Σε
μια βόλτα στην Στερεά Ελλάδα, έμαθα από ντόπιους αγρότες ότι φέτος η σοδειά της
ελιάς ήταν η μεγαλύτερη από ποτέ. Οι
ελιές έβγαλαν τόσο πολύ καρπό που οι αγρότες δεν έχουν δει 40 χρόνια τώρα. Οι αγρότες το εξήγησαν αυτό, λόγω του περσινού παρατεταμένου
και ήπιου χειμώνα, που έδωσε την ευκαιρία στα δέντρα να κοιμηθούν. Εγώ όμως διαισθάνομαι μια διαφορετική αιτία!
Οι ελιές, σήμα κατατεθέν της πατρίδας μας,
με τη χάρη του Θεού, φρόντισαν να παράγουν πολύ καρπό αυτό το χειμώνα, επειδή ακριβώς πολλοί Έλληνες
πεινούν. Αυτός πιστεύω ότι είναι ο λόγος –είναι Θεία Πρόνοια, σε συνδυασμό με
την συγχωρητικότητα και καλοσύνη της φύσης, που, παρά την εκμετάλλευση και καταστροφή
που έχει υποστεί από εμάς, συνεχίζει να μας βοηθά. Η δική μας δοκιμασία τώρα
είναι κατά πόσον θα αναγνωρίσουμε την καλοσυνάτη αυτή πρόνοια και κατά πόσον,
θα υπάρχει η διορατικότητα και η γενναιοδωρία να δώσουν οι παραγωγοί το
πλεόνασμα του καρπού της ελληνικής γης, στου συμπολίτες που πεινούν, παρά να το εξάγουν σε πλούσιους ΒορειοΕυρωπαίους,
που δεν το χρειάζονται, για να ωφεληθούν οι ίδιοι. Ο σκοπός της κάθε γης είναι
πρώτα να θρέφει τους κατοίκους της, εκείνους που γεννήθηκαν σε αυτήν, είτε
μιλάμε για την Αφρική, είτε για την κακοποιημένη γη των ΗΠΑ, είτε για την
Ελλάδα. Η τρελή φούσκα του παγκόσμιου εμπορίου τροφίμων (λεμόνια από την
Αργεντινή στα ελληνικά σουπερ-μάρκετ, ενώ οι λεμονιές απέξω έχουν λυγίσει από
το βάρος) κάποια στιγμή θα σκάσει. Οι
άνθρωποι θα αναγκαστούν να στραφούν στην ντόπια γεωργία και κτηνοτροφία να τους
θρέψει. Πιστεύω ότι δίκτυα απευθείας διανομής από παραγωγούς προς καταναλωτές
θα επεκταθούν και θα ενταθούν, όπως το κίνημα χωρίς μεσάζοντες ή αγροτικοί συνεταιρισμοί,
που παρέχουν προϊόντα απευθείας σε μέλη αστικών περιοχών σε καλύτερη τιμή και
για καταναλωτή και για παραγωγό, όπως το Θαλείν. Τέτοιοι οργανισμοί αποτελούν
τη μαγιά για το επόμενο στάδιο, γιατί δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση και η
ληστρική εκμετάλλευση από τους μεσάζοντες (συμπεριλαμβανομένου και του κράτους)
που έχουν εκσφενδονίσει τις τιμές των βασικών ειδών διατροφής στα ύψη. Η τρέλα
του παγκόσμιου εμπορίου τροφίμου βασίζεται στο φθηνό πετρέλαιο- κάτι που έχει
ημερομηνία λήξεως, και μάλιστα κοντινής. Εν πάση περιπτώσει, οφείλουμε να
αφήσουμε τη γη της Αφρικής για να φάνε τα πεινασμένα Αφρικανάκια-άρα θα πρέπει
να πούμε αντίο στη σοκολάτα, δεν πειράζει. Μακροπρόθεσμα, θα γίνει η επιστροφή των
ανθρώπων προς τη γη που τους γέννησε και τους ανέθρεψε και θεωρώ πολύ πιθανόν
να δούμε και αναδασμούς, καθώς όλοι θα την έχουν ανάγκη για να τραφούν και όλοι
δικαιούνται να τραφούν.
Μέχρι τότε, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η πανάρχαια γη μας έχει όλη την καλή διάθεση να
μας βοηθήσει. Αν το αγνοήσουμε ή το χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά μπορεί να μην το
ξανακάνει. Πάντως, μετά από αυτό το υπέροχο και συγκινητικό νέο, αγόρασα λίγο
λάδι από τον ντόπιο παραγωγό και ξέρω ήδη σε ποιον θα το δώσω, ένα συνάνθρωπό μας
εδώ στην Αθήνα που μου είχε εκφράσει την επιθυμία του πριν μερικές εβδομάδες «ένα
μπουκαλάκι λάδι, έχω πάθει αβιταμίνωση, ένα μπουκαλάκι λάδι…». Και δεν το λέω
για να περιαυτολογήσω. Το λέω γιατί, συνειδητοποίησα ότι αυτός ακριβώς είναι ο
σκοπός του συγκεκριμένου φετινού λαδιού που μαζεύτηκε, για αυτό μας τον έδωσαν
τα δέντρα. Όχι να καταναλωθεί από εμένα που δεν έχω ανάγκη, αλλά να πάει σε
εκείνους, που μέσα στην πόλη, στα γιαπιά, στα κρύα χωρίς ρεύμα σπίτια, λένε
από μέσα τους «ένα μπουκαλάκι λάδι, αχ,
να είχα ένα μπουκαλάκι λάδι». Αν βρείτε κι εσείς ένα, έστω κι ένα, μπουκαλάκι λάδι φετινής σοδειάς, ψάξτε και πηγαίντε
το εκεί που πρέπει-γιατί αυτός είναι ο σκοπός του.
Πρεκατέ Βικτωρία, www.brightplanet.blogspot.gr, 17/12/2012
