Στην μετα(?)-νηστείας εποχή…

https://secure.avaaz.org/en/stop_the_sick_slaughter_loc/?slideshow

Έφυγε το Πάσχα και μαζί του και οι χιλιάδες έξτρα τόνοι αίμα, που χύθηκαν στα σφαγεία της χώρας για να ‘γιορτάσουμε’ την Ανάσταση του Κυρίου…

Προσωπικά εγώ συνεχίζω τη νηστεία- όσο μπορώ. Η νηστεία θα έπρεπε να μας είναι ο κυρίως τρόπος ζωής κι όχι η εξαίρεση…

Όμως  εμείς έχουμε αντιστρέψει την κοινή λογική. Όπως κάποιος νεοέλληνας μου έλεγε πρόσφατα ‘γιατί να μην έχουμε και σαρακοστή, όπου θα τρώμε κάθε μέρα, ό,τι και την Τσικνοπέμπτη… ‘

Μια ανάποδη σαρακοστή ας πούμε, στην ανάποδη πραγματικότητα του νεοέλληνα….

Σαν τον άλλο τον νεοέλληνα που κοκορευόταν για τα χιλιάδες διαφορετικά είδη κρέατος, που έψησαν την Τσικνοπέμπτη, άσχετα αν είναι ανθρωπίνως αδύνατον να φάει κανείς έστω και το 1/10 από τις ποσότητες που ανέφεραν.

Πιστοί, ημί-πιστοι και άθεοι συνάμα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στο σούβλισμα του αρνιού περισσότερο κι από ότι θα υπερασπιζόμασταν την ίδια μας τη μάνα.

Παράδοση θα μου πεις, αλλά παράδοση είναι και ο γεννητικός ακρωτηριασμός που κάνουν στα κοριτσάκια στην Αφρική. Δεν σημαίνει ότι κάθε παράδοση είναι αγία…

Ειδικά το σούβλισμα του αρνιού είναι το πιο αποτροπιαστικό και βάρβαρο έθιμο που έχω δει. Αναρωτιέμαι τι σχέση έχει με το Πάσχα. Αν υποτίθεται ότι καταδικάζουμε την αιματηρή σφαγή του Κυρίου, που είναι ο Αμνός του Θεού, τότε γιατί μετά σφάζουμε και μάλιστα αρνί; Τι ακριβώς γιορτάζουμε και με ποιού το μέρος είμαστε; Μόνο χριστιανικό δεν φαίνεται αυτό το έθιμο, μάλλον το αντίθετο. Ο συμβολισμός είναι προσβλητικός, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον αμφισβητήσει, γιατί θα συναντήσει έναν τοίχο λυσσαλέας αντεπίθεσης για το δικαίωμα κυριότητας του ανθρώπου πάνω στα ζώα και κυρίως πάνω στη σούβλα και στην ψηστιέρα.

Αυτή τη λυσσαλέα αντεπίθεση την αντιμετωπίζω εδώ και χρόνια κάθε φορά όταν σε ένα τραπέζι αρνούμαι τις προσφορές να φάω κρέας. Προσέξτε δε λέω τίποτα άλλο, παρά μόνο ‘όχι ευχαριστώ, δεν τρώω κρέας’. Αυτό είναι αρκετό για να απελευθερώσει τα πιο λυσσαλέα αντανακλαστικά από όλους εκείνους που θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου το αυτεξούσιο δικαίωμά τους να θανατώνουν άπειρο αριθμό ζώων προκειμένου να ικανοποιηθεί ο ουρανίσκος τους.  ‘Α μπα; Και γιατί δεν τρως κρέας;’ Κι αρχίζουν. Είτε απαντήσω είτε όχι, αρχίζουν. Όλα εκείνα τα ανόητα επιχειρήματα ότι και το καρότο πονάει όταν το βγάζεις από το χώμα κλπ κλπ. Όμως εκείνο που τους εξαγριώνει περισσότερο είναι να μπει το παραμικρό ερωτηματικό στην άνευ όρων και άνευ ορίων κυριότητα του ανθρώπου στο ζωικό βασίλειο. Ειδικά όταν δεν μπορούν να έχουν κυριότητα πουθενά αλλού στη ζωή τους…

