Όπως πολλοί άλλοι, έχω συνομιλήσει τα τελευταία χρόνια με
αρκετούς ανθρώπους που σκέφτονται την μετανάστευση στο εξωτερικό ή/και την
έχουν πραγματοποιήσει. Πολλοί βασανίζονται από το δίλημμα. Να φύγω ή να
περιμένω; Η δική μου γνώμη σε αυτό είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Η απόφαση είναι
καθαρά προσωπική, είναι πρωτίστως πνευματική επιλογή. Μια φίλη, μετανάστευσε, έγκυος, σε μια άλλη χώρα και αυτό, προ
κρίσης και χωρίς να έχει έντονο βιοποριστικό πρόβλημα. Όμως, έτσι της έλεγε το
ένστικτό της (σε αντίθεση με όλη την οικογένειά της) : «Είναι να φύγω, το ξέρω,
το παιδί θέλει να γεννηθεί εκεί». Παρά τις αντιρρήσεις της ‘λογικής’, ακολούθησε
αυτό που ένιωθε ότι ήταν σωστό για εκείνην και εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ότι της
βγήκε σε πολύ καλό, πολύ καλύτερα αν είχε μείνει εδώ.
Ίσως η ψυχή λοιπόν δίνει μια ώθηση, μια κατεύθυνση, σε συνεργασίας με τον Θεό νιώθουμε, ότι είναι το σωστό. Το λεπτό ζήτημα είναι να μπορούμε να διακρίνουμε το
σχέδιο του Θεού από του σχέδιο του μικρού μας ‘εγώ’, που είναι ακριβώς το
αντίθετο. Αυτά τα δύο, έρχονται διαρκώς
σε σύγκρουση, καθημερινά ακόμη για τις πιο μικρές αποφάσεις στη ζωή. Το
ζητούμενο είναι να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη φωνή του Θεού, που μας μιλά προς την κσλύτερη κατεύθυνση, από τη φωνή του εγωισμού, του
φόβου, του ελέγχου και της υπεροψίας που μας μιλά προς την κατώτερη κατεύθυνση.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι τόσο αν θα μείνουμε ή αν θα
φύγουμε, αλλά αν το κίνητρό μας είναι ανώτερο ή κατώτερο. Αν κάποιος
μείνει και λέει ότι μένει για να βοηθήσει τους άλλους, αλλά ο πραγματικός λόγος
είναι ότι φοβάται την αλλαγή, η αφετηρία είναι κατώτερος εαυτός. Σε αυτήν την
περίπτωση, θα νιώθει όλο και μεγαλύτερη δυσφορία με την
παραμονή του, μέχρι κάποια στιγμή να έρθουν τα πράγματα έτσι, ώστε να αναγκαστεί
να κάνει το βήμα που αποφεύγει. Ο εξαναγκασμός μπορεί να φανεί σαν αρνητικός, στην
πραγματικότητα όμως θα το νιώσει σαν λύτρωση. Χαρακτηριστικά, μια φίλη πριν
αρκετά χρόνια, αμφιταλαντευόταν αν θα έπρεπε να γυρίσει στην Ελλάδα ή να μείνει
στην Αγγλία. Παρότι είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της στην Αγγλία, δεν είχε ακόμη
διακρίνει την αλλαγή κι εξιδανικεύοντας την χώρα αυτή, επέμενε σε κάτι που δεν της
ήταν πια κατάλληλο. Μέχρι που αρρώστησε. Η ασθένεια ήταν απρόσμενη, ήταν όμως το
κλικ, η ώθηση για να γυρίσει πίσω κι έκτοτε η ζωή της στην Ελλάδα πήρε το δρόμο
της, όπως έπρεπε να πάρει. Αν κάποιος όμως
μείνει στην Ελλάδα, γιατί πραγματικά
πιστεύει ότι αυτός είναι ο σκοπός του, να μείνει στη χώρα του, με τους δικούς
του και να βοηθήσει ή να βιώσει όσα υπάρχουν κι όσα έρχονται, τότε θα νιώθει
γαλήνη με την απόφαση αυτή, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, γιατί η απόφαση
είναι εναρμονισμένη με κάποιον ανώτερο σκοπό.
Από την άλλη μεριά, αν κάποιος φύγει και ο λόγος είναι καθαρά
εγωιστικός (‘να κερδίζω περισσότερα λεφτά και δεν με νοιάζει για την Ελλάδα’) ή
απλά από φόβο για τις δυσκολίες στην Ελλάδα, τότε το κίνητρο προέρχεται από τον
κατώτερο εαυτό. Τότε ίσως βρει ότι εκεί που θα πάει, θα αντιμετωπίσει ξανά τις ίδιες
δυσκολίες , το ίδιο μάθημα μπροστά του. Αν όμως φύγει, γιατί νιώθει ότι προς τα εκεί είναι η επόμενη φάση της
ζωής του, τότε θα νιώθει πλήρης και δυνατός με αυτήν την απόφαση, παρά τους όποιους
ανθρώπινους φόβους και μάλιστα έτσι θα μπορέσει να βοηθήσει πολύ περισσότερο τη
χώρα του, δεν έχει σημασία αν είναι μακριά.
