Η μοναξιά στην οποία αναφέρεται αυτό το άρθρο είναι η
τελευταία, πιο σύγχρονη έκδοσή της. Η σημερινή εποχή είναι εκείνη της κρίσης
που ήρθε ακριβώς μετά από τον άκρατο υλισμό, έτσι για να πονέσει ακόμη
περισσότερο. Είναι η μοναξιά που απομυθοποιεί την κρίση, ως εφαλτήριο
αλληλεγγύης, γιατί χωρίς την πνευματικότητα, η κρίση από μόνη της δεν μπορεί να
φέρει τους ανθρώπους κοντά. Καθώς δουλεύω με πρόσφυγες, βλέπω πόσο γρήγορα (μετά από
μερικούς μήνες) η εισαγωγή τους στο δυτικό τρόπο ζωής, οδηγούν αρκετούς από αυτούς σε νοοτροπία ‘σώζων
εαυτώ σωθήτω’. Το άσυλο είναι καθαρά εξατομικευμένη υπόθεση, όπως και όλες οι
παροχές που τους δίνονται. Η κινητοποίηση να βοηθήσουν τους ομοεθνείς τους
είναι σχετικά μικρή, παρόλο που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Η υπόθεση της σωτηρίας
τους γίνεται πια καθαρά καθαρά ατομική και βλέπει κανείς ολόκληρες οικογένειες
να διαλύονται, παρά την μακρά παράδοση στην οικογένεια στις χώρες αυτές. Αυτό δεν το λέω για να ενεργοποιήσω αντανακλαστικά ρατσισμού,
γιατί εμείς οι 'Έλληνες το κάνουμε μεταξύ μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Αλλά για να
τονίσω τον κίνδυνο αυτού του δυτικού εξατομικευμένου τρόπου ζωής, όπου η
προσωπική ανταμοιβή γίνεται τόσο γρήγορα
και τόσο αποτελεσματικά εθιστική, χωρίς να καταλαβαίνουμε πόση αποξένωση και
μοναξιά προκαλεί. Το μόνο αντίδοτο που μπορεί να έχει αποτέλεσμα σε αυτή ‘εκ
των έσω’ αλλοτρίωση είναι η πνευματικότητα και η πίστη. Μόνο η πίστη μπορεί να
έχει αρκετή δύναμη για να σπάσει αυτό το έξυπνα κατασκευασμένο χαλύβδινο κέλυφος της αποξένωσης,
που χτίζεται σιγά σιγά και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γύρω από τον καθένα μας.
Όλα τα άλλα περί αλληλεγγύης είναι ρομαντικά ευχολόγια που χάνονται τόσο
γρήγορα όσο ο ατμός του ηλεκτρονικού τσιγάρου.
Καθώς τα ‘αποθέματα΄ είναι αυτά που πλέον καθορίζουν την
αξία του ατόμου (υλικά, κοινωνικού
κεφαλαίου, χρησιμότητας), οι άνθρωποι νιώθουν το φόβο της μοναξιάς να τους
ροκανίζει ακόμη κι όταν έχουν πολλούς ανθρώπους γύρω τους. Ακόμη και σε
οικογένειες με καλές γενικά σχέσεις μεταξύ τους, η παγωμάρα και η αποξένωση
οδηγούν πολλούς να νιώθουν φόβο. Φόβο γιατί η σχέση δεν τους δίνει αυτό που
τους έδινε κάποτε. Φόβο γιατί η οικογενειακή ζωή δεν είναι αυτό που τους
υποσχέθηκαν. Φόβο γιατί τα εργαλεία που τους έχουν μέχρι τώρα διδάξει δεν
επαρκούν για να γαληνέψουν τη μοναξιά που συνεχώς αναδύεται και τίποτε δεν
είναι δεδομένο. Η αίσθηση έλλειψης προσανατολισμού και ικανοποίησης συντείνει
σε αυτό το αίσθημα της ερημιάς, που μόνο οι πιο καλά εξασκημένοι στην
πνευματική ζωή μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ακόμη και για εκείνους που τους έχουν
έρθει τα πράγματα ευνοϊκά, υπάρχει η
αγωνιώδης αναζήτηση θεραπείας της αποκοπής: ποιος γνωρίζει τα βήματά μου, ποιος
βλέπει τις εμπειρίες μου, ποιος καταλαβαίνει τα μαθήματα της ζωής μου, όταν δεν
μπορώ να τα καταλάβω εγώ ο ίδιος, ποιος μπορεί να ξεμπερδέψει το κουβάρι, ποιος μπορεί να δει πίσω από το ρόλο που παίζω, ποιος βγάζει
νόημα από όλο αυτό; Ποιος λαμβάνει το θετικό αντίκτυπο από τις
προσπάθειές μου –ειδικά όταν όλες οι προσδοκίες που μου έχουν διδάξει, φαίνεται
να διαψεύδονται.
