Πλησιάζουμε το τέλος του 2015, ίσως με ανακούφιση, καθώς η
ενέργεια είναι από τις πιο καταθλιπτικές και καταπιεσμένες που έχω δει από την
αρχή της κρίσης. Η μόνη ανακούφιση, για μια ακόμη φορά μπορεί να έρθει μόνο από
τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, του Οποίου τη Γέννηση γιορτάζουμε αυτές τις μέρες.
Στις ημέρες του ‘Χρόνια πολλά’, του ‘Καλές γιορτές’ και του ‘Καλή συνέχεια’
(συνέχεια τίνος άραγε;…), η Γέννηση του Χριστού δεν είναι μια παρωχημένη
εθιμοτυπία για μικρά παιδιά, αλλά η μόνη πραγματικότητα που μπορεί να
ανακουφίσει. Κάθε χρόνος που περνά δεν ξεφτίζει το μήνυμα της Γέννησης του
Χριστού, αλλά το δυναμώνει. Γιατί για μια ακόμη φορά, για έναν ακόμη χρόνο
βλέπουμε ότι Εκείνος μόνο έχει αποτέλεσμα. Κάθε χρόνο, όσοι
επιλέγουμε να ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας, βλέπουμε ότι Εκείνος είναι που αγαπά
και δεν ξεχνά την ανθρωπότητα, όσο κι αν το περιγελούμε με εξυπνακίστικες,
επιστημονικίζουσες δήθεν αναλύσεις, προσβλητικά πορτραίτα και ‘ιστορικές’
υποθέσεις. Από τότε που η ανθρωπότητα τα θαλάσσωσε, Εκείνος έρχεται ξανά και
ξανά, να βοηθήσει, να ανακουφίσει, να συγχωρέσει. Τώρα που η ανθρωπότητα- και
ειδικά ο λαός μας- έχει κολλήσει ΑΓΡΙΑ στη λάσπη, τώρα Τον χρειαζόμαστε
περισσότερο από ποτέ. Η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα σε πολλά επίπεδα (η
επίθεση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ηθική και ψυχολογική και
πνευματική), για αυτό ο λαός της και οι εκάστοτε ηγεσίες του είναι ανίκανοι να την
λύσουν. Επειδή ακριβώς ο λαός μας έχει αποκοπεί πνευματικά, είναι παντελώς ανήμπορος. Και πραγματικά, εδώ που ήρθαν τα πράγματα, είναι πέραν των ανθρωπίνων
δυνάμεων να ελευθερωθούμε. Χρειάζεται οπωσδήποτε να στραφούμε στο Θεό με όλες
μας τις δυνάμεις και θα μας οδηγήσει Εκείνος τι πρέπει να πράξουμε και πώς.
Βιώνοντας το τέλος του χρόνου με προσωπικό πένθος για
αγαπημένο πρόσωπο, για ακόμη μια φορά μου επιβεβαιώθηκε ότι η μόνη παρηγοριά,
η μόνη αγάπη -αλλά στις μέρες μας και η
μόνη ψυχική ισορροπία- μπορεί να βρεθεί μόνο στον πνευματικό δρόμο, δηλαδή στο
Χριστό. Η σύνδεσή μας με οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο πλάσμα, για να είναι
αληθινή μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το Χριστό, ακόμη και αν δεν το έχουμε
συνειδητοποιήσει. Γιατί ο Χριστός είναι το κέντρο της αληθινής αγάπης και οποιαδήποτε
αληθινή αγάπη νιώσουμε για άλλον άνθρωπο (συνήθως συνειδητοποιούμε το μέγεθός
της όταν τον χάσουμε) δεν μπορεί παρά να είναι μέρος της αγάπης του Χριστού- ακόμη
και αν αυτός που νιώθει την αγάπη είναι άθεος. Από τη
στιγμή που είναι αληθινή η αγάπη, δεν μπορεί παρά να είναι του Χριστού, γιατί
Εκείνος είναι η πηγή και η ουσία της. Οποιαδήποτε απόπειρα να αγαπήσουμε άλλον
άνθρωπο, παρακάμπτοντας την ουσία του Χριστού, δεν θα περπατήσει. Για αυτό και
υπάρχει τόσος διαχωρισμός στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα, τόσες προδοσίες, τόσες
εγκαταλείψεις, απομόνωση και αποχωρισμοί. Γιατί προσπαθήσαμε να μηχανουργήσουμε
μια άλλη αγάπη, μια αγάπη βασισμένη στις ‘ανάγκες’ μας και στις θεωρίες μας, επιστρατεύοντας ενίοτε
και την κακώς εννοούμενη ψυχολογία, και παρά τις άπειρες αναλύσεις, τελικά αυτή η
αγάπη δεν περπατάει. Καταλήγει σε κυνισμό και πικρία.
