκατασταθεί', έβαλε σκοπό της ζωής της να εξιχνιάσει τις εξαφανίσεις των συμπατριωτών της στην εμπόλεμη ζώνη, όπως και τις καταγγελίες για βασανιστήρια και εγκλήματα πολέμου. Ταξιδεύει τεράστιες αποστάσεις, εργαζόμενη σχεδόν σαν ντετέκτιβ. Μπαίνει με θάρρος στην εμπόλεμη ζώνη για να συνεχίσει τις έρευνες της, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται επί ένα χρόνο. Αντιπαρατίθεται κατά μέτωπο στους βασανιστές της, με τρόπο που ακόμη και οι άνδρες συγκρατούμενοι θαύμασαν. Το σώμα της δεν καταφέρνει να επιβιώσει, έγινε όμως η μαρτυρία των φρικαλεοτήτων του πολέμου που δυστυχώς συνεχίζει και σήμερα... Η ιστορία της παράδειγμα απαράμιλλου θάρρους για την αποκάλυψη της αλήθειας. 27 χρονών. Μια κοπέλα μόνη της.

https://forbiddenstories.org/russia-detainees-investigation-viktoriia-roshchyna/?fbclid=IwQ0xDSwL7H0hjbGNrAvsfRWV4dG4DYWVtAjExAAEeAJn6PhfHogxqtMhDIhEyXkbbvVNp_UrW-77VHFzFGMr4mxF1PAXsGLFDh58_aem_4hVM-j9m4IthG67UAN7nkg

Αφρική 6 : ένας απροσδόκητος σύμμαχος

Το παρακάτω θίγει ένα άκομψο θέμα, αλλά είναι σημαντικό για την καθημερινή ζωή και υγιεινή. Γυρνώντας από την Αφρική, πάντα είναι μια δύσκολη περίοδος... Αποκτάς μια εντελώς διαφορετική εικόνα της πραγματικότητας. Μια ασυνήθιστη οπτική για ένα αγνοημένο, αλλά πολύτιμο καθημερινό έπιπλο, προέκυψε ως εξής: στα ταξίδια μου έχω μείνει σε διαφόρων ειδών καταλύματα με διάφορα είδη τουαλέτας: Από αυτοσχέδιες απλές τρύπες στο έδαφος (όπου πρέπει να... στοχεύσεις), απομονωμένα κουβούκλια ένα λεπτό περπάτημα μέσα στην ζούγκλα (με τις μεγάλες μαϊμούδες), μέχρι τις λεγόμενες 'τούρκικες' (που, όχι, δεν είναι πιο υγιεινές) και τις συνηθισμένες δυτικές, αλλά χρειάζεσαι κουβά με νερό. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, γιατί γενικά προσαρμόζομαι εύκολα... 

Μέχρι που ήρθε ένας απροσδόκητος επισκέπτης: βαριά τροπική λοίμωξη του γαστρεντερικού, δυνητικά επικίνδυνη. Υπήρχε επιδημία εκείνη την εποχή και παρότι είχα εμβολιαστεί, ο πυρετός 40 και η διάρροια σε άλλη πίστα. Για καλή μου τύχη, εκείνες τις ημέρες ήμουν σε δυτικού τύπου κατάλυμα. Στην αρχή τρέχεις στην τουαλέτα. Μετά, πηγαίνεις στηριζόμενος δεξιά και αριστερά για να μην πέσεις από την αφυδάτωση. Μετά μπουσουλώντας. Στο τέλος, απλά κάθισα στην τουαλέτα με ένα μπουκάλι νερού δίπλα μου και είπα: "ξεκίνησα την αντιβίωση, θα μείνω εδώ όσες μέρες χρειαστεί μέχρι να μου περάσει". Ξαφνικά ένιωσα ασφαλής. Ένιωσα ότι είχα μαζί μου έναν απροσδόκητο σύμμαχο. Κοίταξα την λεκάνη και μέσα στον πυρετό, μου φάνηκε σχεδόν χιουμοριστικό, λέω κοίτα να δεις, από αυτό το αντικείμενο που το έχουμε τόσο παραγκωνισμένο, τώρα εγώ με αυτό νιώθω ασφαλής... Κι εκεί που αναπολούσα το παράδοξο, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη:" ρε συ, όλοι αυτοί εδώ, όταν το παθαίνουν, τι κάνουν;" ... Προσπάθησα να κάνω με τον νου μου μια προσομοίωση: να είσαι όπως ήμουν εγώ εκείνη την στιγμή, δηλαδή χάλια, και να σε κρατάει κάποιος να πας όρθιος μέσα στην ζούγκλα σε μια τουαλέτα που είναι μια τρύπα στο έδαφος... πώς γίνεται; Έκανα να σηκωθώ λίγο, να δοκιμάσω να μπω στην θέση τους, μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλη και ξανασωριάστηκα. Το ερώτημα επανήλθε: "τι κάνουν όλοι αυτοί όταν αρρωσταίνουν;" . Δεν είχα απάντηση, μπλόκαρα και αφέθηκα στην ζάλη των δικών μου συμπτωμάτων...

