Αναμνήσεις από εθελοντική εργασία σε μοναστήρι

Πρόσφατα έμεινα για κάποιο διάστημα ως φιλοξενούμενη εθελόντρια σε ένα γυναικείο μοναστήρι στη Β. Ελλάδα, απομονωμένο στα βουνά, αλλά με την εκπληκτική ιδιότητα της απόλυτης αυτονομίας στην τροφή. Η κοινότητα των αδελφών καταναλώνει μόνο αυτό που παράγει. Πολλές σκέψεις και διαπιστώσεις ήρθαν στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια αυτής της μοναδικής εμπειρίας.

Εθελοντική εργασία: Η ιδέα της προγράμματος, μέσα από το οποίο βρέθηκα στο μοναστήρι, βασίζεται στην αρχή της ανταλλακτικής οικονομίας. Η εθελόντρια εργάζεται μαζί με τις αδελφές στον κήπο, στα ζώα, στο τυρί, στις μαρμελάδες, στο ζύμωμα ψωμιού, στα βότανα κλπ. και ως αντάλλαγμα, μένει δωρεάν σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Ελλάδας, τρέφεται με την καλύτερη και αγνότερη δυνατή τροφή που παράγεται επί τόπου και εκπαιδεύεται σε μεθόδους βιολογικής καλλιέργειας. Αντίστοιχα προγράμματα ανταλλαγής σε βιολογικές καλλιέργειες υπάρχουν για φάρμες (όχι απαραίτητα μοναστηριακές, αλλά και ιδιωτών) σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι είναι μια εκπληκτική επιλογή, γιο όσους ενδιαφέρονται για αυτόν τον τρόπο ζωής, αλλά και σε σχέση με αυτό που πρεσβεύει. Στηρίζω την ιδέα της εθελοντικής εργασίας, σε αντίθεση με απόψεις που ακούω κατά καιρούς, οι οποίες  την καταδικάζουν και την βλέπουν με τρομερή καχυποψία, ως ένα μέσο εκμετάλλευσης από κάποιο μεγάλο σύστημα που θέλει να σε βάλει να δουλεύεις τσάμπα. Διαφωνώ. Υπάρχει ο χώρος για την  επ΄ αμοιβή εργασία και υπάρχει και ο χώρος για την εθελοντική εργασία. Δεν είναι το ίδιο πράγμα, ούτε μπορεί ο εθελοντής να ‘κλέψει’ τη δουλειά ενός αμοιβόμενου. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Πιστεύω πως θα ήταν καλό για όλους μας να αφιερώναμε έστω δύο ώρες την εβδομάδα από το χρόνο μας, για ανιδιοτελή προσφορά προς κάποιον ευάλωτο, προς κάποιον καλό σκοπό. Είναι σημαντικό για εμάς τους ίδιους να βιώσουμε την εμπειρία της προσφοράς, χωρίς να περιμένουμε υπολογιστικά κάποιο αντάλλαγμα. Δεν θα πάθουμε τίποτα να δώσουμε 2 ώρες την εβδομάδα, ούτε θα θεριέψει το μεγάλο κεφάλαιο από αυτό. Η ανταλλακτική οικονομία βασίζεται στην καλή διάθεση κι από τα δύο μέρη. Βεβαίως, αν καταλάβουμε ότι ο άλλος πάει να μας εκμεταλλευτεί, θα πρέπει να βάλουμε όρια και να απομακρυνθούμε. Αν από την άλλη μεριά είμαστε με την καραμπίνα της καχυποψίας, κάθε στιγμή, μη τυχόν και δώσουμε ένα γραμμάριο παραπάνω από όσο πληρωνόμαστε, τότε δεν πρόκειται να προοδεύσουμε ποτέ-ακόμη και αν ανοίξουν οι καλύτερες θέσεις εργασίας για όλον τον κόσμο. Η τσιγκουνιά και η καχυποψία θα κατατρέχει κάθε στιγμή της εργασίας μας.

