Τα ακόλουθα άρθρα έχουν γραφεί από την ψυχολόγο και συγγραφέα Πρεκατέ Βικτωρία, πολλά εκ των οποίων έχουν αποσταλεί στον τύπο (όπου είναι γνωστό, αναφέρεται η πηγή δημοσίευσης).Το υλικό εκφράζει τις προσωπικές απόψεις της συγγραφέως και δεν εκπροσωπεί κάποιο φορέα ή οργανισμό. Παρακαλείσθε αν αναδημοσιεύετε κάποιο άρθρο, να αναφέρετε ως πηγή αυτό το ιστολόγιο.

Βιβλία της Πρεκατέ Βικτωρίας

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
1)"Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ", Ιατρικές εκδόσεις ΒΗΤΑ,2008, τηλ.για παραγγελίες αντικαταβολή 210-6714371 2)"ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ:Πώς να ελευθερωθείτε από μια σχέση που σας πληγώνει και να ανακτήσετε την προσωπική σας δύναμη: Οδηγός αυτοβοήθειας για γυναίκες", ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΗΤΑ, 2011
3)"ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ .Ενίσχυση αυτοπεποίθησης, Εκπαίδευση αξιών και Προετοιμασία για την επαγγελματική ζωή" Εγχειρίδιο με βιωματικές ασκήσεις για γονείς και εκπαιδευτικούς. Από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, Α έκδοση 2012, Γ 'εκδοση 2022
4)"ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ ". Θεραπευτικός οδηγός για να ξαναβρούμε την ιδανική μητρική αγάπη μέσα μας. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ 2017
5) "ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ". Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, 2024
6)Μετάφραση/Επιμέλεια του 'Οδηγού Θεραπείας για τον Βιασμό' της Aphrodite Matsakis. Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007) 7)'Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης' (A' συγγραφέας) Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ (2007, Β έκδοση 2019)
Η εκπαιδευτικός και ψυχολόγος Πρεκατέ Βικτωρία έχει εκπαιδευτεί στην Αγγλία και ασχοληθεί με θέματα κακοποίησης παιδιών και γυναικών, σεμινάρια αυτοεκτίμησης, θεραπείας τραύματος, κατάθλιψης, αποχωρισμού-απώλειας, καθώς και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης για μαθητές με δυσκολίες. Σύντομα άρθρα στο facebook.com/victoria.prekate.9
Η εκπαίδευση στην πνευματική ζωή ως ανάγκη του παιδιού και ανθρώπινο δικαίωμά του. Στην Ελλάδα της συναισθηματικής αγριότητας, της διάβρωσης της συμπόνιας, της αλλοτρίωσης κάθε έννοιας ανθρωπιάς, της μετάλλαξης του ‘ενδιαφέροντος για τον άλλον’ σε κακεντρεχές κουτσομπολιό, της αντικατάστασης των αξιών από το lifetsyle, της υιοθέτησης αυτόματων αντανακλαστικών χλευασμού και υποτίμησης οποιασδήποτε μορφής ανθρώπινης αδυναμίας, έχουμε πολλά να επωφεληθούμε από την εκπαίδευση στην πνευματική ζωή της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου μας. Περισσότερα εδώ https://brightplanet.blogspot.com/2020/01/blog-post_25.htm

YOUTUBE κανάλι Victoria Prekate

Εκπαιδευτικά βίντεο, ομιλίες, συνεντεύξεις κλπ στο κανάλι youtube Victoria Prekate https://www.youtube.com/channel/UCPQUL5W0B32LIG15tfTS5BA Στο ιστολόγιο αυτό αναρτώνται άρθρα σε σχέση με την προστασία του παιδιού, την πρόληψη και θεραπεία της ενδο-οικογενειακής βίας, τις εφαρμογές της ψυχολογίας στην βελτίωση της καθημερινής ζωής, την σχέση ψυχολογίας και πνευματικής ζωής μέσα από την Ορθοδοξία, καθώς και προσωπικές απόψεις για τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας.
myows online copyright protection

