Τον τελευταίο καιρό μου ήρθαν πολλές σκέψεις, ειδικά για τον
τρόπο που απροσδόκητα αλλάζει και ξανα-αλλάζει το μονοπάτι της ζωής μας, αλλά πάντα προστατευμένο στο νου της Μητέρας μας, της Παναγίας…
1)
Η Παναγία δεν ενδιαφέρεται για τις
στατιστικές. Αν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα
έρθει ή δεν έρθει στη ζωή μας δεν είναι θέμα στατιστικής, αλλά ένα θαύμα που
δημιουργεί η Μητέρα από το πουθενά. Αν ένας νέος βρει δουλειά μέσα στην πιο
βαθιά, μακρόχρονη ύφεση, το αν μια γυναίκα μείνει έγκυος μετά τα 45, αν ένας
ηλικιωμένος ξαναβρεί τη ζωτικότητά του και τη όρεξή του για ζωή…αυτά είναι
θαύματα που δημιουργούνται από τη Μητέρα μας, ανάλογα με το όφελος και τα χρέη της
ψυχής του καθενός, Οπότε, ας Την εμπιστευτούμε να καταρρίψει όλες τις
στατιστικές. Ακόμη κι αν το επιθυμητό δεν συμβεί, ας Της ζητήσουμε την
καθαρότητα να δούμε «γιατί» και ας ζητήσουμε τη θεραπευτική αντικατάσταση του
επιθυμητού το οποίο –μακροπρόθεσμα- μπορεί να είναι και καλύτερο….
2)
Για όσους νιώθουν απογοητευμένοι ή και
προδομένοι από την έκβαση της ζωής τους, η Μητέρα μας συνεχώς αναγεννά και διατηρεί
ασφαλές το μονοπάτι της ζωής μας, σαν πολύτιμο διαμάντι. Το μονοπάτι της ζωής
μας δεν είναι κάποια σταθερή, προδιαγεγραμμένη μοίρα, καθώς υπάρχει η ελευθερία
της επιλογής και σε εμάς, αλλά και στους άλλους. Όποιες ανατροπές και αν υπάρξουν όμως, η
Μητέρα μας πάντα αναδημιουργεί, αναπροσαρμόζει ή/και ξαναεφευρίσκει το μονοπάτι της
ζωής μας διαρκώς. Τα καλά νέα είναι ότι ποτέ δεν ξεχνά την περίπτωσή μας,
ούτε μας εγκαταλείπει, ακόμη κι αν τα θαλασσώσαμε για ακόμα μία φορά.
Τα σχέδια της για το μονοπάτι της ζωής
μας είναι μεγαλοφυή. Πάντα θα μας προσφέρουν βαθιά πλήρωση, όσες αναποδιές κι
αν έρθουν. Πάντα βρίσκει λύσεις ακόμη και στις πιο φαινομενικά αδιέξοδες,
ανέλπιδες καταστάσεις, ακόμη κι όταν νιώθουμε ότι όλες οι πόρτες βροντοκλείνουν
ταυτόχρονα μέσ’ τα μούτρα μας. Χρειάζεται μόνο υπομονή και πίστη. Ας ηρεμήσουμε
ότι το μονοπάτι μας κείται ασφαλές στο νου Της κι ας περιμένουμε να μας
αποκαλυφθεί βήμα βήμα.
