https://secure.avaaz.org/en/stop_the_sick_slaughter_loc/?slideshow
Προσωπικά εγώ συνεχίζω τη νηστεία- όσο μπορώ. Η νηστεία θα έπρεπε να μας είναι
ο κυρίως τρόπος ζωής κι όχι η εξαίρεση…
Όμως εμείς έχουμε αντιστρέψει την
κοινή λογική. Όπως κάποιος νεοέλληνας μου έλεγε πρόσφατα ‘γιατί να μην έχουμε
και σαρακοστή, όπου θα τρώμε κάθε μέρα, ό,τι και την Τσικνοπέμπτη… ‘
Μια ανάποδη σαρακοστή ας πούμε, στην ανάποδη πραγματικότητα του νεοέλληνα….
Σαν τον άλλο τον νεοέλληνα που κοκορευόταν για τα χιλιάδες διαφορετικά είδη
κρέατος, που έψησαν την Τσικνοπέμπτη, άσχετα αν είναι ανθρωπίνως αδύνατον να
φάει κανείς έστω και το 1/10 από τις ποσότητες που ανέφεραν.
Πιστοί, ημί-πιστοι και άθεοι συνάμα υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στο
σούβλισμα του αρνιού περισσότερο κι από ότι θα υπερασπιζόμασταν την ίδια μας τη
μάνα.
Παράδοση θα μου πεις, αλλά παράδοση είναι και ο γεννητικός ακρωτηριασμός που
κάνουν στα κοριτσάκια στην Αφρική. Δεν σημαίνει ότι κάθε παράδοση είναι αγία…
Ειδικά το σούβλισμα του αρνιού είναι το πιο αποτροπιαστικό και βάρβαρο
έθιμο που έχω δει. Αναρωτιέμαι τι σχέση έχει με το Πάσχα. Αν υποτίθεται ότι
καταδικάζουμε την αιματηρή σφαγή του Κυρίου, που είναι ο Αμνός του Θεού, τότε
γιατί μετά σφάζουμε και μάλιστα αρνί; Τι ακριβώς γιορτάζουμε και με ποιού το μέρος
είμαστε; Μόνο χριστιανικό δεν φαίνεται αυτό το έθιμο, μάλλον το αντίθετο. Ο
συμβολισμός είναι προσβλητικός, αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τον
αμφισβητήσει, γιατί θα συναντήσει έναν τοίχο λυσσαλέας αντεπίθεσης για το
δικαίωμα κυριότητας του ανθρώπου πάνω στα ζώα και κυρίως πάνω στη σούβλα και στην
ψηστιέρα.
Αυτή τη λυσσαλέα αντεπίθεση την αντιμετωπίζω εδώ και χρόνια κάθε φορά όταν
σε ένα τραπέζι αρνούμαι τις προσφορές να φάω κρέας. Προσέξτε δε λέω τίποτα
άλλο, παρά μόνο ‘όχι ευχαριστώ, δεν τρώω κρέας’. Αυτό είναι αρκετό για να
απελευθερώσει τα πιο λυσσαλέα αντανακλαστικά από όλους εκείνους που θα πολεμήσουν
μέχρι θανάτου το αυτεξούσιο δικαίωμά τους να θανατώνουν άπειρο αριθμό ζώων
προκειμένου να ικανοποιηθεί ο ουρανίσκος τους. ‘Α μπα; Και γιατί δεν τρως κρέας;’ Κι
αρχίζουν. Είτε απαντήσω είτε όχι, αρχίζουν. Όλα εκείνα τα ανόητα επιχειρήματα
ότι και το καρότο πονάει όταν το βγάζεις από το χώμα κλπ κλπ. Όμως εκείνο που τους
εξαγριώνει περισσότερο είναι να μπει το παραμικρό ερωτηματικό στην άνευ όρων
και άνευ ορίων κυριότητα του ανθρώπου στο ζωικό βασίλειο. Ειδικά όταν δεν μπορούν
να έχουν κυριότητα πουθενά αλλού στη ζωή τους…
Ακόμη χειρότεροι εκείνοι που φανατικά λένε ότι πιστεύουν στον Θεό: ‘Η Εκκλησία μας λέει
ξεκάθαρα πότε να νηστεύεις. Εσύ γιατί θες περισσότερο; Μήπως το παίζεις καλύτερη
από τους άλλους;…’ Ναι, κοπέλα μου, η Εκκλησία είπε να νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή,
όμως το είπε αυτό σε μια εποχή που ούτως ή άλλως οι άνθρωποι έτρωγαν κρέας μια
φορά το εξάμηνο, όχι πέντε φορές την εβδομάδα. Και είναι πολλές οι οικογένειες
που τρώνε σήμερα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ κρέας. Μα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, κοντεύουν να βρικολακιάσουν…
Κι όμως.