Μήνες μετά κι ενώ είχα την πολυτέλεια να κάνω όλες τις απαραίτητες εξετάσεις στην Ελλάδα, ώστε να βεβαιωθεί η πλήρης ανάρρωση μου, το ερώτημα παραμένει... Το σίγουρο είναι ότι δεν θεωρώ πια τίποτα δεδομένο και εκτιμώ το παραμικρό, ακόμη και αυτή την παραγκωνισμένη λεκάνη της τουαλέτας.

Υ.Γ. Από τυφοειδή πυρετό πεθαίνουν κάθε χρόνο 110.000 άτομα στον κόσμο, περίπου 300 άτομα την ημέρα... Είναι πλήρως ιάσιμος με απλή αντιβίωση.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 2/8/25

Αφρική 5 ...Το αγόρι στην γωνία

 Οδηγώντας μέσα από την πιο εξαθλιωμένη παραγκούπολη που έχω δει μέχρι τώρα στην Αφρική, τράβηξε την προσοχή μου το μικρό αγόρι στην γωνία. Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ τι αναζητούσε... Ίσως κάποιος τον κυνηγούσε να τον μαλώσει. Ίσως έπεσε κάποιο φαγητό στα λασπόνερα. Ίσως έμπαζε το σπίτι νερά από κάτω (όλη η συνοικία είναι χτισμένη πάνω σε πρώην χωματερή)... Ίσως απλά κοιτούσε προς το φως αναζητώντας ελπίδα... Το βλέμμα του αποτυπωνει την αγωνία όλης της Αφρικής. Την αγωνία της επιβίωσης που γραπώνει τα παιδιά από τα δυο τους, όταν αρχίζουν και περπατούν. Σε μια χώρα που η διάμεση ηλικία θα είναι σύντομα κάτω των 18 (τώρα είναι 19), μιλάμε για μια χώρα κυρίως ανηλίκων. Τι θα κάνει η διεθνής κοινότητα όταν δεν θα υπάρχουν αρκετοί ενήλικες που θα μπορούν να φροντίσουν όλα αυτά τα παιδιά; Μεμονωμένες ΜΚΟ αυτή την στιγμή αγκομαχούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες. Ταυτόχρονα, ο κολοσσός της Ανατολής αγοράζει αδηφάγα τεράστιες εκτάσεις γης για σπάνιες γαίες,γης την οποία στερούνται οι ντόπιοι από καλλιέργειες. Ένα ορφανοτροφείο κινδυνεύει να εκδιωχθεί...Εγχώρια και διεθνής διαφθορά προδίδουν αυτά τα παιδιά ξανά και ξανά. Μέσα στο βλέμμα του μικρού αποτυπώνεται η λύπη για αυτήν την παγκόσμια εγκατάλειψη... στην χώρα που σε λίγο θα αποτελείται κυρίως από παιδιά...

Η αξία της σιωπής (και απόσυρσης από το κινητό...)

 Όταν επιστρέφεις, ύστερα από 2-3 μέρες από ένα τόπο πνευματικό, συνειδητοποιείς την αλλοίωση που έχουμε υποστεί στην ικανότητα μας να νιώθουμε. Αλλοίωση που αγγίζει ακόμη και την δική μας γενιά, ακόμη και όσους από εμάς υποτίθεται ότι είμαστε σε έναν δρόμο αυτογνωσίας και πνευματικότητας. Κι όμως γίνεται όλο και πιο δύσκολο...Δεν νιώθουμε πια εύκολα την φύση, δεν νιώθουμε τους άλλους, δεν νιώθουμε τον Θεό... Η επίσκεψη σε έναν τόπο πνευματικό, σε ένα απομονωμένο ησυχαστικό χώρο στην φύση, σε ένα μοναστήρι, φέρνει αυτήν την συνειδητοποίηση στην επιφάνεια.

