Μετά μία πρόσφατη επίσκεψη σε ιστορικό τόπο και μαθαίνοντας
κάποια στοιχεία για το παρελθόν μας, πραγματικά θαύμασα την προτεραιότητα που
έδιναν οι πρόγονοί μας στην άμυνα, ακεραιότητα κι ελευθερία της πατρίδας μας. Η
άμυνα ήταν υπόθεση τιμής και θα πέθαιναν
ευχαρίστως για να προστατεύσουν την ιερή αυτή πανάρχαια γη. Δεν ήταν μόνο θέμα έθνους ή θέμα
επιβίωσης, αλλά, ίσως όχι συνειδητά, και θέμα πνευματικό. Η πνευματικότητα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα
με κάθε σπιθαμή αυτής της ευλογημένης χώρας κι εξακολουθεί να είναι. Δεν είναι τυχαίο που
έχουν βρεθεί τόσες θαυματουργές εικόνες σε συγκεκριμένα σημεία μέσα στην
ελληνική γη, μετά από οράματα. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί τόποι στη Γη, που
να έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα
θαυμαστών σημείων. Άρα, η άμυνα της πατρίδας είχε και πνευματική διάσταση, ίσως ήταν κάτι σαν πνευματική άμυνα απέναντι στις δυνάμεις του κακού. Και σήμερα, η πατρίδα
απειλείται περισσότερο ίσως από ποτέ, γιατί απειλείται ύπουλα και γιατί οι
φύλακές της (δηλαδή εμείς), είμαστε πολύ απασχολημένοι με τις δικές μας ζωές
και τη δική μας βόλεψη. Απειλείται από μηχανισμούς, παγκόσμιους, που δεν έχουν
ούτε ιερό ούτε όσιο, παρά μόνο το χρήμα των λίγων, το οποίο εμείς έχουμε
επιτρέψει. Δεν
φαινόμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε ούτε ένα χιλιοστό από τη βόλεψή μας. Εδώ
θεωρούμε βαθυστόχαστη τέχνη να λέμε «όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει», λες
και είναι υποχρεωμένη η Ελλάδα να μας ικανοποιεί όλα τα καπρίτσια, χωρίς ποτέ
να σκεφτόμαστε πόσο την πληγώνουμε εμείς. Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν οι
πρόγονοί μας αν μας έβλεπαν τώρα.
Όταν η Παναγιά και οι Άγιοι εμφάνιζαν εικόνες μέσα σε
σπήλαια, μέσα στη γη, μέσα στη θάλασσα, αν μη τι άλλο εκτιμούν αυτή τη γη,
αλλιώς δεν θα το έκαναν. Θα έβρισκαν άλλο τόπο. Εκείνοι κάτι ξέρουν, αλλά
εμείς φαίνεται δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη βαρύτητα και τη σημασία αυτών των
μηνυμάτων. Για εμάς η ελληνική γη είναι απλά οι ωραίες παραλίες για φραπέ και
μπανάκι. Χάσαμε την επαφή με τον Θεό και το νόημα της ζωής μας εκφυλίστηκε
σε μια ατέρμονη αναζήτηση για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Μόνο που οι απολαύσεις
δεν μπορούν ποτέ να δώσουν νόημα στη ζωή. Μόνο η πνευματικότητα μπορεί, γιατί,
πριν από ανθρώπινα, είμαστε πρωτίστως πνευματικά όντα. Οι πρόγονοί μας λοιπόν
είχαν ως προτεραιότητα να υπερασπιστούν το καλό και αγαθό, όπως το κατανοούσαν τότε. Από εκεί αντλούσαν δύναμη και νόημα για να
παλέψουν και πράγματι, χάρη στη βοήθεια του Θεού,
κατάφερε μια μικρή σε μέγεθος χώρα, ένας ολιγοπληθής λαός, να επιβιώσει ανά τις χιλιετίες.
Τώρα τι γίνεται; Τώρα δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε
ότι θα δίναμε, όχι τη ζωή μας, αλλά ούτε και τα ψιλά στο πορτοφόλι μας, για να
ελευθερωθεί η χώρα. Και τι αλήθεια έχουμε να κερδίσουμε; Άντε να ζήσουμε μερικά
χρόνια παραπάνω, μέσα από τη διαδικασία ενός καταθλιπτικού γήρατος, στο τέλος
μια ζωής κενής από νόημα. Άντε και ζήσαμε μερικά χρόνια παραπάνω. Άντε και
ζήσαμε λίγες χαρές ακόμη με τα μικρά, δικά
μας παιδιά (άσχετα με το μέλλον που τους κληροδοτούμε). Άντε και απολαύσαμε
μερικό φαγητό/ διακοπές/ σεξ/ διασκέδαση/αναγνώριση λίγο ακόμη. Και λοιπόν; Όλα
αυτά θα είναι το τίποτα, αν δεν δώσουμε αξία σε αυτά που πραγματικά έχουν αξία.
Δεν υποστηρίζω βέβαια την βία. Συνήθως οι λεονταρισμοί, που προπαγανδίζουν τη βία, είναι είτε εκ του
πονηρού, ή φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ούτε ή άλλως, ο «πόλεμος» σήμερα
διεξάγεται σε διαφορετικό επίπεδο. Πάνω από όλα να αλλάξει η νοοτροπία μας, η
ιεράρχηση των αξιών μας. Πώς θα αποκτήσουμε την
αποφασιστικότητα και τη δέσμευση των προγόνων μας για την υπεράσπιση εκείνων που έχουν αξία;
Δεσμευόμαστε στο Θεό, που έχει ποτίσει με το φως Του αυτή τη γη.
Γνωρίζουμε ότι αν χάσουμε τη γη αυτή, έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Θεού
θέλοντος, γεννηθήκαμε εδώ σε αυτή την κρίσιμη φάση της ιστορίας της χώρας μας.
Από αυτό και μόνο, η Ελλάδα έγινε μέρος της ψυχής μας και μας επιφορτίζει με τη
ευθύνη της υπεράσπισής της. Να μιλήσουμε στους γύρω μας. Να σταματήσουμε να
συναλλασσόμαστε με διεφθαρμένα άτομα εξουσίας αναζητώντας πρόσκαιρα
ατομικά ανταλλάγματα, από εκείνους που βάζουν την προσωπική τους φιλοδοξία πάνω από όλα.
Να βρούμε άλλους ανθρώπους με αντίστοιχες αξίες. Να βάλουμε το εγώ μας κάτω,
γιατί η πατρίδα είναι πιο
σημαντικά από το εγώ μας. Να προσευχηθούμε για την Ελλάδα και να προσευχηθούμε,
ρωτώντας πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, ο καθένας από το χώρο του. Όπως αναφέρει ο
Δ. Καζάκης, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς
φαίνονται αστείες, μπροστά στην απόλυτη ρευστοποίηση όλης της ακίνητης και κινητής
περιουσίας της χώρας. Αυτό πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε, ώστε η αλλαγή να
γίνει πρώτα εσωτερικά –και δεν είναι λίγο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 9/10/2013
Υ.Γ. Η εθνική υπεροψία είναι
παγίδα από την οποία καλό είναι να ξεφύγουμε. Άλλο εθνική αυτοεκτίμηση,
άλλο εθνική υπεροψία. Δε χρειαζόμαστε διαπιστευτήρια ελληνικότητας του DNA μας. Και μόνο ότι
γεννηθήκαμε είναι ευθύνη. Και με τη βοήθεια του Θεού, έχουμε τη
δυνατότητα.
