«Εκεί που
τα είχα κανονίσει όλα, εκεί που πήγαιναν όλα ρολόι (σύμφωνα με τα δικά μου
σχέδια), τώρα όλα ανατρέπονται». «Όχι, δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή». Το
αποφασίσαμε. Έχουμε εμείς το δικό μας πλάνο. Δεν το γνωρίζουμε, ούτε στο βάθος του,
ούτε στο στόχο του, ούτε που και πώς θα μας βγάλει, αλλά , τέλος πάντων, έχουμε
εμείς το δικό μας πλάνο! Και είναι το καλύτερο από όλα (άσχετα αν στο παρελθόν
δεν μας έβγαλε ποτέ πουθενά…)
Όλοι νομίζαμε ότι θα έχουμε την «σωστή» ζωή, προβλέψιμη,
καθώς πρέπει. Μια καλή σταθερή δουλειά, ένα σπίτι στην πόλη κι ένα πατρικό στο
χωριό, ένας σταθερός γάμος με 2,1 παιδιά, αυτοκίνητο και καλοκαιρινές διακοπές
στα ελληνικά νησιά. Τίποτα κακό με όλα αυτά, αλλά να, που δεν μας βγαίνει... Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν
τη ζωή τους να εξελίσσεται πολύ διαφορετικά από ότι είχαν υπολογίσει. Και
σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Θα βιαστούμε
να κατηγορήσουμε (κι όχι άδικα), εκείνους τους άλλους που μας εξαθλιώνουν –εντάξει,
αλλά δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Οι αλλαγές στη συναισθηματική ζωή πολλών ανθρώπων;
Στις προσωπικές σχέσεις; Στην έλλειψη ικανοποίησης από όσα κάναμε πριν και στην
ανάγκη για κάτι καινούριο; Η οικονομική κρίση είναι ένα μέρος, μια όψη, των αλλαγών
που συμβαίνουν. Αλλά δεν τελειώνει η ιστορία
εκεί. Η οικονομική κρίση είναι ο προάγγελος. Οι επόμενες αλλαγές που θα έρθουν
μέσα στα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ μεγαλύτερες και θα είναι κλιματικής, και περιβαλλοντικής φύσεως. Εκεί ποιον θα βρούμε να κατηγορήσουμε; Πάλι κάποιος
άλλος θα μας φταίει; Αν αναλωθούμε στην κατηγορία των άλλων, χάνουμε το νόημα. Επίσης
χάνουμε την δύναμη να αντιδράσουμε. Αναλωνόμαστε στο συναίσθημα κι όχι στη
πράξη. Όταν ζητήσουμε να ξεδιπλωθεί η ροή της ζωής
μας σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, τότε αρχίζουν όλα και δουλεύουν. Όχι με
τον τρόπο που περιμέναμε, αλλά αρχίζουν τα πράγματα και κυλάνε! Και το νιώθουμε αυτό. Αρχίζει μια περιπέτεια. Με τέτοια όμορφη περιπέτεια,
που κάνει ακόμη και το πιο φοβικό άτομο, να την επιθυμεί.
Όλοι ξινίζουμε τα μούτρα στην αλλαγή. Και ξινίζουμε, ακόμη
περισσότερο στην ταχύτητα ή έκταση της αλλαγής. Φωνάζουμε θυμωμένοι
στο Θεό «Ε, περίμενε! Ένα ένα!». Όμως είναι η κατεξοχήν περίοδος που συμβαίνουν
αλλαγές. Σε όλους μας. Το πλάνο της κάθε ζωής είναι τελείως ξεχωριστό και
ειδικά μελετημένο. Τα μονοπάτια των ανθρώπων, ακόμη και πολύ κοντινών ανθρώπων,
θα φαίνονται να διαχωρίζονται, να ακολουθεί ο καθένας τη δική του πορεία. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε γεωγραφικούς τόπους
που δεν θα φαντάζονταν ποτέ. Άλλοι, απομακρύνονται από ανθρώπους που
θεωρούσαν δεδομένους. Κάποιοι τρίτοι, θα
εργαστούν και θα έρθουν κοντά με άτομα, εντελώς διαφορετικά από εκείνους, που μέχρι
πριν θεωρούσαν απίθανο να συναντήσουν ή να συνεννοηθούν-κι όμως, θα νιώθουν σαν
αδέρφια. Και κάποιοι άλλοι ακόμη, θα αλλάξουν εκ βαθέων συνήθειες, πεποιθήσεις
και τρόπο ζωής, που θα δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους. Αλλά δεν
θα τους νοιάζει. Εκείνοι που έχουν τη καρδιά αθώα και τη νόηση ανοιχτή, κοντά στον αγγελικό κόσμο, τα βλέπουν όλα αυτά…
Η 4χρονη κόρη μιας φίλης, σε μια στιγμή φώτισης, από εκείνες που τα μικρά
παιδιά κοιτούν μπροστά, μέσα από εσένα, πέρα από εσένα, αλλά βλέπουν αλλού,
κάτι άλλο, είπε με απόλυτη σοβαρότητα και γαλήνη στη μάνα της:
«Μαμά... Θα αλλάξουν οι ζωές μας…».