Και η διάψευση προσδοκιών φαίνεται να είναι τεράστιο θέμα
για πολύ κόσμο: το έδαφος έστω κι εκείνο το λίγο και μόνο έδαφος που νόμιζαν
ότι ήταν στέρεο, αποδεικνύεται σαθρό. Σε τέτοια αβεβαιότητα, πράγματι
λειτουργεί το ‘σώζων εαυτώ σωθήτω’ έστω κι αν δεν το παραδέχονται ανοιχτά.
Πώς μπορεί η πίστη και η πνευματική ζωή να προστατέψει σε
αυτούς τους καιρούς;
1)Χρειάζεται πολλή
δουλειά: όπως η καλλιέργεια κάθε σημαντικής σχέσης, έτσι και η καλλιέργεια
της σχέσης με το Θεό χρειάζεται χρόνο,
αφοσίωση, προσευχή κι επιμονή. Να μιλούμε στο Θεό, να Τον ρωτούμε, να Του
ανοίγουμε την καρδιά μας, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση.
Τον εγκαταλείψαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπορούμε να απαιτούμε
άμεσα αποτελέσματα με τον τρόπο που τα θέλουμε εμείς. Όπως κάθε σχέση που
έχουμε πληγώσει, χρειάζεται εμείς τώρα να καταβάλλουμε την επίμονη προσπάθεια
να την διορθώσουμε. Η προσπάθεια με τον καιρό θα δώσει αποδώσει και θα το
καταλάβουμε γιατί αυτή η εργασία είναι η μόνη που θα ανακουφίζει τον πόνο της
μοναξιάς και της αποκοπής.
2)Μια χρήσιμη άσκηση
οραματισμού που έχω βρει είναι να φανταζόμαστε το φως του Θεού να γεμίζει όλο μας το είναι διαλύοντας και
αφαιρώντας ένα ένα τα μαύρα εκείνα αγκάθια που μας εμποδίζουν στη σχέση μαζί
Του και πληγώνουν την ψυχή μας για
δεκαετίες. Τα αγκάθια είτε προέρχονται από προηγούμενες πράξεις δικές μας (έστω
κι αν δεν τις θυμόμαστε) είτε από αρνητικέ επιρροές άλλων (αλλά με κάποιο τρόπο
έχουμε δώσει κι εμείς δικαιώματα).
3)Η τακτική καταφυγή σε έναν αγαπημένο πνευματικό τόπο, όπου νιώθουμε κοντύτερα στο Θεό
βοηθά. Η φύση, η θάλασσα, ένα ήσυχο μοναστήρι,
μια αγαπημένη εκκλησία είναι τόποι, όπου
ακόμη και αν είμαστε μόνοι, δεν νιώθουμε μοναξιά. Εκεί έχουμε την σπάνια
ευκαιρία να ξεφύγουμε από τη ζάλη των αποσπάσεων της προσοχής, των θορύβων,
φυσικών ή ηλεκτρονικών, που εντείνουν την μοναξιά. Εκεί ξεφεύγουμε από τις
φλυαρίες που δημιουργούν περισσότερη αποκοπή και καχυποψία.
4)Να θυμόμαστε να ζητούμε
βοήθεια ακριβώς τότε όταν δεν νομίζουμε ότι τη χρειαζόμαστε. Καλλιέργεια μιας σχέσης γίνεται πιο δυνατή
στους ‘καλούς καιρούς’. Και στους ‘καλούς καιρούς’ είναι που εγκυμονούν οι
περισσότεροι κίνδυνοι. Να ζητούμε συνεχώς να βελτιωθούμε ως άνθρωποι και να είμαστε επικεντρωμένοι σε αυτό. Να
ζητούμε από το Θεό να μας κρατήσει προσηλωμένους στον ανώτερο στόχο μας, έστω
κι αν δεν είναι σε εμάς απολύτως ξεκάθαρος- είναι σε Εκείνον. Ζούμε στην εποχή
της διάσπασης, όπου ενθαρρύνονται ως αξίες, οι παντός είδους ‘εξερευνήσεις’ και
‘πειραματισμοί’, ακόμη και στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Αυτό που ξεκινά ως
περιέργεια μπορεί να καταλήξει
καταστροφικό, για αυτό είναι σημαντικό
να διερευνούμε κάθε φορά τα κίνητρά μας για την όποια μας κίνηση. Με
βοηθά αυτό στον ανώτερο σκοπό μου; Με βοηθά να εξελιχτώ ως άνθρωπος; Αν όχι, το
αφήνουμε, γιατί θα αφαιρέσει χρόνο κι ενέργεια από άλλα, πιο σημαντικά
πράγματα.