Αρχικά πας με τους προηγούμενους ρυθμούς, μιλάς πολύ, κοιτάς δεξιά και αριστερά, ψάχνεις το κινητό και προσπαθείς να στείλεις σελφι με στίγμα. Όμως το σήμα δεν είναι καλό, κι εσύ αναγκαστικά μένεις εκεί στην φύση και στην ησυχία...και σιγά σιγά απορροφάσαι, θυμίζεις στον εαυτό σου να ακολουθήσει τους ρυθμούς του τόπου, μένεις μόνος σου με την σιωπή, οι λιγοστές σου κουβέντες είναι με άλλους συνοδοιπόρους και ξαφνικά αποκτούν νόημα. Αρχίζεις πάλι να αισθάνεσαι, τον Θεό, τους άλλους, τον εαυτό σου...Όταν χρειάζεται να επιστρέψεις κι ανοίγεις ξανά το κινητό, νιώθεις σαν να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο με μονότονους κακόφωνους ήχους. Ήσουν σε μια αίθουσα με πολύχρωμη, ανάλαφρη μουσική και ξάφνου επιστρέφεις στην φάλτσα διαδικτυακή πραγματικότητα. Φαίνεται πολυποίκιλη, αλλά δεν είναι. Παρατηρείς ότι όλος ο καταιγισμός των εικόνων, "πληροφοριών" ή "ειδήσεων" του διαδικτύου περιστρέφεται γύρω από 4-5 επαναλαμβανόμενα μοτίβα... Κάτι που θέλει να σοκάρει.. κάτι που είναι χαριτωμένο... κάτι πικάντικο... κάτι "ποπ επιστημονικό"... και κάτι "lifestyle". Και ξανά. Ξαφνικά νιώθεις, αντί να απλώνεσαι, να συρρικνώνεσαι. Συνειδητοποιείς ότι δεν σου έλειψε και τόσο. Θέλεις να γυρίσεις πίσω, εκεί που ήταν η αληθινή ζωή...

Κι έτσι αποκοπτόμαστε σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε από την ικανότητα μας να νιώθουμε...να νιώθουμε τους άλλους, τη φύση, τον Θεό... Κι είμαστε ακόμη στην γενιά που έχουμε ένα σχετικό έλεγχο σχετικά με την ταυτότητα μας απέναντι στον διαδικτυακό κόσμο... Βάζουμε φίλτρο στην σελφι, αλλά έχουμε επίγνωση ότι το βάζουμε εμείς οι ίδιοι για να είμαστε αρεστοί. Όσο πιο πολύ όμως διαπερνά η τεχνητή νοημοσύνη σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ακόμη και το περιεχόμενο των μηνυμάτων, των διαλόγων ή των αναρτήσεων μας, αυτό που θα δημοσιεύουμε πιθανότατα δεν θα είναι δικό μας και δεν θα έχουμε καν ξεκάθαρη επίγνωση ότι δεν είναι δικό μας. Ο πολλαπλοί ΑΙ assistants θα οργανώνουν όλες μας τις επικοινωνίες και αλληλεπιδράσεις, χωρίς να το καταλαβαίνουμε... Σιγά σιγά θα αλλοιωθεί, όχι μόνο η ικανότητα μας να νιώθουμε τους άλλους, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό... Θα βρεθούμε ξαφνικά στην ησυχία, χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς σήμα, χωρίς ηλεκτρονική βοήθεια και δεν θα ξέρουμε τι να πούμε, γιατί πια, δεν θα ξέρουμε ποιοί είμαστε...

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr 6/7/25

Μια πνευματική θεώρηση της αδικίας

Η πνευματική θεώρηση της αδικίας μπορεί να είναι παραδόξως  βοηθητική. Σε μια εποχή όπου τα μηνύματα της σύγχρονης ψυχολογίας επικεντρώνονται στην επίτευξη των ατομικών  επιθυμιών και αναγκών, είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ψυχολογικός χώρος για την υπαρξιακή αδικία, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να αγγίξει την ζωή μας. Η αδικία πολλές φορές έρχεται  απρόσκλητη, ακατανόητη, αδικαιολόγητη και κυρίως αδιάφορη για όσα σου προκαλεί. Ένας κοντινός άνθρωπος σε προδίδει. Μια απροσδόκητη ασθένεια. Μια ξαφνική απώλεια περιουσίας. Ένα ατύχημα.  Όσες θετικές δηλώσεις κι αν κάνεις για το πόσα δικαιούσαι σε αυτήν την ζωή, η πραγματικότητα είναι αυτή -και δεν μπορούν οι θετικές σου σκέψεις να την αλλάξουν και δεν φταις εσύ για αυτό. Σε μια εποχής όπου η lifestyle ψυχολογία δίνει μια ψευδαίσθηση ελέγχου, αρκετά μεγαλύτερου από αυτόν που μπορεί να έχουμε, η πνευματική θεώρηση τοποθετεί εξαρχής διαφορετικά στανταρ προσδοκιών για όσα δικαιούσαι σε αυτήν την ζωή: ναι δικαιούσαι, όμως μαθαίνεις ότι αδικία είναι επίσης μέρος της. 

