Εκεί που εξαφανίζεται η μοναξιά...

 Δεν το πίστευα ότι η κατανυκτική παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας εξαφανίζει την μοναξιά, μέχρι που το βίωσα. Πράγματι, ακόμη κι αν δεν μιλήσουμε καθόλου με τους άλλους, στο τέλος υπάρχει πάντα μια γαλήνη και μια αίσθηση σύνδεσης που εξαφανίζει κάθε άγχος και κάθε μοναξιά, κάθε αίσθηση ότι είσαι μόνος σε αυτόν τον πλανήτη, κάθε φόβος αγνώστου. Στο τέλος, χαιρετας τους άλλους παρευρισκόμενους με ένα απλό, χαμογελαστό νεύμα και βλέπεις από τα μάτια τους ότι κι εκείνοι έχουν βιώσει το ίδιο. Και μέσα σε αυτό, υπάρχει μια σύνδεση, μια αναγνώριση, μια χαρά, όπου τα λόγια περιττεύουν. Ναι, κι οι άνθρωποι που πηγαίνουν εκκλησία έχουν τα ίδια ελαττώματα με τους εκτός. Ναι, κάποιοι ζηλεύουν, κάποιοι υποκρίνονται, κάποιοι είναι εγωιστές. Όπως παντού. Όπως κάποιες φορές είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.Όμως δεν πηγαίνεις στην Θεία λειτουργία για τους άλλους ανθρώπους, ούτε καν για τους ιερείς. Πηγαίνεις για αυτό το αόρατο που συμβαίνει όταν "όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά Μου, εκεί είμαι κι Εγώ ανάμεσά τους" (Ματθ.18:20). Κι αυτό απλά το βιώνεις. Κι είναι η λύση. Η μόνη λύση.