Με αφορμή κάποιο πρόσφατο περιστατικό, σκέφτηκα να ξαναγράψω
για το θέμα της αφθονίας (αγαθών, υλικών και μη υλικών) στη ζωή μας. Σε μια
εποχή, που το έθνος μας ταλανίζεται από φτώχεια και φόβο, νομίζω ότι χρειάζεται
να ξανασκεφτούμε και να εφαρμόσουμε τις πνευματικές αλήθειες σχετικά με την
αφθονία. Αν πραγματικά τις πιστέψουμε, τις υιοθετήσουμε και τις κάνουμε πράξη,
είναι αδύνατον να μην έχουν αποτέλεσμα. Με το ζωντανό παράδειγμά μας, θα βοηθήσουμε
και άλλους γύρω μας να βγουν από τη φυλακή της ανημποριάς και του φόβου. Το πρώτο
απαραίτητο συστατικό για να αλλάξει η δικτατορία της φτώχειας και της ληστείας
που μας έχουν επιβάλλει είναι να αλλάξει η νοοτροπία, η συνειδητότητά μας. Τα
πάντα ξεκινούν από το νου κι αν γίνει η αλλαγή στο εσωτερικό επίπεδο, θα
μπορέσει πολύ πιο εύκολα να γίνει και στο εξωτερικό.
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι πνευματικές αλήθειες; Πρώτον η
ευγνωμοσύνη στο Θεό για το παραμικρό
καλό στη ζωή μας. Μίλησα σε προηγούμενο άρθρο για το ‘Δόξα τω Θεώ’: να μη συνοδεύεται από φόβο, αλλά από πίστη κι
αισιοδοξία. Δεν μπορεί και να παραληφθεί. Πάντα πρέπει να το λέμε, όχι με άγχος
(φιου, τη γλύτωσα αυτή τη φορά), αλλά με ανακούφιση και γαλήνη, ως εκδήλωση της
σιγουριάς μας ότι έχουμε μόνιμη φροντίδα. Αν ο Θεός έχει επιτρέψει σε κάποιο
τομέα της ζωής μας τη στέρηση, υπάρχει λόγος. Είναι δοκιμασία κι όσο πιο πολλή
πίστη κι υπομονή έχουμε, τόσο γρηγορότερα θα περάσει. Βεβαίως, υπάρχουν και
στιγμές που η υπομονή εξαντλείται και θυμώνουμε με το Θεό. Είναι ανθρώπινο,
αλλά κι αυτό περνάει. Όσο πιο γρήγορα ξεπεράσουμε το θυμό μας κι επιστρέψουμε
στην πίστη, τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε. Η πίστη δε σημαίνει προσωπική ή
συλλογική αδράνεια. Το αντίθετο μάλιστα. Δίνει τη δύναμη και την αισιοδοξία για
ατομική και συλλογική κινητοποίηση. Η
αδράνεια εδραιώνεται όταν πιστεύω ότι «είμαι μόνος και δε γίνεται τίποτα».
Δεύτερο, να χρησιμοποιούμε τα υλικά αγαθά που ήδη έχουμε με
σωστό τρόπο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δηλαδή, να αποφεύγουμε τη σπατάλη και
όσα έχουμε να χρησιμοποιούνται για καλό και ανώτερο σκοπό. Να μην αγοράζουμε πράγματα
που δε χρειαζόμαστε, να μην πετούμε φαγητό, να μην κάνουμε την διαδρομή με ένα
δαπανηρό μέσο, όταν μπορούμε να την κάνουμε φθηνότερα. Όταν σπαταλούμε τα
λεφτά, είναι σαν να εκπέμπουμε το μήνυμα, ότι «αυτά τα λεφτά δε
σημαίνουν και πολλά πράγματα για μένα, άρα δε με νοιάζει και να τα χάσω». Τότε η ζωή σου λέει «Έτσι είσαι κύριε; Αφού
δεν σε νοιάζουν και τόσο, να μη σου ξαναστείλω». Εφόσον λοιπόν μας έστειλε ο
Θεός αυτά τα λεφτά, όποια κι αν είναι, έχουμε την ευθύνη να τα χρησιμοποιήσουμε
σωστά. Όσο πιο ευγενής είναι η χρήση, τόσο πιο εναρμονισμένη θα είναι με το σχέδιο του Θεού (παρά με το δικό μας), τόσο πιο πολλή ικανοποίηση θα νιώθουμε. Δε
σημαίνει ότι θα ζήσουμε σαν ασκητές, αλλά η υπερβολική εγωπάθεια, ο υλισμός και
ηδονισμός έχουν γαντζωθεί γερά στο έθνος μας. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα.