Η εθελοντική εργασία θα πρέπει να βασίζεται σε ένα ιδεώδες. Η παρέα σε μοναχικούς ηλικιωμένους στα νοσοκομεία και μια στοιχειώδης φροντίδα, όπως να τους αλλάζεις πλευρό τακτικά ή να τους διαβάζεις, ή απλά να τους μιλά που το έχουν πολύ ανάγκη, είναι δουλειά του εθελοντή. Το κράτος ποτέ δεν πρόκειται να πληρώσει προσωπικό για να κάνει παρέα στους μοναχικούς ηλικιωμένους ασθενείς και για να πω την αλήθεια, αν ήταν να τους πληρώσει, οι πιο πολλοί θα έμπαιναν σε αυτή τη δουλειά για να βολευτούν και θα την έκαναν από αγγαρεία (ή και καθόλου, απλά θα ήταν αργόμισθοι, όπως έχουμε συνηθίσει…). Επειδή ο εθελοντής το επιλέγει, έρχεται με άλλη διάθεση, φρεσκάδα κι αγάπη, δεν είναι εξουθενωμένος κι έχω παρατηρήσει ότι βοηθά και το προσωπικό με την καλή του διάθεση (εκτός από τους λίγους εκείνους προκατειλημμένους εναντίον του εθελοντισμού, που σε κοιτούν με μισό μάτι). Δεν μετριούνται όλα με το χρήμα, ούτε μπορούν να αγοραστούν όλα με το χρήμα. Η καλή διάθεση είναι το σημαντικό-αλλιώς και να τον πληρώσεις, πάλι δεν θα σου κάνει τη δουλειά σωστά. Δύο ώρες την εβδομάδα μπορούμε όλοι να αφιερώσουμε σε ένα κοινωφελή σκοπό που πιστεύουμε. Είναι σημαντικό για το χαρακτήρα μας, είναι σημαντικό σαν βίωμα, είναι σημαντικό για τη νεολαία μας. 

Όσον αφορά την εμπειρία μου στο μοναστήρι, ήταν πραγματικά μοναδική. Σε μια κοινότητα, όπου όλοι εργάζονται με διάθεση το περισσότερο δυνατόν που μπορούν, με ισότητα, με κοινοκτημοσύνη, χωρίς ‘εγώ’, για να συντηρηθεί η κοινότητα, οποιαδήποτε καχυποψία ‘εκμετάλλευσης’ γίνεται προσβλητική. Θέλεις να δώσεις παραπάνω, πριν ακόμη στο ζητήσουν. Και η καλή διάθεση υπάρχει από όλους. Πιστεύω αυτός θα είναι ο δρόμος για το μέλλον. Αλλά πρέπει να απαλλαγούμε από την τρομερά μεγάλη προσκόλληση στην προσωπική υλική ιδιοκτησία. Αν είμαστε με την καραμπίνα μη τυχόν και πάρει ο άλλος ένα παραπάνω κουκί από εμένα, δεν κάνουμε δουλειά.