Τα ερωτηματικά μπαίνουν συνέχεια είτε θέλουμε είτε όχι, από το σιωπηλό
μαρτύριο δισεκατομμυρίων ζώων, που υποφέρουν όσο πιο αθόρυβα μπορούν μπας
(μπας!) και κάποια στιγμή κάποιος από εμάς ξυπνήσει και λίγο ευαισθητοποιηθεί…
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις αρνάκια μωρά, που βυζαίνουν ακόμη την
μάνα τους, να τα σφάζουν με το αίμα να τρέχει από τη μύτη, γιατί το κρέας τους είναι
πιο τρυφερό ή γιατί το μέγεθός τους χωρά καλύτερα στη σούβλα… Δεν έχουν
τουλάχιστον δικαίωμα να ολοκληρώσουν έναν κύκλο ζωής και να φτάσουν στην
ενηλικίωση πριν πεθάνουν; Πρέπει να βιώσουν τη βαρβαρότητα και τα μωρά και η
μάνα τους; Θυμάμαι πολύ παλιά στην Κρήτη, όταν είχα δει έξω από ένα κατάστημα
ένα μωρό αρνάκι δεμένο χειροπόδαρα έξω από το κρεοπωλείο να περιμένει τον
χασάπη για να γίνει πιάτο για μια κατά πάσα πιθανότητα παχύσαρκη τοπική
οικογένεια, όπως υπάρχουν στην πλειοψηφία πλέον σε όλη την Ελλάδα. Προσπάθησα να πιάσω φιλία με το αρνάκι, να του δώσω νερό. Όμως τίποτα,
το μόνο που θυμάμαι ήταν το αγωνιώδες καρδιοχτύπι του, αγωνιώδες, δεν ξέρω για
πόσες ώρες. Ήθελα να αγοράσω εγώ το αρνάκι και να το σώσω, όμως δεν ήξερα αν θα
τα κατάφερνε στην αποθήκη του φέρυ μποτ. Κι έπειτα, ο χασάπης θα έφερνε άλλο,
γιατί όχι, η οικογένεια αυτή δεν θα έμενε χωρίς σφαχτό. Έχουμε δικαίωμα να
προκαλούμε τέτοια αγωνία; Έχουμε; Ποιος μας το έδωσε; Που το βρήκαμε γραμμένο;
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν μαθαίνεις για τις φρικιαστικές συνθήκες που
κρατούνται και θανατώνονται εκατομμύρια ζώα, όπως στις φωτογραφίες που έδωσε
τελευταία στη δημοσιότητα το avaaz.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν σκεφτείς το χοίρο που μένει όρθια και ακινητοποιημένη
γύρω από σιδερένια πλέγματα για όλη της τη ζωή χωρίς περιθώριο ελιγμού ούτε
δέκα εκατοστά χωρίς να μπορεί ούτε να βοσκήσει ούτε τίποτα, μόνο να παχαίνει
για να σφαχτεί.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακούς ντόπιους που μένουν κοντά σε σφαγεία να σου
λένε για τους ξέφρενους ρυθμούς με τους οποίους το αίμα έρεε ποτάμι μέρα νύχτα,
τα ζώα σφάζονταν με ρυθμούς εξπρές, χωρίς αναισθησία, γδέρνονταν πριν ακόμη
καλά καλά πεθάνουν, για να γιορτάσουν οι ‘Έλληνες το Πάσχα;;;;;;!!!!
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις ‘κυνηγούς’ με κάτι κοιλιές μέχρι
απέναντι, να κοκορεύονται μετά από κυνηγετική εξόρμηση σε νησί ότι ‘Τα
λιανίσαμε όλα, δεν έμεινε τίποτα’.