Ο στόχος δεν είναι η επίτευξη των επιθυμιών, ούτε ή επιτυχία, αλλά η υπομονή και η πίστη. Οι αδικίες δεν έχουν προσωπική υφή. Είναι μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Ούτε μπορεί να προκύψουν από ένα στιγμιαίο λάθος, αλλά ούτε μια αδικία από μόνη της μπορεί να αλλάξει ριζικά την πορεία μιας ψυχής. Καταστάσεις που φαίνονται (και μπορεί να είναι) αδικίες, απλά προκύπτουν. Και σε αυτές αφού κάνεις ότι ανθρωπίνως δυνατό, μετά δείχνεις μόνο υπομονή και πίστη. Και σιγά σιγά αλλοιώνεται η αίσθηση της αδικίας. Δεν σε αγγίζει πια τόσο. Δεν περνάς τα χρόνια με πικρία για αυτήν. Κάποιες φορές μπορεί η εξωτερική αδικία να αλλάξει, αλλά δεν σε νοιάζει πια τόσο...Κάποιες άλλες, μπορεί ακόμη και να δικαιωθείς. Όμως ούτε τότε θα έχει και τόση σημασία. Η σημασία είναι στην επιστροφή στην πίστη μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη επανάσταση που κάνεις μέσα σου, ενάντια στην αδικία του σύμπαντος ..κι ίσως τότε άρχισες να βλέπεις τις πολλές φορές που μπορεί και να σε δικαίωσε.

9/4/25

Αφρική 4 και τα τεχνηέντως ποβλήματα....

 Οι μέρες αμέσως μετά από κάθε ταξίδι στην Αφρική είναι ιδιαίτερα εμπλουτιστικές. Κάποια πράγματα σου φαίνονται πρωτόγνωρα. Ανακουφιστικά πρωτόγνωρα. Σου φαίνεται μαγικό ότι πίνεις νερό από την βρύση, όταν για εβδομάδες χρειαζόταν να βράσεις ακόμη και το νερό που ξεπλένεις την οδοντόβουρτσα. Ή ότι εδώ μπορείς να φας ό,τι θέλεις (γιατί υπάρχει) κι όχι μόνο αυτό, μπορείς να το φας, χωρίς να φοβάσαι μην πάθεις δηλητηρίαση! 

Ότι αισθάνεσαι ξανά ως ένας μέσος κάτοικος κι όχι ως μια ηλικιακή στατιστική εξαίρεση. Για εβδομάδες, σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων γύρω μου ήταν κάτω από την ηλικία μου, των 50... Να μην πω ότι από αυτήν την ηλικία και πάνω, εκεί γενικώς αναμένεται ότι θα είσαι κάπου... αλλού. Μια ακόμη τραγωδία της Αφρικής, γιατί χρειάζονται την πείρα και την ωριμότητα των ηλικιωμένων. Δεν την έχουν όμως, γιατί πεθαίνουν, πεθαίνουν νωρίς. Κι έτσι ένα μεγάλο μέρος της υφηλίου σφύζει από άπειρα παιδιά, άπειρους εφήβους και άπειρους νέους, χωρίς κανέναν μεγαλύτερο να τους νουθετήσει, να τους καθοδηγήσει, να τους νοιαστεί. Ακόμη και οι νεαροί ενήλικες σου δίνουν την εντύπωση της ορφάνιας... Χωρίς ισχυρές προστατευτικές φιγούρες φαίνονται σαν χαμένοι. Δεν μπορούν να προχωρήσουν μπροστά. Δεν υπάρχει κάποιος να τους ανοίξει κάποιο δρόμο. Μένουν στα ίδια και στα ίδια.Βασικά στην ίδια φτώχεια.

Όχι ότι έχουν πολλές επιλογές. Αυτή είναι η άλλη μεγάλη διαφορά που αισθάνεσαι εδώ. Εδώ έχεις ελευθερία επιλογών. Μπορείς να δουλέψεις.Να μετακομίσεις.Να αλλάξεις κύκλο φίλων. Να ταξιδέψεις. Να σπουδάσεις. Να κάνεις ένα χόμπι.Για δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν υπάρχουν αυτές οι επιλογές.Ειναι εγκλωβισμένοι. Οι γυναίκες ακόμη περισσότερο.