Το πνευματικό στοιχείο στις κοινότητες: Και ερχόμαστε στο ερώτημα, τι είναι αυτό, ποιο είναι το στοιχείο εκείνο, που μπορεί να διατηρήσει τις κοινότητες συνεργασίας, αυτόνομης διαβίωσης και κοινοκτημοσύνης, ώστε να αντέξουν το τεστ του χρόνου. Διάφορες απόπειρες έχουν γίνει κατά καιρούς, βασισμένες σε αυτή τη φιλοσοφία της απλής ζωής στη φύση, με πνεύμα ομάδας, κι όχι ο καθένας για τον εαυτό του, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένες. Εκείνες όμως οι ομάδες που αντέχουν σε χιλιετίες στο χρόνο είναι οι μοναστικές κοινότητες-σε διάφορα σημεία της Γης. Πιστεύω ότι το πνευματικό στοιχείο είναι απαραίτητο, ώστε να δουλέψει αυτό ο τρόπος ζωής. Μπορεί σε πολλούς να αρέσει η ιδέα της κοινοκτημοσύνης, της ζωής σε κοινότητα, στην πράξη όμως, αν πας να το δοκιμάσεις, θα βγουν στην επιφάνεια όλες οι αποχρώσεις του ‘εγώ’, όλα εκείνα που είναι πιθανό να παρεξηγήσει ο ένας στον άλλον. Αν δεν υπάρχει ο πνευματικός οδηγός, η πίστη στον Θεό, που θα βοηθήσει να υπερβούν οι μικροπρέπειες του εγώ, τότε η ομάδα θα διαλυθεί σαν τους καρπούς της ελιάς στο μηχάνημα φυγοκέντρησης. Η κεντρομόλος δύναμη μπορεί να είναι μόνο κάτι πάνω από εμάς. Βεβαίως από όσα μαθαίνω οι μοναχοί εργάζονται κι εκείνοι διαρκώς και πολύ σκληρά για να υπερβούν τους εγωισμούς και τα ανθρώπινα πάθη που μας χωρίζουν τον ένα από τον άλλον. Δεν είναι κάτι που διαλύεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Όμως οι μοναστικές κοινότητες φαίνεται να είναι εκείνες που το καταφέρνουν καλύτερα από όλους. Χρειάζεται η αγάπη και η καθοδήγηση του Πατέρα, για να υπερβούμε εκείνα που μας χωρίζουν. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν πλησιάσουμε Εκείνον, και δεν μπορούμε να πλησιάσουμε Εκείνον, αν δεν πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον.
Τροφή: Πριν ξεκινήσω για το μοναστήρι, είδα ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση σχετικά με τη σπατάλη τροφής στον ανεπτυγμένο κόσμο. Στην Ευρώπη και στην Αμερική σήμερα το 1/3 της τροφής πετιέται στα σκουπίδια (το μεγαλύτερο μέρος δεν είναι χαλασμένο!): Υπολόγισαν ότι αν χρησιμοποιούνταν η καθ΄ όλα καταναλώσιμη (όχι αλλοιωμένη) τροφή, η οποία πετιέται στα σκουπίδια (επειδή π.χ. δεν καταναλώθηκε την ίδια μέρα κι έχουμε μάθει να τρώμε μόνο σημερινό φαγητό, ή επειδή η πατάτα έχει περίεργο σχήμα κι όχι στρογγυλό), η βρώσιμη τροφή που πετιέται στα σκουπίδια κάθε χρόνο από Αμερικανούς κι Ευρωπαίους θα μπορούσε να θρέψει τους πεινασμένους της γης τρεις φορές!!! Είναι ένα σοκαριστικό εύρημα, που αποκαλύπτει την ύβρη του σύγχρονου πολιτισμού απέναντι στην τροφή.
