Εθισμός στην προβλεψιμότητα:Στην εποχή μας, η καθημερινότητα είναι ίσως πιο προβλέψιμη από ποτέ. Έχουμε εφεύρει μηχανισμούς που προβλέπουν τον καιρό, τα οικονομικά, την υγεία και πολλές δικλείδες ασφαλείας σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ξαφνική εισβολή βαρβάρων, επίθεση άγριων θηρίων, ανεξέλεγκτη πανούκλα, θεομηνία, καταστροφή σοδειάς και λιμοκτονία. Κι όμως ζούμε με άγχος. Δεν ξέρω αν ζούμε με περισσότερο άγχος από ο,τι παλιότερα, δεν εξιδανικευω το παρελθόν, φαντάζομαι ότι και τότε φοβόντουσαν... Τώρα όμως γιατί;Ίσως ο εθισμός στην προβλεψιμότητα είναι μια εξήγηση. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε το πόσο απρόβλεπτη μπορεί να γίνει η ζωή. Είναι πολύ ταπεινωτικό. Έτσι η παραμικρή ανατροπή μας εκνευρίζει, γιατί μας θυμίζει ότι, παρά τα μέτρα που έχουμε λάβει, η μη προβλεψιμότητα εξακολουθεί να ξεπροβάλλει κάθε λίγο και λιγάκι. Οι Robichaud και Dougas (2013) δίνουν τρεις ενδιαφέρουσες διαστάσεις για την 'αλλεργία'' που έχουμε στο απρόβλεπτο: α) 'Είναι άδικο!'(Νομίζουμε ότι οι ξαφνικές ανατροπές συμβαίνουν μόνο σε εμάς). β) ' Είναι επικίνδυνο '.(Νομίζουμε ότι η κάθε ανατροπή θα φέρει αρνητικό αποτέλεσμα). γ).'Με ξεπερνά'. (Νομίζουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα). Συνέπεια των τριών είναι διαρκές άγχος κι εκνευρισμός. Οι τρεις αυτές πεποιθήσεις μας κρατούν εγκλωβισμένους στον εθισμό στην προβλεψιμότητα, η οποία όμως είναι τελικά ανέφικτη.
Τα ακόλουθα άρθρα έχουν γραφεί από την ψυχολόγο και συγγραφέα Πρεκατέ Βικτωρία, πολλά εκ των οποίων έχουν αποσταλεί στον τύπο (όπου είναι γνωστό, αναφέρεται η πηγή δημοσίευσης).Το υλικό εκφράζει τις προσωπικές απόψεις της συγγραφέως και δεν εκπροσωπεί κάποιο φορέα ή οργανισμό. Παρακαλείσθε αν αναδημοσιεύετε κάποιο άρθρο, να αναφέρετε ως πηγή αυτό το ιστολόγιο.
Εκεί που εξαφανίζεται η μοναξιά...
Δεν το πίστευα ότι η κατανυκτική παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας εξαφανίζει την μοναξιά, μέχρι που το βίωσα. Πράγματι, ακόμη κι αν δεν μιλήσουμε καθόλου με τους άλλους, στο τέλος υπάρχει πάντα μια γαλήνη και μια αίσθηση σύνδεσης που εξαφανίζει κάθε άγχος και κάθε μοναξιά, κάθε αίσθηση ότι είσαι μόνος σε αυτόν τον πλανήτη, κάθε φόβος αγνώστου. Στο τέλος, χαιρετας τους άλλους παρευρισκόμενους με ένα απλό, χαμογελαστό νεύμα και βλέπεις από τα μάτια τους ότι κι εκείνοι έχουν βιώσει το ίδιο. Και μέσα σε αυτό, υπάρχει μια σύνδεση, μια αναγνώριση, μια χαρά, όπου τα λόγια περιττεύουν. Ναι, κι οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκκλησία έχουν τα ίδια ελαττώματα με τους εκτός. Ναι, κάποιοι ζηλεύουν, κάποιοι υποκρίνονται, κάποιοι είναι εγωιστές. Όπως παντού. Όπως κάποιες φορές είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.Όμως δεν πηγαίνεις στην Θεία λειτουργία για τους άλλους ανθρώπους, ούτε καν για τους ιερείς. Πηγαίνεις για αυτό το αόρατο που συμβαίνει όταν "όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά Μου, εκεί είμαι κι Εγώ ανάμεσά τους" (Ματθ.18:20). Κι αυτό απλά το βιώνεις. Κι είναι η λύση. Η μόνη λύση.
Οι τηλεδικαστές σε μια περίπλοκη υπόθεση κακοποίησης...