Κίνητρα για μάθηση και δημιουργικότητα (2)


Μία από τις πιο συνηθισμένες διαμαρτυρίες γονέων κι εκπαιδευτικών, σχετικά με την χαμηλή απόδοση των παιδιών, είναι η εξής: « Είναι έξυπνος, αλλά δεν ενδιαφέρεται. Είναι τεμπέλης». Σύμφωνα με τον αμερικανό παιδοψυχίατρο Mel Levine, ειδικό σε θέματα σχολικής απόδοσης, δεν υπάρχουν «τεμπέλικα» παιδιά. Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη να εκφράσουν το δημιουργικό τους δυναμικό και να νιώσουν παραγωγικά και άξια. Αν τα παιδιά ήταν τεμπέλικα, τότε δεν θα έπαιζαν! Το παιχνίδι (το αυθεντικό παιδικό παιχνίδι μεταξύ πραγματικών παιδιών, όχι το βιντεοπαιχνίδι) απομυζεί τεράστιες ποσότητες σωματικής, ψυχικής και νοητικής ενέργειας. Τα παιδιά παίζουν ατελείωτες ώρες με κατασκευές, ή φανταστικά σενάρια, μέσα από τα οποία αναπαριστούν τον κόσμο, καλλιεργούν τη φαντασία, βρίσκουν λύσεις σε προβλήματα, αποδομούν και αναδομούν ιδέες (Bruner, 1976). Η έλλειψη του φόβου της κατάκρισης τα αφήνει ελεύθερα να δημιουργήσουν χωρίς κόπο. Η ακούραστη ενασχόληση του παιδιού με το παιχνίδι αποδεικνύει ότι η ‘τεμπελιά’ είναι παρεξηγημένη έννοια. Η δημιουργικότητα είναι βασική ανάγκη του ανθρώπου -όχι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη! Όταν λοιπόν ένα παιδί αποφεύγει να εκπληρώσει την δημιουργική ανάγκη του, τότε το εμπόδιο βρίσκεται αλλού- όχι στην αδιαφορία ή οκνηρία.  Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα απιδιά να απελευθερώσουν το δημιουργικό δυναμικό τους, αναπτύσσοντας τις κατάλληλες δεξιότητες εργασίας; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να γίνουν ο καλύτερος εαυτός τους (όχι σαν κάποιον άλλον!), ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου η εκπαίδευση φαίνεται να απαξιώνεται στα μάτια των παιδιών, λόγω της αδυναμίας να εξασφαλίσει επαγγελματική αποκατάσταση;

Οι τρόποι εργασίας, μάθησης, έκφρασης της δημιουργικότητας  μαθαίνονται από την νηπιακή ακόμη ηλικία. Από την πρώτη σχολική ηλικία καλλιεργούνται επίσης η αυτογνωσία (γνώση των δυνάμεων, των αδυναμιών, των ενδιαφερόντων μου), η αυτό-διαχείριση (μεταφράζω τα όνειρά μου σε στόχους και δεσμεύομαι να τα πραγματοποιήσω) και η αυτό-οργάνωση (έχω τη ατζέντα μου και μαθαίνω να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου και όλες τις υποχρεώσεις μου). Αυτές είναι δεξιότητες ζωής, πολύ σημαντικότερες από την ακαδημαϊκή γνώση, απαραίτητες σε οποιαδήποτε επαγγελματική εξέλιξη. Δυστυχώς, πολλές φορές η αρνητική σχολική εμπειρία παραλύει τα παιδιά, αντί να τα βοηθήσει. Εκτός από το εξωτερικό απολυτήριο (με το βαθμό-σφραγίδα), τα παιδιά αποφοιτούν με ένα εσωτερικό απολυτήριο, που πολύ συχνά αναγράφει: «Είμαι ή τεμπέλης ή χαζός»( ή και τα δύο!). Ενώ το εξωτερικό απολυτήριο θα ξεχαστεί σε κάποιο συρτάρι, το εσωτερικό θα παραμείνει στο υποσυνείδητο του παιδιού, υπονομεύοντας την πορεία του παιδιού σε όλη του τη ζωή (αν συνειδητά δεν το αλλάξει). Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών με αρνητικά εσωτερικά απολυτήρια εξελίσσεται σε ένα μεγάλο αριθμό ενηλίκων με εσωτερική παράλυση (προσωπική, δημιουργική, επαγγελματική), ο οποίος με τη σειρά του συνεισφέρει στην παράλυση μια ολόκληρης κοινωνίας και οικονομίας. Η ζημιά της χαμηλής αυτοεκτίμησης δύσκολα εκτιμάται.

