Παρότι έχω γράψει
επανειλημμένως για το θέμα, η κακοποίηση στις συντροφικές
σχέσεις- ειδικά εναντίον των γυναικών- εξακολουθεί κι επανέρχεται στο προσκήνιο.
Ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου η οικονομική ανασφάλεια τρομοκρατεί όλο και περισσότερες
γυναίκες να αποδέχονται κακοποιητικές σχέσεις, ενώ η μακροχρόνια ανεργία οδηγεί
όλο και περισσότερους άνδρες σε ηθική κατάπτωση, ‘ακύρωση’ του ανδρισμού τους λόγω
της απώλειας της ιδιότητας του ‘παροχού’ κι έκφραση του ψυχικού αδιέξοδου μέσα από κακοποίηση της συντρόφου.
Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές,
τα πρώτα στάδια για την αποφυγή της κακοποιητικής σχέσης είναι πολύ σημαντικά. Πολλές
γυναίκες βλέπουν τα προειδοποιητικά σημάδια από το πρώτο κιόλας ραντεβού, αλλά
οι εσωτερικές κι εξωτερικές πιέσεις είναι τόσο ισχυρές που προτιμούν να κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Η
υπομονή του θεραπευτή δοκιμάζεται όταν βλέπει την ίδια γυναίκα που παραπονιέται
επί δεκαετίες για τον κακοποιητικό σύντροφο να ξαναγυρνά για μια ακόμη φορά. Ο
γενικευμένος και πολύ ισχυρός σεξισμός της ελληνικής κοινωνίας, που εκθειάζει τη
σύζυγο και μητέρα, αλλά αποκλείει, κατακρίνει κι απορρίπτει τη μόνη (κι ίσως άτεκνη) γυναίκα οδηγεί την πλειοψηφία των ελληνίδων γυναικών να προτιμούν ‘οτιδήποτε’
από το να μείνουν μόνες. Η επιδείνωση της λειψανδρίας επίσης δεν
βοηθά. Τα παράπονα των γυναικών που ακούω συνεχώς είναι για ελάχιστους διαθέσιμους
άνδρες οι οποίοι, ίσως λόγω της υπερπροσφοράς γυναικών με μηδενικά στάνταρ στις
απαιτήσεις τους, έχουν γίνει υπερβολικά υπερόπτες κι εγωιστές, καθιστώντας σχεδόν
αδύνατον για μια γυναίκα που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό της να κάνει σχέση
μαζί τους.
Δεν ξέρω πόσο απόλυτα
αντικειμενική είναι αυτή η πραγματικότητα και κατά πόσον οι ‘εξωτερικοί’ παράγοντες
θα πρέπει να είναι το επίκεντρο της συζήτησης. Το πολύ σημαντικότερο είναι πώς
αισθάνεται η ίδια η γυναίκα. Εν τέλει, πόσο αγαπά η ίδια η γυναίκα τον εαυτό της,
σε αυτό το αέναο πνευματικό ταξίδι, που δεν αρχίζει με τη γέννηση, δεν τελειώνει
με το θάνατο και σίγουρα δεν καθορίζεται από την εύρεση ενός συντρόφου. Η
ικανότητα της γυναίκας να αποφύγει τον πειρασμό να (ξανα-) πέσει σε μια
κακοποιητική σχέση εξαρτάται από το πόσο πραγματικά αγαπά η ίδια τον εαυτό της.
Όχι στα λόγια, με τον γλυκανάλατο κούφιο τρόπο που έχει γίνει της μόδας. Το
μήνυμα που θέλω να δώσω στην γυναίκα εκείνη που βασανίζεται από τον πειρασμό να
είναι σε μια σχέση, η οποία γνωρίζει ότι δεν της κάνει καλό, είναι το εξής:
Πόσο πραγματικά αγαπάς τη
γυναίκα εκείνη που εσύ είσαι, ώστε να
μην επιτρέψεις να της φέρονται ξανά σαν σκουπίδι; Πόσο αγαπάς αυτή τη γυναίκα που φέρει το όνομά
σου, ώστε να μην επιτρέψεις να της μιλήσουν ξανά με σαρκασμό, αδιαφορία και
περιφρόνηση. Πόσο πραγματικά αγαπάς αυτή τη γυναίκα που φέρει το όνομά σου και προσπαθεί
το καλύτερο που μπορεί, μέσα σε μια
κοινωνία που συχνά φαίνεται μόνο να μισεί- να μισεί τους πάντες, αλλά ειδικά τη
μόνη γυναίκα… Πόσο αγαπάς αυτή τη γυναίκα ώστε να μην επιτρέψεις στον κάθε τρελό
να εξαγριώνεται όταν έχεις διαφορετική γνώμη, ενώ ταυτόχρονα δεν βλέπει ποτέ
λάθος στον εαυτό του, ακόμη κι όταν διαπράττει την πιο κραυγαλέα κακοποίηση; Πόσο
αγαπάς αυτή την γυναίκα ώστε να μην
αφήσεις να της πουλήσουν τρέλα ξανά; Πόσο αγαπάς αυτή τη γυναίκα ώστε να μην
βάλεις σε θεϊκό βάθρο τον κάθε προβληματικό
τύπο, που μόνο εσύ ‘βλέπεις’ ότι είναι γεμάτος βαθιά κρυμμένες αρετές, τις οποίες
οσονούπω θα βγάλει στην επιφάνεια χάρη στην ανεπανάληπτη αγάπη σου; Θες στα
