Έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο πως οι απανωτές ταπεινώσεις
και αρνητικές ανατροπές στον ελληνικό λαό τα τελευταία τρία χρόνια προσομοιάζουν
στην περίπτωση της κακοποιημένης γυναίκας. Τώρα πια μοιάζει με την περίπτωση του κακοποιημένου παιδιού. Κατά πολλούς, η διαδικασία που
ακολουθήθηκε εναντίον του ελληνικού λαού βαδίζει σύμφωνα με το δόγμα του σοκ
της Naomi Klein.
Δηλαδή, όταν φέρεις απανωτά χτυπήματα, απροσδόκητα, ανήκουστα, το ένα μετά το
άλλο, σε ένα λαό, είναι τόσο ζαλισμένος που δεν ξέρει κατά που να κάνει. Η
κακοποίηση, βάσει του δόγματος του σοκ, συνεχίζεται, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο,
με την Ελλάδα να αποτελεί το πρώτο πειραματόζωο: «Ας δούμε μέχρι τι μπορούμε να
τους κάνουμε, χωρίς κάποια συνέπεια για εμάς, και μετά θα το εφαρμόσουμε κι
αλλού». Όπως η κακοποίηση της γυναίκας ή του παιδιού έχει ως στόχο και μέσο την
τρομοκρατία και την εκμηδένιση της αυταξίας του ατόμου, έτσι συμβαίνει και με
ένα ολόκληρο λαό. Ένας λαός που πιστεύει ότι δεν αξίζει τίποτα,ότι είναι
ένοχος, ένας λαός τρομοκρατημένος για τα φοβερά και τρομερά που θα έρθουν αν δεν κάνει
αυτό που του λένε τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, και μετά από απανωτά σκαμπίλια, χάνει
την αίσθηση του μέτρου, τι είναι πια λογικό και τι όχι, παραλύει, δεν μπορεί να
αντιδράσει. Του λένε «πετάει ο γάιδαρος..», λέει «πετάει».
Κάποιοι από τους τρόπους με τους οποίους φαίνεται να
λειτουργεί αυτή η κακοποίηση εναντίον του ελληνικού λαού είναι οι εξής:
1) ενοχοποίηση, «εσύ φταις που είμαστε σε
αυτή την κατάσταση», «μαζί τα φάγαμε» (αλλά μόνο εσύ
θα την πληρώσεις-αυτό δεν το λένε…)
2)άδικο ντρόπιασμα και συκοφαντία εναντίον των Ελλήνων από τους
άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτό έχει πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις από όσες έχουμε
αντιληφθεί. Τα ΜΜΕ βεβαίως δεν χάνουν ευκαιρία να αναφέρουν το κάθε τι που
έγραψε η bild, αλλά για
ποιο ακριβώς λόγο το αναφέρουν; Για ποιο λόγο ασχολούμαστε τόσο με το τι έγραψε
η bild; Ένας λαός που νιώθει σα μηδενικό, είναι εύκολο να
τον χειραγωγήσεις. Παρά τη φαινομενική απόσταση, πολλές φορές αυτά που λέγονται
εναντίον του ελληνικού λαού από τις ευρωπαϊκές και ελληνικές αρχές,
συμπληρώνουν κι επαυξάνουν το ένα το άλλο. Είναι σαν το παιδί που το
βρίζουν στο σπίτι οι γονείς, το βρίζουν και στο σχολείο οι δάσκαλοι και
συμμαθητές: που θα βρει κουράγιο να συνεχίσει; όλα αυτά συνάδουν απόλυτα με το
δόγμα του σοκ.
3)Οι οικονομικές απώλειες
και η απώλεια εργασίας.