ελευταία έχει δημιουργηθεί στα ΜΜΕ ένα κλίμα αμφισβήτησης των καταγγελιών της υπόθεσης στα Πετράλωνα. Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για την συγκεκριμένη υπόθεση καθώς δεν γνωρίζω κάτι παραπάνω από όσα δημοσιοποιήθηκαν, όμως επειδή κάποια ΜΜΕ έχουν ήδη τηλεδικάσει ότι τα παιδιά λένε ψέματα, υπάρχουν κάποια σημαντικά σημεία που ίσως τους διαφεύγουν :
1) Κανένα παιδί δεν παίρνει το ρίσκο να κάνει ψευδείς καταγγελίες, ειδικά εναντίον και των δύο γονιών (κι εδώ δεν είναι μόνο ένα παιδί που κατήγγειλε). Ο στιγματισμός, η εχθρότητα, η διαπόμπευση και πολύ συχνά οι μηνύσεις, που υφίστανται τα θύματα από την ευρύτερη οικογένεια έχουν τεράστια αποτρεπτική ισχύ. Συν την κοινωνική κατακραυγή εναντίον του θύματος, όπου ο περίγυρος στην καλύτερη περίπτωση αρχικά θα δείξει οίκτο, μακροπρόθεσμα όμως θα απομονώνει τελείως το θύμα. Εξάλλου ακόμη κι αν δεν το κατηγορήσουν ότι ' τα προκάλεσε ', θα το βλέπουν ως ' μόνιμα κατεστραμμένο' και 'προβληματικό'. Αυτός είναι ο λόγος που τα θύματα συνήθως δεν μιλούν.
2) Πολλοί δράστες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης δίνουν στα παιδιά-θύματα ψυχοτρόπες ή παραισθησιογόνες ουσίες πριν την κακοποίηση, για δύο λόγους:α) Για να μην είναι σε θέση να αντισταθούν, β)Για να δημιουργήσουν παραισθήσεις, να μπερδέψουν τα παιδιά, ώστε ακόμη κι αν κάποια στιγμή προσπαθήσουν να αποκαλύψουν, αυτά που θα πουν να ακουστούν τόσο τρελά και απίθανα, ώστε κανείς να μην τα πιστέψει. Πολύ συχνά οι ίδιοι οι δράστες μπορεί να δώσουν λανθασμένες πληροφορίες στο παιδί (π.χ. του λένε 'τώρα θα σου κάνω μια εγχείρηση' και προσποιούνται ότι κάνουν κάτι στην κοιλιά του), ώστε αν αργότερα το παιδί μιλήσει, κανείς δεν θα το πιστέψει ('πως έγινε εγχείρηση στο δωμάτιο σου;'). Σε ακόμη πιο ακραίες περιπτώσεις, που προσιδιάζουν την λεγόμενη 'τελετουργική κακοποίηση/τεχνικές χειραγώγησης του νου' (' ritual abuse/mind control'), οι δράστες στήνουν ολόκληρα θεατρικά σκηνικά για να 'τρελάνουν' στην κυριολεξία το παιδί, ώστε να μην εμπιστεύεται καθόλου πλέον τις αισθήσεις του και την κρίση του και να αφεθεί εντελώς έρμαιο στους δράστες. Αν το παιδί καταφέρει να μιλήσει, τα σκηνικά που θα περιγράψει, θα κάνουν τους μη επαρκώς ενημερωμένους ψυχολόγους να τα απορρίψουν ως ψυχωσικό παραλήρημα κι έτσι ο δράστης έχει πετύχει ακριβώς αυτό που ήθελε. Οι τεχνικές mind control έχουν αναλυθεί εκτενώς στην βιβλιογραφία στο εξωτερικό από την δεκαετία του 90, με σημαντικές συνεισφορές από την Alison Miller ( 'Becoming yourself ') και τους Noblitt & Noblitt ('Ritual Abuse in the 21st century'). Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω για την περίπτωση των Πετραλώνων, ούτε υπονοώ ότι ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Όταν όμως τα παιδιά λένε 'τρελά ' πράγματα, πρέπει να διερευνηθεί αν κάποιος τους έχει οδηγήσει να πουν αυτά τα 'τρελά' πράγματα κι όχι να χαρακτηριστούν τα ίδια τα παιδιά ως 'τρελά'. Αν οι θεραπευτές δεν είναι καλά ενημερωμένοι, αμφισβητούν το ίδιο το θύμα, προσθέτοντας στο τραύμα του. Η εικόνα που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν (ότι τα παιδιά ψεύδονται), λειτουργεί εντελώς αποτρεπτικά σε οποιοδήποτε άλλο παιδί θύμα θελήσει να μιλήσει.