3)
Η επιλογή του μονοπατιού της
Μητέρας μας εντέλει αφορά την παραίτηση από το
προσωπικό θέλημα για το Θέλημα του Θεού. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο
στο προσωπικό θέλημα, μια αντιστροφή των προβολών. Ας σκεφτούμε μια ακραία
περίπτωση προσωπικού θελήματος: ο αυτοκτονικός ιδεασμός. Η κάθε περίπτωση
βέβαια είναι διαφορετική, όταν όμως κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία, υπάρχει
συχνά βαθύς τρόμος. Ο τρόμος σχετίζεται με την αφύσικη ψευδαίσθηση της δύναμης
να αποφασίζει το ‘εγώ’ για τον τερματισμό ή τη συνέχιση της ζωής, και η
ψευδαίσθηση της απουσίας επιλογών. Ψευδαισθήσεις, γιατί δεν είναι το ‘εγώ’ που
έχει τη δύναμη να αποφασίσει για τη ζωή και το θάνατο, αλλά ο Θεός. Ο
τερματισμός του ανθρώπινου σώματος δεν σημαίνει τερματισμό της ζωής, ούτε
βέβαια μπόρεσε ποτέ το εγώ να αποφασίσει για τη γέννηση της ζωής. Ο
τρόμος που έρχεται από τη αφύσικη δύναμη που το ‘εγώ’ νομίζει ότι έχει
(παίζοντας το ρόλο του Θεού, αλλά ταυτόχρονα ακυρώνοντάς τον, πείθοντας το
άτομο ότι ο Θεός το εγκατέλειψε ) προβάλλεται στη συνέχιση της ζωής του ατόμου.
Το ‘εγώ’ αποπροσανατολίζει το άτομο προβάλλοντας τη δική του διεστραμμένη ‘δύναμη’
στη συνέχιση της ζωής του ατόμου, κάνοντάς το να θέλει να φύγει από αυτήν έντρομο. Αυτό δεν αποτελεί κατάκριση του ατόμου, αλλά
ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές, μπορούμε να αφήσουμε το μονοπάτι της ζωής
μας στα χέρια του Θεού, αντί να προσπαθήσουμε να το ‘τρέξουμε’ εμείς. Ας δώσουμε
αυτήν την ανεπιθύμητη δύναμη σε Εκείνον που σοφά αποφασίζει για την ανθρώπινη γέννηση
και τον ανθρώπινο θάνατο κι ένα τεράστιο βάρος φεύγει. Αν μπορούμε να εμπιστευτούμε το μονοπάτι της Μητέρας μας για ένα δευτερόλεπτο ακόμα, αν μπορούσαμε να αφεθούμε σε αυτό που έχει στο νου της
για εμάς, νιώθουμε τεράστια ανακούφιση και η κατάσταση γίνεται απλά ένα θέμα
διαχείρισης προβλημάτων- όχι ανταγωνισμός με το Θεό για θέματα δύναμης πάνω στη
ζωή και το θάνατο.
4)
Υπάρχει μια όψη της Μητέρας μας που
μπορεί εντελώς να ικανοποιήσει την ανάγκη μας για ανθρώπινη αγάπη. Το είδος
εκείνο της αγάπης που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη για να παραμείνουν ασφαλείς
και ψυχικά υγιείς. Η Μητέρα-Παναγία κρατά αυτήν την αγάπη σίγουρη για εμάς, για όλη την
ανθρωπότητα. Δεν χρειάζεται να αγωνιούμε αν θα βρούμε ή όχι αυτή την αγάπη, αν
θα βρούμε αρκετά και από ποιον. Η αγάπη που νιώθουμε κοντά στην Παναγία μας δεν μια αφηρημένη έννοια, αλλά υπαρκτή,
άμεση, απόλυτη. Οι παλαιότεροι άνθρωποι ήταν πιο ισορροπημένοι, πιο ψυχικά
ασφαλείς, παρόλο που έβλεπαν άλλους ανθρώπους πολύ πιο αραιά από ότι εμείς σήμερα
μετά τα περίπλοκα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά της άπειρης μοναξιάς, ακριβώς γιατί αφήνονταν σε αυτή την αγάπη. Η τρέλα της συνεξάρτησης, της κατανάλωσης ανθρώπων,
των ρόλων ήταν αδιανόητα. Η δύναμη που κράτησε την ανθρωπότητα με σώας τας φρένας
τότε, μας είναι διαθέσιμη ξανά. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη
από τους άλλους ανθρώπους κι ας στρέψουμε το βλέμμα σε Εκείνην.
Βικτωρία Πρεκατέ, www.brightplanet.blogspot.gr, 5/10/2016