Η ακινητοποιημένη δημιουργικότητα δημιουργεί αισθήματα μη ικανοποίησης, αναξιότητας και θλίψης. Δεν είναι τυχαίο που η απασχολησιοθεραπεία αποτελεί βασικό πυλώνα θεραπείας για εθισμούς, κατάθλιψη και γηριατρική ψυχιατρική. Αν είχαν τα παιδιά διδαχθεί από μικρά να εκτιμούν και να αποζητούν τη δημιουργική τους έκφραση, χωρίς κατάκριση, χωρίς την κατάρα της τελειότητας να τα καταδιώκει (‘αυτό που θα κάνω δεν θα είναι καλό, άρα δε δοκιμάζω’), θα είχαν έτοιμη τη δεξιότητας της έκφρασης της δημιουργικότητας να τους συμπαραστέκεται επαγγελματικά και ψυχικά σε όλη τους τη ζωή. Απεναντίας το σχολικό μας σύστημα, επιβραβεύει μόνο μια μονοδιάστατη, παρωπιδική και τυφλά υπάκουη ‘δημιουργικότητα’, η οποία εκτελεί εντολές, η οποία δέχεται μόνο μία απάντηση ως σωστή, η οποία αφήνει την πλειοψηφία των παιδιών να νιώθουν μειονεκτικά ως προς τις ικανότητές τους και τη γενικότερη αξία τους. Ακόμη κι αν ξεκινήσουν με αγάπη για τη μάθηση, πολλά παιδιά εγκαταλείπουν την προσπάθεια στην πορεία, τραυματισμένα από τις προσβολές εκπαιδευτικών και γονιών, ταπεινωμένα από τη γελιοποίηση να είναι όρθια στον πίνακα μπροστά στην τάξη και να μην ξέρουν τι να πουν. Το σχολείο τα τιμωρεί γιατί δεν αποστηθίζουν πληροφορίες που δεν θα τους χρειαστούν ποτέ. Ζημιώνονται ακόμη περισσότερο, όταν μαζί με την άχρηστη μάθηση, εγκαταλείπουν ακόμη και τα δικά τους ταλέντα και ενδιαφέροντα, πεπεισμένα ότι ‘εγώ δεν είμαι καλός για τίποτα’. Πολλές φορές μεγαλώνουν με την απερίγραπτη αγωνία ‘μη μείνουν στην ίδια τάξη’, ένα μέτρο παντελώς άχρηστο και καταστρεπτικό για όποια αυτοεκτίμηση έχει μείνει στο παιδί (αμέτρητοι ενήλικες συνεχίζουν να βλέπουν εφιάλτες μέχρι τα βαθιά γεράματα, ότι έμειναν στην ίδια τάξη). Πόσοι ενήλικες αλήθεια θα άντεχαν παραπάνω από τρεις επισημάνσεις λαθών σε ένα ημερήσιο σεμινάριο ως εκπαιδευόμενοι; Πρόσφατα βρέθηκα σε αυτή τη θέση ως εκπαιδευόμενη και, παρά την ηλικία, εμπειρία και αυτοπεποίθηση, στην τρίτη επισήμανση λοξοκοίταξα τον εκπαιδευτή, θέλοντας να του πω ‘αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα σου μείνουν και πολλοί εκπαιδευόμενοι-έχει αρχίσει να μην είναι τόσο ευχάριστο’. Ας σκεφτούμε όμως ότι τα παιδιά υποχρεούνται να αντιμετωπίσουν μια τέτοια κατάσταση (με πολύ χειρότερα σχόλια), πολλές φορές κάθε μέρα για χρόνια! Πώς να μη βγει το ‘εγώ’ τους διαλυμένο από την κριτική; Πώς περιμένουμε μετά αυτά τα παιδιά να στήσουν επαγγελματική καριέρα, να θεμελιώσουν μια ολόκληρη οικονομία; Θα εισπράξουμε ακριβώς αυτό το οποίο σπείραμε. Και δεν θα φταίει μόνο το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών, αλλά πολύ περισσότερο το άρρητο, το κρυφό πρόγραμμα σπουδών, δηλαδή η ψυχολογική προσέγγιση προς τη μάθηση και τις δεξιότητες εργασίας και δημιουργικότητας.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά που αρνούνται να προσπαθήσουν;

