Πρέπει να ήταν στην Καλιακούδα, χειμώνας, ορειβατική ανάβαση. Στενή τραβέρσα που χώραγε μόνο το ένα πόδι πίσω από το άλλο, το χιόνι παγωμένο γυαλί και από τα δεξιά υπήρχε μια απότομη κλίση 40% και μετά... το χάος. Έπρεπε να τη διασχίσουμε.Δεν ήμασταν δεμένοι, είχαμε μόνο μπαστούνια πιολέ. Λίγο μετά την αρχή, κοντοστάθηκα, έριξα μια ματιά κάτω δεξιά και τότε πήγε να παρεισφρήσει η σκέψη: "Κι αν...;" Εκείνη τη στιγμή, ίσως λόγω του ενστίκτου επιβίωσης, σταμάτησα αμέσως αυτή τη σκέψη. Δεν υπάρχει 'αν'. Δεν υπάρχει. Κοίταξα μπροστά εκεί που έπρεπε να βγούμε και είπα με βεβαιότητα, ότι 'είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι θα φτάσω εκεί και όλα θα είναι εύκολα και καλά'. Μετά συγκεντρώθηκα απόλυτα στην κάθε κίνηση. Αριστερό πόδι, κάρφωμα πιολέ, δεξί πόδι, κάρφωμα πιολέ, αριστερό πόδι...Η αδρεναλίνη σε όλους στο 1000%, δεν ακουγόταν κιχ κι όλοι ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτές τις κινήσεις. Κάποια στιγμή προς το τέλος, ξανακοίταξα κάτω δεξιά. Υπήρχε ακόμη το χάος. Αναγνώρισα την ύπαρξή του, με σεβασμό, αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν με αφορούσε. Ήταν δεδομένο ότι θα φτάσω απέναντι. Δεν υπήρχε 'αν'. Απαγόρεψα οποιαδήποτε φράση ξεκινούσε με τη λέξη 'αν'. Συνέχισα μπροστά.
Αυτή η προσέγγιση με βοήθησε πάρα πολύ. Αν επέτρεπε κάποιος από εμάς στο 'αν' να συνεχίσει, το πιθανότερο ήταν να κυριευτεί από πανικό και να παραλύσει εκεί που βρισκόταν, που ούτε ελικόπτερο δεν σε έβγαζε. Βεβαίως η αδρεναλίνη βοηθά το μυαλό να σταματήσει. Αυτό που η ψυχοθεραπεία κι ο διαλογισμός προσπαθούν με χίλιες δυο μεθόδους, η αδρεναλίνη το καταφέρνει σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Λοιπόν, σκέφτομαι, μέρες που είναι, την τεχνική της Καλιακούδας....1) Δεν υπάρχει 'αν'. 2)Συγκεντρώσου απόλυτα στο επόμενο βήμα. 3)Είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι θα φτάσεις απέναντι.
Ίσως αυτή η τεχνική να είναι χρήσιμη και για άλλες περιπτώσεις. Για δες, από όλες τις εμπειρίες τελικά κάτι μαθαίνεις....
