Ο καθένας μας θέλει να είναι ξεχωριστός και αναντικατάστατος για κάποιον. Αυτή εξάλλου είναι και η ανάγκη πίσω από τον ανταγωνισμό μεταξύ αδελφών, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία. Τα καλά νέα είναι ότι είμαστε μοναδικοί και αναντικατάστατοι στο Θεό. Ο Θεός μας γνωρίζει τόσο καλά, όλες τις πλευρές του εαυτού μας που δεν γνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι και επιλέγει να είναι μαζί μας και να μας αγαπά αφοσιωμένα και ολοκληρωτικά σε κάθε μας στιγμή. Αντί να επιζητούμε να είμαστε ξεχωριστοί κι αναντικατάστατοι για κάποιον άνθρωπο, μπορούμε να γνωρίζουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί και αναντικατάστατοι σε Εκείνον, ο Οποίος έχει πολλά μοναχοπαίδια… Μπορούμε να περπατήσουμε το μονοπάτι της ζωής χέρι χέρι μαζί Του, όπως αν είχαμε τον καλύτερο και πιο αξιόπιστο φίλο κι ακόμη περισσότερο… Είναι ένα τόσο γλυκό αίσθημα στη ζωή, έστω κι αν το νιώθουμε για κλάσματα δευτερολέπτου. Αυτά τα κλάσματα αξίζουν περισσότερο από χρόνια ύπνωσης…
Έχουμε μάθει να αποζητούμε χειροπιαστές αποδείξεις αγάπης. Ένα πρόσωπο που θα μας πάρει τηλέφωνο, κάποιον που βλέπουμε και ακουμπάμε. Όμως η πραγματικότητα της αγάπης δεν σχετίζεται με τις φυσικές αποδείξεις. Μπορεί να υπάρχει σε μια φυσική σχέση μπορεί και όχι. Η σχέση με το Θεό είναι αόρατη κι όμως μπορεί να είναι πολύ πιο πραγματική και να γεμίζει την ψυχή μας πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σχέση. Δεν μπορεί κανείς να το καταλάβει αυτό διανοητικά, γιατί είναι βίωμα. Και για να αρχίσει να αισθάνεται αυτό το βίωμα χρειάζεται αυτή η σχέση καλλιέργεια. Χρειάζεται συνειδητή κι επίμονη προσπάθεια να γνωρίσουμε το Θεό, ακόμη κι αν αρχικά νιώθουμε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση από Εκείνον. Οι ανταποκρίσεις έρχονται μετά από επιμονή, αρχικά ανεπαίσθητα. Η προσπάθεια αυτή δεν είναι χαμένος χρόνος αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η πιο αξιόλογη ‘επένδυση’ χρόνου: η σχέση με το Θεό. Μέσα σε αυτή τη σχέση νιώθει κανείς ελεύθερος να είναι ο εαυτός του, αλλά ταυτόχρονα νιώθει την ικανοποίηση να είναι παιδί του Θεού και να λαμβάνει την πιο ανιδιοτελή αγάπη που υπάρχει…
