Παρατηρώ ότι η καθημερινότητα είναι γεμάτη από ευκαιρίες επιλογών:σε κάθε στιγμή επιλέγουμε πώς θα αντιδράσουμε, με ανώτερο ή κατώτερο τρόπο. Δε λέω καλό- κακό, απλά ανώτερο ή ...όχι και τόσο ανώτερο...Όχι μόνο στις πράξεις μας, αλλά ακόμη και στις σκέψεις ή τις λέξεις: μπορώ π.χ. να προσπαθήσω να αποφύγω μια άσχημη σκέψη για ένα άτομο και να συγκρατηθώ να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, πριν πω κακία για κάποιον άλλον. Όμως βλέπω πόσο εύκολο είναι οι περισσότερες επιλογές να ρέπουν προς το κατώτερο... Λόγω συνήθειας; Αδράνειας; Βολέματος; Εγωισμού; Δεν ξέρω, όμως τώρα καταλαβαίνω τη σημασία αυτού που αποκαλούν 'άσκηση', όσοι είναι στον πνευματικό δρόμο...Και πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις πράξη.Αυτό που παρατηρώ είναι ότι, εκείνη τη στιγμή, η κατώτερη επιλογή φαίνεται πάντα πιο ελκυστική!Η ανώτερη φαίνεται κάπως βαρετή, κάπως ξενέρωτη...! Είναι αυτό που λένε ότι η καλή επιλογή μοιάζει με νερόβραστο λαχανικό (δεν σε τραβάει, όμως μακροπρόθεσμα σου κάνει καλό), ενώ η κακή μοιάζει με μέλι πάνω σε κοφτερό μαχαίρι (που δεν το βλέπεις...). Επειδή, όπως όλοι, την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές, τώρα προσπαθώ να εφαρμόσω ως τακτική το WAIT. Δηλαδή, ώπα, περίμενε, μη δράσεις παρορμητικά, σκέψου καθαρά πρώτα... Είναι κουραστικό, γιατί είσαι σε αυτήν την εγρήγορση 24 ώρες το 24ωρο, αλλά αν είναι προτεραιότητα να ζει κανείς συνειδητά, αξίζει τον κόπο. Δεν έχει πάντα αποτέλεσμα, αλλά αν καταφέρεις και ξεπεράσεις το αυτομαστίγωμα στις αποτυχίες, βρίσκεις ότι μπορεί να μην είσαι και πάντα έρμαιο των διαφόρων αγνώστου προελεύσεως παρωθήσεων...Και πέρα από οποιαδήποτε ηθικολογία, αυτή η αυτο-παρατήρηση αποκτά τότε ιδιαίτερο ενδιαφέρον....
Πρεκατέ Βικτωρία, 26/9/2020
