Οι γυναίκες δράστες της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης αποτελούν το 10% των δραστών με θύματα αγόρια και κορίτσια. Παρότι η συντριπτική πλειοψηφία των δραστών είναι άντρες, η πρόσφατη σοκαριστική απαγωγή και κακοποίηση κοριτσιού από μια γυναίκα μας θυμίζει ότι οι γυναίκες δεν είναι δυστυχώς στο απυρόβλητο. Το προφίλ της δράστριας είναι: συνήθως από δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον, ενδεχομένως θύμα συναισθηματικής ή σωματικής κακοποίησης η ίδια, κοινωνικά απομονωμένη, με αυξημένη πιθανότητα συνοδών ψυχολογικών προβλημάτων, φαίνεται ότι αδυνατεί να έχει έναν κοινωνικό υποστηρικτικό ιστό και υγιείς σχέσεις με ενήλικες. Ανικανοποίητες συναισθηματικές ανάγκες, άσκηση εξουσίας και χρήση του παιδιού ως αντικείμενο για σεξουαλικό πειραματισμό είναι κάποιες από τις δυναμικές που οδηγούν τη γυναίκα-δράστη να κακοποιήσει σεξουαλικά παιδιά.
Συνήθως η κακοποίηση δεν έχει τη βιαιότητα που ασκούν οι άνδρες-δράστες, όμως δεν παύει να είναι ιδιαίτερα τραυματική για το παιδί . Όταν η κακοποίηση γίνεται από τη μητέρα, το αίσθημα προδοσίας από το άτομο που θα έπρεπε να έχει την καλύτερη δυνατή πρόθεση για το παιδί, είναι απερίγραπτο. Όταν το παιδί είναι αγόρι, η κακοποίηση είναι ιδιαίτερα τραυματική κι οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοκτονικό ιδεασμό, έντονη ντροπή, κατάθλιψη, οργή, κατάχρηση ουσιών, δυσλειτουργική σχέση με το σεξ και βαθιά καχυποψία απέναντι στις γυναίκες. Δυστυχώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου γυναίκες-δράστριες κακοποιούν αθώα και ευάλωτα αγόρια ως τρόπο εκδίκησης για τα δικά τους τραύματα σε σχέση με τους άνδρες, την απόρριψη ή την κακοποίηση που οι ίδιες υπέστησαν από άνδρες ή ως κακοποιητικό πειραματισμό για τη δική τους καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, τα αποτελέσματα στο αγόρι είναι τραγικά κι είναι μεγάλο λάθος η υποτίμηση των συνεπειών αυτού του τραύματος ή η γελοιοποίησή του. Όσον αφορά το κορίτσι-θύμα, η κακοποίηση είναι πάντα τρομακτική και τραυματική, όπως σε όλες τις περιπτώσεις της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, συν το επιπρόσθετο τραύμα που υπάρχει όταν δράστης και θύμα έχουν το ίδιο φύλο: το θύμα βιώνει μεγάλη σύγχυση και αμφισβήτηση σε σχέση όχι μόνο με τη σεξουαλικότητά του αλλά και με την αξία της ταυτότητάς του. Με άλλα λόγια, το κορίτσι που κακοποιείται από μία γυναίκα, βιώνει το φύλο ‘γυναίκα’ ως βρώμικο και διεστραμμένο. Επειδή όμως είναι η ίδια γυναίκα, βιώνει μακροπρόθεσμα εσωτερικές συγκρούσεις σε σχέση με την αξία του φύλου της, σε σχέση με την αξία του ίδιου της του εαυτού. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην κακοποίηση αγοριού από άνδρα. Αν μάλιστα η κακοποίηση γίνεται από τον γονέα/κηδεμόνα του ιδίου φύλου ( που είναι το πρώτο πρότυπο φύλου για το παιδί), η εικόνα του φύλου του τραυματίζεται ακόμη περισσότερο στον ψυχισμό του παιδιού. Η ευθύνη για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση (παιδική σημαίνει από 0-18 ετών) είναι ΠΑΝΤΑ 100% ευθύνη του ενήλικα. Ακόμη και αν έχει εκπαιδεύσει το παιδί να συμμετέχει, ακόμη κι αν έχει πείσει το παιδί ότι αυτή είναι η φύση του, ακόμη και αν έχει τεχνηέντως προκαλέσει σωματικές αντιδράσεις διέγερσης στο παιδί. Γνωρίζουν πολύ καλά πώς να ενοχοποιήσουν το παιδί, ώστε να το αποσιωπήσουν. Όμως είναι πάντα τραυματική, πάντα κακοποιητική και πάντα 100% ευθύνη του ενήλικα.
Για μια ακόμη φορά, θα πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη αγωγής των παιδιών στην ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ από την παιδική σεξουαλική κακοποίηση (είναι διαφορετική και πολύ πιο σημαντική από την σεξουαλική αγωγή που θέλουν να προωθήσουν στην εκπαίδευση) και την παροχή συμβουλευτικής σε θύτες ή πιθανούς θύτες. Παρότι οι περισσότεροι θύτες θα προσπαθήσουν να θυματοποιήσουν ούτως ή άλλως, υπάρχουν αρκετοί που αμφιταλαντεύονται . Με συμβουλευτική υποστήριξη και ψυχοθεραπεία θα μπορούσαν να αποτραπούν από την τέλεση της πράξης. Επειδή η παιδική σεξουαλική κακοποίηση είναι πρωτίστως άσκηση εξουσίας κι ΟΧΙ σεξουαλικός προσανατολισμός (όπως λανθασμένα προτείνεται από κάποιους κύκλους, νομιμοποιώντας την), όσο περισσότεροι ενήλικες νιώθουν αποδυναμωμένοι κι ευνουχισμένοι για τον οποιοδήποτε λόγο (κι οι λόγοι είναι πλέον συστημικοί και μαζικοί), τόσο περισσότεροι θα αναζητήσουν εκτόνωση ισχύος και δοξασμό του ‘εγώ’ μέσα από την κακοποίηση αθώων κι ευάλωτων παιδιών… Δυστυχώς, χωρίς θεραπεία και συμβουλευτική στους εκκολαπτόμενους θύτες, το φαινόμενο αναμένεται να αυξηθεί.
Πρεκατέ Βικτωρία
Ψυχολόγος/Εκπαιδευτικός
