Τα τραγικά περιστατικά στην Άρτα, όπου ο πατέρας ξέχασε το βρέφος στο αυτοκίνητο και στην Κρήτη, όπου κατά λάθος ο πατέρας με όπισθεν πάτησε το παιδί του, φεύγουν σιγά σιγά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αρχίζει όμως ο Γολγοθάς των γονιών. Σκεφτόμουν ότι για να παλέψει κάποιος κάτι τόσο βαρύ, θέλει πνευματική πάλη. Βέβαια η πνευματική προσέγγιση δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Είναι πίστη, κοσμοθεωρία, τρόπος ζωής, που δίνει ένα άλλο νόημα στα πράγματα. Ένα νόημα που ίσως ακόμη και κάτι τόσο τραγικό μπορεί να το χωρέσει. Δεν είμαι θεολόγος και ίσως πω τα πράγματα λίγο απλοϊκά. Όμως μπορώ να καταλάβω ότι η Ορθόδοξη πίστη, σύμφωνα με την οποία υπάρχει μετά θάνατον ζωή, μια ζωή στην οποία το βρέφος συνεχίζει να ζει αγγελικά, μπορεί να βοηθήσει τους χαροκαμμένους γονείς. Μπορώ να καταλάβω την Ορθόδοξη θεώρηση ότι ο Θεός δεν θέλει τον θάνατο, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις τον επιτρέπει, για κάποιο λόγο που εμείς δεν γνωρίζουμε. Ότι η ψυχή, που κινείται στο βεληνεκές της αιωνιότητας, μπορεί να εργαστεί πνευματικά κι ότι όλο αυτό μπορεί κάπως, με κάποιο τρόπο, να βγάζει νόημα -αν και καταλαβαίνω ότι κάποιος που το πρωτοακούει, μπορεί να εξοργιστεί ή να προσβληθεί. Μπορώ να καταλάβω ότι ένας από τους λόγους, σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη, που ο Θεός επιτρέπει να πράξει κάποιος ένα τόσο τραγικό λάθος, είναι για να ταπεινωθούμε. Να ταπεινωθεί πρώτα από όλα εκείνος που το έκανε, αλλά κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που το βλέπουμε και βάζουμε με απόλυτη βεβαιότητα το χέρι μας στην φωτιά ότι 'εγώ ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο, εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν'. Η ταπείνωση είναι πολύ μεγάλη αξία στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και ενώ στην αρχή είχα επαναστατήσει με την ιδέα, όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω την σημασία της. Είναι μια αξία διαμετρικά αντίθετη με όσα προωθεί η ποπ ψυχολογία της σύγχρονης ατομικιστικής και ανταγωνιστικής εποχής μας. Είναι μια αξία που σου θυμίζει διαρκώς τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης. Δεν σε κάνει ανασφαλή, αλλά συνεχώς σου υπενθυμίζει να μην καβαλάς το καλάμι. Και είναι στην φύση όλων μας να θέλουμε (συνεχώς και με το παραμικρό) να καβαλάμε το καλάμι...Και η Ορθόδοξη πίστη δεν αφήνει χώρο στην αυτοκτονία. Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για να το ανοίξουμε, όταν όμως έμαθα τον λόγο, το θεώρησα πολύ ενδιαφέρον. Θεωρεί ότι η αυτοκτονία σε κάποιες περιπτώσεις έχει έπαρση... Θέλει μεγάλη ταπείνωση να δεχτείς τα χαστούκια της ζωής και τα γιγάντια λάθη που μπορεί να έχεις κάνει και να ξεκινήσεις ξανά να προσπαθείς να προσφέρεις στην κάθε μέρα που σου δόθηκε ως δώρο, ό,τι καλύτερο μπορείς. Μέρα με την μέρα. Αυτή η ταπεινωμένη επιμονή έχει πολύ μεγάλη πνευματική αξία. Δεν κρίνουμε αυτούς που δεν μπορούν να το κάνουν. Αυτό που λέει είναι 'τουλάχιστον προσπάθησε '. Μια μέρα παραπάνω. Ακόμη και μία μέρα να παλέψεις να είσαι ζωντανός, έχει αξία. Αλλά να μην τα λέω εγώ καλύτερα. Υπάρχουν πατέρες πνευματικοί που μπορούν πραγματικά να δώσουν ανακούφιση σοφίας μέσα σε τόσο πόνο. Είναι λίγοι, δεν θα τους βρεις εύκολα, δεν θα τους δεις στα σόσιαλ, δεν θα ακούσεις για αυτούς στα κανάλια. Αλλά υπάρχουν. Κάποιοι από αυτούς έχουν χάσει οι ίδιοι παιδιά. Σαφώς για κάποιους άλλους, όλα αυτά είναι παραμύθια. Ζαχαρωτές ιστοριούλες που λέμε στον εαυτό μας, γιατί δεν αντέχουμε την πραγματικότητα. Όμως θα ήταν αδύνατον να είχαν ανακουφίσει τόσα εκατομμύρια ανθρώπων για τόσους αιώνες, αν δεν είχαν μέσα τους αλήθεια... Κι ενώ πάση περιπτώσει, αν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο για να μην αυτοκτονήσει ένας πατέρας που μόλις σκότωσε το παιδί του κατά λάθος, ας το κάνουν...
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 25/5/23