Ακόμη χειρότεροι  εκείνοι που φανατικά λένε ότι πιστεύουν στον Θεό: ‘Η Εκκλησία μας λέει ξεκάθαρα πότε να νηστεύεις. Εσύ γιατί θες περισσότερο; Μήπως το παίζεις καλύτερη από τους άλλους;…’ Ναι, κοπέλα μου, η Εκκλησία είπε να νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή, όμως το είπε αυτό σε μια εποχή που ούτως ή άλλως οι άνθρωποι έτρωγαν κρέας μια φορά το εξάμηνο, όχι πέντε φορές την εβδομάδα. Και είναι πολλές οι οικογένειες που τρώνε σήμερα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ κρέας. Μα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, κοντεύουν να βρικολακιάσουν…

Κι όμως.

Τα ερωτηματικά μπαίνουν συνέχεια είτε θέλουμε είτε όχι, από το σιωπηλό μαρτύριο δισεκατομμυρίων ζώων, που υποφέρουν όσο πιο αθόρυβα μπορούν μπας (μπας!) και κάποια στιγμή κάποιος από εμάς ξυπνήσει και λίγο ευαισθητοποιηθεί…

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις αρνάκια μωρά, που βυζαίνουν ακόμη την μάνα τους, να τα σφάζουν με το αίμα να τρέχει από τη μύτη, γιατί το κρέας τους είναι πιο τρυφερό ή γιατί το μέγεθός τους χωρά καλύτερα στη σούβλα… Δεν έχουν τουλάχιστον δικαίωμα να ολοκληρώσουν έναν κύκλο ζωής και να φτάσουν στην ενηλικίωση πριν πεθάνουν; Πρέπει να βιώσουν τη βαρβαρότητα και τα μωρά και η μάνα τους; Θυμάμαι πολύ παλιά στην Κρήτη, όταν είχα δει έξω από ένα κατάστημα ένα μωρό αρνάκι δεμένο χειροπόδαρα έξω από το κρεοπωλείο να περιμένει τον χασάπη για να γίνει πιάτο για μια κατά πάσα πιθανότητα παχύσαρκη τοπική οικογένεια, όπως υπάρχουν στην πλειοψηφία πλέον σε όλη την Ελλάδα. Προσπάθησα να πιάσω φιλία με το αρνάκι, να του δώσω νερό. Όμως τίποτα, το μόνο που θυμάμαι ήταν το αγωνιώδες καρδιοχτύπι του, αγωνιώδες, δεν ξέρω για πόσες ώρες. Ήθελα να αγοράσω εγώ το αρνάκι και να το σώσω, όμως δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνε στην αποθήκη του φέρυ μποτ. Κι έπειτα, ο χασάπης θα έφερνε άλλο, γιατί όχι, η οικογένεια αυτή δεν θα έμενε χωρίς σφαχτό. Έχουμε δικαίωμα να προκαλούμε τέτοια αγωνία; Έχουμε; Ποιος μας το έδωσε; Που το βρήκαμε γραμμένο;

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν μαθαίνεις για τις φρικιαστικές συνθήκες που κρατούνται και θανατώνονται εκατομμύρια ζώα, όπως στις φωτογραφίες που έδωσε τελευταία στη δημοσιότητα το avaaz.

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν σκεφτείς το χοίρο που μένει όρθια και ακινητοποιημένη γύρω από σιδερένια πλέγματα για όλη της τη ζωή χωρίς περιθώριο ελιγμού ούτε δέκα εκατοστά χωρίς να μπορεί ούτε να βοσκήσει ούτε τίποτα, μόνο να παχαίνει για να σφαχτεί.

