Βγήκαν άλλοι και είπαν ότι τα επιστημονικά στοιχεία είναι ψευδή κι ότι η καρδιά δε χτυπά στις 18 μέρες, αλλά στις 22 κλπ. Εκεί είναι το θέμα; Το θέμα είναι ότι το αγέννητο παιδί είναι ζωντανός οργανισμός από τη στιγμή της σύλληψής του για αυτό και αναπτύσσεται, τρέφεται, απεκκρίνει, αναπνέει με το δικό του τρόπο. Αν δεν ήταν ζωντανός οργανισμός δε θα μεγάλωνε και δε θα γινόταν μωρό προς γέννηση. Τώρα οι διάφορες λειτουργίες της ζωής αναπτύσσονται κι εξελίσσονται με τρόπο που ούτε κι η ίδια η επιστήμη είναι σε θέση ακόμη να γνωρίζει με ακρίβεια. Κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας σε ποια ηλικία το έμβρυο αισθάνεται ή έχει συνείδηση του πόνου και της αγάπης, οπότε απλά εκεί μπαίνει ένα ερωτηματικό. Μέχρι πρόσφατα η επιστήμη έλεγε ότι άτομα σε μακροχρόνιο κώμα δεν καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται κλπ. Μέχρι που ξύπνησε άτομο μετά από 4 χρόνια σε κώμα και τους είπε όλες τις συνομιλίες που άκουγε στο δωμάτιό του αυτά τα χρόνια (συμπεριλαμβανομένου και της πιθανότητας ευθανασίας του!). Κι εδώ μπαίνει ένα ερωτηματικό.
Αυτό το ερωτηματικό προσπάθησαν να βάλουν κατά τη γνώμη μου και οι αφίσες. Ουρλιάζουν κάποιοι; Η έκτρωση είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα! Μα δεν είπε κανείς ότι δεν είναι! Δεν πρότειναν να καταργηθούν οι εκτρώσεις. Απλά βάζουν ένα ερωτηματικό, ένα προβληματισμό, μήπως -μήπως- χωρίς να το γνωρίζεις, βλάπτεις κάποιον, μήπως παίρνεις πρωτοβουλίες σε θέματα ζωής και θανάτου σε μια περιοχή αμφιλεγόμενη και θολή. Δε θέλεις να βάλεις αυτόν τον προβληματισμό; Δε θέλεις να σκεφτείς μήπως αυτό που θεωρείς ως δεδομένο μπορεί και να είναι λάθος; Δε θα σου στερήσουν το δικαίωμα να το κάνεις, αλλά δε θέλεις να αναλογιστείς; Θα έκανες έκτρωση σε ένα μωρό που μόλις είναι να γεννηθεί; Σε ένα έμβρυο 8 μηνών; 7; 6; 5; 4; 3; Που μπαίνει το όριο μεταξύ ζωντανού ανθρώπου και ‘χημικής ουσίας’ (όπως αποκάλεσε κάποιος το έμβρυο 3 μηνών); Πού μπαίνει το όριο μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ απλής ιατρικής παρέμβασης και φόνου;
Οι αφίσες δεν έχουν σκοπό να προκαλέσουν τύψεις στις γυναίκες που έχουν ήδη κάνει, αλλά να ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ μελλοντικές εκτρώσεις, τουλάχιστον όχι τόσες πολλές, όχι στο βαθμό που έχουν γίνει πια καραμέλα. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό να χρησιμοποιούνται αντί για αντισύλληψη, ίσως επειδή δεν θέλουμε να χαλάσουμε την απόλαυση σε κάποια ευκαιριακή σχέση.
Προσωπικά δεν έχω απόλυτη απάντηση, αλλά θεωρώ υπερβολικό να αντιδρά κανείς έτσι σε έναν ενδεχόμενο προβληματισμό. Αντί να απαντούμε αντακλαστικά με τα γνωστά κλισέ 'σκοταδισμός, μεσαιωνισμός' κλπ κλπ ας ανοίξουμε το μυαλό μας σε αυτό το ερωτηματικό. Η απαγόρευση ακόμη και της θέσης του ερωτηματικού, μόνο προοδευτικότητα δε δείχνουν. Τι φοβούνται από την έκθεση των επιστημονικών δεδομένων; Μήπως καταργηθεί το δικαίωμα των εκτρώσεων; Δεν νομίζω ότι είναι αυτός ο στόχος της αφίσας, και κάτι τέτοιο θα έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα, γιατί χωρίς παιδεία θα γίνονταν ο ίδιος αριθμός εκτρώσεων, αλλά παράνομα και με μεγάλο ρίσκο για την υγεία της γυναίκας. Τι φοβούνται λοιπόν; Μήπως γεμίσουν οι γυναίκες τύψεις; Μα, αν είσαι σίγουρη για την ορθότητα της απόφασής σου, γιατί να έχεις τύψεις; Έπειτα δεν είναι μόνο θέμα της γυναίκας, αλλά κι ο σύντροφος έχει ΙΔΙΟ μέρισμα ευθύνης για την όποια έκτρωση. Δεν αποτελεί δείγμα προοδευτικής κοινωνίας να μη θέλει κανείς ούτε καν να σκεφτεί την πιθανότητα να βλάπτει έναν άλλο ζωντανό οργανισμό. Δεν είναι δείγμα υγιούς ή ώριμης κοινωνίας οι 80000 εκτρώσεις το χρόνο, ειδικά όταν η πρόσβαση στην αντισύλληψη είναι ανεμπόδιστη κι απεριόριστη. Νομίζω κι εδώ θα πρέπει να βάλουμε ένα ταπεινό όριο στην άπειρη δικαιωματικότητά μας.
Τέλος, για τις τύψεις των γυναικών. Πράγματι, πολλές γυναίκες νιώθουν τύψεις για εκτρώσεις του παρελθόντος. Η λύση για αυτές τις τύψεις είναι να 'επικοινωνήσει' η μητέρα με την ψυχή του αγέννητου παιδιού. Ένα γράμμα από καρδιάς στο παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ, λειτουργεί λυτρωτικά και για τη μητέρα, ίσως και για τη συνείδηση του απορριφθέντος παιδιού, όπου και με όποια μορφή αυτό υπάρχει. Ακόμη όμως κι αν η γυναίκα δεν πιστεύει ότι υπάρχει, μπορεί να ξεκινήσει το γράμμα της έτσι; ‘Δεν ξέρω πού είσαι και αν υπάρχεις… Ήθελα όμως να σου πω τα εξής…’ Κάτι τέτοιο θα ήταν λυτρωτικό για τη γυναίκα… Ο στόχος δεν είναι η καταδίκη, αλλά η κατανόηση και η πρόληψη. Πολλές εκτρώσεις γίνονται από νέες κοπέλες λόγω απλής έλλειψης παιδείας και πίεσης από τον άπειρο ή αδιάφορο σύντροφο. Οι οργανώσεις που δήθεν ουρλιάζουν έχουν μεγάλη ευθύνη για αυτήν την έλλειψη παιδείας. Τις τύψεις όμως μετά οι γυναίκες θα τις φορτωθούν, όχι οι οργανώσεις! Άρα λοιπόν κατανόηση κι όχι καταδίκη, πρόληψη κι όχι άπειρη δικαιωματικότητα, Προβληματισμός κι όχι υστερία.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/1/2020