1)            Τα παιδιά θέλουν να αποδώσουν, θέλουν να πετύχουν, θέλουν να δοκιμάσουν (η εξερεύνηση και η περιέργεια ανήκουν εξάλλου στη φύση της παιδικής ηλικίας), αλλά φοβούνται μια ακόμη ματαίωση, μια ακόμη αποτυχία. Είναι σημαντικό να τα ενθαρρύνουμε με έπαινο, ακόμη και στην παραμικρή προσπάθεια και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κάνουν μικρά βήματα (baby steps), στα οποία μπορούν να πετύχουν. “Set them up for success” είναι η συνταγή και δημιουργεί θαύματα στην κινητοποίηση του παιδιού.

2)            Τα παιδιά ίσως έχουν αρνητικούς συνειρμούς, λόγω δυσάρεστων εμπειριών με κάποιο συγκεκριμένο μάθημα ή εκπαιδευτικό. Φροντίζουμε να δώσουμε μια νέα ευχάριστη προσέγγιση στο μάθημα, κάνοντάς το ενδιαφέρον με παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, από εγκυκλοπαίδειες, Διαδίκτυο κλπ. Απομυθοποιούμε το αλάνθαστο των εκπαιδευτικών στα μάτια του παιδιού (δεν απαξιώνουμε, αλλά απομυθοποιούμε). Οι εκπαιδευτικοί είναι και αυτοί άνθρωποι, με τις ανθρώπινες αδυναμίες και ανασφάλειές τους και μπορεί ενδεχομένως κάποια στιγμή να τα αδίκησαν. Διδάσκουμε στο παιδί ότι, παρόλο που η κριτική στις πράξεις (με επιχειρήματα κι εξηγήσεις) μπορεί να είναι χρήσιμη, κανείς δεν έχει δικαίωμα να μειώνει τη αξία του ως άτομα (π.χ. με αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε δεύτερο ενικό).

3)            Παιδιά με αναβλητικότητα και αποφυγή (αρνητικά μοτίβα συμπεριφοράς, που λειτουργούν ως άμυνα, αλλά δυστυχώς ερμηνεύονται ως «τεμπελιά») συχνά έχουν πολύ χαμηλή αυτό-εκτίμηση, με ενδόμυχες πεποιθήσεις, όπως: «Είμαι άχρηστος, δεν μου κάνω τίποτα καλό, δεν πρόκειται να τα καταφέρω, οι άλλοι είναι καλύτεροι από εμένα». Επαινούμε κι ενθαρρύνουμε το παιδί, όσο μπορούμε, αλλάζοντας τις πεποιθήσεις του σε θετικές: «Μπορώ. Αξίζω. Είμαι ικανός. Έχω το δικό μου μοναδικό συνδυασμό από ταλέντα κι ικανότητες». Πάντα επαινούμε την προσπάθεια, όσο μικρή και αν φαίνεται. Ο έπαινος, μαζί με την ευχαρίστηση του δημιουργικού αποτελέσματος,  είναι το καύσιμο που συντηρεί την προσπάθεια.

