Αντί για τον ιό, βλέπουμε ως κίνδυνο τον 'άλλον'...

Όσο πιο παρατεταμένη είναι η αλλοίωση στην ανθρώπινη συμπεριφορά κι αλληλεπίδραση, τόσο πιο βαθιά θα είναι και η αλλαγή στις βαθύτερες πεποιθήσεις και στάσεις μας απέναντι στους άλλους. Εδώ και κάποιες δεκαετίες, ο δυτικός καταναλωτικός, ατομικιστικός τρόπος ζωής μας έκανε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως 'συμφέρον'. Αν δεν έχω να πάρω κάτι από τον άλλον, μου είναι αδιάφορος. Τώρα, αν συνεχιστεί η ιστορία με τους ιούς (κάποιος είπε ότι μπαίνουμε στον αιώνα των ιών) πολύ φοβάμαι ότι πολύ πιο γρήγορα, θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι ως 'αδιάφορο' αλλά ως 'βάρος' και ως 'κίνδυνο'. Αντί να βλέπουμε τον ιό ως κίνδυνο, θα βλέπουμε τον ΑΛΛΟΝ ως κίνδυνο. Αυτός είναι ένας λόγος που επιμένω τόσο πολύ στην αυστηρή χρήση προστατευτικών μέτρων, αλλά ΟΧΙ στην παρατεταμένη αλλοίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς (π.χ. βγες για καφέ με τη φίλη σου στα δυο μέτρα απόσταση με διπλές μάσκες, αλλά όχι 'κλειστείτε και οι δύο σπίτι'). Πολύ εύκολα η αλλοίωση στη συμπεριφορά θα γίνει αλλοίωση και στον ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ. Θα αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον, όχι ως άνθρωπο, αλλά ως μολυσματική κατσαρίδα, με σιχασιά...
Κι αλίμονο σε εκείνους που θα υποφέρουν...Και δεν είναι μόνο κάποιες κάποιες κοινωνικές ομάδες. Μην πάμε μακριά. Αρκετοί ηλικιωμένοι που πέθαναν από τον ιό , δεν πήγαν ούτε οι συγγενείς τους να τους δουν, ούτε στην κηδεία! Αυτά είναι τα αποτελέσματα της υπερβολικής εμμονής με το πώς κολλάει ο ιός. Σκέφτομαι επίσης τις αναπτυσσόμενες χώρες. Δεν έφταιξαν σε τίποτα για τον τρόπο που δημιουργήθηκε/ διέρρευσε/διαδόθηκε αυτός ο ιός, όποιες θεωρίες κι αν υπάρχουν... Όμως αν φτάσει, όπως κι αν φτάσει εκεί, θα το πληρώσουν ακριβά, και δεν θα γυρίσει η Δύση καν να τις κοιτάξει, καθώς είναι πολύ απασχολημένη να σώσει τον εαυτό της (οικονομικά και όχι μόνο). Η στάση ημών των υπολοίπων είναι 'Ωχ, αρκετά προβλήματα έχουμε, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε και με αυτούς, ας κάτσουν εκεί που είναι (μην μας το φέρουν εδώ!) και ας δουν τι μπορούν να κάνουν μόνοι τους''. Δηλαδή, α) βάρος και β) κίνδυνος.
Δεν είναι έτσι. Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή, για να προσπαθούμε να την ελέγξουμε απαξιώνοντας και δαιμονοποιώντας τους άλλους. Τέτοια ζωή αλήθεια τι να την κάνει κανείς; Υπάρχει ένας πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος από το να αρρωστήσουμε από τον ιό. Ο κίνδυνος να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας και να χάσουμε την ανθρωπιά μας...

