Μετά μία πρόσφατη επίσκεψη σε ιστορικό τόπο και μαθαίνοντας
κάποια στοιχεία για το παρελθόν μας, πραγματικά θαύμασα την προτεραιότητα που
έδιναν οι πρόγονοί μας στην άμυνα, ακεραιότητα κι ελευθερία της πατρίδας μας. Η
άμυνα ήταν υπόθεση τιμής και θα πέθαιναν
ευχαρίστως για να προστατεύσουν την ιερή αυτή πανάρχαια γη. Δεν ήταν μόνο θέμα έθνους ή θέμα
επιβίωσης. Είχα την αίσθηση ότι ήταν και θέμα πνευματικό. Η γη αυτή ήταν και
είναι η γη του φωτός, εκεί που λάτρεψαν και τίμησαν τους θεούς του φωτός -στη
μορφή που τους αναγνώριζαν τότε. Η πνευματικότητα και το φως ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα
με κάθε σπιθαμή αυτής της χώρας κι εξακολουθεί να είναι. Δεν είναι τυχαίο που
έχουν βρεθεί τόσες θαυματουργές εικόνες σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στην
ελληνική γη, μετά από οράματα. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί τόποι στη Γη, που
να έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα
θαυμαστών σημείων. Η γη της Ελλάδας εξακολουθεί να είναι ιερή, όπως ήταν πάντα,
εξακολουθεί να είναι ο φορέας του φωτός,
το υλικό σώμα για τις δυνάμεις του καλού. Άρα, η άμυνα της πατρίδας έχει
και πνευματική διάσταση, είναι και πνευματική άμυνα. Και σήμερα, η πατρίδα
απειλείται περισσότερο ίσως από ποτέ, γιατί απειλείται ύπουλα και γιατί οι
φύλακές της (δηλαδή εμείς), είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις δικές μας ζωές
και τη δική μας βόλεψη. Απειλείται από μηχανισμούς, παγκόσμιους, που δεν έχουν
ούτε ιερό ούτε όσιο, παρά μόνο το χρήμα των λίγων, το οποίο εμείς έχουμε
επιτρέψει να υπηρετήσουν οι εξουσίες μας.
Μέσα στην εμμονή των τελευταίων εβδομάδων για τη ΧΑ, λίγοι
έχουν αντιληφθεί όσα στο μεταξύ υπογράφονται ή προετοιμάζονται. Ακούγοντας με
θλίψη για τη «ρήτρα
αποικίας» στην οποία οι δανειστές μας, υποχρέωσαν να υπογράψουμε (ώστε να
φαίνεται ότι εμείς ζητήσαμε να παραδώσουμε την κυριαρχία της χώρας για να
πάρουμε δανεικά), αναρωτήθηκα πόσοι από εμάς θα ήταν διατεθειμένοι σήμερα να
χάσουν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τη χώρα. Πόσοι αλήθεια. Εδώ δεν
φαινόμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό από τη βόλεψή μας. Εδώ
θεωρούμε βαθυστόχαστη τέχνη να λέμε «όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει», λες
και είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να μας ικανοποιεί όλα τα καπρίτσια, χωρίς ποτέ
να σκεφτόμαστε πόσο την πληγώνουμε εμείς. Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν οι
πρόγονοί μας αν μας έβλεπαν τώρα.
Γιατί έτσι; Και πάλι, το πρόβλημα είναι βαθύτατα πνευματικό.
Χάσαμε την επαφή με το Θεό και χάσαμε την επαφή με την ιερότητα, που εκφράζεται
μέσα από αυτόν τον τόπο. Όταν η Παναγιά και οι Άγιοι εμφάνιζαν εικόνες μέσα σε
σπήλαια, μέσα στη γη, μέσα στη θάλασσα, αν μη τι άλλο εκτιμούν αυτή τη γη,
αλλιώς δεν θα το έκαναν. Θα έβρισκαν άλλο τρόπο. Εκείνοι κάτι ξέρουν, αλλά
εμείς φαίνεται δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα και τη σημασία αυτών των
μηνυμάτων. Για εμάς η ελληνική γη είναι απλά οι ωραίες παραλίες για φραπέ και
μπανάκι. Χάσαμε την επαφή με την πνευματικότητα και το νόημα της ζωής μας εκφυλίστηκε
σε μια ατέρμονη αναζήτηση αισθητηριακής ευχαρίστησης. Μόνο που οι απολαύσεις
δεν μπορούν ποτέ να δώσουν νόημα στη ζωή. Μόνο η πνευματικότητα μπορεί, γιατί,
πριν από ανθρώπινα, είμαστε πρωτίστως πνευματικά όντα. Οι πρόγονοί μας λοιπόν
είχαν αυτήν την προτεραιότητα και από εκεί αντλούσαν δύναμη και νόημα για να
παλέψουν και να υπερασπιστούν. Και πράγματι, χάρη στη βοήθεια του Θεού,
κατάφερε μια μικρή σε μέγεθος χώρα, ένας ολιγοπληθής λαός, να επιβιώσει ανά τις χιλιετίες.