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακούς ντόπιους που μένουν κοντά σε σφαγεία να σου λένε για τους ξέφρενους ρυθμούς με τους οποίους το αίμα έρεε ποτάμι μέρα νύχτα, τα ζώα σφάζονταν με ρυθμούς εξπρές, χωρίς αναισθησία, γδέρνονταν πριν ακόμη καλά καλά πεθάνουν, για να γιορτάσουν οι ‘Έλληνες το Πάσχα;;;;;;!!!!

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις ‘κυνηγούς’ με κάτι κοιλιές μέχρι απέναντι, να κοκορεύονται μετά από κυνηγετική εξόρμηση σε νησί ότι ‘Τα λιανίσαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα’.

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακόμη και σήμερα, που έχει εξαφανιστεί πλέον η αλιεία από τις ελληνικές θάλασσες, να κυνηγούν  το γόνο, το μικρό ψαράκι όσο πιο πολύ μπορούν, ‘γιατί αυτό είναι το πιο νόστιμο’…

Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις νεολληναράδικη οικογένεια με τα τζιπ, να έρχεται και να στρογγυλοκάθεται στην αυλή μοναστηριού παρακαλώ, μέσα στη Σαρακοστή, και να τρώνε με τα χέρια όλα τα κρέατα απλωμένα μπροστά τους, λες και είχανε να φάνε κάτι χρόνια. Μαζί και τα καλόπαιδά τους, που τα έχουν φτιάξει φωτοτυπία δική τους, να τρώνε με τα χέρια λες και δεν υπάρχει αύριο. 

Το ερωτηματικό μπαίνει από τον ίδιο τον εκτροφέα που σου λέει ότι όταν έσφαξαν το μοσχάρι, η μάνα έκλαιγε με λυγμούς για εβδομάδες. Έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε κάτι τέτοιο; Έχει βάλει κανείς αυτό το ερωτηματικό; Πού το βρήκαμε γραμμένο; Η αγελάδα η καημένη το πιο ήσυχο και καλοκάγαθο ζωάκι βοσκάει ήρεμα ήρεμα, μας δίνει άφθονο το γάλα της, αλλά όχι! Εμείς δεν θέλουμε μόνο το γάλα της, θέλουμε και το παιδί της και θέλουμε και το αίμα της.

‘ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;!!!!! Δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;!!!! Α ΠΑ ΠΑ ΠΑ Π, δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;;!!! Είσαι με τα καλά σου, Α ΠΑ ΠΑ ΠΑ Π, χρειάζομαι τις ουσίες, μην το συζητάς καθόλου, πως θα γίνει καλέ χωρίς τις ουσίες!!!!!’

Υστερία έπιασε την ευτραφή κυρία, στη σκέψη και μόνο ότι στερούμενη λίγο το κόκκινο κρέας, ξεμείνει από ‘ουσίες’ και πέσει ξερή κάτω.

Ηρέμησε κυρία μου, δεν σου είπαμε να σου στερήσουμε ούτε τα κιλά σου, ούτε τις 'ουσίες' σου.

Αλλά ξέρω ‘γω; Μήπως αν έτρωγες λίγο λιγότερο κρέας; Μήπως αν έτρωγες μόνο τόσο όσο χρειαζόσουν; Μήπως αν έτρωγες μόνο από ζώα που τέλος πάντων είχαν μια πιο αξιοπρεπή ζωή; Μήπως αν κάποιες δεκάδες ζώα ζήσουν  λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα, αν εσύ κάνεις λίγη, ελάχιστη εγκράτεια; Λέμε τώρα. Υπόθεση εργασίας κάνουμε. Μήπως;

Κι όμως.