Όπως μου
έλεγε πρόσφατα μια τρίτη φίλη «ζητώ καθοδήγηση και περιμένω σημάδια αν πρέπει
να φύγω για Αυστραλία ή όχι». Όταν μας κάνει
νεύμα ο Θεός, θα το καταλάβουμε. Αν αποδεχτούμε τις προκλήσεις και με τη βοήθεια του Θεού προχωρήσουμε βήμα
βήμα, τα μαθήματα θα είναι εύκολα και θα νιώθουμε ότι προχωρούμε στη ζωή, ότι
έχουμε ‘ξεκολλήσει’. Αν αντισταθούμε, τα μαθήματα γίνονται πιο δύσκολα,
νιώθουμε μεγαλύτερη δυσφορία. Η μακροχρόνια ανεργία είναι τεράστια δοκιμασία για όσους
πλήττονται από αυτήν. Για κάποιους το μάθημα είναι να την ξεπεράσουν,
βρίσκοντας νόημα σε άλλες δραστηριότητες, ανακαλύπτοντας τον εαυτό τους και την
πνευματική τους ζωή, χωρίς να πέσουν σε αυτοκατηγορία και κατάθλιψη. Για
κάποιους άλλους όμως, οι άλλες δραστηριότητες δεν επαρκούν κι έρχεται κάποια
στιγμή που χρειάζονται δουλειά πάση θυσία, ακόμη και αν αυτό σημαίνει
μετανάστευση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι σημαντικό το άτομο να φύγει, για
να βρει μια δουλειά. Αλλιώς η πικρία εναντίον του συστήματος που του την
στέρησε, αρχίζει και στρέφεται εναντίον των ανθρώπων γύρω του, δηλητηριάζοντας τις σχέσεις
του, ή εναντίον του εαυτού του. Τότε το άτομο, πρέπει να φύγει. Να μην
παραλύσει στην παραίτηση του μακροχρόνια άνεργου, που πέφτει σε έναν φαύλο
κύκλο αυτοκατηγορίας-ακινητοποίησης-περισσότερης αυτοκατηγορίας κλπ.
Αν πάλι έρθει η στιγμή της απόφασης και το όλο εγχείρημα φαίνεται
υπερβολικό, τότε θα ζητήσουμε βοήθεια από το Θεό και θα μας καθησυχάσει και θα μας
δώσει καθοδήγηση βήμα-βήμα. Δεν μας δίνει δοκιμασίες στις οποίες δεν μπορούμε
να ανταπεξέλθουμε. Κι όταν η απόφαση είναι σωστή, θα νιώθουμε μια αόρατη δύναμη
να μας προστατεύει και να μας οδηγεί μέσα από την ομίχλη και το φόβο. Μπορούμε
να καθησυχάσουμε κι εμείς τον εαυτό μας, αρνούμενοι να ανατρέχουμε σε σενάρια ‘κι
αν αυτό’, ‘κι αν εκείνο’ κλπ. Μπορούμε να το δούμε σαν μια θετική περιπέτεια,
σαν μια περίοδο νέων εμπειριών, σαν ένα ταξίδι που επιλέγουμε. Θα έχουμε πάντα την
επιλογή να γυρίσουμε πίσω ή να μείνουμε και όταν έρθει ο καιρός θα πράξουμε
πάλι ανάλογα με αυτό που μας καλεί ως ανώτερος σκοπός. Οι ζωές όλων μας θα
αλλάξουν! Είτε μέσω μετανάστευσης, είτε με άλλο τρόπο, οι ζωές μας θα επανα-προσδιοριστούν
με σημείο αναφοράς την πνευματική μας υπόσταση και της σχέση μας με το Θεό. Αυτή
είναι η ουσία όλων των αλλαγών και η αναγνώριση, ο μόνος τρόπος να τις υπερβούμε
με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο. Οι ζωές μας πρέπει να αλλάξουν, γιατί πρέπει
να καθαρίσουν τα εμπόδια που μας χωρίζουν από το Θεό. Ο Θεός δεν θέλει να
υποφέρουμε και κάνει ό,τι μπορεί για να είναι η μετάβαση ομαλή για εμάς. Τον
ακούμε;
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/1/2013