5)Να θυμόμαστε ότι πάντα είμαστε οι αγαπημένοι του Θεού, όποια τροπή κι αν έχει πάρει η ζωή μας,
ό,τι κι αν έχουμε κάνει. Όσο επώδυνα
και να μας είναι τα λάθη, όσο καθημερινά κι αν γίνονται, όσο κι αν σκεφτόμαστε
‘μα πάλι το ξανάκανα!!!’ , να τα παραδεχόμαστε και να ξανασηκωνόμαστε. Όσο
επώδυνο κι αν είναι, είναι ο μόνος δρόμος.
6)Η καλλιέργεια της σχέσης με το Θεό είναι πάρα πολύ
σημαντική ως ψυχική προστασία σε μια
εποχή όπου οι αρνητικές ενέργειες βρίθουν. Δυστυχώς στη χώρα μας φαίνεται να
είναι πολύ διαδεδομένη η χρήση μαύρης μαγείας με στόχο να ελέγξουν καταστάσεις προς ίδιον
όφελος ή από καθαρή μοχθηρία. Πολλοί
γέροντες και γερόντισσες της Εκκλησίας έχουν πάμπολλες ιστορίες από ανθρώπους
που ταλαιπωρήθηκαν από τη μαγεία που
φαίνεται ότι είναι σαν μια δεύτερη
αφανής κουλτούρα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, η οποία μεταδίδεται από γενιά
σε γενιά για αιώνες. Αυτός είναι ένας βασικός παράγοντας που δεν μπορεί η χώρα
να προχωρήσει, όσο παράδοξο και αν ακούγεται. Δημιουργεί
επίσης τεράστιο χρέος στην ψυχή όσων την χρησιμοποιούν, που οπωσδήποτε κάποια στιγμή θα κληθούν να
πληρώσει. Αυτές οι αρνητικές (‘δαιμονικές’ όπως τις λέει η Εκκλησία) ενέργειες
μένουν δυστυχώς ριζωμένες και στη χώρα εξαιτίας των ανθρώπων που τις χρησιμοποιούν,
και αποδυναμώνουν το έθνος ολόκληρο. Και μόνο η πρόθεση , ότι χρησιμοποιούν μη θεμιτές μεθόδους για να ελέγξουν την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου ή να του κάνουν κακό δημιουργεί τεράστια ποσά αρνητισμού.
Οι δε επιστημονικο-κεντρικοί
άθεοι που γελούν με όλα αυτά («μα είναι δυνατόν να πιστεύεις σε τέτοιες
βλακείες;») είναι τα τέλεια θύματα για αυτού του είδους χειραγώγηση. Ό,τι
καλύτερο για τις παντός είδους ‘μάγισσες’ είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε
τέτοιες ‘βλακείες’, γιατί ποτέ δεν θα υποψιαστεί και ποτέ δεν θα αναζητήσει ούτε
προστασία ούτε βοήθεια. Όμως ο έλεγχος της
ανθρώπινης συνείδησης δεν είναι κάτι καινούριο και καμία επιστήμη δεν έχει
αποδείξει ότι δεν υπάρχει. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς
ότι είναι άτρωτος, ειδικά όταν σήμερα βλέπουμε να χειραγωγείται η συνείδηση
ολόκληρων εθνών! Όταν πιστεύουν λοιπόν ότι όλα αυτά είναι μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες, διευκολύνουν όσους εργάζονται κακόβουλα με ενεργειακές επιρροές να συνεχίσουν να καταστρέφουν ζωές ανενόχλητοι.
Σε όλα αυτά υπάρχει ευτυχώς η θεραπεία της πίστης. Μέσα από
τη βοήθεια της πίστης και της πνευματικής ζωής, και –ειδικά σε αυτό το θέμα- με τη βοήθεια της
Εκκλησίας, πολλοί άνθρωποι έχουν βρει λύτρωση, γιατί ο Θεός πάνω από όλα θέλει
την ελευθερία μας και το αυτεξούσιό μας και μας βοηθά να την ανακτήσουμε από όλους εκείνους που την
έχουν σφετεριστεί. Με την Θυσία του Χριστού, μας δόθηκε η δυνατότητα λύτρωσης,
προστασίας και θεραπείας που δεν ήταν δυνατόν να γίνει παλαιότερα. Δεν υπάρχουν
άλλα όπλα για να πολεμήσουμε τέτοιου είδους επιθέσεις. Όσο πιο νωρίς αφήσουμε
την υπεροψία μας (που είναι βούτυρο στο ψωμί των αρνητικών ενεργειών) και
ζητήσουμε ταπεινά βοήθεια, τόσο πιο γρήγορα θα ανακτήσουμε και την ελευθερία μας
και το αυτεξούσιό μας ξανά, αλλά και θα θεραπεύσουμε μια για πάντα την βαθιά
υπαρξιακή μοναξιά που μας συνοδεύει όταν είμαστε μακριά από το Θεό, όσο και να
προσπαθούμε να την ξεγελάσουμε .
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 15/4/2017