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν ακόμη και σήμερα, που έχει εξαφανιστεί πλέον η
αλιεία από τις ελληνικές θάλασσες, να κυνηγούν το γόνο, το μικρό ψαράκι όσο πιο πολύ μπορούν,
‘γιατί αυτό είναι το πιο νόστιμο’…
Το ερωτηματικό μπαίνει όταν βλέπεις νεολληναράδικη οικογένεια με τα τζιπ, να
έρχεται και να στρογγυλοκάθεται στην αυλή μοναστηριού παρακαλώ, μέσα στη
Σαρακοστή, και να τρώνε με τα χέρια όλα τα κρέατα απλωμένα μπροστά τους, λες και
είχανε να φάνε κάτι χρόνια. Μαζί και τα καλόπαιδά τους, που τα έχουν φτιάξει
φωτοτυπία δική τους, να τρώνε με τα χέρια λες και δεν υπάρχει αύριο.
Το ερωτηματικό μπαίνει από τον ίδιο τον εκτροφέα που σου λέει ότι όταν
έσφαξαν το μοσχάρι, η μάνα έκλαιγε με λυγμούς για εβδομάδες. Έχουμε το δικαίωμα
να κάνουμε κάτι τέτοιο; Έχει βάλει κανείς αυτό το ερωτηματικό; Πού το
βρήκαμε γραμμένο; Η αγελάδα η καημένη το πιο ήσυχο και καλοκάγαθο ζωάκι βοσκάει
ήρεμα ήρεμα, μας δίνει άφθονο το γάλα της, αλλά όχι! Εμείς δεν θέλουμε μόνο το
γάλα της, θέλουμε και το παιδί της και θέλουμε και το αίμα της.
‘ΚΑΙ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ;!!!!! Δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;!!!! Α ΠΑ ΠΑ
ΠΑ Π, δεν θα πάρω τις ουσίες που χρειάζομαι;;;;!!! Είσαι με τα καλά σου, Α ΠΑ
ΠΑ ΠΑ Π, χρειάζομαι τις ουσίες, μην το συζητάς καθόλου, πως θα γίνει καλέ
χωρίς τις ουσίες!!!!!’
Υστερία έπιασε την ευτραφή κυρία, στη σκέψη και μόνο ότι στερούμενη λίγο το
κόκκινο κρέας, ξεμείνει από ‘ουσίες’ και πέσει ξερή κάτω.
Ηρέμησε κυρία μου, δεν σου είπαμε να σου στερήσουμε ούτε τα κιλά σου, ούτε τις 'ουσίες' σου.
Αλλά ξέρω ‘γω; Μήπως αν έτρωγες λίγο λιγότερο κρέας; Μήπως αν έτρωγες μόνο
τόσο όσο χρειαζόσουν; Μήπως αν έτρωγες μόνο από ζώα που τέλος πάντων είχαν μια
πιο αξιοπρεπή ζωή; Μήπως αν κάποιες δεκάδες ζώα ζήσουν λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα, αν εσύ κάνεις
λίγη, ελάχιστη εγκράτεια; Λέμε τώρα. Υπόθεση εργασίας κάνουμε. Μήπως;
Κι όμως.
Μπαίνει ένα ερωτηματικό όταν στον ανεπτυγμένο κόσμο, όπως και στη χώρα μας,
πετάμε τη μισή τροφή στα σκουπίδια- συμπεριλαμβανομένου και του κρέατος. Για υπολογίστε, πόσα δις ζώων έχασαν τη ζωή τους
απλά και μόνο για να πεταχτούν στα σκουπίδια; Αν αυτό δεν είναι αμαρτία, τότε
τι είναι; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον ορισμό.
Μπαίνει ένα ερωτηματικό σχετικά με το είδος του κρέατος που επιλέγουμε. Όσο
μεγαλύτερο το ζώο, όσο πιο ανεπτυγμένο το νευρικό του σύστημα, τόσο πιο ευαίσθητο,
τόσο πιο πολλά καταλαβαίνει, τόσο πιο πολύ υποφέρει. Υπάρχει διαφορά μεταξύ
κοτόπουλου και αγελάδας και υπάρχει διαφορά μεταξύ καρότου και κοτόπουλου. Όσο
πιο εξελιγμένος ο οργανισμός, τόσο πιο αραιά θα έπρεπε να τον επιλέγουμε στη
διατροφή μας.