Τώρα τι γίνεται; Τώρα δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε
ότι θα δίναμε, όχι τη ζωή μας, αλλά ούτε και τα ψιλά στο πορτοφόλι μας, για να
ελευθερωθεί η χώρα. Και τι αλήθεια έχουμε να κερδίσουμε; Άντε να ζήσουμε μερικά
χρόνια παραπάνω, μέσα από τη διαδικασία ενός καταθλιπτικού γήρατος, στο τέλος
μια ζωής κενής από νόημα. Άντε και ζήσαμε μερικά χρόνια παραπάνω. Άντε και
ζήσαμε λίγες χαρές ακόμη με τα μικρά, δικά
μας παιδιά (άσχετα με το μέλλον που τους κληροδοτούμε). Άντε και απολαύσαμε
μερικό φαγητό/ διακοπές/ σεξ/ διασκέδαση/αναγνώριση λίγο ακόμη. Και λοιπόν; Όλα
αυτά θα είναι το τίποτα, αν δεν δώσουμε αξία σε αυτά που πραγματικά έχουν αξία.
Και η πνευματικότητα είναι η πρώτιστη αξία -και μέσα σε αυτήν και η ελληνική
γη, γιατί είναι πνευματική γη και γιατί έχουμε κληθεί να την υπερασπιστούμε.
Όχι, δεν είναι εθνικιστικός ο λόγος. Δεν μιλώ για ανωτερότητα απέναντι στους
άλλους, ούτε για κομπασμό. Αυτά δεν έχουν θέση στην πραγματική πνευματικότητα.
Πρέπει όμως να σταματήσουμε να ευτελίζουμε ή να εκμεταλλευόμαστε όσα είναι
ιερά. Να δώσουμε σεβασμό και αξία εκεί που πρέπει. Τι θα πει δίνουμε τον
Παρνασσό στο ΤΑΙΠΕΔ; Τι θα πει κάνουμε γεωτρήσεις στο Ιόνιο και Ν. Αιγαίο; Έχουμε
συναίσθηση τι πάμε να κάνουμε;*
Δεν υποστηρίζω βέβαια να πάρουμε το όπλα, γιούρια κι ό,τι να’
ναι. Συνήθως οι λεονταρισμοί, που προπαγανδίζουν τη βία, είναι είτε εκ του
πονηρού, ή φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ούτε ή άλλως, ο «πόλεμος» σήμερα
διεξάγεται σε διαφορετικό επίπεδο. Πάνω από όλα να αλλάξει η νοοτροπία μας, η
ιεράρχηση των αξιών μας, η συνειδητότητά μας. Πώς θα αποκτήσουμε την
αποφασιστικότητα και τη δέσμευση των προγόνων μας για την υπεράσπιση της γης;
Δεσμευόμαστε στο Θεό, που έχει ποτίσει με την παρουσία Του αυτή τη γη.
Γνωρίζουμε ότι αν χάσουμε τη γη αυτή, έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Θεού
θέλοντος, γεννηθήκαμε εδώ σε αυτή την κρίσιμη φάση της ιστορίας της χώρας μας.
Από αυτό και μόνο, η Ελλάδα έγινε μέρος της ψυχής μας και μας επιφορτίζει με τη
ευθύνη της υπεράσπισής της.** Να μιλήσουμε στους γύρω μας. Να σταματήσουμε να
συναλλασσόμαστε με ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, που μας δίνει πρόσκαιρα
ατομικά ανταλλάγματα, για να προδώσει το κοινό καλό και να κατά-ξεπουλήσει τη χώρα.
Να βρούμε άλλους ανθρώπους με αντίστοιχες αξίες. Να βάλουμε το εγώ μας κάτω,
γιατί η πατρίδα (και ο κίνδυνος που διατρέχει αυτή τη στιγμή) είναι πιο
σημαντικά από το εγώ μας. Να προσευχηθούμε για την Ελλάδα και να προσευχηθούμε,
ρωτώντας πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, ο καθένας από το χώρο του. Όπως σωστά λέει
ο
Δ. Καζάκης (που εξακολουθεί να είναι από τις πιο ειλικρινείς, πατριωτικές,
οξυδερκείς κι ενωτικές φωνές), οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς
φαίνονται αστείες, μπροστά στην απόλυτη ρευστοποίηση όλης της ακίνητης και κινητής
περιουσίας της χώρας. Αυτό πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, ώστε η αλλαγή να
γίνει πρώτα εσωτερικά –και δεν είναι λίγο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 9/10/2013
*Αλήθεια, έχουμε παρατηρήσει ότι τελευταία, ο Παρνασσός, όπως
και η Κρήτη «χορεύουν» από τους σεισμούς;
Δεν είναι τυχαία όλα αυτά. Η φύση επαναστατεί και διαμαρτύρεται για την προδοσία
που της ετοιμάζουν. Αν συνεχίσουμε έτσι, η επόμενη διαμαρτυρία της μπορεί να
μην είναι και τόσο ευγενική.
**Παρότι συμφωνώ σε πολλά από τα επιχειρήματα της
πρωτοβουλίας της El End
και του Α. Σώρρα, και πιστεύω στην καλοπροαίρετη, ειλικρινή και θαρραλέα κίνησή
τους για την απόσβεση του χρέους, δεν μπορώ να δεχθώ τις θεωρίες τους περί ανωτερότητας
ελληνικού DNA και δεν νομίζω ότι βοηθούν. Πολύ περισσότερο δε, ρατσιστικά
και αντισημιτικά σχόλια που ανήκουν σε άλλες εποχές. Η εθνική υπεροψία είναι
παγίδα, στην οποία καλό είναι να μην ξαναπέσουμε. Άλλο εθνική αυτοεκτίμηση,
άλλο εθνική υπεροψία. Δε χρειαζόμαστε διαπιστευτήρια ελληνικότητας του DNA μας. Και μόνο ότι
γεννηθήκαμε εδώ αρκεί! Έχουμε την ευθύνη. Και με τη βοήθεια του Θεού, έχουμε τη
δυνατότητα.
