Με αφορμή τη δεύτερη ανάγνωση ενός παλιού βιβλίου, του Nick Williams “The work we were born to do”, σκέφτηκα να συντάξω
μερικά σχόλια για το επίκαιρο –ή μη- των ιδεών του και την πιθανή εφαρμογή τους
στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Το βιβλίο γράφηκε το 1999, σε μια εποχή
οικονομικής άνθησης και μεγάλων προσδοκιών, ειδικά από το new age movement σχετικά με την
πορεία της ανθρωπότητας. Οι γκουρού της θετικής σκέψης έγιναν γνωστοί και
πλούσιοι, υποσχόμενοι τη συνολική, χωρίς όρια, αλλαγή της ζωής μας, αν
αλλάξουμε τη σκέψη μας. Φτάνοντας πολλές φορές στην υπεροψία και την
παντοδυναμία, κάποια από τα κείμενα των best seller, έφταναν στο σημείο να διδάσκουν πώς να χρησιμοποιούμε -ή μάλλον
να εκμεταλλευόμαστε- τους πνευματικούς νόμους και τις πνευματικές ενέργειες,
ώστε να πραγματοποιήσουμε την εγωιστική επιθυμία μας. Ασκήσεις οραματισμού του ποθητού
αντικειμένου έδιναν κι έπαιρναν, χωρίς καν να αναφέρεται «αν έτσι είναι το
Θέλημα του Θεού». Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα σήμερα στην
ανθρωπότητα, αλλά και την απογοήτευση από τα σενάρια για το 2012, πολλοί έχουν
πλέον σωπάσει.
Ποιες είναι όμως εκείνες οι διαχρονικές αλήθειες, οι οποίες
πραγματικά θα μπορούσαν να βοηθήσουν, όχι μόνο σε καιρούς ευημερίας, αλλά και
σε δύσκολους, πολύ δύσκολους καιρούς, όπως
ο σημερινός… Τι θα μπορούσαμε να πούμε σε έναν μακροχρόνια άνεργο στη σημερινή
Ελλάδα, που να είναι πραγματικά βοηθητικό κι όχι εκνευριστικό ευφυολόγημα;
Η δύναμη της θετικής σκέψης είναι πράγματι σημαντική. Δεν
είναι παντοδύναμη, αλλά είναι σημαντική. Ας την ονομάσουμε λοιπόν, δύναμη της
αισιοδοξίας. Προσωπικά δεν μπορώ να δω πώς σήμερα θα κρατήσει κάποιος εύκολα
την αισιοδοξία του, αν δεν πιστεύει στο Θεό -με όποιον τέλος πάντων τρόπο
νιώθει ή βιώνει το Θεό μέσα του. Εντύπωση μου προκαλεί όταν βλέπω ανθρώπους οι οποίοι, χωρίς να το γνωρίζουν οι
ίδιοι, απευθύνονται στους αγγέλους, έχουν βαθιά πνευματικότητα μέσα από τη ζωή
τους και τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι επίγνωση της πνευματικότητάς
τους. Μπορεί μάλιστα να βλέπουν τους εαυτούς τους ως άθεους,όμως αυτοί έχουν
διατηρήσει τη δύναμή τους. Από την άλλη, αυτό-αποκαλούμενοι θρησκευόμενοι, αλλά
με ρηχή πίστη, λυγίζουν αμέσως.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να προσέχουμε και τις σκέψεις
και τα λόγια μας. Η προπαγάνδα αρνητικότητας,
ανημποριάς και φόβου που μας βομβαρδίζουν τα τελευταία χρόνια έχει ποτίσει τα
μυαλά πολλών και πραγματικά πλέον τα αρνητικά κλισέ ανακυκλώνονται σε κάθε
συζήτηση. Προ κρίσης, ο συνήθης διάλογος ήταν «-Τι κάνεις;» «-Τρέχω» . Σήμερα είναι «-Τι κάνεις;» «-Τι να κάνω, δε βλέπεις πώς
μας έχουνε καταντήσει», ακόμη και από ανθρώπους που δεν είναι σε άσχημη κατάσταση. Είναι ο μηρυκασμός τέτοιων συζητήσεων ζημιογόνος; Ναι. Και τι να
κάνουμε, να σταματήσουμε να τα λέμε; Ακριβώς, να σταματήσουμε να λέμε και να
ξεκινήσουμε να πράττουμε. Άλλο η συζήτηση που προσβλέπει στη θεραπεία
και την αλλαγή, άλλο η φλυαρία που χρησιμοποιείται ως κόλλα για στασιμότητα.
