Η πνευματική θεώρηση της αδικίας μπορεί να είναι παραδόξως βοηθητική. Σε μια εποχή όπου τα μηνύματα της σύγχρονης ψυχολογίας επικεντρώνονται στην επίτευξη των ατομικών επιθυμιών και αναγκών, είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ψυχολογικός χώρος για την υπαρξιακή αδικία, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να αγγίξει την ζωή μας. Η αδικία πολλές φορές έρχεται απρόσκλητη, ακατανόητη, αδικαιολόγητη και κυρίως αδιάφορη για όσα σου προκαλεί. Ένας κοντινός άνθρωπος σε προδίδει. Μια απροσδόκητη ασθένεια. Μια ξαφνική απώλεια περιουσίας. Ένα ατύχημα. Όσες θετικές δηλώσεις κι αν κάνεις για το πόσα δικαιούσαι σε αυτήν την ζωή, η πραγματικότητα είναι αυτή -και δεν μπορούν οι θετικές σου σκέψεις να την αλλάξουν και δεν φταις εσύ για αυτό. Σε μια εποχής όπου η lifestyle ψυχολογία δίνει μια ψευδαίσθηση ελέγχου, αρκετά μεγαλύτερου από αυτόν που μπορεί να έχουμε, η πνευματική θεώρηση τοποθετεί εξαρχής διαφορετικά στανταρ προσδοκιών για όσα δικαιούσαι σε αυτήν την ζωή: ναι δικαιούσαι, όμως μαθαίνεις ότι αδικία είναι επίσης μέρος της.
Ο στόχος δεν είναι η επίτευξη των επιθυμιών, ούτε ή επιτυχία, αλλά η υπομονή και η πίστη. Οι αδικίες δεν έχουν προσωπική υφή. Είναι μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Ούτε μπορεί να προκύψουν από ένα στιγμιαίο λάθος, αλλά ούτε μια αδικία από μόνη της μπορεί να αλλάξει ριζικά την πορεία μιας ψυχής. Καταστάσεις που φαίνονται (και μπορεί να είναι) αδικίες, απλά προκύπτουν. Και σε αυτές αφού κάνεις ότι ανθρωπίνως δυνατό, μετά δείχνεις μόνο υπομονή και πίστη. Και σιγά σιγά αλλοιώνεται η αίσθηση της αδικίας. Δεν σε αγγίζει πια τόσο. Δεν περνάς τα χρόνια με πικρία για αυτήν. Κάποιες φορές μπορεί η εξωτερική αδικία να αλλάξει, αλλά δεν σε νοιάζει πια τόσο...Κάποιες άλλες, μπορεί ακόμη και να δικαιωθείς. Όμως ούτε τότε θα έχει και τόση σημασία. Η σημασία είναι στην επιστροφή στην πίστη μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη επανάσταση που κάνεις μέσα σου, ενάντια στην αδικία του σύμπαντος ..κι ίσως τότε άρχισες να βλέπεις τις πολλές φορές που μπορεί και να σε δικαίωσε.
9/4/25