Και στη χώρα μας, παρά την κρίση, είμαι σίγουρη ότι πετιούνται καθημερινά μεγάλες ποσότητες καταναλώσιμης τροφής, ενώ δίπλα υπάρχουν νοικοκυριά, που δυσκολεύονται να τραφούν σωστά. Η πιο μεγάλη σπατάλη γίνεται όχι τόσο από τα σπίτια ίσως, αλλά από εκείνους που εμπορεύονται την τροφή: Κυρίως τα σούπερ μάρκετ, που κάνουν υπερπαραγγελίες (μη τυχόν και φανούν τα ράφια άδεια και δυσαρεστηθεί ο πελάτης), δεν πωλούνται, και λίγο (ή και αρκετά πριν) από την ημερομηνία λήξης, τα πετούν στους κάδους. Το μυστικό αυτό είναι πολύ καλά γνωστό σε φτωχούς συνταξιούχους, οι οποίοι δυστυχώς καταλήγουν να ψάχνουν στους κάδους των σούπερμαρκετ, γνωρίζοντας ποια ώρα πετιέται τι. Μιλώντας με κοινωνικούς λειτουργούς, αλλά και από απευθείας μαρτυρίες, γνωρίζω ότι πολλοί ηλικιωμένοι  μπορεί να έχουν το σπίτι τους, όμως η σύνταξη δεν επαρκεί για ρεύμα, φάρμακα, φαγητό. Πολλοί από αυτούς λοιπόν, μπορεί να μην γνωρίζουν για συσσίτια ή να μην υπάρχουν συσσίτια κοντά τους (αφήστε δε που τώρα το καλοκαίρι έχουν κλείσει πάρα πολλά!). Το τοπικό σουπερ- μάρκετ είναι η πιο κοντινή ‘λύση’ για την καθημερινή τους σίτιση. Βάζουν την αξιοπρέπειά τους κάτω και ψάχνουν νύχτα ή ξημερώματα, όταν π.χ. αφήνουν τα σούπερ μάρκετ τα προ-λήξης γάλατα απ΄έξω. Τα σουπερμάρκετ επίσης γνωρίζουν το θέμα, και η απάντηση αρκετών ήταν να εγκαταστήσουν σεκιούριτι για τα πεταγμένα προϊόντα.Εφόσον δεν καταλαβαίνουμε διαφορετικά  και συνεχίζουμε να υβρίζουμε τη φύση κατά αυτόν τον τρόπο (όλη η τροφή προέρχεται από έναν ζωντανό οργανισμό που δίνει τη ζωή του για να τραφούμε εμείς), ίσως ο μόνος τρόπος για να καταλάβουμε θα είναι να μας κάνει η ίδια η φύση να πούμε το ψωμί, ψωμάκι. 
Στο μοναστήρι δεν πετιέται τίποτα. Χρειάζεται καλή διαχείριση και παραπάνω δουλειά, για να ξεδιαλέξεις, ποια μπορούν να φαγωθούν ακόμη, ποια πάνε στα ζώα, ποια πάνε στο κομπόστ, αλλά είναι μια δουλειά που αξίζει τον κόπο, όσο και αν σνομπάρουμε «τι, με τα παλιά θα ασχολούμαι τώρα?» Όταν έχεις βιώσει τι κόπο θέλει να παραχθεί αυτή η τροφή, τι κόπο καταβάλλει η ίδια η φύση, τι θυσιάζει εκείνη για να θρέψει εμάς, εκτιμάς την τροφή διαφορετικά. Και η φύση το βλέπει αυτό, όπως βλέπει και το αντίθετο. Τα χιλιάδες ζώα που σκοτώνονται τζάμπα, γιατί εμείς πετάμε το κρέας τους ή γιατί υπερ-καταναλώνουμε κρέας για λαιμαργία. Ο Θεός βλέπει ότι τεράστιες εκτάσεις στην Αφρική έχουν αρπαγεί από μεγαλο-πολυεθνικές για να μονοκαλλιεργούν κακάο, τριαντάφυλλα, και φασόλια, που στέλνονται κατευθείαν στους καλοχορτασμένους Ευρωπαίους, αφαιρώντας και μολύνοντας πολύτιμη γη από τους ντόπιους που πεινούν. Και βέβαια οι καλοχορτασμένοι Ευρωπαίοι, τα μισά τα πετάνε. Μπορεί εμείς να μη το βλέπουμε, όμως και ο Θεός και η φύση τα βλέπουν.