Σε μια δυτική κοινωνία, όπου η εργασία αποτελεί βασικό συστατικό της ταυτότητας
και της καθημερινής ρουτίνας, η απώλειά της είναι για πολλούς αναπάντεχο
πλήγμα. Η ανεργία, μαζί με τη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, εύκολα μειώνει
την αυτό-εκτίμηση και την αυταξία του ατόμου στο μηδέν. Η κατάθλιψη είναι πολύ
συνηθισμένη, ώστε όταν έχεις έναν ολόκληρο λαό σε κατάθλιψη είναι πολύ εύκολο
να τον κάνεις ό,τι θέλεις.
4)εκφοβισμός από
το ίδιο το κράτος και τους λειτουργούς τους «αν δεν πληρώσεις το χαράτσι σου
κόβω το ρεύμα, αν και πάλι δεν πληρώσεις θα συμψηφιστεί με την εφορία, και αν
δεν πληρώσεις την εφορία, θα σε βάλω μέσα». Ο «τσαμπουκάς» τέτοιων κινήσεων,
αλλά και της προσέγγισης πολλών λειτουργών σε διάφορες υπηρεσίες (νοσοκομεία,
ταμεία, εφορίες, πολεοδομίες, ΔΕΚΟ), είναι στάση εκφοβισμού. Δείχνει ένα κράτος που δεν είναι εκεί για να τους βοηθήσει,
αλλά έχει κηρύξει πόλεμο στους πολίτες του. Το γεγονός ότι
αναφέρονται τέτοια περιστατικά από τα ΜΜΕ, έχει άλλο σκοπό από αυτόν που
φαίνεται. Το να αναφέρουν ότι «συνταξιούχος συνελήφθη για χρέος 300 ευρώ
στην εφορία» και τελεία, μπορεί να φαίνεται σαν ενημέρωση, όμως εξυπηρετεί τον
άλλο σκοπό: «πρόσεξε, στο λέω, γιατί εσύ μπορεί να είσαι ο επόμενος».
5)τρομοκρατία
ακόμη περισσότερη, από τις λεπτομερείς αισθησιακές αναφορές σε ληστείες και εγκλήματα. Εγκληματικότητα
υπήρχε πάντα. Αν έχει αυξηθεί, ας αναφέρουν γραπτώς ένα ποσοστό με τις
πληγείσες περιοχές και τέλος. Τι σκοπό εξυπηρετεί να εντρυφούν με τις ώρες την
τρομολαγνεία σχετικά με την κάθε ληστεία και διάρρηξη και την κατάλληλη μουσική
στο υπόβαθρο, πέρα από το να πανικοβάλλουν τον κόσμο; Οι
ηλικιωμένοι ειδικά, που βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση είναι πιο τρομοκρατημένοι
από όλους. Παρά την αύξηση της εγκληματικότητας, η Αθήνα εξακολουθεί να είναι
μια από τις πιο ασφαλείς πρωτεύουσες στον κόσμο. Πρόσφατα ακούσαμε εκπρόσωπο ακροδεξιού κόμματος να σχολιάζει την αύξηση της
εγκληματικότητας ως έναυσμα ή απαρχή ενός «ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου».
Τι θα πει «ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου»;! Πού
το πάει και ποιος είναι ο στόχος του; Πώς είναι δυνατόν, να περνά τέτοια φρασεολογία
σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Όλα αυτά στο δόγμα του σοκ. Πράγματα που μας φαίνονταν αδιανόητα στο παρελθόν, τώρα γίνονται καθημερινότητα... με τέτοια συχνότητα που σχεδόν τα συνηθίζουμε...Σχεδόν σαν φυσιoλογικά. Κι αυτή η εξοικείωση είναι πολλή επικίνδυνη.
Ποια είναι η λύση, η βοήθεια για όλα αυτά;
Πρώτα από όλα, να μη βλέπουμε τηλεόραση. Οποιοδήποτε μέσο
νιώθουμε ότι μας αγχώνει, ή ότι παράγει άσχημη αντίδραση σε εμάς, να το
αποφεύγουμε. Ακόμη κι οι εφημερίδες, με χαμηλών τόνων γραφή, χρειάζονται
προσοχή στην προσέγγιση. Δεν θα χάσουμε στην ενημέρωση, αν αποφεύγουμε τα ΜΜΕ.