Θυμάται κανείς στα φοιτητικά μας χρόνια, που η Παρασκευάτικη και Σαββατιάτικη
έξοδος ήταν must που
τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια… Όταν οδηγώ Κυριακή στις 6.30 το πρωί στην
παραλιακή για να πάω στο πούλμαν του ορειβατικού και βλέπω τα μαγαζιά γεμάτα
νεολαία που «διασκεδάζει», με πιάνει θλίψη για αυτή τη νεολαία. Σήμερα θα
έπρεπε η νεολαία να είναι αλλού. Όχι στα ξενυχτάδικα των μπράβων, εκθειάζοντας
τοξικομανείς εγωπαθείς καλλιτέχνες, ακυρωμένη από υπερδόση αλκοόλ στο αίμα,
αποχαυνωμένη από σώματα που λικνίζονται στα τραπέζια και δεκάευρα που
εκσφενδονίζονται σε μορφή γαρυφάλλων. Πάνε αυτά. Ο ηδονισμός του τρίπτυχου «ακλοόλ-σεξ-ξενύχτι»,
που συστηματικά προωθήθηκε από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ για δεκαετίες, είναι που
ευνούχισε τη δική μας γενιά, η οποία κοιτά τώρα τις εξελίξεις αποσβολωμένη.
Αυτό λοιπόν είναι να αρνητικό παράδειγμα χρήσης χρημάτων. Δε χρειάζεται να
πλουτίσουν άλλο τα αστέρια της πίστας. Δε χρειάζονται να μολύνουμε το σώμα μας με
αλκοόλ και νικοτίνη. Δε χρειάζεται η δωδεκάποντη γόβα, που μάλιστα λίγο να σου
γυρίσει, παθαίνεις διάστρεμμα στον αστράγαλο.
Θα πρέπει να μετακινηθούμε μαζικά από τη θρησκεία του ηδονισμού.
Μιας και το
αναφέραμε, είναι π.χ. η ορειβασία ανώτερος τρόπος να ξοδεύει κανείς χρήματα;
Ναι, η υγιής φυσιολατρία είναι ένα παράδειγμα ανώτερου, πιο πνευματικού και εν
τέλει πιο χαρούμενου τρόπου να ζει κανείς. Γυμνάζεσαι. Γνωρίζεις την ελληνική
φύση, που γίνεται βίωμα, κάθε γωνιά της και κάθε πέτρα. Μαθαίνεις. Για την
ιστορία του τόπου μας, για τη χλωρίδα και την πανίδα και για την επιβίωση.
Αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο, και μαθαίνεις την αλληλεγγύη. Δένεσαι με τον τόπο σου, με ένα τρόπο που
είναι αδύνατον να γίνει μέσα από τα βιβλία. Φορτώνεις μπαταρίες, θεραπεύεσαι
ψυχικά, αναζωογονείσαι από τη φύση και έχεις το κουράγιο για μια ακόμη
εβδομάδα. Κι όλα αυτά με 15 ευρώ (7 για άνεργους).Τα αξίζει τα λεφτά και κάθε
φορά που πηγαίνω είμαι ευγνώμων για τις αμέτρητες ευλογίες. Ζούμε σε έναν ευλογημένο
τόπο, αλλά αντί να πλημμυρίσουμε από ευχαριστίες και να τον χαρούμε, αφήνοντας
το πιο ελαφρύ αποτύπωμα στην μαγική αυτή χώρα, εμείς θελήσαμε να την
καταβροχθίσουμε. Ασελγήσαμε πάνω της. Πραγματικά, όταν ταξιδεύω με τους ορειβατικούς
και βλέπω την άπληστη, κατάφωρα παράνομη και ακαλαίσθητη οικοδόμηση παντού,
πραγματικά πιστεύω ότι, από αυτήν την άποψη, η κρίση έκανε καλό στη χώρα.