Ήξερε η μικρή τι έλεγε. Τίποτα δεν θα συμβεί τυχαία. Καμιά από τις αλλαγές δεν θα
είναι «ατύχημα». Η Βίβλος το λέει «Και οι τρίχες της κεφαλής σας είναι
μετρημένες». Όπου κι αν προσγειωθεί το
αλεξίπτωτο των προσωπικών μας αλλαγών, δεν θα είναι τυχαίο. Ακόμη κι αν σε
εμάς, φανεί ως καταστροφή, θα υπάρχει λόγος και νόημα -αρκεί τότε να έχουμε το
σθένος της υπομονής και της πίστης. Ο Θεός
μπορεί να πάρει αποκαϊδια και να φτιάξει μαργαριτάρια. ΑΝ συνεργαστούμε
μαζί του, θα μας ξελασπώσει από τη χειρότερη μαντάρα-κι όχι μόνο αυτό. Θα την
μετατρέψει και σε κάτι ωραίο και θετικό.Χρειάζεται να θυμηθούμε και
να αναγνωρίζουμε ξανά το ΘΕΟ, ως πηγή της ύπαρξής μας, ως το μόνο που είχαμε ή μπορεί
ποτέ να έχουμε, αλλά και το μόνο που ποτέ θα χρειαστούμε. Να επιτρέψουμε
ξανά το Θεό στις ζωές μας, στην καρδιά μας, το Θεό, όπως τον νιώθει ο καθένας
από εμάς απευθείας . Θα βάλουμε τον εγωισμό μας
κάτω, για να συνεργαστούμε μαζί Του; Αν συνεργαστούμε μαζί Του, δεν υπάρχει
περίπτωση οι αλλαγές να μην βγουν σε καλό.
Και μόνο η διάθεσή μας για προσέγγιση και μόνο το πρώτο βήμα
από εμάς είναι πολύτιμο: «Λοιπόν Θεέ μου, δεν μπορώ να καταλάβω, τι στο καλό
συμβαίνει κι έχω κολλήσει έτσι, δεν ξέρω τι γίνεται. Εσύ ξέρεις καλύτερα, έλα λοιπόν
στη ζωή μου και καθοδήγησέ την. Δείξε μου σε παρακαλώ τα σημάδια τι πρέπει να
κάνω και δώσε μου παρηγοριά στην πορεία». Αυτά. Εκείνο που θα χρειαστεί να
γνωρίζουμε, θα μας το αποκαλύψει-Από τη στιγμή
που Τον εμπιστευτούμε ότι γνωρίζει καλύτερα, νιώθουμε μεγάλη ανακούφιση. Αλλά
εδώ είναι το ζήτημα: Θα μας αφήσει το ‘εγώ’
μας να εμπιστευτούμε ότι Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από εμάς; Η κατά
βάθος, θέλουμε να έχουμε εμείς τα ηνία του Σύμπαντος (και ας το στείλουμε στα
βράχια;)…
Λίγο λίγο, αφήνουμε τη χάρη του Θεού να δουλέψει στη ζωή του
καθενός προσωπικά. Ο Θεός δεν είναι κάποια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια στο
υπερπέραν, ο οποίος είναι πολύ απασχολημένος
με το μάνατζμεντ των γαλαξιών, ώστε να ασχοληθεί με τους δικούς μου
μικρο-εκνευρισμούς και μοναξιά. Ο Θεός γνωρίζει προσωπικά τον καθένα από εμάς
στην κάθε του λεπτομέρεια, τι έχει πει, κάνει ή νιώσει. Αλλά γνωρίζει επίσης, και
κρατά ασφαλές, το μονοπάτι του καθενός, προς το φως, προς το καθ’ εικόνα και
κατ’ ομοίωσιν. Γνωρίζει και φυλάσσει τον προορισμό του καθενός μας, όταν εμείς έχουμε πάθει την πλήρη αμνησία και
παράκρουση, νομίζοντας ότι είμαστε οτιδήποτε άλλο από αυτό που πραγματικά
είμαστε.