Μπαίνει ένα ερωτηματικό όταν στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπως και στη χώρα μας, πετάμε τη μισή τροφή στα σκουπίδια- συμπεριλαμβανομένου και του κρέατος.  Για υπολογίστε, πόσα δις ζώων έχασαν τη ζωή τους απλά και μόνο για να πεταχτούν στα σκουπίδια; Αν αυτό δεν είναι αμαρτία, τότε τι είναι; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον ορισμό.

Μπαίνει ένα ερωτηματικό σχετικά με το είδος του κρέατος που επιλέγουμε. Όσο μεγαλύτερο το ζώο, όσο πιο ανεπτυγμένο το νευρικό του σύστημα, τόσο πιο ευαίσθητο, τόσο πιο πολλά καταλαβαίνει, τόσο πιο πολύ υποφέρει. Υπάρχει διαφορά μεταξύ κοτόπουλου και αγελάδας και υπάρχει διαφορά μεταξύ καρότου και κοτόπουλου. Όσο πιο εξελιγμένος ο οργανισμός, τόσο πιο αραιά θα έπρεπε να τον επιλέγουμε στη διατροφή μας.

Και για τα ελάφια και τα ζαρκάδια, από τα ελάχιστα που έχουν μείνει πια στην ελληνική φύση, τι έχουμε να πούμε; Είναι δυνατόν να πηγαίνουν κάποιοι να τα κυνηγούν, αυτά ξεψυχώντας να δακρύζουν και μετά ο κυνηγός να τα τρώει και να ΞΑΝΑπηγαίνει για κυνήγι; Μια φορά οδηγώντας σε έναν πανέμορφο ορεινό όγκο στην Ελλάδα, είδα στα 30 μέτρα μπροστά μου ένα ελάφι σταματημένο να με κοιτάζει κατάματα. Κοκκάλωσε και το αυτοκίνητο και εγώ. Η κάτω σιαγόνα μου έπεσε στο πάτωμα και μου ήταν αδύνατον να τη μαζέψω. Μου ήταν αδύνατον να κινηθώ ή να ψελλίσω ο,τιδήποτε. Έμεινα εκεί καρφωμένη με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζω το ελάφι κι εκείνο εμένα, δεν ξέρω για πόση ώρα. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχα δει ποτέ. Όταν τέλος σαν λάστιχο πέταξε μέσα στο δάσος, ήμουν σίγουρη ότι είχα δει κάτι θεϊκό, το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Κάτι ήξεραν εκείνοι που μιλούσαν για ιερά ζώα… Είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε έναν ανίερο ‘κυνηγό’ να  σκοτώσει ένα τέτοιο πλάσμα;

Και η ευγνωμοσύνη;  Μήπως πριν ανοίξουμε το στόμα μας, θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο ότι αυτό που τρώμε δεν είναι ένα πράγμα που λέγεται ‘κρέας’ αλλά μέρος ενός οργανισμού με συναισθήματα και σκέψη όπως εμείς, που έδωσε τη ζωή του για να τραφούμε.Μήπως θα έπρεπε να πούμε κι ένα ευχαριστώ; Εμάς μας αρέσει να δίνουμε  χωρίς να ακούμε ούτε ένα ευχαριστώ;

Τα παιδιά έχουν μια φυσική σύνδεση με τα ζώα, μια φυσική έλξη κι αγάπη για τα ζώα και μου είναι πολύ λυπηρό όταν βλέπω μικρά παιδιά να τους έχουν πωρώσει οι γονείς τον εγκέφαλο με την νεοελληνική καφρίλα του ‘τα πάντα για την προσωπική μου ηδονή κι ας γίνουν όλα στάχτη’.  Δεν κάνω προπαγάνδα υπέρ της χορτοφαγίας (άσε μην έρθουν μετά έξαλλοι, ωρυόμενοι γονείς, διαμαρτυρόμενοι  ότι θα κινδυνεύσει να πάθει το βλασταράκι τους αβιταμίνωση…).

Αυτό όμως που πρέπει να μπει είναι ένα ερωτηματικό. Δεν είναι τα πράματα άσπρο- μαύρο.