Σε ένα παραλίμνιο χωριό που επισκέφτηκαμε, το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού ήταν φορείς του AIDS. Ψαροχώρι, στην απόλυτη φτώχεια, οι άνδρες φεύγουν το πρωί να ψαρέψουν και οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα να κάνουν παρά να περιμένουν. Εκτός από εκείνες που εργάζονται στην πορνεία, καθώς άνδρες από αλλά χωριά έρχονται με βάρκες σε αυτό το απομονωμένο σημείο που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτοί. Φυσικά η πορνεία είναι με γνώση του συζύγου κι ένας τρόπος για έξτρα εισόδημα. Βέβαια έχουν κολλήσει όλοι, αλλά φαίνεται να μην ασχολούνται. Απλώς ζουν την καθημερινή ζωή χωρίς γκρίνια και χωρίς να τους νοιάζει το αύριο... Στην δική μας οπτική φαίνεται σαν να έχουν παραιτηθεί, αλλά δεν ξέρω αν εκείνοι το βλέπουν έτσι...

Ως ψυχολόγος, αντιμετωπίζω ιδιαίτερες φιλοσοφικές δυσαρμονίες, αυτών που βλέπω με αυτά που ήδη γνωρίζω. Δεν φαίνεται ούτε το στρες, ούτε η κατάθλιψη, ούτε η αυτοκτονικότητα να έχουν εκεί τις διαστάσεις που έχουν εδώ στην Ελλάδα. Παρά τα προβλήματα, οι άνθρωποι φαίνονται γενικά φιλήσυχοι και θα μπορούσα να πω χαρούμενοι... Μήπως η υπερβολική προβολή στην Δύση διαφόρων 'ψυχολογικών προβλημάτων' είναι ακριβώς αυτό που τα γιγαντώνει; Μήπως η υπερβολική ενασχόληση μας με την μοναδικότητα του ατόμου μας και η εμμονή μας με τους "στόχους" μας είναι αυτό που μας εγκλωβίζει; Μήπως ο κάθε άνθρωπος έχει ένα, ίσως σε κάποιο βαθμό προκαθορισμένο, δυναμικό για στρες/θλίψη (πχ το 30%του χρόνου του) και όταν δεν υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα, απλώς ανακαλύπτει καινούργια; Δεν ξέρω, όμως αυτές οι εμπειρίες δημιουργούν πολλά ερωτηματικά. 

Ως ψυχολόγος, δυσκολεύομαι πχ να δω το ψυχολογικό πρόβλημα της 'εικόνας σώματος', όπως το έβλεπα πριν. Και στην Αφρική υπήρχαν κορίτσια όλων των σωματότυπων. Καμία δεν ασχολείται με το βάρος της. Καμία. Ποιο βάρος;  Το ζήτημα που μας απασχολούσε όλους (και εκείνες) ήταν να μην φάει κάποιο παιδί λαχανικά που δεν ήταν καλά πλυμένα, γιατί πολύ συχνά έρχονταν με σκουλήκια στο έντερο και χρειάζονταν αποπαρασίτωση. Ωστόσο, ελλείψει νερού, πολλές φορές στα χωριά τους δεν έφτανε για να πλύνουν καλά τα λαχανικά. Κι έτσι, τρώνε ό,τι και όπως υπάρχει. Ποια εικόνα σώματος;;;Τώρα όταν ακούω εδώ ότι κάποια κοπέλα έχει πρόβλημα με την εικόνα του σώματος της, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι αυτά είναι τα τεχνηέντως δημιουργηθέντα προβλήματα της Δύσης, που δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι υπαρκτά και μάλιστα επικίνδυνα... Αλλά δεν παύει να είναι τεχνητά.

Κλείνω εδώ, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το συμπέρασμα ότι όλοι οι νέοι της Δύσης θα ωφελούνταν πολύ, αν έκαναν μια φορά στην ζωή τους ένα ταξίδι σε οποιαδήποτε αναπτυσσόμενη χώρα. Ώστε να μπουν στο μυαλό τους τα πράγματα σε μια οπτική: Ο τεράστιος ψυχικός χώρος που απελευθερώνεται όταν δεν υπάρχει η καθημερινή ανησυχία για το αν  θα γεμίσει σκουλήκια το έντερο μου, δεν χρειάζεται να χαραμιστεί σε μια άλλη, ανούσια, ανησυχία πχ 'πώς θα γίνω πιο αρεστός στους άλλους '. Αφού έχουμε αυτόν τον χώρο και την ελευθερία επιλογής, ας κάνουμε κάτι ουσιαστικό για αυτούς που δεν την έχουν.

Πρεκατέ Βικτωρία, brightplanet.blogspot.gr, 15/1/2025