Αλλαγή συμβαίνει διαρκώς. Η αλλαγή έρχεται κάθε στιγμή και,
είτε μαθαίνουμε να ζούμε με αυτήν δημιουργικά, είτε την αντιμετωπίζουμε με
υστερία. Μία από τις υστερίες των καιρών είναι το ρατσιστικό παραλήρημα, για το
οποίο έχω επανειλημμένα ξαναγράψει. Ξαφνικά, ένα ποσοστό του ελληνικού λαού,
θεώρησε ότι, λόγω φτώχειας, απέκτησε τη νομιμοποίηση να εγκρίνει οποιαδήποτε
μέθοδο επίθεσης εναντίον των αλλοδαπών, καταπατώντας κάθε λογική, ανθρωπιά,
έννοια ανθρώπινου δικαιώματος, αλλά και χριστιανικού μηνύματος. Οι λογικές ανακολουθίες,
τύπου 1+2=103, έγιναν μόδα και οι (έντονα παραπληροφορημένες) κοσμοθεωρίες περί
‘λαθρομετανάστευσης’, με όποια αυθαίρετη
λογική ασυνέχεια βολεύει, έφτασαν να χρησιμοποιούνται για να δικαιολογούν τις
απρόκλητες βίαιες επιθέσεις εναντίον μεταναστών και μάλιστα, τα επιχειρήματα-δικαιολογίες από ανθρώπους και μορφωμένους. Όση επαφή με την πραγματικότητα είχε το
άλλοτε μαινόμενο πλήθος του «Σταύρωσον Αυτόν», άλλη τόση έχουμε κι εμείς όταν
ξεσπούμε στο ρατσιστικό παραλήρημα. Στα συσσίτια που βοηθώ εθελοντικά, οι
ωφελούμενοι είναι από πολλές χώρες και φυσικά, και πολλοί Έλληνες -δεν υπάρχει
καμία διάκριση. Ο μόνος παράγοντας είναι να βοηθήσουμε τον άνθρωπο και το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Το
ενδιαφέρον είναι πώς οι Έλληνες άποροι και άστεγοι ΔΕΝ είναι ρατσιστές.
Μοιράζονται με τους αλλοδαπούς συνανθρώπους τους, γίνονται φίλοι κι έχουν πολλή μεγαλύτερη συμπόνια, γιατί
ξέρουν πώς είναι να είσαι παραγκωνισμένος, πεινασμένος και στο δρόμο. Ρατσιστές είναι οι
απέξω, οι οποίοι συχνά δεν έχουν καν οικονομικό πρόβλημα, αλλά αυτοαποκαλούνται
υπερασπιστές των φτωχών Ελλήνων, για τους δικούς τους λόγους. Λες και ήθελαν
ευθύς εξαρχής να ξεσπάσουν σε κάποιον και τώρα τους βρέθηκε η τέλεια ευκαιρία.
Υπεροψία… Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα και με τη
βασική ανθρώπινη φύση… Στο παραλήρημά μας περί ανωτερότητας, ξαφνικά πιστέψαμε
ότι εμάς δεν μπορεί να μας αγγίξει ο θάνατος. Ότι εμάς δεν μπορεί να μας αγγίξει
η αλλαγή κι ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούμε ακριβώς στην ίδια θέση με
εκείνον που τώρα κατακεραυνώνουμε. Κρίση!... Βρήκαμε την τέλεια ευκαιρία να
κάνουμε αυτό που πάντα θέλαμε να κάνουμε, να το παίξουμε θεοί! Όταν το κυνήγι
μαγισσών τελειώσει, όταν η κρίση έχει περάσει, όταν η παράκρουση δεν μας ‘φτιάχνει’
άλλο (όλα τα ‘φτιαξίματα’ έχουν και το τέλος τους...), τότε θα επιστρέψουμε στην
καθημερινότητα και θα ξεχάσουμε αυτά που είπαμε και κάναμε. Με μια διαφορά. Δεν
θα μπορέσουμε ποτέ να σβήσουμε τα εγκλήματα που έγιναν στο μεταξύ. Όσοι
δολοφονήθηκαν, όσοι κακοποιηθήκαν, σωματικά, λεκτικά, σεξουαλικά, όλη αυτή η
βία που πραγματοποιήθηκε, δεν μπορεί να αντιστραφεί και θα καταδιώκει τη
συνείδησή μας για πολύ καιρό.
Ενώ στις ευρωπαϊκές χώρες, το να πει κανείς ότι
είναι ‘ρατσιστής’ είναι εντελώς πολιτικά ανορθόδοξο, εδώ έχει καταλήξει το αντίθετο. Πάλι, η απόλυτη σκέψη μαύρο-άσπρο: Αν μιλήσουμε εναντίον του
ρατσισμού, τότε αναγκαστικά σημαίνει ότι υποστηρίζουμε ένα συγκεκριμένο
πολιτικό κόμμα, ότι θέλουμε να έρθουν όλοι οι φτωχοί του κόσμου μόνιμα στην
Ελλάδα κι ότι δεν αγαπάμε την πατρίδα μας! Ενδιάμεση σκέψη δεν μπορεί να
υπάρχει! Ότι ναι, η λαθρομετανάστευση είναι προβληματική, αλλά πρέπει να
ερευνηθούν τα αίτια κι ότι δεν φταίνε οι ίδιοι οι ταλαίπωροι πρόσφυγες για αυτό,
αλλά όλοι οι άλλοι από πάνω που τους μεταχειρίζονται ως εμπορεύσιμο υλικό. Ότι ναι,
αγαπάμε την πατρίδα μας και για αυτό δεν θέλουμε να την δούμε να γίνεται η
φωλιά του φασισμού και του μίσους.Ότι ναι, είμαστε χριστιανοί και για αυτό ακολουθούμε το μήνυμα του Χριστού, που μίλησε «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» .Ο ίδιος στη
ζωή Του δεν έκανε διακρίσεις, ούτε εθνικού, ούτε φυλετικού, ούτε κοινωνικού χαρακτήρα.