Μια δουλειά στο μοναστήρι που με στεναχώρησε ήταν όταν χρειάστηκε να κόβω τα  χαλασμένα άνθη της κολοκυθιάς. Το άνθος ξεκινούσε να γίνεται κολοκυθάκι και μαράζωνε ή το άνθος ξεραινόταν. Ήταν πάνω από τα μισά. Γιατί? Τι συνέβη και τα περισσότερα άνθη δεν έδιναν καρπό? «Οι μέλισσες δεν έκαναν την επικονίαση ή την έκαναν πολύ αργά», ήταν η απάντηση της αδελφής. Ξαφνικά με έπιασε ένα δέος. Η εικόνα μου θύμιζε σαν τις πληγές της Αιγύπτου, πριν την έξοδο του Μωυσή. Υπερβολή? Είναι μια περίπτωση όπου η φύση δεν κάνει αυτό που νιώθει φυσικά να κάνει, αυτό που θεωρούμε δεδομένο ότι θα κάνει και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό: Ο άνθρωπος εδώ δεν έχει τον έλεγχο. Δεν μπορεί να διατάξει τις μέλισσες να κάνουν την επικονίαση σωστά. Δεν μπορεί να τις υποχρεώσει ή να τις ελέγξει. Οι μέλισσες υποφέρουν και πεθαίνουν γιατί έχουν μολυνθεί πολύ από τα χημικά που ο άνθρωπος εξακολουθεί να χρησιμοποιεί. Ακόμη και να σταματάγαμε τώρα, οι μέλισσες έχουν το πάνω χέρι κι εκείνες θα αποφασίσουν αν και τι και πώς θα το κάνουν. Εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, ότι θα βρούμε ένα ακόμη τεχνικό φιξάρισμα, που θα μας επιτρέψει να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς απώλειες. Φοβάμαι ότι το ξύπνημα θα είναι απότομο. Η μικρή εικόνα με τα κολοκυθάκια, μου φάνηκε σαν άσχημος οιωνός για κάτι πολύ βαθύτερο.
Από την άλλη μεριά, η εργασία με τη φύση και την παραγωγή τροφής με βοήθησε πολύ, όσον αφορά την υγεία μου. Παρότι η σωματική εργασία είναι πολύ περισσότερη από ότι στην Αθήνα, αισθανόμουν πολύ λιγότερο κουρασμένη. Δεν υπήρχε το «τώρα με έπιασε λιγούρα για φράουλες ή κρέας ή ντομάτες», καθώς τρώγαμε ΜΟΝΟ ό,τι παράγει το περιβόλι εκείνη την ημέρα κι όχι ό,τι θέλουμε. Όμως η πείνα και οι λιγούρες σταμάτησαν και έτρωγα λιγότερο, νιώθοντας καλύτερα. Όταν το σώμα εναρμονίζεται με τη φύση, οι ανάγκες του αλλάζουν. Η υγεία και μόνο θα ήταν το ένα ισχυρό επιχείρημα να επιστρέψουμε οι Έλληνες και να καλλιεργήσουμε τη γη μας, που την έχουμε εγκαταλείψει, η οποία μπορεί να μας θρέψει, την οποία χρειάζεται να ξαναπονέσουμε, να ξαναδεθούμε μαζί της (ώστε να μην την πουλάμε, όπως τώρα). Πρέπει να ξαναδεθούμε με τη γη που μας μεγάλωσε. Να την ξαναεκτιμήσουμε. Αυτή μας μεγάλωσε, όχι οι Ευρωπαίοι εταίροι και τα ομόλογά τους. Ίσως η ανάγκη μας οδηγήσει, αλλά σε κάθε περίπτωση θα μας κάνει καλό να την ξαναθυμηθούμε με σεβασμό.