4)            Είναι σημαντικό να βοηθήσουμε το παιδί να συνηθίσει στον θετικό κύκλο της επιτυχίας («πιστεύω στον εαυτό μου-δοκιμάζω- επαινώ την προσπάθειά μου- ξαναδοκιμάζω –πετυχαίνω –έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση») και να απομακρυνθεί από τον φαύλο κύκλο της αποτυχίας («απέτυχα- είμαι ανίκανος –αποφεύγω, δεν δοκιμάζω-περισσότερη αποτυχία- ακόμη χαμηλότερη αυτοπεποίθηση»). Διδάσκουμε στο παιδί να ενισχύει τον εαυτό του πάντα, να επαινεί και να ενθαρρύνει τον εαυτό του σε κάθε βήμα. Η αυτό-υποστήριξη είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο, που θα χρησιμεύσει στο παιδί σε όλη του τη ζωή, ακόμη κι όταν δεν είμαστε εμείς κοντά του. Θα το κρατήσει σταθερό στα πισωγυρίσματα της ζωής, τα οποία είναι αναπόφευκτα.

5) Ενθαρρύνουμε στα παιδιά την περιέργεια και τον αυθορμητισμό. Όταν ‘σκαλώνει’, δίνουμε μια μικρή βοήθεια-συμβουλή για να προχωρήσει, χωρίς να καταπνίγουμε τη δική του δημιουργικότητα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Είναι σημαντικό να μάθει να κάνει πράγματα μόνο του και να στηρίζεται στα πόδια του.  Ο υπερ-προστατευτισμός δίνει στο παιδί το έμμεσο μήνυμα ότι δεν το εμπιστευόμαστε. Επίσης, η αγάπη μας για το παιδί θα πρέπει να είναι άνευ όρων, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του. Όταν του λέμε ‘αν δεν διαβάσεις, δεν θα σε αγαπάω’, το προκαταβάλλουμε υποσυνείδητα να αποτύχει. Αποτυγχάνοντας, θα τιμωρήσει εμάς, αλλά θα τιμωρήσει και τον εαυτό του.

Τέλος, εμείς οι ενήλικες, γονείς και εκπαιδευτικοί, είμαστε το ζωντανό παράδειγμα. Θα προβάλλουμε στα παιδιά τις δικές μας ανασφάλειες. Για αυτό είναι σημαντικό να εργαζόμαστε συστηματική για τη δική μας αυτοβελτίωση και προσωπική ανάπτυξη. Όταν έχουμε αυτοπεποίθηση, όταν δεν βαριόμαστε, αλλά αγαπούμε την εργασία μας, δείχνουμε επιμονή και αυτό-υποστήριξη στις δυσκολίες, τα παιδιά παραδειγματίζονται και μαθαίνουν να αγαπούν την προσπάθεια, κάνοντας πάντα το καλύτερο που μπορούν. Κι αυτό είναι αρκετά καλό.

Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 9/9/2013
Δημοσιεύτηκε στο www.iatronet.gr
 

Αναρτήσεις 2013
Η μιντιακή επίθεση στην αθωότητα
Η δύναμη της θετικής σκέψης και η δύναμη του θετικού λόγου
Σκέψεις σχετικά με τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό
Κίνητρα μαθητών για μάθηση και δημιουργικότητα(2)
Κακοποίηση ζώων από παιδιά: αγνωστη,διαδεδομένη συνήθεια
Διαθεματικό μάθημα στην πολική αρκούδα
Σιωπηρή εκπαίδευση των παιδιών στη βία: μια βραδυφλεγής βόμβα;
Η επιλογή της ομορφιάς ή της ασχήμιας στην καθημερινή ζωή
Το σχολείο ως καταφύγιο: Ο ρόλος του σχολείου στην προάσπιση της ψυχικής υγείας των παιδιών
Παρεξηγημένη (κι επικίνδυνη) μεταφυσική

Κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικούς
Συναισθηματική
υπερφαγία: Όταν το ψυγείο από ‘φίλος’, γίνεται ‘εχθρός’