Αλλιώς δεν θα είχε μείνει ραχούλα για ραχούλα, θα είχαν καταστραφεί όλα. Δεν
είχαμε όριο στην απληστία. Ακόμη και δέκα σπίτια να μπορούσε να έχει ο καθένας,
θα τα έκανε. Ακόμη και στην κορυφή του Ολύμπου να μπορούσαν να χτίσουν πολλοί καρα-Έλληνες
εξοχικό με πισίνα, θα το έκαναν. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, κορφή του Ολύμπου
είναι, μνημείο της φύσης, ιερό των αρχαίων, ο θρόνος του Ζευ, μπορεί να σου
πέσει κανένας κεραυνός στο κεφάλι… Όχι, τίποτα. Αν μπορούσε να λαδώσει αρκετά,
ώστε να χτίσει αυθαίρετο στην κορφή του Ολύμπου, θα το έκανε. Και μάλιστα
υπερυψωμένο για να έχει ακόμη πιο πολλή θέα. Δυστυχώς από αυτή τη βάρβαρη, εγωκεντρική
μεγαλομανία, δεν έχει ακόμη απαλλαγεί μεγάλο μέρος του λαού μας. Θέλει να ανέβει στην κορφή του Ολύμπου, να
κάνει τον πιο εντυπωσιακό γάμο, να έχει τα πιο πολλά πτυχία. Ακόμη και αν όλα
αυτά γίνουν με τα πιο αθέμιτα μέσα. Για αυτό είναι εγκλωβισμένοι στη στέρηση,
έστω κι αν φαίνονται εξωτερικά πλούσιοι. Ναι, είμαστε σε ευλογημένο τόπο, ας πάρουμε
από αυτόν τον τόπο, ΜΕ ΜΕΤΡΟ και με ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Κι ας προστατέψουμε σε αυτόν
τον τόπο, τώρα που μας έχει ανάγκη. Αλλιώς, θα μας τον πάρουν.
Τρίτος και βασικότατος κανόνας αφθονίας είναι να δίνεις στους
άλλους. Όλα όσα έχουμε είναι δανεικά από το Θεό. Αν λοιπόν σε αυτή τη ζωή, για
αυτό το διάστημα, έχουμε την τύχη να έχουμε παραπάνω, ας δώσουμε και λίγο στον
άλλον, που λόγω συνθηκών, δεν είναι τόσο προνομιούχος. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τίποτα, έστω 50 λεπτά
το μήνα, αρκεί να τα δώσουμε με την καρδιά μας και με καλή ευχή για εκείνον που
τα δέχεται. Τέλος, οτιδήποτε αποκτούμε
πρέπει να γίνεται με ακεραιότητα. Μόνον τότε ανοίγουν πόρτες στη ζωή, έστω κι
αν πάρει χρόνο. Η έλλειψη ακεραιότητας θα φέρει όχι μόνο υλικές απώλειες
μακροπρόθεσμα, αλλά και τέτοιες εσωτερικές ψυχικές απώλειες που πραγματικά θα
ευχηθεί ο κάτοχός τους, να μην είχε ποτέ
αποκτήσει τα προνόμια. Το μονοπάτι αυτό δεν αξίζει κανένα παζάρεμα.
Άμεσα συνδεδεμένη με την πίστη είναι η αίσθηση ασφάλειας.
Πραγματική ασφάλεια μόνο εν Χριστώ μπορεί να υπάρξει. Αλλιώς, μάταια θα
ψάχνουμε δικλείδες ασφαλείας σε γήινες καταστάσεις, οι οποίες από τη φύση τους είναι
φθαρτές και μεταβλητές. Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο όταν συμβιβάζουμε την
ηθική μας ακεραιότητα για την ‘εξασφάλιση’. Δεν καταλαβαίνουμε ότι έτσι χάνουμε
το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό μας. Χάνουμε ένα μέρος της ψυχής μας.