Η συμπεριφορά μας  απέναντι στην ελληνική γη: Μεγάλη απόκλιση σήμερα μεταξύ των ιδεωδών του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, για τα οποία τόσο υπερηφανευόμαστε, της σημαντικότητας της ελληνικής γης και του τρόπου που συμπεριφερόμαστε οι νεοέλληνες, το σημερινό ανθρώπινο στοιχείο πάνω σε αυτή τη γη. Οι άνθρωποί της, που συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα, να αρπάζουμε, να κλέβουμε, να παίρνουμε από το Δημόσιο ό,τι μπορούμε, είμαστε η απόλυτη παραφωνία πάνω σε αυτό που αντιπροσωπεύει η ελληνική γη. Δεν μπορώ να ακούω, ακόμη και σήμερα, για μέσα, επιχορηγήσεις ΜΚΟ, δόντια και κολλητούς. Αποτελούμε παραφωνία στην ίδια μας τη γη-μην μας εκπλήξει λοιπόν αν η ίδια μας η γη μας δώσει μια και μας διώξει. Συμβιβάζοντας κάθε μέτρο ηθικής ακεραιότητας, πολλοί από εμάς τους Έλληνες, συνεχίζουν να ψηφίζουν εκείνους που την λυμαίνονται, με αντάλλαγμα ίδιο όφελος. Μην περιμένουμε από εκείνη να μας φερθεί καλύτερα. Παρεπιπτόντως, πριν το ταξίδι, άκουσα ότι προγραμματιζόταν μία και μοναδική συναυλία κλασσικής μουσικής στο αρχαίο θέατρο των Δελφών.  Μέχρι κι εκεί έπρεπε να φτάσει η σημερινή τουριστική εκμετάλλευση-μην αφήσουμε ένα μέρος στην ησυχία του! Στη μέση του καύσωνα λοιπόν, ένα σύννεφο κάθισε πάνω από τους Δελφούς και έριξε τον κατακλυσμό, που δεν είχε ρίξει ένα χρόνο, από τις 4 ως τις 10μμ. Η συναυλία ακυρώθηκε. Την επόμενη ημέρα ψηφίζαν στη Βουλή τα μέτρα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Μάλλον δεν το έπιασαν το μήνυμα των Δελφών…

Σκεπτόμενη τον Ορφέα, τον αρχαίο μύστη, που δίδαξε το καλό και το αγαθό στους Δελφούς , με όποιο τρόπο ήταν πιο κατάλληλος για την εποχή του… Στην εποχή των θυσιών, απέρριψε τις θυσίες και δίδαξε την χορτοφαγία και τη μουσική. Τον σκότωσαν κι εκείνον και η ελληνική μυθολογία μας λέει ότι τον σκότωσαν λέει γυναίκες επειδή τις περιφρονούσε ερωτικά.., Όμως για έναν κοινωνικό επαναστάτη που δίδασκε στους ανθρώπους εργαλεία, για να προοδεύσουν και να σπείρουν το καλό στη ζωή τους σε μια σκοτεινή εποχή, υπήρχαν εκείνοι που δεν ήθελαν την πρόοδο-και ίσως οι υπεύθυνοι πίσω από τη δολοφονία, δεν ήταν και μια μαζική ερωτική απογοήτευση. Όμως αυτό που άντεξε στην πάροδο των αιώνων, δεν ήταν η δολοφονία, αλλά αυτά που δίδαξε ο Ορφέας, το καλό και φωτεινό που προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει, με τη γλώσσα  της εποχής του.