Ότι ναι, είμαστε περήφανοι για την αρχαία Ελλάδα, αλλά δεν την αγιοποιούμε, έγιναν και τότε πολλά λάθη, από τα οποία μαθαίνουμε. Αν ο Θεός αγαπά και βλέπει όλα τα παιδιά Του ίσα, ακόμη κι
εκείνα που δεν πιστεύουν Σε Εκείνον, τότε ποιοι είμαστε εμείς, να ορίσουμε τον
εαυτό μας ανώτερο από τους αδερφούς μας;
Λένε, ‘μας παίρνουν οι ξένοι τις δουλειές’. Μας παίρνουν τι;
Όλα όσα υπάρχουν, όλα όσα έχουμε, είναι του Θεού. Όλα όσα έχουμε είναι δανεικά από το Θεό. Αν θέλει, λίγο να
κουνήσει με το μικρό του δαχτυλάκι, μας τα έχει πάρει όλα -και ας χτυπιόμαστε
όσο θέλουμε. Αν θέλει, λίγο να κουνήσει το μικρό Του δαχτυλάκι, μας έχει ξαναδώσει
τα πάντα. Δεν υπάρχει έλλειψη αφθονίας στο σύμπαν του Θεού. Την έλλειψη εμείς τη βιώνουμε ως
συνέπεια των δικών μας φτωχών σκέψεων και πράξεων. Εκείνο που θέλει ο Θεός
από εμάς είναι λίγη πίστη και λίγη ανοιχτή καρδιά. Να κρατήσουμε λίγο ανοιχτή
την καρδιά μας τώρα που δοκιμαζόμαστε. Αν θέλουμε να ουρλιάζουμε για το πώς
κάποιοι ταλαίπωροι εξαθλιωμένοι, κυνηγημένοι από τον πόλεμο πρόσφυγες, μας παίρνουν
τα ψίχουλα που έχουν απομείνει, μπορούμε να το κάνουμε , αλλά μετά μην μας κάνει
εντύπωση, που δεν λαμβάνουμε καμία ανταμοιβή από το Θεό.
Η αλλαγή συμβαίνει κάθε στιγμή. Ίσως είναι μικρή, ίσως είναι
σταδιακή, ίσως δεν την βλέπουμε, όμως συμβαίνει. Τα πάντα ρει και το η μόνη
επιλογή μας είναι να κατευθύνουμε την
αλλαγή προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση. Δεν μπορούμε όμως να τη σταματήσουμε.
Φοβόμαστε την αλλαγή; Ας ζητήσουμε από το Θεό
να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει βήμα βήμα μέσα από την
ομίχλη. Έχει το σχέδιό Του και για εμάς προσωπικά. Ίσως τα πράγματα χρειάζεται
να γίνουν λίγο χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα.Πολλοί από εμάς λέμε ότι θέλουμε
να αλλάξει η ζωή μας. Όταν όμως η αλλαγή έρχεται, αντιστεκόμαστε. Δεν κάνουμε
εκείνα που πρέπει για να βοηθηθούμε.
Σαμποτάρουμε. Καθυστερούμε. Ξεχνάμε. Γκρινιάζουμε που δεν αλλάζει τίποτα στη
ζωή μας, αλλά ενδόμυχα προσκολλούμαστε με νύχια κι δόντια στο γνώριμο και
οικείο, καθώς το φοβόμαστε λιγότερο από το άγνωστο. Και πάλι η μόνη απάντηση,
για το φόβο του αγνώστου είναι ο Θεός. Για να μπορέσουμε να κάνουμε εκείνο το
μετέωρο βήμα, με μόνο κράτημα την εμπιστοσύνη. Αλλαγή έρχεται, αλλά ίσως όχι με
τον τρόπο που εμείς με το μικρό δικό μας θέλημα, προσδοκούμε. Έρχεται με άλλο
τρόπο. Λίγο λίγο, ίσως λίγο διαφορετικά, αλλά αν παρατηρήσουμε, βλέπουμε ότι
πάντα είναι για καλό. Χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς πρώτα μέσα μας. Δεν
μπορούμε να απαιτούμε να κάνει ο Θεός με ένα μαγικό ραβδί τις εξωτερικές
αλλαγές που επιθυμούμε, αλλά εμείς μέσα μας να παραμείνουμε ίδιοι. Ξανά και ξανά
θα παρατηρούμε τον εαυτό μας να ξαναγυρνά στα γνωστά του μοτίβα. Ο καθένας έχει
το δικό του δύσκολο μοτίβο. Εκεί, ας προσευχηθούμε να μας δώσει τη δύναμη να
αλλάξουμε, να απελευθερωθούμε από την ανάγκη για το συγκεκριμένο μοτίβο
στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε με ενοχή, αλλά να καταλάβουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Τότε η αλλαγή μέσα μας αποκτά
θετική κατεύθυνση και η θετική κατεύθυνση δεν μπορεί παρά, αργά ή γρήγορα, να εμφανιστεί
και στην καθημερινή μας ζωή.
Πρεκατέ Βικτωρία, 1/11/2012, www.brightplanet.blogspot.gr