Τουναντίον μάλιστα. Ίσως αφήσουμε λίγο χώρο στο νου μας, να βρει μόνος του την
αλήθεια για το τι πραγματικά συμβαίνει. Η αποφυγή των ειδήσεων, ειδικά από την
τηλεόραση, είναι πολύ σημαντική για την ψυχική μας υγεία. Γνωρίζουμε ότι δεν
πιστεύουμε αυτά που λέγονται, όμως, χαζά χαζά, παρακολουθούμε, λέγοντας στον
εαυτό μας ότι «δεν τα πιστεύω». Όμως επηρεαζόμαστε παρά ταύτα. Ειδικά όταν παίρνουμε τα μηνύματα της τηλεόρασης πλαγίως, δηλαδή όταν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι, όταν παίζει η τηλεόραση στο υπόβαθρο κι εμείς τρώμε, ή συζητάμε, ή προσπαθούμε να κοιμηθούμε ή κάνουμε κάτι άλλο, αυτά τη μηνύματα του "φλύαρου χαζοκουτιού", (στα οποία δεν έχουμε εστιασμένη την προσοχή ώστε να φιλτράρουμε), αυτά τα μηνύματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα. Περνούν κατευθείαν στον υποσυνείδητο νου, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Και κάνουν την καταστροφική δουλειά τους, χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι. Εφόσον το διαδίκτυο
είναι ακόμη το μόνο ελεύθερο μέσο, ας επιλέξουμε εκεί τις όποιες πηγές
πληροφόρησης θεωρούμε πιο αξιόπιστες. Κι
εκεί χρειάζεται διάκριση.
Το αντίδοτο στη σημερινή κατάσταση, όπως και στην κακοποίηση του παιδιού, είναι η
αγάπη του εαυτού, όσο το δυνατόν περισσότερο. Να είμαστε όσο πιο ευγενικοί με
τον εαυτό μας, όσο μπορούμε σε αυτή τη δύσκολη μεταβατική φάση. Να κάνουμε
πράγματα που μας ευχαριστούν και να είμαστε φιλικοί κι ευγενικοί προς τους
άλλους. Πολλοί άνθρωποι σήμερα νιώθουν πιεσμένοι και έχουν σταματήσει τις
κοινωνικές επαφές. Που όμως είναι τόσο σημαντικές. Δράσεις αλληλεγγύης, αγάπης,
και προσφοράς είναι σημαντικότερες από ποτέ. Μπορεί να φαίνεται ότι αυτά είναι
μικρά πράγματα και πώς μπορούν αν αλλάξουν κάτι τόσο μεγάλο, όπως μια πολιτική
κατάσταση. Όμως τα μικρά πράγματα είναι
που μετράνε, και η φροντίδα του εαυτού σε αυτή τη δύσκολη φάση έχει πολύ
μεγαλύτερη δύναμη, πολιτική δύναμη. Και βέβαια πάντα να θυμόμαστε ότι δεν
είμαστε ποτέ μόνοι. Ο Θεός είναι πάντα μαζί μας. Όσο ανυπέρβλητα και να
φαίνονται τα εμπόδια, όσο αμετακίνητο να φαίνεται ένα πρόβλημα, όσο ισχυρή μια
ανθρώπινη εξουσία, ακόμη και αν αυτή προέρχεται από υπερεθνικό επίπεδο, όπως η
ευρωπαϊκή, να θυμόμαστε ότι εκείνος που εν τέλει κυβερνά, πάνω από όλους, είναι
ο Θεός. Δεν θα επιτρέψει να συμβεί ό,τι δεν είναι στο Σχέδιό Του και ό,τι κι αν
συμβαίνει, δεν είμαστε ποτέ μόνοι.
Πρεκατέ Βικτωρία, 2/7/2012, www.brightplanet.blogspot.com