Αν δεν στραφούμε στο Χριστό άμεσα, αυτό θα γίνεται όλο και
χειρότερο: έτσι όπως σφίγγουν οι ενέργειες της κατάθλιψης και της αποδυνάμωσης
σφιχτά γύρω από το λαιμό μας, θα μας είναι όλο και πιο δύσκολο να βρούμε αγάπη
από τους άλλους, δηλαδή την εγωιστική αγάπη που πασχίζουμε να την κάνουμε να μας δώσει
αυτό που θέλουμε. Μου κάνει εντύπωση, γιατί παρατηρώ ανθρώπους που ήταν άλλοτε
δοτικοί και ανοιχτοί, να έχουν κλειστεί κι εκείνοι στο καβούκι τους και να επικοινωνούν
μόνον όταν είναι να πάρουν κάτι. Το είχαμε αυτό το κουσούρι από πριν, αλλά τώρα
έχει παραγίνει. Νομίζω ότι θα μπορούσαμε εύκολα να διεκδικήσουμε τον τίτλο του
πιο εγωκεντρικού λαού στον κόσμο...
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στον Ιησού, Εκείνον που έδωσε το
ακριβώς αντίθετο μήνυμα του εγωκεντρισμού- εκείνο της ατελείωτης αγάπης σε
σημείο ακραίας αυτοθυσίας. Όταν ο θάνατος και η απώλεια χτυπούν, Εκείνος είναι
η μόνη παρηγοριά, γιατί η δική Του αγάπη συμπεριλαμβάνει όλη την αγάπη που
μπορεί ποτέ να υπάρξει. Στο πρόσωπό Του, μπορούμε να γαληνέψουμε ότι βλέπουμε
το αγαπημένο μας πρόσωπο για πάντα. Και στην αιώνια καρδιά Του, μπορούμε να αναπαυτούμε
ότι η αγάπη που μοιραστήκαμε με κάποιον άλλο δεν θα πεθάνει ποτέ. Και στο φως
Του, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η σπίθα της σύνδεσής μας με ένα άλλο
άτομο θα είναι πάντα ζωντανή. Όσο πιο ειλικρινής η αγάπη μας για το άλλο άτομο,
τόσο πιο πολύ θα προσομοιάζει τη δική Του αγάπη.
Όταν λοιπόν χτυπά το πένθος, τρέχουμε προς Εκείνον για να
βρούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο-και το βρίσκουμε! Όταν η καρδιά μας πονά από το
ανελέητο σπαθί του θανάτου, μόνο σε Εκείνον μπορούμε να βρούμε ανακούφιση,
γιατί μόνο Εκείνος κρατεί ασφαλή στην μνήμη Του όλη την αγάπη που θα μπορούσε
ποτέ να υπάρξει-πάντα καταλήγουμε σε Εκείνον. Και μέσα από Εκείνον, το
αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε, μπορεί να μας επιστρέψει την αγάπη. Οι
διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους βρισκόμαστε εμείς και το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι εμπόδιο για Εκείνον- τον ανεμπόδιστο μεσάζοντα της αγάπης.Ότι
κι ότι μας απομένει όταν αφήνουμε το υλικό σώμα και τον υλικό κόσμο είναι
Εκείνος. Ποιος θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στην άλλη πλευρά; Και πώς θα
βοηθήσουμε το άτομο που έφυγε προς την άλλη πλευρά; Μόνο μέσα από Εκείνον.