Αρκετή αρνητικότητα εισπράττουμε από τα ΜΜΕ, φτάνε-άλλο που δεν ήθελαν τα κανάλια, οι παρουσιαστές εκστασιάζονται
να δημιουργούν κλίμα -και καλά- παγκόσμιου πολέμου. Όσο πιο τρομοκρατημένοι οι
ηλικιωμένοι που έχουν απομείνει να τους ακούν, τόσο καλύτερα…
Μπορεί η αλλαγή του τρόπου σκέψης να αλλάξει την κατάσταση
στη χώρα μας; Μπορεί να βοηθήσει καίρια. Μάλιστα σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία. Οι καταστάσεις έχουν φτάσει σε
κρίσιμο σημείο, εκλογές στον ορίζοντα, οι ‘διασώσεις’ δεν πείθουν πια κανένα
και –ευτυχώς- οι αυτοκτονίες έχουν αρχίσει να μειώνονται. Οι Έλληνες φαίνεται
να έχουν ξεπεράσει το αρχικό σοκ και αρχίζουν να ξυπνούν. Τώρα, περισσότερο από
ποτέ, χρειαζόμαστε τη θετική σκέψη και την αυτοπεποίθηση, ώστε να διαβούμε
σίγουροι μέσα από τις αναταράξεις που έρχονται και να μπορέσουμε να
ανασυγκροτήσουμε τη χώρα μας. Πιστεύω ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα έχουμε
την ευκαιρία να δούμε περισσότερες αλήθειες.
Μια χρήσιμη εικόνα που μου ήρθε πρόσφατα είναι αυτή της
«επανακαλωδίωσης». Αν φανταστούμε τις προσκολλήσεις μας ως καλώδια, που
ξεκινούν από εμάς προς τις υποτιθέμενες πηγές ‘ασφάλειας’, πολλοί από εμάς θα
έμοιαζαν μπερδεμένοι, ακινητοποιημένοι σε ένα κουβάρι από καλώδια που τρέχουν
προς διαφορετικές κι αντικρουόμενες κατευθύνσεις, το σπίτι, η δουλειά, το
αφεντικό, ο σύζυγος, οι γονείς, η τράπεζα, το κόμμα(!)… Δεν είναι να μας εκπλήσσει ότι έχουμε
κολλήσει, είμαστε δεμένοι από παντού. Κι αν κόβαμε όλα αυτά τα καλώδια και τα
στέλναμε εκεί που πραγματικά ανήκουν, στη μόνη πραγματική πηγή ασφάλειας-δηλαδή
προς τα πάνω; Ξαφνικά, θα ελευθερωνόμασταν και θα γαληνεύαμε. Γιατί θα
γνωρίζαμε ότι κάνοντας το Θέλημα του Θεού, πάντα θα έχουμε τη φροντίδα που
χρειαζόμαστε. Αν το Θέλημα του Θεού δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, θα περιμένουμε.
Αρκεί να το πιστεύουμε. Αρκεί να μη το αμφισβητούμε, μέσα στη γενικότερη
εκμηδένιση και κυνισμό που επικρατεί γύρω μας. Αν έχουμε την ταπεινότητα, αν
δεχτούμε ότι ναι, υπάρχει το Θέλημα και το μονοπάτι για όλους μας, τότε θα ανάψει ένα μικρό φωτάκι
και μια μικρή φωνούλα θα μας ψιθυρίσει «εδώ»…Τότε ανοίγει ο δρόμος. Μπορεί να
είναι διαφορετικός από αυτό που περιμένουμε, μπορεί να φαίνεται κάτι πολύ
μικρό, αλλά αν έχουμε τη διάθεση να δείξουμε πίστη, όλο και περισσότερο ο
δρόμος θα ανοίγεται. Σκεφτόμουν τους πρώτους αγίους, που ταξίδευαν σε μήκη και
πλάτη, χωρίς τίποτα, σε θαλασσοταραχές, σε άγνωστους τόπους, με άγνωστες
γλώσσες, σε μια εξαιρετικά βίαιη και εχθρική προς αυτούς εποχή. Ακόμη και
γυναίκες που ταξίδευαν μόνες σε άγνωστους τόπους, όπως η Αγία Μαρία η
Μαγδαληνή. Κι όμως δεν κιότεψαν. Γιατί είχαν τη μικρή αυτή φωνίτσα που τους
καθοδηγούσε και την πίστεψαν. Μπορεί να μην είμαστε μάρτυρες, αλλά η φωνή του Θεού
μιλά συνεχώς και μας καθοδηγεί όλους. Την ακούμε; Αν την ακούσουμε, ο φόβος κάνει πέρα.