3) Αναφέρεται στα ΜΜΕ ότι στις διηγήσεις τους τα παιδιά δεν έδειχναν φόβο, ενοχή ή κατάθλιψη, μόνο οργή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουν βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Στις ακραίες περιπτώσεις κακοποίησης, ο ψυχικός οργανισμός διασχίζεται σε διαφορετικά μέρη-υποπροσωπικότητες. Ένα μέρος κρατάει την οργή, άλλο τον πόνο, ένα τρίτο την τρόμο,ένα τέταρτο λειτουργεί στην καθημερινή ζωή χωρίς να έχει επίγνωση των υπολοίπων, κι ένα πέμπτο έχει εκπαιδευτεί να τρομοκρατεί όλα τα υπόλοιπα να μην μιλήσουν. Αυτές οι διαφορετικές 'υποπροσωπικότητες' δεν έχουν επικοινωνία ή επίγνωση η μια της άλλης. Η διασχιστική διαταραχή ταυτότητας (Dissociation Identity Disorder) έχει μελετηθεί εκτενώς ως αποτέλεσμα ακραίας κακοποίησης στην παιδική ηλικία (το βιβλίο της Miller αναφέρεται αναλυτικά).
4) Όπου υπάρχει ritual abuse, δεν εξαντλείται η υπόθεση σε μια μόνο οικογένεια. Τα δίκτυα είναι εκτεταμένα και περίπλοκα, και οι γονείς που κακοποιούν ή εκμεταλλεύονται χρηματικά τα παιδιά τους, μπορεί να είναι απλά πιόνια σε ένα μεγαλύτερο σύστημα, το οποίο απαιτεί απόλυτη υποταγή από τα μέλη του. Όπως αναφέρει η Miller (2014) μπορεί κι οι ίδιοι οι γονείς ως παιδιά να είχαν κακοποιηθεί στο ίδιο δίκτυο, καθώς αυτού του είδους η κακοποίηση εμφανίζει έντονη διαγενεακότητα. Σύμφωνα με την συγγραφέα, για να είναι αποτελεσματικός ένας ψυχολόγος σε τέτοια περίπτωση, πρέπει να είναι ενημερωμένος για το πώς λειτουργεί το συγκεκριμένο είδος κακοποίησης. Αν δεν είναι, ακόμη κι ο καλύτερος θεραπευτής στον κόσμο, όχι μόνο θα βγάλει λανθασμένα συμπεράσματα, αλλά μπορεί να προκαλέσει ζημιά ή και να θέσει τον ωφελούμενο σε κίνδυνο.
Δεν γνωρίζω αν κάτι από αυτά ισχύουν στην περίπτωση των Πετραλώνων. Οι θέσεις όμως που διαβάζω στον τύπο δεν με πείθουν ότι έχουν διερευνηθεί όλες οι πτυχές, καθώς θεωρώ ότι οι θέσεις αυτές δεν είναι πλήρως ενημερωμένες με επικαιροποιημενες πληροφορίες. Αν δεν έχουν κακοποιηθεί τα παιδιά, τότε γιατί καταγγέλλουν, και μάλιστα επίμονα, εδώ και χρόνια; Τι ή ποιος τα οδήγησε και γιατί; Η οργή από πού προέρχεται; Τα σημάδια που ήδη υπάρχουν (σεξουαλικώς μεταδιδόμενα) πώς δικαιολογούνται; Το ένα παιδί έχει αναφερθεί ότι το υποχρέωσαν να καταναλώσει ναρκωτικά στην διάρκεια της κακοποίησης, για ποιο λόγο; Με τι συνέπειες; Έχουν αναλυθεί όλες οι παράμετροι κι ο ρόλος όλων όσων είναι στον περίγυρο; Οι οικογενειακές χαμογελαστές φωτογραφίες δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε, δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται ως επιστημονικό επιχείρημα! Τα παιδιά προσπαθούν εδώ και καιρό να πουν κάτι. Υπάρχει η τεχνογνωσία να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το 'κάτι'; Δυστυχώς αυτό το 'κάτι' πολύ συχνά διαφεύγει, γιατί οι κακοποιητές είναι συνήθως ένα βήμα μπροστά από τους 'ειδικούς'...https://www.newsit.gr/ellada/petralona-pou-symfonoun-kai-pou-diafonoun-oi-psyxologoi-gia-tous-kataggellomenous-viasmous-ton-paidion/3633027/