Η εικόνα που έρχεται
είναι σαν εκείνη του τροχού με τις ακτίνες. Το κέντρο του τροχού κρατά όλες
τις ακτίνες σταθερές και ο κόσμος γυρίζει. Το κέντρο του τροχού είναι ο Χριστός
και οι ακτίνες όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Συνδεόμαστε με όλα τα ανθρώπινα
πλάσματα γιατί συνδεόμαστε με το κέντρο και μέσω Εκείνου, συνδεόμαστε με κάθε
άλλη ακτίνα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Οποιαδήποτε προσπάθεια να συνδεθούμε με
άλλο άτομο παρακάπτοντας το κέντρο δεν θα αποδώσει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια
ότι εκείνοι που δεν πιστεύουν στο Χριστό δεν μπορούν αγαπήσουν. Απλά, αγαπούν
μέσα από Εκείνον χωρίς να το αναγνωρίζουν. Μόνο όταν σπάσει ο εγωισμός, συνήθως
μετά από κάποιο γερό στραπάτσο στη ζωή, επιτρέπουμε να αναδυθεί στη συνείδησή μας
εκείνο που γνωρίζαμε κατά βάθος από την αρχή. Η σύνδεσή μας ως ακτίνα του τροχού
με όλη την ανθρωπότητα, είναι που μας δίνει ευθύνη μας προς όλα τα
ανθρώπινα πλάσματα. Ο λαός μας πεισματικά αρνείται να το δεχτεί αυτό, έχοντας
ανάγει το ‘για την πάρτη μου και για τους ΔΙΚΟΥΣ μου ανθρώπους’ σε θρησκεία. Όσο
πιο πολύ ανάγουμε ένα είδωλο σε θρησκεία, έστω και αν αυτό είναι οι ΔΙΚΟΙ μας άνθρωποι,
τόσο πιο πολύ θα χάνουμε τα πάντα. Επίσης, ως ακτίνα του τροχού της αγάπης με
κέντρο το Χριστό, είμαστε αμετάκλητα δεμένοι και μαζί Του και με τους αδερφούς μας. Μπορεί να επιμηκύνουμε την ‘ακτίνα’ μας και
την απόστασή μας από το κέντρο. Μπορούμε να απομακρυνθούμε, όπως έχει γίνει της
μόδας με τη 'ρεαλιστική', κουλτουρέ αθεϊα, αλλά δεν μπορούμε να αποκοπούμε πλήρως (όσο κι
αν στην παράνοιά μας το προσπαθούμε μανιωδώς). Ευτυχώς.
Υ.Γ. Έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα ότι δε χρειαζόμαστε μεσάζοντες για να συνδεθούμε με το Θεό.
Εξακολουθώ να το πιστεύω, όμως θα ήθελα εδώ να διευκρινίσω ότι δε χρειαζόμαστε συγκεκριμένους μεσάζοντες. Ούτως ή άλλως
τη δουλειά εμείς πρέπει να την κάνουμε-δεν μπορεί να την κάνει κανείς άλλος για
εμάς. Αυτό όμως δεν αποκλείει ότι σε κάποιες στιγμές, μπορούμε να
βοηθηθούμε από κάποιους, σωστά επιλεγμένους, ανθρώπους να πλησιάσουμε το Θεό. Θα ήταν
υπεροπτικό να ισχυριστεί κανείς ότι πάντα και απόλυτα δεν έχει ανάγκη κανένα. Η
αγάπη του Θεού περνά ΚΑΙ μέσα από τους ανθρώπους- απορρίπτοντάς τους,
απορρίπτουμε κι Εκείνον. Αυτό που εννοώ είναι ότι δεν μπορεί ένα άλλο ανθρώπινο
πλάσμα να έχει θεϊκή εξουσία επάνω μας ή
να κατέχει το αλάνθαστο στο οποίο θα πρέπει να υπακούωμε αδιακρίτως. Αυτού
του είδους η απόλυτη υποταγή έχει δημιουργήσει πάμπολλα προβλήματα κατάχρησης
εξουσίας και ειδικά όταν πρόκειται για πνευματικά θέματα, η προδοσία της εμπιστοσύνης
μπορεί να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα τραύματα. Το άτομο τότε απορρίπτει και το
Θεό μαζί με τους αυτοαποκαλούμενους εκπροσώπους του και εκεί είναι η μεγαλύτερη
ζημιά.