Να φας κρέας, αλλά πόσο; Φάε τόσο όσο σου χρειάζεται για να έχεις δυνάμεις, μην τρως για διασκέδαση ή κοιλιοδουλεία. Φάε λιγότερο βρε αδερφέ.

Ποιο κρέας θα φας- εκείνο που υπέφερε το λιγότερο δυνατό πόνο για να φτάσει στο πιάτο σου. Αλλιώς να ξέρεις ότι αυτόν τον πόνο, τον αποθηκεύεις μέσα σου.   

Πώς θα φας; Τουλάχιστον φάε με ευγνωμοσύνη και προσπάθησε να δώσεις κι εσύ κάτι στο ζωικό βασίλειο ως αντάλλαγμα για αυτό που παίρνεις. Φάε από ζώα που είχαν αξιοπρεπή ζωή και ανώδυνο θάνατο.

Ένα ερωτηματικό τουλάχιστον, που να σπάσει πια τη μονοτονία της ατελείωτης καφρίλας. Ένα ερωτηματικό, ένα ‘μήπως’, ‘μήπως’ και μπορώ να κάνω κάτι απειροελάχιστο κι εγώ για να μην υποφέρει ένας άλλος οργανισμός τόσο πολύ… Ένας μικρό ‘μήπως’ συμπόνιας. Ένα μικρό ‘μήπως’ φιλίας. Ένα μικρό ‘μήπως’ ταπεινότητας.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 22/4/2017

H πνευματική ζωή ως το μόνο αντίδοτο για τη σύγχρονη μοναξιά

Η μοναξιά στην οποία αναφέρεται αυτό το άρθρο είναι η τελευταία, πιο σύγχρονη έκδοσή της. Η σημερινή εποχή είναι εκείνη της κρίσης που ήρθε ακριβώς μετά από τον άκρατο υλισμό, έτσι για να πονέσει ακόμη περισσότερο. Είναι η μοναξιά που απομυθοποιεί την κρίση, ως εφαλτήριο αλληλεγγύης, γιατί χωρίς την πνευματικότητα, η κρίση από μόνη της δεν μπορεί να φέρει τους ανθρώπους κοντά. Καθώς δουλεύω  με πρόσφυγες, βλέπω πόσο γρήγορα (μετά από μερικούς μήνες) η εισαγωγή τους στο δυτικό τρόπο ζωής,  οδηγούν αρκετούς από αυτούς σε νοοτροπία ‘σώζων εαυτώ σωθήτω’. Το άσυλο είναι καθαρά εξατομικευμένη υπόθεση, όπως και όλες οι παροχές που τους δίνονται. Η κινητοποίηση να βοηθήσουν τους ομοεθνείς τους είναι σχετικά μικρή, παρόλο που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Η υπόθεση της σωτηρίας τους γίνεται πια καθαρά καθαρά ατομική και βλέπει κανείς ολόκληρες οικογένειες να διαλύονται, παρά την μακρά παράδοση στην οικογένεια στις χώρες αυτές.  Αυτό δεν το λέω  για να ενεργοποιήσω αντανακλαστικά ρατσισμού, γιατί εμείς οι 'Έλληνες το κάνουμε μεταξύ μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Αλλά για να τονίσω τον κίνδυνο αυτού του δυτικού εξατομικευμένου τρόπου ζωής, όπου η προσωπική ανταμοιβή γίνεται  τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά εθιστική, χωρίς να καταλαβαίνουμε πόση αποξένωση και μοναξιά προκαλεί. Το μόνο αντίδοτο που μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε αυτή ‘εκ των έσω’ αλλοτρίωση είναι η πνευματικότητα και η πίστη. Μόνο η πίστη μπορεί να έχει αρκετή δύναμη για να σπάσει αυτό το  έξυπνα κατασκευασμένο χαλύβδινο κέλυφος της αποξένωσης, που χτίζεται σιγά σιγά και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γύρω από τον καθένα μας. Όλα τα άλλα περί αλληλεγγύης είναι ρομαντικά ευχολόγια που χάνονται τόσο γρήγορα όσο ο ατμός του ηλεκτρονικού τσιγάρου.

