Πάντα οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας με γέμιζαν νοσταλγία. Παρά την εμφανή εγκατάλειψη σε πολλά σημεία, η αίγλη της εξακολουθεί να εμπνέει. Το παλιό ανακατεμένο με το νέο.... Το μοτοσακό που έβριζε τον 'ταρίφα' μπροστά...μια νεκροφόρα περνά με ένα φέρετρο σε ζελατίνα... μπροστά από την Ακαδημία χαμογελαστοί μαθητές βγάζουν φωτογραφία με σκουφιά Αη-Βασίλη...και στο βάθος ακούγονται συνθήματα 'Χάνονται ζωές με τις αναστολές'. Η Αθήνα σε μια καινούργια, παράξενη εποχή.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, μια σταθερά των τελευταίων δεκαετιών, οι άστεγοι. Ήμουν σε μια δράση που τους μοιράζαμε τρόφιμα και υπνόσακους... Κάποιοι από αυτούς, τοξικο-εξαρτημένοι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η μοναξιά τους. Η μοναξιά, η ασθένεια της εποχής μας, βρίσκει το αποκορύφωμα της στους εξαρτημένους. Αμέσως μετά, αφότου πήρε τα Χριστουγεννιάτικα δώρα, ετοίμαζε χρήση. Δεν άφησε καν αυτό το μικρό παράθυρο, αυτήν την χαραμάδα κενού χρόνου, έστω να χαρεί ένα δώρο. Ή να συνομιλήσει λίγο με τους άλλους, αυτό σου αρέσει, είναι νόστιμο, δοκίμασε από το δικό μου.... Αυτό το μικρό παράθυρο χρόνου, αυτό που ανοίγει λίγο την περιέργεια, τι μπορεί να φέρει το άγνωστο, για δες, ακόμα και δώρα... Ένα δώρο, μια ανάπαυλα, ίσως και ένα σκίρτημα αγάπης από τον Θεό. Όχι. Στον κόσμο της εξάρτησης, δεν υπάρχει καμία χαραμάδα. Δεν υπάρχει κανένα μικρό παράθυρο, ούτε για την χαρά. Ούτε μόνος σου, ούτε με άλλους. Η εξάρτηση τα παίρνει όλα.
Για να μπορέσουμε λίγο να τον καταλάβουμε, ίσως πρέπει να μπούμε λίγο στην θέση του εξαρτημένου, ξεκινώντας από τις μικρές εξαρτήσεις που ήδη έχουμε. Ο μαθητής που μόλις γυρνάει σπίτι και αρπάζει κατευθείαν το τάμπλετ, πριν βγάλει παλτό ή παπούτσια. Η ηλικιωμένη που πέφτει με τα μούτρα στην τηλεόραση. Ο πατέρας που, μετά την εργασία του, τρώει ασυναίσθητα πολύ, γιατί σερφάρει την ώρα που τρώει στο κινητό και χάνει την αίσθηση του χρόνου. Να σκεφτούμε όλα τα κενά παράθυρα, που αποφεύγουμε...και τα προσφέρουμε στην εξάρτηση. Ίσως αυτές οι κενές χαραμάδες χρόνου είναι οι ευκαιρίες για να μπει λίγο φως στην ζωή μας. Όπως ο τοξικοεξαρτημένος που δεν προλάβαινε ούτε να χαρεί το δώρο του. Έτσι κι εμείς. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα δώρα μας. Ευκαιρίες που χάνουμε κάθε μέρα. Αλλά κάθε μέρα θα συνεχίσουν να μας δίνονται μέχρι να φύγουμε από αυτήν την ζωή. Ας αφήσουμε λίγες χαραμάδες περισσότερες ανοιχτές...