Ο Θεός υπάρχει και μέσα μας και μπορούμε να Του ζητήσουμε
καθοδήγηση: από ποιο άτομο να ζητήσουμε βοήθεια, πότε και με ποιο τρόπο. Δεν
αποκλείουμε την βοήθεια, αλλά την αναζητούμε με προσοχή και διάκριση. Σε κάποιο
πρόσφατο περιστατικό μου έκανε εντύπωση όταν μιάμιση μέρα πριν τα Χριστούγεννα
μου δημιουργήθηκε ξαφνικά μια πολύ έντονη ανάγκη να εξομολογηθώ για κάτι που είχε
γίνει πριν πολλά χρόνια. Δεν είχα ζημιώσει άλλο άνθρωπο, και κάπως το είχα
καταλαγιάσει στην συνείδησή μου, ως δυσάρεστο, αλλά όχι τόσο τραγικό. Ξαφνικά
όμως με βάρυνε ανυπόφορα και ήθελα οπωσδήποτε να φύγει από πάνω μου πριν τα
Χριστούγεννα. Δεν το περίμενα, ότι θα μου προέκυπτε μια τέτοια ξαφνική επείγουσα
ανάγκη για εξομολόγηση! Η καθοδήγησή μου με παρότρυνε να το ψάξω κι ευτυχώς,
την ίδια μέρα βρήκα, μέσα από το Διαδίκτυο, κάποιον διαθέσιμο ιερέα. Δεν τον
γνώριζα, ήταν ρίσκο, όμως η καρδιά μου έλεγε να πάω. Ήταν η σωστή κίνηση και πράγματι η ανακούφιση ήταν άμεση. Εδώ όμως πρέπει να πω πόσο εκτίμησα ότι ο
άνθρωπος αυτός ήταν εκεί. Στην επείγουσα ανάγκη μου, ήταν
διαθέσιμος. Αντί να περνά τις γιορτές με τους ΔΙΚΟΥΣ του ανθρώπους, ήταν εκεί να ακούσει, χωρίς χρήματα, ανιδιοτελώς και
χωρίς κατάκριση τον πόνο κάποιου αγνώστου. Αυτή
είναι για μένα η αγάπη του Χριστού στην πράξη και στην προκειμένη περίπτωση ήταν
απόλυτα εκφρασμένη μέσα από τον συγκεκριμένο ιερέα. Αναρωτιέμαι πόσο διαθέσιμοι
είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι για εκείνον που ξαφνικά καίγεται
για μια ανθρώπινη παρουσία, μια κουβέντα ανακούφισης, έναν λόγο παρηγοριάς-
ακόμη και μέσα στις γιορτές… Ή είμαστε μόνο για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια και μόνο
για τους ΔΙΚΟΥΣ μας ανθρώπους… Αν είμαστε εκεί, αν είμαστε διαθέσιμοι, μόνο για
τον άλλον, όπως ακριβώς ήταν ο ιερέας την παραμονή Χριστουγέννων, τότε αυτό
είναι που θα μας σώσει, αυτό είναι που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε ότι
υπάρχει ηλιαχτίδα μέλλοντος σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο…
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 28/12/2015