Καθώς τα ‘αποθέματα΄ είναι αυτά που πλέον καθορίζουν την αξία του ατόμου  (υλικά, κοινωνικού κεφαλαίου, χρησιμότητας), οι άνθρωποι νιώθουν το φόβο της μοναξιάς να τους ροκανίζει ακόμη κι όταν έχουν πολλούς ανθρώπους γύρω τους. Ακόμη και σε οικογένειες με καλές γενικά σχέσεις μεταξύ τους, η παγωμάρα και η αποξένωση οδηγούν πολλούς να νιώθουν φόβο. Φόβο γιατί η σχέση δεν τους δίνει αυτό που τους έδινε κάποτε. Φόβο γιατί η οικογενειακή ζωή δεν είναι αυτό που τους υποσχέθηκαν. Φόβο γιατί τα εργαλεία που τους έχουν μέχρι τώρα διδάξει δεν επαρκούν για να γαληνέψουν τη μοναξιά που συνεχώς αναδύεται και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Η αίσθηση έλλειψης προσανατολισμού και ικανοποίησης συντείνει σε αυτό το αίσθημα της ερημιάς, που μόνο οι πιο καλά εξασκημένοι στην πνευματική ζωή μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ακόμη και για εκείνους που τους έχουν έρθει  τα πράγματα ευνοϊκά, υπάρχει η αγωνιώδης αναζήτηση θεραπείας της αποκοπής: ποιος γνωρίζει τα βήματά μου, ποιος βλέπει τις εμπειρίες μου, ποιος καταλαβαίνει τα μαθήματα της ζωής μου, όταν δεν μπορώ να τα καταλάβω εγώ ο ίδιος, ποιος μπορεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι,  ποιος μπορεί να  δει πίσω από το ρόλο που παίζω, ποιος βγάζει νόημα από όλο αυτό; Ποιος λαμβάνει το θετικό αντίκτυπο από   τις προσπάθειές μου –ειδικά όταν όλες οι προσδοκίες που μου έχουν διδάξει, φαίνεται να διαψεύδονται.   

Και η διάψευση προσδοκιών φαίνεται να είναι τεράστιο θέμα για πολύ κόσμο: το έδαφος έστω κι εκείνο το λίγο και μόνο έδαφος που νόμιζαν ότι ήταν στέρεο, αποδεικνύεται σαθρό. Σε τέτοια αβεβαιότητα, πράγματι λειτουργεί το ‘σώζων εαυτώ σωθήτω’ έστω κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά.

Πώς μπορεί η πίστη και η πνευματική ζωή να προστατέψει σε αυτούς τους καιρούς;

1)Χρειάζεται πολλή δουλειά: όπως η καλλιέργεια κάθε σημαντικής σχέσης, έτσι και η καλλιέργεια της σχέσης με το Θεό χρειάζεται χρόνο, αφοσίωση, προσευχή κι επιμονή. Να μιλούμε στο Θεό, να Τον ρωτούμε, να Του ανοίγουμε την καρδιά μας, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση. Τον εγκαταλείψαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπορούμε να απαιτούμε άμεσα αποτελέσματα με τον τρόπο που τα θέλουμε εμείς. Όπως κάθε σχέση που έχουμε πληγώσει, χρειάζεται εμείς τώρα να καταβάλλουμε την επίμονη προσπάθεια να την διορθώσουμε. Η προσπάθεια με τον καιρό θα δώσει αποδώσει και θα το καταλάβουμε γιατί αυτή η εργασία είναι η μόνη που θα ανακουφίζει τον πόνο της μοναξιάς και της αποκοπής.