Αργά ή γρήγορα, αυτή η απώλεια θα υλοποιηθεί και στις γήινες, τις υλικές
πλευρές της ζωής μας. Αληθινή ασφάλεια μόνο στην αθωότητα μπορεί να υπάρξει. Η
λέξη αθωότητα όμως ξενίζει. Την
ταυτίζουμε με την άνοια, με το αδύνατο. Ακόμη και σήμερα οι πλάγιες
εξυπηρετήσεις θεωρούνται αυτονόητες, ακόμη και από ανθρώπους μορφωμένους,
δοτικούς και αξιόλογους. Είναι μια ολόκληρη μαθημένη νοοτροπία, που παρότι
παράλογη και προσβλητική, θεωρείται αυτονόητη, αναπόφευκτη. Μια νοοτροπία, όχι
απλώς αδιαφορίας, αλλά εχθρότητας, προς το κοινό καλό και απόλυτης έλλειψης
εμπιστοσύνης προς τους συμπολίτες μας γιατί θεωρούμε ότι κι εκείνοι σκέφτονται όπως
εμείς-εγωκεντρικά. Έτσι δεν μπορούμε να νιώσουμε πουθενά ασφάλεια. Σε αυτήν
ακριβώς την ανασφάλεια και την έλλειψη ορίων, ποντάρουν τώρα όσοι προσπαθούν να
περάσουν αυστηρότατους νόμους και κανονισμούς για τη δήθεν ασφάλειά μας. Δεν
είναι μόνο οι απαράδεκτες αστυνομικές παρεμβάσεις στα σχολεία, για τις οποίες
πραγματικά αναρωτιέμαι αν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι γίνονται για την
ασφάλεια των παιδιών κι όχι για τρομοκρατία κι εκφοβισμό. Όπως και στην
αντίστοιχα απαράδεκτη διαπόμπευση των οροθετικών εκδιδόμενων, υπήρξαν κάποιοι
που πράγματι πίστεψαν ότι το κάνουν για το καλό της δημόσιας υγείας και της δημόσιας
ασφάλειας. Όση τηλεόραση κι αν ακούει κανείς, και μόνο το γεγονός ότι το AIDS υπάρχει εδώ και 30 χρόνια (τώρα θυμήθηκαν να προστατέψουν τη
δημόσια υγεία;) θα πρέπει λίγο να προβληματίσει για τα κίνητρα αυτών που προτείνουν τέτοια επαίσχυντα
και εκφοβιστικά μέτρα. Δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Άγρια, τιμωρητική καταστολή,
με άλλοθι τη δημόσια ασφάλεια είναι γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή. Ένα άλλο
παράδειγμα είναι η τελευταία νομοθεσία για τα ζώα. Αν εξαιρέσει κανείς τις ποινές
για την κακοποίηση των ζώων που θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρές, οι υπόλοιποι
νόμοι στρέφονται στην ουσία εναντίον των ζωόφιλων και συνεπώς των ζώων. Γίνεται
τόσο δύσκολο και δαπανηρό να έχει κανείς ζώο, που στην τελική θα πούνε «ασ' το
καλύτερα», σε μια εποχή όπου χιλιάδες αδέσποτα έχουν ανάγκη τη
θαλπωρή μας. Όσα κατοικίδια δεν έχουν τσιπάκι, ο ιδιοκτήτης θα πληρώνει τσουχτερό
πρόστιμο. Γιατί αλήθεια; Τα στοιχεία του ζώου, θα μπορούσαν να ταυτοποιούνται από μεταλλική
ταμπελίτσα στο περιλαίμιο. Χιλιάδες ζώα έχουν πια το τσιπάκι, με άγνωστο τι
νιώθουν. Αν μας
πουν στην επόμενη στροφή ότι πρέπει και τα παιδιά μας να έχουν τσιπάκι για τη
δική τους ασφάλεια (όπως οι κλήσεις που ηχογραφούνται, για τη δική μας ασφάλεια
βέβαια) θα το καταπιούμε κι αυτό αμάσητο; …
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/22014