Και για τα ελάφια και τα ζαρκάδια, από τα ελάχιστα που έχουν μείνει πια
στην ελληνική φύση, τι έχουμε να πούμε; Είναι δυνατόν να πηγαίνουν κάποιοι να
τα κυνηγούν, αυτά ξεψυχώντας να δακρύζουν και μετά ο κυνηγός να τα τρώει και
να ΞΑΝΑπηγαίνει για κυνήγι; Μια φορά οδηγώντας σε έναν πανέμορφο ορεινό όγκο
στην Ελλάδα, είδα στα 30 μέτρα μπροστά μου ένα ελάφι σταματημένο να με κοιτάζει
κατάματα. Κοκκάλωσε και το αυτοκίνητο και εγώ. Η κάτω σιαγόνα μου έπεσε στο
πάτωμα και μου ήταν αδύνατον να τη μαζέψω. Μου ήταν αδύνατον να κινηθώ ή να
ψελλίσω ο,τιδήποτε. Έμεινα εκεί καρφωμένη με το στόμα ανοιχτό να κοιτάζω το
ελάφι κι εκείνο εμένα, δεν ξέρω για πόση ώρα. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που
είχα δει ποτέ. Όταν τέλος σαν λάστιχο πέταξε μέσα στο δάσος, ήμουν σίγουρη ότι
είχα δει κάτι θεϊκό, το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Κάτι ήξεραν εκείνοι που
μιλούσαν για ιερά ζώα… Είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε έναν ανίερο ‘κυνηγό’ να σκοτώσει ένα τέτοιο πλάσμα;
Και η ευγνωμοσύνη; Μήπως πριν ανοίξουμε το στόμα μας, θα έπρεπε να
σκεφτούμε λίγο ότι αυτό που τρώμε δεν είναι ένα πράγμα που λέγεται ‘κρέας’ αλλά
μέρος ενός οργανισμού με συναισθήματα και σκέψη όπως εμείς, που έδωσε τη ζωή
του για να τραφούμε.Μήπως θα έπρεπε να πούμε κι ένα ευχαριστώ; Εμάς
μας αρέσει να δίνουμε χωρίς να ακούμε
ούτε ένα ευχαριστώ;
Τα παιδιά έχουν μια φυσική σύνδεση με τα ζώα, μια φυσική έλξη κι αγάπη για
τα ζώα και μου είναι πολύ λυπηρό όταν βλέπω μικρά παιδιά να τους έχουν πωρώσει
οι γονείς τον εγκέφαλο με την νεοελληνική καφρίλα του ‘τα πάντα για την
προσωπική μου ηδονή κι ας γίνουν όλα στάχτη’. Δεν κάνω προπαγάνδα υπέρ της χορτοφαγίας (άσε
μην έρθουν μετά έξαλλοι, ωρυόμενοι γονείς, διαμαρτυρόμενοι ότι θα κινδυνεύσει να πάθει το βλασταράκι τους αβιταμίνωση…).
Αυτό όμως που πρέπει να μπει είναι ένα ερωτηματικό. Δεν είναι τα πράματα
άσπρο- μαύρο.
Να φας κρέας, αλλά πόσο; Φάε
τόσο όσο σου χρειάζεται για να έχεις δυνάμεις, μην τρως για διασκέδαση ή
κοιλιοδουλεία. Φάε λιγότερο βρε αδερφέ.
Ποιο κρέας θα φας- εκείνο
που υπέφερε το λιγότερο δυνατό πόνο για να φτάσει στο πιάτο σου. Αλλιώς να
ξέρεις ότι αυτόν τον πόνο, τον αποθηκεύεις μέσα σου.
Πώς θα φας; Τουλάχιστον
φάε με ευγνωμοσύνη και προσπάθησε να δώσεις κι εσύ κάτι στο ζωικό βασίλειο ως
αντάλλαγμα για αυτό που παίρνεις. Φάε από ζώα που είχαν αξιοπρεπή ζωή και ανώδυνο θάνατο.
Ένα ερωτηματικό τουλάχιστον, που να σπάσει πια τη μονοτονία της ατελείωτης καφρίλας.
Ένα ερωτηματικό, ένα ‘μήπως’, ‘μήπως’ και μπορώ να κάνω κάτι απειροελάχιστο κι
εγώ για να μην υποφέρει ένας άλλος οργανισμός τόσο πολύ… Ένας μικρό ‘μήπως’
συμπόνιας. Ένα μικρό ‘μήπως’ φιλίας. Ένα μικρό ‘μήπως’ ταπεινότητας.