Αγωγή διαφυλικών σχέσεων στους εφήβους
Παρεξηγημένη υπερηφάνεια και υπεροψία
Οι τρεις μηχανισμοί επιβίωσης και το διαλυτικό του φόβου
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Β'
Αξίες (των εφήβων;) την εποχή της κρίσης, Α'
Συνεξάρτηση
Η Οιδιπόδεια πληγή
Το ανθρώπινο δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώσει χωρίς να μισεί
Το δίλημμα της μετανάστευσης
Καλή χρονιά με χαρά, ζωή και επίγνωση

Οκτώβρης 2012,Εκπαίδευση Ειρήνης-Δάσκαλοι Χωρίς Σύνορα,Απελευθέρωση από το καλούπι, Σεπτέμβριος 2012,Γαύδος, αρκούδες και Σομαλία, Αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού,Μιντιακή αισθητική και απλότητα, Αύγουστος 2012,Ζηλοφθονία:Εθνικό πάθος;,Ελευθερία επιλογής,Προβολή κι ενοχή(Η βροχή της λύπης),Ψυχολογική στάση απέναντι στην ηγεσία,Η μιντιακή τρομολαγνεία και πώς να προστατευτούμε , Ιούνιος 2012,Η αποξένωση στην ελληνική οικογένεια εν μέσω κρίσης, Μάιος 2012,Εθισμός στο χρήμα,Πώς να βοηθήσουμε τους άστεγους,Η βροχή του φόβου,Υστερόγραφο στην αναλογία της κακοποιημένης γυναίκας,Εθνική εξάρτηση,Ποινικοποίηση της φτώχειας, ποινικοποίηση της ασθένειας Απρίλιος 2012,Η μικροβιοφοβία ως παράγοντας διακρίσεων, Ένα συγκινητικό συμβάν και ο ρατσισμός, Ο πολύ ύπουλος ρατσισμός Νο 2, Μετανάστες και ο πολύ ύπουλος ρατσισμός, Αναβλητικότητα:Τι είναι;Πώς αντιμετωπίζεται;, Μάρτιος 2012
Το μήνυμα της 25ης Μαρτίου 2012, Χρήση των λέξεων σε δύσκολους καιρούς,,Φεβρουάριος 2012,Να θυμηθούμε..., Απεξάρτηση από τον υλισμό, Δουλοπρέπεια και αξιοπρέπεια, Η αυτοεκτίμηση σε σχέσεις που πληγώνουν, Ιανουάριος 2012
Ζητιανιά, ελεημοσύνη κι υπευθυνότητα..., Η παραμέληση του εαυτού στους ενήλικες: Αίτια, μορ..., Αλήθεια νοσταλγούμε το παρελθόν; , 2012: Ελπίδα,αντί για παραίτηση