Ένα χρήσιμο σημείο που αναφέρει ο Williams, είναι η λανθασμένη πεποίθηση ότι
η εργασία και η αφθονία βρίσκονται έξω από εμάς. Υποστηρίζει ότι ο καθένας από
εμάς μπορεί να δημιουργήσει τη δική του εργασία από τα ταλέντα και τα εσωτερικά
του αποθέματα. Ορδές ανθρώπων έχουν γαλουχηθεί σε ένα σύστημα που τους
μετατρέπει σε ζητιάνους εργασίας, ενώ μπορούν να δημιουργήσουν μόνοι τους την
εργασία που επιθυμούν. Σύμφωνοι, αλλά αυτό προϋποθέτει μια πραγματικά ελεύθερη
κοινωνία. Στην πραγματικότητα, το
νεοφιλελεύθερο σύστημα σήμερα μόνο ελεύθερο δεν είναι. ΔΕΝ δίνει, αλλά στερεί,
από τους ανθρώπους την ευκαιρία να δουλέψουν σε άλλους, αλλά και να δημιουργήσουν
τη δική τους εργασία. Σε τέτοιες συνθήκες
είναι πράγματι δύσκολο να δημιουργήσει κανείς την εργασία του, αν και πάντα
μπορούν να βρεθούν εναλλακτικές δημιουργικές διέξοδοι, έστω και αν είναι μέσω
συνεταιρισμών, συνεργατικών δράσεων αλληλεγγύης, ή έστω και μέσα από τον
εθελοντισμό. Η γνώμη μου είναι ότι δεν θα πρέπει να αφήνουμε το δημιουργικό μας
δυναμικό να αδρανεί. Όταν οι συνθήκες αλλάξουν, θα μπορέσουμε ίσως να
ασχοληθούμε με αυτό που μας ενδιαφέρει με προσοδοφόρο τρόπο.
Σε αυτόν τον τόπο ειδικά, δεν δικαιολογείται να μην έχουμε
πίστη. Με την τεράστια βοήθεια που είχαμε σε πάμπολλες ιστορικές συγκυρίες και
μόνο το γεγονός ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε, παρότι μικρό έθνος σε νευραλγική
θέση, θα πρέπει να ήμασταν από τους πιο αποφασισμένους κι άφοβους λαούς στην
Ευρώπη. Πρόσφατα, σε μια
πρώτη επίσκεψη στην Ι.Μ. Αγ. Εφραίμ στη Ν. Μάκρη έμεινα άναυδη από
τη δύναμη και τη χάρη που εκπέμπει ο ιερός αυτός τόπος. Χιλιάδες κόσμου
επισκέπτονται, χιλιάδες κόσμου ωφελούνται με θαύματα, κι όμως αυτός ο ίδιος κόσμος
και θα φοβηθεί και θα ρουσφετολογήσει και θα λαδώσει, προκειμένου να «βολέψει»
την οικογένειά του. Δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο αφέντες. Ή το Χριστό ή τον
εγωισμό. Έχουμε το σπάνιο προνόμιο τόσων θαυμάτων στο έδαφός μας, όμως θέλουμε
να αρπάξουμε και να κρατήσουμε όλη τη Χάρη για τον εαυτούλη μας και βέβαια, να
εξακολουθούμε να έχουμε το δικαίωμα σε όποια παγαποντιά εξυπηρετεί πάλι τον
εαυτούλη μας. Ανάβουμε κεριά, και τα τέσσερα μαζί κολλητά, ω τι συγκινητικό που
προσευχόμαστε ΜΟΝΟ για τη δική μας οικογένεια…Πόσοι από εκείνους που ανάβουν τα
κεριά και δέχονται τα θαύματα, έχουν έστω και μια φορά ανάψει ένα κερί για
κάποιον άλλον; Για τον άστεγο, για τους εγκαταλελειμμένους ηλικιωμένους, για τα
ζώα που υποφέρουν, για τα παιδιά που εκπορνεύονται στην Ασία, για το περιβάλλον
που καταστρέφεται, για κάποιον τέλος πάντων πέρα από τον εαυτό τους και τα
(συχνά κακομαθημένα) δικά τους παιδιά…
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω ότι έχουμε το προνόμιο να
βρισκόμαστε σε ένα τόπο με πρόσβαση σε μεγάλη ευλογία και Χάρη. Όχι ότι δεν δουλεύει
η Χάρη του Θεού παντού, αλλά αν μη τι άλλο, ο τόπος αυτός, φέρει ιδιαίτερη
ιερότητα αιώνες τώρα. Ο φόβος εξαφανίζεται όταν υπάρχει Χάρη. Αλλά και η Χάρη δεν
μπορεί να παραμείνει όταν θέλουμε να την κρατήσουμε μόνο για τον εαυτό μας. Δεν
είναι τότε ξεκάθαρο ποια είναι η πραγματική πηγή του φόβου μας;
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 3/3/2014
Προτεινόμενο: Η ομιλία
του Δ. Καζάκη (από το 20ο λεπτό και μετά) στη Γλυφάδα, 24/2/2014, όπου
σχολιάζει τα τελευταία γεγονότα και τους
κινδύνους που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, ο ευλογημένος αυτός τόπος.
