Σε κάποια στιγμή της ζωής μας όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ' έρημο '. Όταν φεύγουν, σταδιακά ή ξαφνικά, στηρίγματα ή συνήθειες και βρισκόμαστε μόνοι με άπλετο κενό χρόνο, απορώντας 'τώρα τι;' Στην αρχή η έρημος φαίνεται ατελείωτη και μας πιάνει πανικός. Αν όμως κάνουμε ένα δύο βήματα, βλέπουμε ότι η έκταση της μικραίνει... Νιώθουμε φόβο στην σκέψη 'δεν θα βρεθεί τίποτα σε αυτή την έρημο, είμαι χαμένος για πάντα'. Κι όμως. Κρατάμε την πίστη μας και προχωρούμε. Κι εκεί που η έρημος φαινόταν αρχικά ολόξερη, ανοίγουμε λίγο περισσότερο τα μάτια μας και βλέπουμε έναν μικρό μίσχο να σπάζει το έδαφος. Παραδίπλα, ένα κλωναράκι να ξεπροβάλλει. Και πιο μπροστά ένα μπουμπούκι έτοιμο να ανοίξει. Συνεχίζουμε να περπατάμε με πίστη και βλέπουμε τώρα, αντί για την έρημο να ξεδιπλώνεται, λίγο λίγο, ένας πανέμορφος κήπος, που όπου κι αν περπατήσουμε, απλώνει τα φύλλα του σε εμάς. Δεν υπήρχε η έρημος. Ήθελε μόνο πίστη για να δούμε τον κήπο.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/7/23