2)Μια χρήσιμη άσκηση οραματισμού που έχω βρει είναι να φανταζόμαστε το φως του Θεού  να γεμίζει όλο μας το είναι διαλύοντας και αφαιρώντας ένα ένα τα μαύρα εκείνα αγκάθια που μας εμποδίζουν στη σχέση μαζί Του  και πληγώνουν την ψυχή μας για δεκαετίες. Τα αγκάθια είτε προέρχονται από προηγούμενες πράξεις δικές μας (έστω κι αν δεν τις θυμόμαστε) είτε από αρνητικέ επιρροές άλλων (αλλά με κάποιο τρόπο έχουμε δώσει κι εμείς δικαιώματα).

3)Η τακτική καταφυγή σε έναν αγαπημένο πνευματικό τόπο, όπου νιώθουμε κοντύτερα στο Θεό βοηθά.  Η φύση, η θάλασσα, ένα ήσυχο μοναστήρι, μια αγαπημένη εκκλησία είναι  τόποι, όπου ακόμη και αν είμαστε μόνοι, δεν νιώθουμε μοναξιά. Εκεί έχουμε την σπάνια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη ζάλη των αποσπάσεων της προσοχής, των θορύβων, φυσικών ή ηλεκτρονικών, που εντείνουν την μοναξιά. Εκεί ξεφεύγουμε από τις φλυαρίες που δημιουργούν περισσότερη αποκοπή και καχυποψία.

4)Να θυμόμαστε να ζητούμε βοήθεια ακριβώς τότε όταν δεν νομίζουμε ότι τη χρειαζόμαστε.  Καλλιέργεια μιας σχέσης γίνεται πιο δυνατή στους ‘καλούς καιρούς’. Και στους ‘καλούς καιρούς’ είναι που εγκυμονούν οι περισσότεροι κίνδυνοι. Να ζητούμε συνεχώς να βελτιωθούμε ως άνθρωποι και να είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτό. Να ζητούμε από το Θεό να μας κρατήσει προσηλωμένους στον ανώτερο στόχο μας, έστω κι αν δεν είναι σε εμάς απολύτως ξεκάθαρος- είναι σε Εκείνον. Ζούμε στην εποχή της διάσπασης, όπου ενθαρρύνονται ως αξίες, οι παντός είδους ‘εξερευνήσεις’ και ‘πειραματισμοί’, ακόμη και στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Αυτό που ξεκινά ως περιέργεια μπορεί να  καταλήξει καταστροφικό, για αυτό είναι σημαντικό  να διερευνούμε κάθε φορά τα κίνητρά μας για την όποια μας κίνηση. Με βοηθά αυτό στον ανώτερο σκοπό μου; Με βοηθά να εξελιχτώ ως άνθρωπος; Αν όχι, το αφήνουμε, γιατί θα αφαιρέσει χρόνο κι ενέργεια από άλλα, πιο σημαντικά πράγματα.

5)Να θυμόμαστε ότι πάντα είμαστε οι αγαπημένοι του Θεού, όποια τροπή κι αν έχει πάρει η ζωή μας, ό,τι κι αν έχουμε κάνει.   Όσο επώδυνα και να μας είναι τα λάθη, όσο καθημερινά κι αν γίνονται, όσο κι αν σκεφτόμαστε ‘μα πάλι το ξανάκανα!!!’ , να τα παραδεχόμαστε και να ξανασηκωνόμαστε. Όσο επώδυνο κι αν είναι, είναι ο μόνος δρόμος.