Αρκούδες νεκρές, πόσες φορές ακόμη…. Και δεν είναι μόνο η ελληνική γη που δεν σεβόμαστε. Είναι και τα ζώα της. Δεν μιλώ μόνο για την κακοποίηση και παραμέληση ζώων, που τώρα με την αφορμή της κρίσης έχει επιδεινωθεί, και πού εδώ και δεκαετίες προκαλεί αποτροπιασμό σε πολλούς στο εξωτερικό, και αποφεύγουν να επισκεφτούν τη χώρα μας ειδικά για αυτό το λόγο. Εκείνη η οδός Σιάτιστα –Κρυσταλλοπηγή πια! Δεν είναι να κλείσει αυτός ο έρμος δρόμος, μια και καλή να σταματήσουν να σκοτώνονται αρκούδες πια…200 έχουν μείνει όλες κι όλες, κι έχουν βαλθεί να τις ξεκάνουν. Τρέχουν, τρέχουν και ξανατρέχουν, ενώ έχουν σκοτωθεί τόσες και τόσες. Πέρα από την αδιαφορία του κράτους: οι ίδιοι οι οδηγοί. Τρέχουν. Ερχόμενη στο μοναστήρι, είδα μια σπασμένη χελώνα στα δύο. Ο δρόμος ήταν γεμάτος στροφές, ούτως ή άλλως έπρεπε να πηγαίνει κανείς αργά. Δεν δικαιολογούνταν να έχει πατήσει χελώνα. Ούτε του πετάχτηκε ξαφνικά στο δρόμο! Όπως συνηθίζω να κάνω, όταν είναι ασφαλές, πήρα την νεκρή χελώνα στην άκρη του δρόμου. Αν ήμασταν εμείς πτώματα στη μέση του δρόμου, δεν θα μας άρεσε να μας αφήσουν να λιώσουμε από τα ξαναπάτημα μέχρι να γίνουμε σκόνη. Αυτά που γίνονταν στο μεσαίωνα στους ανθρώπους, τώρα τα κάνουμε στα ζώα, και κάποτε θα φαινόμαστε σαν απόλυτος μεσαίωνας στους μελλοντικούς. Αν βρισκόταν ένα άλλο είδος, που να μας φερόταν, όπως φερόμαστε εμείς στα ζώα, πώς θα μας φαινόταν αλήθεια? 

Ένα τελευταίο, ιδιαίτερα διδακτικό περιστατικό: Μια μέρα καθυστέρησα στο μεσημεριανό γεύμα, καθώς είχα πάει στην πόλη να αγοράσω κάτι. Το φαγητό σερβίρεται στην ομάδα των εθελοντών ξεχωριστά και συγκεκριμένη ώρα. Όταν έφτασα και ρώτησα τις άλλες εθελόντριες (ομολογουμένως πολύ νεαρότερης ηλικίας) πού είναι το μεσημεριανό, κατακοκκίνισαν και άρχισαν να  γελούν αμήχανα «ξέρετε κυρία Βικτώρια, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα, το φάγαμε όλο!». «Καλά δε σκεφτήκατε ότι θα γυρνούσα και ότι θα έπρεπε να φάω κι εγώ κάτι;». «Εεε, δεν ξέραμε…» Εκείνη τη στιγμή προέβαλε η γλυκιά ήρεμη φιγούρα μιας αδερφής με ένα δίσκο και ένα σκεπασμένο πιάτο, που είχε το όνομά μου επάνω. «Έλα Βικτωρία, σου φυλάξαμε φαγητό». Οι αδερφές δεν γνώριζαν ότι τα κορίτσια το είχαν φάει όλο. Αλλά προέβλεψαν. Η παρομοίωση στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ δυνατή. Οι άλλοι άνθρωποι (προσομοιαζόμενοι από τα αμήχανα κορίτσια) θα μας απογοητεύσουν. Λόγω απερισκεψίας, αδιαφορίας, εγωισμού ή απλά επειδή σκέφτονται τα δικά τους θέματα, κάποια στιγμή θα μας απογοητεύσουν. Όμως ο Θεός (που εκείνη τη στιγμή αντιπροσωπευόταν από την αδερφή) θα έχει προνοήσει για εμάς. Θα έχει σκεφτεί πριν από εμάς και θα έχει φροντίσει για εμάς. Αν κάτι δεν λειτουργεί, ή αν έχουμε αυτό που θέλουμε είναι ίσως επειδή υπάρχει κάποιος λόγος, υπάρχει κάτι να μάθουμε ή χρειάζεται να δυναμώσουμε την πίστη μας.  Όμως δεν μας ξεχνά ποτέ και θα κρατά για εμάς το ένα πιάτο «φαγητό», για το οποίο δεν σκέφτηκαν οι άλλοι άνθρωποι….

Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.com, 27/7/2012