2011
(Δεκέμβριος 2011): Χριστούγεννα και αντίσταση στην αλλαγή, Κρίση (Μέρος 13ο):Πίστη (και αφθονία) ή τσιγκουνιά (και φτώχεια);, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 12ο): Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα παιδιά Ψυχολογικό αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης στα πα..., ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ:H ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΩΖΕΙ!!, Πίστη, φόβος και δοτικότητα, Η ορειβασία και οι άστεγοι (Νοέμβριος 2011): Οκτάποδο (Χταπόδι): Το πιο ευφυές ασπόνδυλο, Διαμαρτυρία για τα άθλια θεάματα της τηλεόρασης, Ασκήσεις ενίσχυσης αυτο-εκτίμησης, Κρίση (Mέρος 11ο):Αυτο-εκτίμηση ως έθνος (B'), Φυλλάδιο: Ψυχολογική αντιμεπτώπιση της ανεργίας, Κρίση (Μέρος 10ο): Συμμετοχική δημοκρατία, αυτοεκτ... (Οκτώβριος 2011): Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας Μέρος 2ο, Κρίση (Μέρος 9ο): ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΩΣ ΕΘΝΟΣ Α , Τι έχουμε κάνει στη γη;, Κρίση (μέρος 8ο): ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Προετοιμασία του παιδιού για την επαγγελματική ζωή...(Σεπτέμβριος 2011): Κρίση (Μέρος 7ο): Δεν μας αξίζει αυτό, ΚΡΙΣΗ (Μέρος 6ο): Γαλήνη ή πανικός, Τι μας ενώνει (Αύγουστος 2011): Κρίση (Μέρος 5ο): Αφθονία ή φόβος της έλλειψης, Ταραχές νέων και παραμέληση (Ιούλιος 2011): Κρίση (Μέρος 4ο):Κοινωνική συνείδηση ή Διαφθορά , Κρίση (Μέρος 3ο) Ηγεσία: Λειτούργημα ή Εξουσία , Κρίση (Μέρος 2ο): Ψυχραιμία ή μίσος (Ιούνιος 2011): Διάκριση στην επιλογή θεραπευτή (Απρίλιος 2011): ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, Τα διδάγματα της Φουκουσίμα (Μάρτιος 2011): Προσκόληση στα βρέφη κι αίσθηση του εαυτού, Παιδόφιλοι και θεραπεία

(Φεβρουάριος 2011): Η έξοδος από την κακοποιητική συντροφική σχέση, (Ιανουάριος 2011): Σεβασμός στα ζώα

2010 (16)

(Νοέμβριος 2010) Αυτοδιαχείριση και κρίση: πόσο προετοιμασμένοι είμ..., Πνευματική διάσταση της μετανάστευσης, The Earth is our home, Η Γη είναι το σπίτι μας (Αύγουστος 2010) Ανθρώπινες σχέσεις ή δημόσιες σχέσεις?, Το απαράδεκτο "τραγούδι" της "μπεμπε-λιλή" Ιούλιος, Διακοπές κι αποστεωμένα ζώα, Κοινωνικός ρόλος των σούπερ-μάρκετ; (Ιούνιος 2010) Ψυχολογική αντιμετώπιση της ανεργίας, Όταν κατακρίνουμε και δαχτυλοδείχνουμε…, Κακοποίηση παιδιών σε ιδρύματα φιλοξενίας, Ένα πρόβλημα με τις Πανελλήνιες (Απρίλιος 2010) Οικονομική κρίση στην Ελλάδα, Η κατανάλωση κρεάτος στον πλανήτη των 7δις (Ιανουάριος 2010) Τα μαθήματα της ντουλάπας, Καλή χρονιά με εθελοντισμό

2009 (16)

(Δεκέμβριος 2009) H Πολική αρκούδα: ένα αξιοθαύμαστο ζώο, Σύγχρονος ελληνικός σεξισμός και νέα κορίτσια, BURN OUT: Πώς να αποφύγετε την επαγγελματική εξουθ..., Θάνατος για χόμπι (Νοέμβριος 2009) Η φροντίδα μικρών παιδιών με ειδικές ανάγκες, Έφηβοι σε συμμορίες (Αύγουστος 2009) Οι φύλακες των φαναριών, Δυσθυμία-η «καθημερινή» κατάθλιψη, Πένθος: Η ψευδαίσθηση του χρόνου (Ιούνιος 2009) Τηλεοπτική εξαθλίωση, Οικονομική κρίση, Πρωινή προσευχή, Κακοποίηση παιδιών με ειδικές ανάγκες, Σεξουαλικός Εθισμός


Προτεινόμενες οργανώσεις

http://www.heartsandhandsforafrica.com/ (Children in need in Zambia and S.Africa)



http://www.who-will.org/ (Children in need in Cambodia)



http://www.steppingstonesnigeria.org/ (Βοηθά παιδιά στη Νιγηρία που έχουν κακοποιηθεί)



http://www.diakonia.gr/ Εξαιρετική οργάνωση εθελοντικής παροχής βοήθειας προς παιδιά σε νοσοκομεία και άλλους ευάλωτους πληθυσμούς (Αθήνα).