6)Η καλλιέργεια της σχέσης με το Θεό είναι πάρα πολύ σημαντική ως ψυχική προστασία σε μια εποχή όπου οι αρνητικές ενέργειες βρίθουν. Δυστυχώς στη χώρα μας φαίνεται να είναι πολύ διαδεδομένη η χρήση μαύρης μαγείας  με στόχο να ελέγξουν καταστάσεις προς ίδιον όφελος ή από καθαρή μοχθηρία.  Πολλοί γέροντες και γερόντισσες της Εκκλησίας έχουν πάμπολλες ιστορίες από ανθρώπους που ταλαιπωρήθηκαν από τη μαγεία  που φαίνεται  ότι είναι σαν μια δεύτερη αφανής κουλτούρα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, η οποία μεταδίδεται από γενιά σε γενιά για αιώνες. Αυτός είναι ένας βασικός παράγοντας που δεν μπορεί η χώρα να προχωρήσει, όσο παράδοξο και αν ακούγεται.  Δημιουργεί επίσης τεράστιο χρέος στην ψυχή όσων την χρησιμοποιούν, που οπωσδήποτε κάποια στιγμή θα κληθούν να πληρώσει. Αυτές οι αρνητικές (‘δαιμονικές’ όπως τις λέει η Εκκλησία) ενέργειες μένουν δυστυχώς ριζωμένες και στη χώρα εξαιτίας των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν, και αποδυναμώνουν το έθνος ολόκληρο.  Και μόνο η πρόθεση , ότι χρησιμοποιούν μη θεμιτές μεθόδους για να ελέγξουν την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου ή να του κάνουν κακό δημιουργεί τεράστια ποσά αρνητισμού.

 Οι δε επιστημονικο-κεντρικοί άθεοι που γελούν με όλα αυτά («μα είναι δυνατόν να πιστεύεις σε τέτοιες βλακείες;») είναι τα τέλεια θύματα για αυτού του είδους χειραγώγηση. Ό,τι καλύτερο για τις παντός είδους ‘μάγισσες’ είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε τέτοιες ‘βλακείες’, γιατί ποτέ δεν θα υποψιαστεί και ποτέ δεν θα αναζητήσει ούτε προστασία ούτε βοήθεια.   Όμως ο έλεγχος της ανθρώπινης συνείδησης δεν είναι κάτι καινούριο και καμία επιστήμη δεν έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι είναι άτρωτος, ειδικά όταν σήμερα βλέπουμε να χειραγωγείται η συνείδηση ολόκληρων εθνών! Όταν πιστεύουν λοιπόν ότι όλα αυτά είναι μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, διευκολύνουν όσους εργάζονται κακόβουλα με ενεργειακές επιρροές να συνεχίσουν να καταστρέφουν ζωές ανενόχλητοι.

Σε όλα αυτά υπάρχει ευτυχώς η θεραπεία της πίστης. Μέσα από τη βοήθεια της πίστης και της πνευματικής ζωής, και –ειδικά σε αυτό το θέμα- με τη βοήθεια της Εκκλησίας, πολλοί άνθρωποι έχουν βρει λύτρωση, γιατί ο Θεός πάνω από όλα θέλει την ελευθερία μας και το αυτεξούσιό μας και μας βοηθά να την ανακτήσουμε από όλους εκείνους που την έχουν σφετεριστεί. Με την Θυσία του Χριστού, μας δόθηκε η δυνατότητα λύτρωσης, προστασίας και θεραπείας που δεν ήταν δυνατόν να γίνει παλαιότερα. Δεν υπάρχουν άλλα όπλα για να πολεμήσουμε τέτοιου είδους επιθέσεις. Όσο πιο νωρίς αφήσουμε την υπεροψία μας (που είναι βούτυρο στο ψωμί των αρνητικών ενεργειών) και ζητήσουμε ταπεινά βοήθεια, τόσο πιο γρήγορα θα ανακτήσουμε και την ελευθερία μας και το αυτεξούσιό μας ξανά, αλλά και θα θεραπεύσουμε μια για πάντα την βαθιά υπαρξιακή μοναξιά που μας συνοδεύει όταν είμαστε μακριά από το Θεό, όσο και να προσπαθούμε να την ξεγελάσουμε .

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 15/4/2017