----------------------------------------------------------------------------
Αναρωτιέμαι επίσης για τις μακροχρόνιες συνέπειες της 'κοινωνικής αποστασιοποίησης' αν συνεχιστεί (μπορεί και για 2 χρόνια από ο,τι μας λένε...) Νομίζω θα χρειαστεί επίμονη και συνειδητή προσπάθεια να μη μετατραπεί, με την φθορά του χρόνου, η κοινωνική αποστασιοποίηση σε ουσιαστική... Καλό το διαδίκτυο, αλλά δεν μπορούν να βασιστούν οι ανθρώπινες σχέσεις αποκλειστικά σε αυτό.Η έντονη διαδικτυακή επικοινωνία που έχουμε στις μέρες μας (ευτυχώς) έχει τη βάση της στην προηγούμενη φυσική επικοινωνία.Δεν ξέρω πόσο βιώσιμο θα είναι αυτό σε βάθος χρόνου.Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να μιλά από απόσταση, οι άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να μένουν μέσα στο σπίτι,  και η αγκαλιά είναι σημαντική παράμετρος για την ψυχική μας ισορροπία.
Αναρωτιέμαι επίσης, με ποιο τρόπο η κοινωνική αποστασιοποίηση και όλα τα συναφή πανδημία/εγκλεισμός/φτωχοποίηση θα διαβρώσουν τις οικογενειακές σχέσεις. Πρώτο μέλημα είναι η αμοιβαία αποδοχή και συνεργασία σε πρακτικές λεπτομέρειες,π.χ. κανόνες καθαριότητας, πώς θα μοιραστούν κοινοί χώροι ή αγαθά, πχ τηλεόραση, υπολογιστής, διαχείριση οικονομικών κλπ. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά, ιδιαίτερα σε συνθήκες στρες. Είναι πολύ σημαντικό στην αρμονική συμβίωση να δει το ένα μέλος ότι το άλλο σέβεται π.χ. τη γνώμη ότι πρέπει να καθαρίζονται τα παπούτσια, έστω κι αν το βρίσκει ο ίδιος υπερβολικό. Άλλοι παράγοντες δυσχέρειας είναι το γενικότερο στρες, που κάνει τον καθένα να κλειστεί στον εαυτό του, αλλά και γενικότερα η αίσθηση του 'σώζων εαυτώ σωθήτω'... 
Επίσης σκέφτομαι ότι όλο αυτό θα συμβάλλει στην υπογεννητικότητα.Οι νέοι πρέπει να βγουν έξω, να γνωριστούν, να φλερτάρουν, να ερωτευτούν, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά...Πως θα γίνουν αυτά; Από τα 2 μέτρα; 
----------------------------
Και οι οικονομικές συνέπειες....
Αυτή τη στιγμή κάποιοι δεν έχουν σπίτι για να μείνουν, ακριβώς εξαιτίας του 'μένουμε σπίτι'; Αυτό που βλέπω είναι ότι η πιο ευάλωτη ομάδα αυτή τη στιγμή είναι παλαιότεροι μετανάστες, κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ, που είναι 20-30 χρόνια στην Ελλάδα και δούλευαν μαύρα μεροκάματα. Καθαρίστριες, λανζτέρηδες/σερβιτόροι σε εστίαση, οικοδόμοι και τεχνίτες σε όποια οικοδομή ακόμη δούλευε, αποκλειστικές (πολλά νοσοκομεία δεν δέχονται πια), φύλαξη ηλικιωμένων και παιδιών κλπ. Όλοι αυτοί είναι παντελώς άεργοι από τις 22/3, καθώς οι οικοδέσποινες είναι στα σπίτια τους και δεν δουλεύει τίποτα.Μια περίπτωση γνωστής μου γυναίκας από το πρώην Σοβιετικό μπλοκ, έχασε το σπίτι της στην αρχή του lockdown, έμεινε στο δρόμο, και δεν μπορούσε να βρει σπίτι μετά, ούτε δουλειά.Έμεινε άστεγη. Σε άλλες συνθήκες θα έμενε με γνωστούς, φίλους κλπ, αλλά έλα που φοβόντουσαν μήπως είχε τον ιό! Έπρεπε να εξετασθεί για να φιλοξενηθεί!...Για πείνα δεν το συζητάμε. Για τους δε Ρομά αλήθεια σκέφτεται κανείς; Ξέρετε εκείνοι που βγάζουν κάνα χαρτζιλίκι πουλώντας καμία πατάτα στο δρόμο, μπιχλιμπίδια στα πανηγύρια των εκκλησιών, ή έστω κάνοντας επαιτεία... Σκέφτεται κανείς πώς επιβιώνουν ύστερα από μήνες lockdown;... Ή το μόνο που μας νοιάζει είναι να μην κολλήσουμε;