Την παρουσία του Θεού στη ζωή μας την αναγνωρίζουμε από τα αποτελέσματά Του. Αυτό που κάνει ο Θεός δουλεύει -ενώ όλα τα άλλα έχουν
αποτύχει. Αναζητήσαμε βοήθεια, παρηγοριά, ανακούφιση, πλήρωση, σε όλα τα λάθος
μέρη-κι απογοητευτήκαμε. Υλικά αγαθά, φήμη, αναγνώριση, εργασία, σεξ, ρομαντικοί
σύντροφοι, οικογένεια και παιδιά, διασκεδάσεις, όλα απέτυχαν αν μας δώσουν την εσωτερική
πλήρωση που αναζητούσαμε. Εκείνος όχι. Κάνουμε ένα βήμα κι Εκείνος κάνει χίλια.
Τον απογοητεύουμε κι έρχεται ξανά και μας βοηθά. Άπειρα υπομονετικός, άπειρα σίγουρος για την αξία μας. Και τότε
αρχίζουμε και παρατηρούμε την παρουσία Του στη ζωή μας:
·
Εκεί που δεν
αντέχαμε να μένουμε λεπτό μόνοι μας, βρίσκουμε όλο και περισσότερη γαλήνη στην απλή
παρέα με τον εαυτό μας
·
Εκεί που
ήμασταν εθισμένοι να αναζητούμε παρηγοριά στους άλλους, βρίσκουμε τον εαυτό μας
απροσδόκητα αυτάρκη
·
Εκεί που μας
έπιανε άγχος για όλα τα πιθανά σενάρια του μέλλοντος και δεν μπορούσαμε να
σταματήσουμε το νου μας, τώρα πια δεν τα σκεφτόμαστε καν
·
Εκεί που
χάναμε την ψυχραιμία μας με το παραμικρό, τώρα περπατούμε μέσα από τον
εκνευρισμό των άλλων, μέσα από φωνές και θυμό, ουδέτεροι, σαν να είμαστε το
κέντρο στο μάτι του κυκλώνα
·
Εκεί που
αντιπαθούσαμε τον εαυτό μας και συνεχώς συγκρίναμε με τους άλλους, έχουμε πια ηρεμήσει
στην αυτό-αποδοχή, γνωρίζοντας, ότι ,
αφού ο Θεός μας αγαπά, για αυτό που πραγματικά είμαστε, τότε ποιοι είμαστε
εμείς να Τον αμφισβητήσουμε;
·
Εκεί που
βράζαμε από θυμό και πικρία για όλες τις ματαιώσεις και ταπεινώσεις του
παρελθόντος, για όλα αυτά που νομίζουμε ότι μας πήραν, τώρα γαληνεύουμε, με ένα
συναίσθημα άπειρης επέκτασης, γνωρίζοντας ότι έχουμε τώρα τα πάντα, ότι δεν μας
λείπει τίποτα και πώς ό,τι και αν είπαν ή μας έκαναν εκείνοι, δεν έχει πια
καμία σημασία
Θα Τον αναγνωρίσουμε από τα αποτελέσματά Του. Θα μας μιλήσει και θα μας
οδηγήσει. Θα καταλάβουμε ότι Εκείνος είναι όλα όσα ποτέ χρειαζόμασταν ή θέλαμε.
Ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να Τον χάσουμε, γιατί είναι στο κέντρο της ύπαρξής μας.
Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Κι όταν σταματήσουμε τη μάταια κόντρα προς Εκείνον
(και άρα στον εαυτό μας), τότε απλά θα ανοίξουμε την πόρτα στην ατελείωτη ειρήνη,
που ήταν πάντα εκεί για να γεμίσει τις ζωές
μας…
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 13/11/2012