αλήθεια να ξαναπαίξεις αυτό το παιχνίδι; Πόσο αγαπάς αυτή τη γυναίκα που φέρει
το όνομά σου, ώστε να μην περιμένεις από
τον κάθε άνδρα να σε προστατέψει (γιατί συνήθως καταλήγεις να πρέπει να
προστατέψεις εσύ τον εαυτό σου από αυτόν;)
Πόσο αγαπάς αυτή τη γυναίκα που είσαι εσύ, ώστε να αναζητήσεις τη βοήθεια που έχεις
ανάγκη από τον πραγματικό Θεό κι όχι να μετατρέψεις
τον κάθε εγωπαθή στον ημίθεο που θέλει να νομίζει ότι είναι; Πόσο αγαπάς αυτή
τη γυναίκα που φέρει το όνομά σου ώστε να έχεις τουλάχιστον τη διάθεση να
εκτιμήσεις τα θετικά στοιχεία της; Όχι, μην περιμένεις από τις φίλες σου και τη μαμά σου να το κάνουν. Είναι κι εκείνες
θύματα μιας βαθιά μισογυνιστικής κοινωνίας και δεν μπορούν να τα δουν -πολύ
πιθανόν στη θέση σου να αντιδρούσαν πολύ πιο αδύναμα. Εσύ πρέπει να το κάνεις
και να είσαι η πρωτοπόρος σε αυτό. Να δεις και να εκτιμήσεις αυτή τη γυναίκα
και να την αγαπήσεις για αυτό που είναι, γιατί εσύ την γνωρίζεις καλύτερα από όλους. Κι επίσης, μην
περιμένεις από κανέναν άνδρα να το κάνει. Ο άνδρας θα αντιγράψει αυτό που κάνεις
εσύ. Θα εκτιμήσεις αυτό που του δείχνεις εσύ ότι εκτιμάς. Μην κρύβεσαι πίσω από
την παλιομοδίτική αυτό-απαξίωση.
Και το τεστ αλήθειας:
Πόσο διατεθειμένη είσαι να υποστηρίξεις αυτή τη γυναίκα που φέρει το όνομά σου, ηθικά και πρακτικά, για όλη σου τη ζωή, να υποστηρίξεις αυτή τη γυναίκα με τον ίδιο ζήλο, την
ίδια θέρμη και το ίδιο σθένος με τα οποία θα στήριζες τα παιδιά σου; Για τα
παιδιά μπορείς, αλλά για τον εαυτό σου όχι;
Γιατί;;;; Δεν σου δίνει η κοινωνία την άδεια; Σου έχει διδάξει ότι πρέπει να
γίνεις χαλί να σε πατήσει, ότι αυτός είναι ο δρόμος της αρετής για μια γυναίκα;
Και λοιπόν! Δώσε στον εαυτό σου την άδεια! Δεν υπάρχει άλλος να
το κάνει. Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να υποστηρίξει τον εαυτό σου με την
ίδια αφοσίωση που θα υποστήριζες τα παιδιά σου και άσε τα δήθεν πνευματικά περί
αυταπάρνησης. Μόνο η δική σου απόφαση, μόνο η δική σου ψυχική ετοιμότητα μπορεί να
σε βοηθήσει. Ούτως ή άλλως, μόνη σου γεννιέσαι, μόνη σου πεθαίνεις και μόνη σου
θα περάσεις τον αιώνιο ταξίδι πριν και μετά από αυτή τη γήινη ζωή. Δεν θα είναι
κανένας άντρας από κοντά να σε προστατεύει και να νοηματοδοτεί τη ζωή σου. Και
η κοινωνία που ξέρει μόνο να κατακρίνει και να αφαιρεί άδειες, δεν της καίγεται
καρφί για τη δική σου μοναξιά. Η μόνη σου ασφάλεια στο αιώνιο άγνωστο είναι να έχεις
τη διάθεση να αγαπήσεις κι αυτό ξεκινά αγαπώντας τον εαυτό σου. Εσύ έχεις τις δυνάμεις
και τα αποθέματα, δώσε στον εαυτό σου την άδεια που δεν σου δίνει η κοινωνία ή
η οικογένειά σου. Ίσως το ταξίδι να είναι πιο ενδιαφέρον από όσο νομίζεις. Η
εναλλακτική σου ποια είναι; Η απόλυτη μιζέρια και μοναξιά του να είσαι με
κάποιον ο οποίος δεν θα σε σέβεται, θα σε θεωρεί δεδομένη, θα σε βρίζει και θα
ειρωνεύεται, που θα σε χρησιμοποιήσει για σεξ και μετά θα σου φερθεί σαν
σκουπίδι; Δεν είναι αυτό βαρετό;
Αν επίσης πιστεύεις στην αγάπη του Θεού, μπορείς να γίνεις η
δίοδος της αγάπης του Θεού στην γη όταν μπορείς πρώτα από όλα να αγαπήσεις την ταπεινωτική (κατά τους άλλους) ζωή σου, παρά και ενάντια στο μίσος μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κι αυτή η αγάπη έχει πολλή μεγάλη αξία και πολλή
μεγάλη δύναμη, ακριβώς επειδή γίνεται παρά κι ενάντια στο μίσος μια ολόκληρης κοινωνίας.
Αυτήν ακριβώς την αγάπη έχει ανάγκη ο κόσμος σήμερα για τη θεραπεία του. Μόνο
αυτή η κοπιώδης αγάπη είναι αρκετά ισχυρή για να τον βοηθήσει μέσα στο πηγάδι
του μίσους και σκότους που έχει πέσει.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 27/8/2016
